Morgunblaðið - 08.05.2006, Blaðsíða 25

væntumþykjuna, brosið sem ég fékk
að njóta fram á síðasta dag. Minn-
ingin um hana kallar fram hlýjar til-
finningar sem ná um allan kroppinn,
út í tærnar og fram í fingurgóma.
Ætli það heiti ekki að maður brosi
með hjartanu þegar maður hugsar
um hana, ef það er þá hægt.
Söknuðurinn hittir á sömu staði.
Hún hefur alltaf verið ein af þessum
yndislegu konum sem hafa hjálpað
manni gegnum lífið og fengið mann
til að skilja heiminn aðeins betur.
Það verður erfiðara að halda áfram
án hennar en góðar minningar eru
ómetanlegt vegarnesti.
Þótt amma hafi verið einstaklega
blíð og ljúf við alla og yfir höfuð lifað
góðu lífi í tæpa níu áratugi, þá hafði
hún líka upplifað erfiða daga, veru-
leika sem er fjarri því sem flest okk-
ar glíma við í dag. Móðir hennar dó
úr spænsku veikinni þegar amma
var ekki orðin tveggja ára og pabbi
hennar, skáldið, gat ekki séð um
börnin sín. Einhver áhrifamesta ljós-
mynd sem tekin hefur verið á Íslandi
er af þessum systkinum við kross
sinnar ungu móður.
Amma fór í fóstur á ástríku heimili
í Hafnarfirðinum þangað sem við
keyrðum oft í okkar fjölmörgu bíl-
túrum og hún sagði frá lífinu á
Vörðustígnum, þegar hún hljóp um
hæðir og móa, keppti í handbolta, lék
við hina krakkana.
Uppeldisbræður hennar voru ein-
hverjir áhrifamestu sósíalistar í
landinu á meðan pabbi þeirra var
harðasta íhald. Amma brást við
þessu með því að gera bandalag við
æskuvin sinn um að þau væru ekkert
í pólitík. Hún stóð við sitt en æsku-
vinurinn, Magnús Kjartansson, varð
ritstjóri Þjóðviljans.
Amma fór til Ísafjarðar til að læra
að verða húsmóðir, í Grautó eins og
hún kallaði skólann, og kynntist afa.
Það reyndi fljótt rækilega á mennt-
unina því þau eignuðust fimm börn á
innan við sex árum. Á sama tíma og
þau ólu skarann upp byggðu þau
húsið sitt í Melgerði 16, sem er í mín-
um huga fallegasta hús í heiminum.
Þau voru landnemar í Kópavoginum
og mér fannst eins og amma þekkti
alla sem bjuggu þar.
Ég á mynd hér heima af ömmu og
afa í sinni fyrstu utanlandsferð. Þá
voru þau rétt tæplega fimmtug og
voru að heimsækja elstu börnin sín
sem þau höfðu stutt til háskólanáms
í Skotlandi. Það er hollt fyrir okkur
sem lítum á það sem sjálfsagðan hlut
að geta stokkið hvert sem er í heim-
inum, að átta okkur á að þetta hefur
ekki alltaf verið svona. Afar okkar og
ömmur þurftu að hafa fyrir hlutun-
um. Margt af því sem við lítum á sem
sjálfsögð lífsgæði í dag, kostuðu
mikla vinnu á þeim tíma. Þetta eig-
um við að meta og virða.
Það getur verið átakanlegt að
fylgjast með því hvernig aldurinn
færist yfir fólk, hvernig líkaminn
lætur undan, hvernig leiðinlegir
sjúkdómar herja á hugann. Manni
finnst gangur lífsins ekki alltaf sann-
gjarn. Amma sem alltaf hafði verið á
fleygiferð, var allt í einu upp á aðra
komin. Hún tók öllu þessu af æðru-
leysi, kvartaði ekki og það var alltaf
gaman að hitta hana.
Augun ljómuðu, stríðnisglampinn
aldrei langt undan, brosið hlýjaði
niður í dýpstu hjartarætur. Okkur
þótti óskaplega vænt hvoru um ann-
að.
Ég er við þessi leiðarlok afskap-
lega þakklátur fyrir að hafa fengið
að kynnast ömmu minni, söknuður-
inn er sár en minningin svo ofsalega
góð.
Kristján Guy Burgess.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkar, Hrefnu Magnúsdóttur.
Kynni okkar hjóna og Hrefnu hafa
staðið óslitið í tugi ára. Þar var bæði
um vina- og fjölskyldutengsl að ræða
því Ólafur eiginmaður Hrefnu og
undirritaður voru systkinasynir.
Þau hjónin byggðu hús við Mel-
gerði í Kópavogi og bjuggu þar uns
Ólafur lést 64 ára að aldri. Hrefna
keypti síðan íbúð í Fannborg og hef-
ur búið þar síðan uns hún var lögð
inn á sjúkrahús þar sem hún and-
aðist eftir stutta legu.
Fimm voru bönin sem alin voru
upp í Melgerði 16 og skilað út í lífið
sem menntuðu, duglegu og sjálf-
bjarga fólki auk barnabarna sem
Hrefna annaðist af þeirri ást og
hlýju sem henni var eiginleg. Fyrir
hálfri öld var ekki auðvelt að fram-
fleyta stórum barnahópi en þetta
tókst þeim hjónum ekki síst fyrir frá-
bæran myndarskap og hagsýni hús-
móðurinnar sem aldrei fell verk úr
hendi. Allt var saumað og unnið
heima og líklega aldrei spurt um hve
vinnudagurinn var langur. Glaðlyndi
Hrefnu og ljúfmennsku var við-
brugðið og gott var að líta inn til
þeirra hjóna meðan Ólafur lifði og
svo til Hrefnu í Fannborgina eftir að
hún var orðin ein. Hrefna var ákaf-
lega listfeng og var sama við hvað
hún fékkst saumaskap, postulíns-
málun eða hvað annað sem hún tók
sér fyrir hendur. Á handavinnusýn-
ingu sem haldin var í Gjábakka fyrir
réttu ári, var til þess tekið hve fal-
legir hennar hlutir voru og einstak-
lega vel unnir af konu kominni hátt á
níræðisaldur.
Hrefna var afar sjálfstæð og henn-
ar afstaða í lífinu var að standa á eig-
in fótum og vera fremur gefandi en
þiggjandi. Hún var börnum sínum
góð móðir, barnabörnum sínum ein-
stök amma og hagur hópsins hennar
sat alltaf í fyrirrúmi. Hún var líka
góður og tryggur vinur vina sinna og
gott til hennar að leita. Við kveðjum
hana því með söknuði og þökkum
samfylgdina. Hópnum hennar send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þeim allrar bless-
unar.
Geirþrúður og Ólafur.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. MAÍ 2006 25
MINNINGAR
Elskuleg móðir mín, amma og systir,
SONJA WERNER GUÐMUNDSDÓTTIR,
Fossheiði 62,
Selfossi,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands þriðjudaginn
2. maí.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju fimmtudaginn
11. maí kl. 13.30.
Guðmundur Þór Werner Magnússon,
Gabríel Werner Guðmundsson,
Ingibjörg H. Werner Guðmundsdóttir.
Okkar ástkæri,
MAGNÚS INGVAR JÓNASSON,
Unnarbraut 26,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 10. maí kl. 15.00.
Áslaug Jónsdóttir,
Jón Oddur Magnússon, Ragnheiður M. Þórðardóttir,
Magnús Ingi Magnússon, Aðalheiður Olgudóttir,
Inga Lára Hjaltadóttir, Elías Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
HALLDÓRA GUÐMUNDA ÁRNADÓTTIR
frá Sóleyjartungu,
Akranesi,
sem lést á dvalarheimilinu Höfða, Akranesi,
mánudaginn 1. maí, verður jarðsungin frá Akra-
neskirkju þriðjudaginn 9. maí kl. 14.00.
Arndís Halla Guðmundsdóttir, Þórir Þorsteinsson,
Sveinbjörn Már Guðmundsson, Mary Guðmundsson,
Sigríður Guðmundsdóttir, Torben Jacobsen,
Ingibjörg Huld Guðmundsdóttir,
Helga Sesselja Guðmundsdóttir, Kristinn Einarsson,
Anna Dóra Guðmundsdóttir,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MAGNÚS GUÐNASON,
Sléttuvegi 13,
áður Heiðargerði 12,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Grensáskirkju miðviku-
daginn 10. maí kl. 13.00.
Elísa S. Magnúsdóttir, Jóhann Magnússon,
Jenný G. Magnúsdóttir, Stefán Bergsson,
Guðleifur Magnússon, Ásta Erlingsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi.
ÓLAFUR G. BJÖRGÚLFSSON HDL.
fv. skrifstofustjóri
Tryggingastofnunar Ríkisins,
er látinn.
Marta Marteinsdóttir,
Björg Ólafsdóttir, Friðrik Skúlason,
Marta Kristín Friðriksdóttir.
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR ÁGÚST KRISTJÁNSSON,
andaðist laugardaginn 6. maí á líknardeild Lands-
pítalans í Kópavogi.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Ásdís Sveinsdóttir.
✝ Lilja Guðmunds-dóttir fæddist
20. september 1984.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri að morgni
1. maí síðastliðins.
Foreldrar hennar
eru Kristjana Krist-
jánsdóttir, f. 14.1.
1958, og Guðmund-
ur Örn Njálsson, f.
31.3. 1955. Krist-
jana er gift Birgi
Laxdal, f. 31.5. 1951,
og Guðmundur er
kvæntur Guðrúnu Birnu Jóhanns-
dóttur, f. 28.9. 1962.
Systur Lilju eru, Sjöfn, f. 16.5.
1978, gift Sigurði Áka Eðvalds-
syni, f. 19.5. 1973, börn þeirra eru
Kristján Blær, f. 2.9. 1997, og Em-
ilía Marín, f. 13.6. 2003, og Anný
Rós, f. 24.7. 1982, sambýlismaður
Birkir Freyr Stef-
ánsson, f. 11.8. 1982.
Samfeðra eru, Katr-
ín Lind, f. 22.9.
1975, gift Jóhanni
Guðmundi Eyþórs-
syni, f. 8.10. 1977,
sonur þeirra er
Sindri Fannar, f.
11.3. 2003, og
Dagný, f. 14.1. 1998.
Lilja ólst upp á
Flateyri fyrstu 8 ár
ævinnar, en frá
1994 var hún búsett
á Akureyri. Hún var
mjög virk í félagsmálum og var til
að mynda í framboði til bæjar-
stjórnar Akureyrar í komandi
kosningum fyrir hönd Vinstri –
grænna þegar hún lést.
Útför Lilju verður gerð frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku Lilja, það er svo óendanlega
erfitt að þurfa að átta sig á þessum
mikla missi og að þurfa að kveðja
svona yndislega manneskju eins og
þig. Þegar ég áttaði mig loks á því
hvað gerst hafði var eins og eitthvað
innra með mér hefði dáið líka. Ég
varð svo reið og gat ekki hugsað mér
neina ástæðu af hverju þú þurftir að
vera tekin svona snemma í burtu frá
okkur. Ætli það sé ekki satt að Guð
tekur fyrst í burtu þá sem hann elsk-
ar mest. Ég get allavega alveg skilið
af hverju hann elskaði þig mikið, því
að þú ert yndislegasta manneskja
sem að hægt er að hugsa sér. Síðan
mér bárust þessar ömurlegu fregnir
hefur hugur minn stanslaust verið hjá
þér. Ef ég læt hugann reika, og leita
að minningum af þér fyllist ég stolti.
Það sem einkenndi þig var náttúruleg
fegurð, hversu ótrúlega hress og já-
kvæð þú varst alltaf, þú varst alltaf
góð við alla í kringum þig og þú hafðir
svo mikla útgeislun að mér leið alltaf
vel í návist þinni. Ég sat í dágóðan
tíma ein og hugsaði um þig, fór að
rifja upp allt sem að minnir mig á þig.
Eftir mikla umhugsun komst ég þó að
einni niðurstöðu. Eftir að ég hafði
safnað saman fullt af minningum af
þér sá ég hvað eitt var augljóslega
sameiginlegt með þeim öllum og það
var gleðin og kátínan sem ávallt
fylgdi þér. Sama í hvaða ástandi þú
varst, varstu alltaf til í að hjálpa öðr-
um, þú hélst í vonina og náðir á svo
aðdáunarverðan hátt einhvern veg-
inn alltaf að vera jákvæð og líta á
björtu hliðarnar á öllu. Alltaf þegar
einhver spurði mig um líðan þína
fylltist ég stolti og sagði fólki hversu
ótrúlega hugrökk þú værir og mikil
hetja að berjast og gefast ekki upp.
Ég leit upp til þín og geri enn. Þú
varst alltaf svo spes, alltaf svo frum-
leg og alltaf bara þú. Þú varst Lilja,
stúlkan sem öllum þótti vænt um,
stúlkan sem alltaf var svo góð og
stúlkan sem alltaf var hægt að
treysta á. Maður gat alltaf treyst á að
fá að koma til þín og bara vera maður
sjálfur og líða vel og njóta félagsskap-
ar þíns. Þú tókst engu sem sjálfsögð-
um hlut, barðist og varst hugrökk.
Hvernig sem ástand þitt var gerðir
þú alltaf það besta úr öllu og reyndir
að vera jákvæð. Þú ert fyrirmynd mín
og ég hef ávallt litið upp til þín.
Elsku besta Lilja frænka, ég kveð
þig núna með trú um að þú sért komin
á betri stað. Ég veit að þú munt líta
niður til okkar og hjálpa okkur að
halda áfram án þín. Ég geymi brosið
þitt í huga mínum og hjálpar mér það
að komast í gegnum þennan erfiða
tíma. Þín verður sárt saknað en minn-
ingin um þig mun lifa í hjarta allra
þeirra sem þig þekktu. Ég þakka fyr-
ir þau forréttindi að fá að hafa kynnst
þér og eignast með þér minningarn-
ar. Elsku Lilja frænka, ég og Laufey
hugsum til þín með hlýju í hjarta,
yndislega frænka.
Þínar frænkur,
Jónína Rut og Laufey Dröfn.
Elsku frænka mín. Við söknum þín
afar mikið og er ég enn alveg að skilja
að þú sért farin og komir ekki aftur.
Ég fór á Amour áðan og bjóst bara
við því að þú værir á langa borðinu
með þitt smitandi bros og töfrandi
hlátur en hvergi varstu.
Manstu dansinn okkar sem við
sömdum á Árskógssandi þegar við
vorum krakkar og hlustuðum á Ný
Dönsk eða þegar við vorum að leika
saman í fjörunni á Flateyri.
Þú varst alltaf svo fyndin og hress,
komst öllum bekknum til að emja úr
hlátri þú þegar þú gerðir „risaeðlu
LILJA
GUÐMUNDSDÓTTIR
SJÁ SÍÐU 26
Elsku engillinn okkur.
Takk fyrir að vera systir
okkar. Við söknum þín meira
en orð geta lýst.
Þínar systur,
Sjöfn og Anný.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku Lilja, ég sakna þín,
þín litla systir,
Dagný.
HINSTA KVEÐJA