Morgunblaðið - 08.05.2006, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. MAÍ 2006 23
MINNINGAR
✝ Jóhanna HelgaHafsteinsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 21. nóvember
1976. Hún lést af
völdum krabba-
meins á heimili
sínu, Birkihlíð 42 í
Reykjavík, hinn 1.
maí síðastliðinn.
Móðir Jóhönnu er
Salvör Jóhannes-
dóttir, f. 30. októ-
ber 1957, maki
hennar er Magnús
Einarsson, f. 2. nóv-
ember 1960. Faðir Jóhönnu er
Hafsteinn Númason, f. 22. mars
1951, maki hans er Berglind
María Kristjánsdóttir, f. 12. febr-
úar 1963. Alsystir Jóhönnu er
Valgerður Björg Hafsteinsdóttir,
f. 29. september 1980. Maki henn-
ar er Ólafur Brynjar Bjarkason,
f. 28. des 1977. Valgerður og
Ólafur eiga eina dóttur, Matthildi
Öglu, f. 20. ágúst 2005. Hálfsystk-
ini Jóhönnu eru Nína Salvarar-
dóttir, f. 2. ágúst 1986, Hrefna
Björg Hafsteinsdóttir, f. 10. ágúst
1987, d. 16. janúar 1995, Kristján
Númi Hafsteinsson, f. 7. okt.
1990, d. 16. janúar 1995, Aðal-
steinn Rafn Haf-
steinsson, f. 29.
sept. 1992, d. 16.
janúar 1995, Íris
Hrefna Hafsteins-
dótti, f. 13. des
1996, og Birta Hlín
Hafsteinsdóttir, f.
25. júní 1998.
Móðurafi Jó-
hönnu er Jóhannes
Gísli Sölvason, f. 3.
september 1931,
maki hans var
Marilyn Sölvason, f.
17. apríl 1929, d. 3.
maí 2006. Móðuramma hennar er
Kristjana Richter, f. 6. maí 1936,
maki hennar erVilhelm Heiðar
Lúðvíksson, f. 16. janúar 1935.
Föðurforeldrar Jóhönnu voru
Valgerður Haraldsdóttir, f. 23.
ágúst 1909, d. 6. nóvember 2003,
og Númi Björgvin Einarsson, f. 1.
nóv. 1915, d. 3. mars 1990.
Hinn 12. október 2005 giftist
Jóhanna Gustav Péturssyni, f. 7.
júlí 1979. Þau eignuðust eina
dóttur, Katrínu Valgerði, hinn
17. apríl 2003.
Útför Jóhönnu verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Lítil kveðja frá afa.
Það fæddist lítil stúlka árið 1976.
Hún var nefnd Jóhanna Helga.
Þegar hún í fyrsta sinn kom í
heimsókn til afa í Ameríku, þótti
henni mest gaman að leika sér að
ferðasegulbandstæki á stofugólfinu.
Henni fannst gaman að heyra hljóð
og orð koma úr þessum kassa og
lærði líka að stoppa þau.
Í næstu heimsókn var farið með
afa út á vatnið í Vatnaskógi (Lake-
wood) og það var sko gaman að fá
að hjálpa til við að róa litla bátnum
með skrautlegt björgunarbelti utan
um sig.
Bernskuárin liðu fljótt en afi og
Jóhanna hittust af og til.
Alltaf var samband, hlýtt og gott.
Brosið hennar brást aldrei þegar afi
kom í heimsókn hvort sem það var á
eftirminnilegum jólum á Bjarkar-
götunni, í Hveragerði eða á Akur-
eyri.
Allt í einu var Jóhanna orðin stór
ung stúlka, komin í MA.
Mér þótti vænt um það, – upp
kom afastoltið, – þetta var gamli
skólinn minn, besti skóli í heimi!
Svo kom hún með hvíta kollinn, orð-
in stúdent.
Nokkrum árum síðar kynntist
hún Gustav Péturssyni, þau eign-
uðust litla dóttur og komu sér upp
fallegu heimili. Framundan virtist
blasa við fögur framtíð. Bæði voru
við háskólanám.
Því miður komu örlaganornirnar í
spilið og breyttu öllu. Jóhanna
veiktist af ólæknandi sjúkdómi, sem
leiddi hana til dauða 1. maí sl., að-
eins 29 ára að aldri.
Það er erfitt að trúa miskunnsemi
guðs er hann vefur örlög svo ungrar
konu á þann hátt sem raun bar
vitni.
Jóhanna mín, ég þakka þér sam-
verustundirnar. Ég sé þig bráðum,
ef það er líf eftir okkar jarðnesku
ár. Ef ekki, verðum við að taka því
sem dauðinn hefur ákveðið og við
þekkjum ekki.
Þú varst mér alltaf kær og hlý,
brosið þitt var alltaf tilbúið til að
verma stundina.
Farðu í friði, hafðu þökk fyrir
allt, þinn Jói afi,
Jóhannes Sölvason.
Hvar á maður að byrja svona
grein? Það er erfitt að lýsa Jóhönnu
systur minni í fáum orðum. Ef ég
gæti skrifað allt sem mig langar
þyrfti ég að hafa heilt Morgunblað í
það minnsta.
Jóhanna var að verða fjögurra
ára þegar ég fæddist og hefur alltaf
verið til staðar fyrir mig. Það er því
ólýsanlega skrýtið að hún sé ekki
hérna hjá mér núna. Hún er besta
systir sem nokkur gæti átt. Hún tók
stórusysturhlutverkið mjög alvar-
lega og passaði alltaf upp á mig,
sama hvað var. Hún var stoð mín og
stytta, sú sem ég treysti alltaf á.
Hún leyfði mér að skríða til fóta
þegar mig dreymdi illa, reimaði fyr-
ir mig skóna þegar ég gat það ekki,
huggaði mig þegar eitthvað bjátaði
á, hjálpaði mér þegar ég þurfti á að
halda, hló með mér þegar eitthvað
fyndið gerðist og grét með mér þeg-
ar sorgin bankaði upp á. Að eiga
hana fyrir systur voru mikil forrétt-
indi.
Við erum búnar að reyna svo
margt saman. Alltaf töluðum við um
það hvað við vorum fegnar að eiga
hvor aðra að. Að geta ekki tekið
núna upp símtólið og hringt í hana,
er erfiðara en orð fá lýst.
Mig langar að vitna í brot úr dag-
bókinni hennar:
„… Og þá fór ég að hugsa. Hún
er í ömurlegu starfi sem ræður
engu um hvort hún sinnir eða ekki,
hún fékk engan ráðningarsamning.
Hún er beitt andlegu ofbeldi, einelti
og öllu sem nöfnum tjáir að nefna.
En í stað þess að blogga um órétt-
læti tilverunnar þá gerir hún það
allra besta úr sinni fábrotnu stöðu
sem hún getur. Hún vingast við
smádýrin sem í staðinn létta henni
lífið þar sem þau mögulega geta.
Systurnar og stjúpuna leiðir hún
hjá sér eins og hægt er og er
drottning þolinmæðinnar gagnvart
þeim. Því að svona er þetta og hún
gerir sér grein fyrir að hún græðir
ekkert á því að mótmæla eða leggj-
ast í þunglyndi.
Og þegar systurnar og stjúpan
hafa eyðilagt langþráð tækifæri
hennar til að njóta lífsins eina
kvöldstund þá er ekki nema eðlilegt
að hún gráti glatað tækifæri. En
það sem ég tók mest eftir var það
sem hún sagði eftir að góða álfkon-
an hafði bibbidíbabbidíbúað á hana
nýjan kjól. Öskubuska ræður sér
ekki fyrir gleði og álfkonan minnir
hana alvarlega á að þetta sé bara til
miðnættis. Í stað þess að láta það
hafa áhrif á gleðina segir hún: Já en
það er svo miklu meira en ég átti
von á. Og hún fer og nýtur kvölds-
ins til hins ýtrasta, alveg til mið-
nættis. Og þegar álögin eru farin og
Öskubuska situr í vegarkantinum
með músunum, hestinum og hund-
inum og horfir á mölbrotið grasker-
ið, þá brosir hún og segir: Þetta var
alveg dásamlegt.“
Jóhanna 25. janúar 2006.
Hér sættist Jóhanna við ímynd
Öskubusku, sem hún hafði lengi
verið ósátt við. Þetta er svo dæmi-
gerð lýsing á hennar eigin hugar-
fari. Hvernig hún tók á mótlæti og
sneri öllu upp í bjartsýni og þakk-
læti fyrir það góða sem hún átti.
Þegar stelpan mín fæddist og við
vissum ekki hvort hún fengi að
halda lífi, þá var beðið fyrir bæði
henni og Jóhönnu. Þegar dóttir mín
náði heilsu sagði hún mér að við
gætum ekki verið reið. Við hefðum
fengið eitt kraftaverk af tveimur og
ættum að vera þakklát fyrir það.
Það væri býsna góður árangur.
Rosalega er ég fegin því að hún
náði að upplifa stærsta drauminn,
eignast Katrínu litlu frænku, ganga
að eiga Gústa sinn, búa sér til fal-
legt heimili og mennta sig. Hún
sagði mér að hún væri búin að finna
hamingjuna.
Mikið óska ég þess að búa yfir, þó
ekki væri nema brot af jákvæðni
hennar, bjartsýni og styrk. Það
myndi gera heiminn betri ef við
gætum safnað því saman í flösku og
gefið af henni. Nóg væri til fyrir
heimsbyggðina. Það vitum við sem
hana þekktum.
Ég trúði aldrei að þessi sjúkdóm-
ur myndi taka þig og ég held að þú
hafir aldrei trúað því heldur. Þraut-
seigjan og krafturinn var með ein-
dæmum.
Ég veit ekki frekar en nokkur
annar hvert við förum þegar yfir
lýkur, en ég ætla að ímynda mér að
þú sért í Nangijala í köngulóarfríu
grasi með bókastafla við hliðina á
þér.
Hetjan mín … Elsku systir mín
ljónshjarta.
Þín systir,
Vala Björg.
Það var árið 2004 þegar ég gekk í
Kraft, félag ungs fólks sem greinst
hefur með krabbamein, að ég
kynntist Jóhönnu í fyrsta sinn. Við
vorum ungar, hressar, þó nokkuð
margar og áttum það sameiginlegt
að hafa greinst með sjúkdóminn eða
eiga maka sem hafði greinst. Við
hittumst reglulega í mislöngum
göngutúrum sem enduðu ætíð á hin-
um ýmsu kaffihúsum borgarinnar.
Aldrei hefði mér dottið í hug að
eignast slíkar vinkonur eins og akk-
úrat þarna. Það er ótrúlegt hversu
djúp spor sumt fólk skilur eftir sig í
hjarta manns. Það gildir einu
hversu stutt það stoppar við, feg-
urðin er slík að maður getur ekki
annað en hrifist með. Jóhanna var
þannig. Hlýjan, manngæskan, kol-
svartur húmorinn, faðmlögin, hlát-
urinn og brosið kalla fram svo skýra
mynd af konu sem átti greiða leið að
hjarta mínu. Við tengdumst ekki
bara í gegnum sjúkdóminn heldur
var nærvera hennar slík að mér
finnst ég mun ríkari eftir að hafa
kynnst henni. Hennar er sárt sakn-
að í gönguhópnum okkar. Hlýjar
minningarnar reyna af vanmætti við
að fylla upp í tómarúmið sem hún
skilur eftir sig.
Jóhanna naut lífsins til hins ýtr-
asta og hún var ótrúlega skapandi
ung kona. Eftir hana liggja ótrúlega
skemmtileg skrif og falleg ljóð. Ég
brosi enn við minninguna um af-
mælið mitt árið 2005 þegar hún kom
og skoðaði nýju íbúðina. Hún gekk í
gegnum fínpússaða stofuna, inn að
herbergjunum sem mesta dótið var
og sagði ,,María, mér líst best á
þennan hluta íbúðarinnar. Það er
svo mikil hlýja hér!“ Mikið rétt, í
herbergjunum úði og grúði af
myndum sem ég hafði tekið, bókum
og skrifum frá mér. Þarna hafði ég
séð drasl og vildi helst loka fyrir
gestum en Jóhanna sá bara hlýjuna
og kraftinn sem fylgdi sköpunar-
gleðinni.
Elsku Gustav og Katrín, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kveðja,
María Erla.
Það er stundum óneitanlega erfitt
að skilja þetta líf og sú tilfinning
grípur mann ekki síst á stund eins
og þessari þegar ung og nýgift móð-
ir eins og Jóhanna Helga er hrifin
burt úr þessu lífi. Hrifin úr örmum
ástkærs eiginmanns, ungrar dóttur,
foreldra, systra og annara vanda-
manna langt, langt um aldur fram.
Við vinkonurnar kynntumst Jó-
hönnu Helgu fyrst sem ungabarni
þegar við fórum sem unglingar að
venja komur okkar á heimili for-
eldra hennar á Holtsgötunni eftir að
hafa dottið inn eitt sinn, þegar Niv-
es langaði til að skoða betur þessa
nýju frænku sína. Eftir það vorum
eins og gráir kettir á heimilinu til
margra ára og fylgdumst vel með
Jóhönnu vaxa úr grasi. Við tókum
líka stundum að okkur að passa
grislinginn og höfðum gaman af.
Enda var lítill vandi að falla fyrir
þessum litla sólargeisla með sinn
rauða koll, spékoppa og bros sem
var engu líkt. Síðan bættist Vala
Björg við og enn síðar hálfsystir
þeirra Nína. Jóhanna var stolt af
þeim og stóð sig vel í hlutverki
stóru systur. Hún sýndi manni líka
stolt myndir af þremur yngri hálf-
systkinum þeirra Völu Bjargar á
Súðavík, systkinum sem þær síðar
misstu á svo voveiflegan hátt í snjó-
flóðinu.
Árin liðu og Jóhanna blómstraði í
fallega unga konu. Þó samskiptin
yrðu smátt og smátt minni og við
höfum lítið séð af henni undanfarin
ár, þá þóttumst við nú alltaf eiga
svolítið í henni og þeim systrum.
Við fengum alltaf fréttir og fylgdust
með henni úr fjarska í gleði og sorg,
hvar sem hún bjó á landinu. Þrátt
fyrir lífsins ólgusjó á tímum stóð
hún sig vel, kláraði sitt stúdentspróf
og framtíðin blasti við.
Það var gaman að fá fréttir af því
þegar Jóhanna fann hamingjuna
með honum Gustav sínum og ekki
síður þegar þau eignuðust dótturina
Katrínu Valgerði fyrir þremur ár-
um. Hamingja og björt framtíðin
blasti við hinni ungu fjölskyldu. En
þá kom reiðarslagið. Jóhanna
greindist með illkynja sjúkdóm og
brött barátta var framundan. Í
fyrstu var ekki hægt annað en trúa
því að hún myndi sigrast á þessu,
hún sem hafði alltaf verið hraust og
full af lífsorku. Annað kom bara
ekki til greina. En því miður fór það
ekki svo og hún kvaddi þennan
heim þann 1. maí sl. Eftir stendur
fjölskyldan og vinir með útbreiddan
faðminn. Hvernig er hægt skilja
svona? Eina huggunin er að nú er
hún frjáls frá sjúkdómum og sárs-
auka.
Við sendum okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur til eiginmanns og ungr-
ar dóttur. Elsku Sallý, systur, fóst-
urforeldrar, aðrir ástvinir og síðast
en ekki síst Haddi sem nú þarf að
fylgja sínu fjórða barni til grafar:
Orð mega sín lítils á svona tímum,
en við sendum ykkur öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Missir
ykkar allra er ólýsanlegur og megi
þið finna þann styrk sem þarf til að
takast á við hann.
Minning hennar lifir með öllum
sem áttu því láni að fagna að þekkja
hana og við munum svo sannarlega
geyma hana með okkur.
Kristrún Þ. Egilsdóttir Stardal,
Nives E. Waltersdóttir.
Elsku Jóhanna.
Ég sit hérna á hóteli í Kaup-
mannahöfn, klukkan er 4 um nótt
og ég get ekki sofið. Er stanslaust
að hugsa um þig og fjölskyldu þína.
Ég er með mynd af þér í brúð-
arkjólnum hjá mér. Mikið ertu fal-
leg.
Nú er komið að því að kveðja þig
í bili elskan en við munum hittast á
ný, það er ég alveg viss um.
Þegar ég horfi á mynd þína, þá
heyri ég hláturinn þinn, þú varst
alltaf brosandi og með húmorinn í
lagi, jákvæð og bjart yfir þér, mér
leið alltaf svo vel í návist þinni og
sagði þér það oft, þú ert svo ynd-
isleg manneskja. Við vorum svo oft
búin að ræða saman um tilgang lífs-
ins og þú gafst mér oft góð ráð.
Gaman var að hlusta á hvað þú
hafðir að segja. Þú sagðir við mig
viku áður en þú fórst að þú værir
svo stolt af Gústav þínum og Katr-
ínu litlu dóttur þinni og það sem
skipti máli í þessu lífi væri fjöl-
skyldan og góðir vinir. Það er svo
sannarlega rétt hjá þér. Hún Habbý
mín liggur hérna við hliðina á mér,
ég mun aldrei aftur taka það sem
sjálfsagðan hlut að fá að halda
heilsu og fá að sjá börnin mín vaxa
úr grasi, því maður veit aldrei hvaða
næsti dagur ber í skauti sér. Þegar
við kvöddumst í símann rétt áður en
þú fórst á sjúkrahúsið þá vorum við
búin að tala saman í dágóða stund,
en ekki datt mér í hug að ég væri að
tala við þig í síðasta skipti. Við ætl-
uðum að hittast í þessum mánuði
þegar skólinn væri búinn hjá krökk-
unum mínum, þá ætlaði ég að koma
suður en það verður ekkert úr því.
Ég trúi ekki ennþá að þú sért farin,
það er svo erfitt að sætta sig við
það. Þegar ég sótti Habbý úr skól-
anum daginn eftir að þú kvaddir
þennan heim þá spurði hún mig
Mamma er einhver dáinn? af því að
hún sá að ég var búin að gráta. Þá
sagði ég, já, Habbý mín, hún Jó-
hanna okkar er farin. Hún sat þögul
og horfði bara á mig með tárin í
augunum og sagði: Mamma, hún er
engill núna og henni líður örugglega
betur, því nú er hún ekki veik. Því
trúi ég líka. Ég á eftir að sakna þess
að heyra ekki hlátur þinn og tala
ekki við þig. Það síðasta sem við
sögðum við hvor aðra var að við
værum og yrðum alltaf góður vin-
konur og þykir mér óendanlega
vænt um það, elsku Jóhanna mín.
Ég veit að þú fyrirgefur mér að ég
komi ekki í jarðarförina, ég treysti
mér hreinlega ekki til þess, ég mun
kveðja þig á minn hátt og koma að
leiðinu þínu. Nú kveð ég þig í bili en
ég mun hugsa til þín alltaf, elsku
engillinn minn. Guð geymi þig.
Gústav, Katrín Valgerður, Haf-
steinn, Linda, Salvör, Magnús,
Vala, Nína, Íris og Birta, ættingjar
og vinir, Guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
María Sveinsdóttir.
Ég kynntist Jóhönnu þegar við
unnum saman á hóteli í Reykjavík.
Ég var að þjóna til borðs á veit-
ingastað hótelsins en Jóhanna vann
í móttökunni. Ég gleymi seint þeim
degi þegar Jóhanna hóf störf. Hún
var svo glaðleg og létt í lund. Ég
vissi strax að hún væri manneskja
að mínu skapi.Við gátum spjallað
um allt og ekkert, daginn út og dag-
inn inn.
Einn daginn spurði hún mig
hvort að ég þekkti Magnús. Ég
hváði, mundi ekki eftir neinum
Magnúsi. Það var ekki fyrr en hún
tengdi saman Magnús og móður
sína sem að ég áttaði mig á því að
hún átti við Magga frænda, Magga
móðurbróður minn. Það sem við
gátum hlegið að þessu. Ég vissi að
Salvör kona Magga, átti dætur á
mínum aldri, en ekki hvarflaði það
að mér að ég myndi hitta eina
þeirra í vinnunni minni. Eftir þetta
náðum við enn betur saman. Mér
þótti alltaf gaman að ræða við hana
og eyddi ófáum stundunum frammi
í móttökunni hjá henni. Þegar send-
ast þurfti með hluti frá veitinga-
staðnum í móttöku tók ég það alltaf
að mér ef ég vissi að Jóhanna var að
vinna. Hún kom mér fyrir sjónir
sem kjarnakona, sem hafði ákveðn-
ar skoðanir á hlutunum. Hún tók þó
öllu með jafnaðargeði og það geisl-
aði af henni hlýja og jákvæðni.
Svo hættum við báðar að vinna á
hótelinu og ég heyrði lítillega af
henni frá móður hennar. Það var
svo einn haustdag að ég hitti hana í
Háskólanum. Aftur gátum við hleg-
ið að þeim stöðum sem við hittumst
á. Við áttum nokkrar góðar sam-
verustundir í skólanum, þegar við
áttum að vera læra. Þegar Katrín
Valgerður fæddist notuðum við net-
ið til að skoða myndir og spjalla um
börnin okkar. Þrátt fyrir að hafa
aldrei hitt þær mæðgur saman,
bara hvora í sínu lagi varð mér ljóst
að Katrín Valgerður var ljós móður
sinnar.
Svo veiktist Jóhanna. Mikið var
það sárt. Jóhanna var þó í þau
skipti sem ég hitti hana, alveg jafn
glaðleg og þegar ég hafði fyrst
kynnst henni. Mér fannst hún taka
á málunum á jákvæðan hátt. Hún
ætlaði að komast yfir veikindin. En
hlutirnir fara ekki alltaf eins og við
ætlum og hún varð að lúta æðri
völdum. Ég er þess fullviss að Jó-
hanna vakir yfir fjölskyldu sinni og
verndar þau. Minningin um glað-
lega og skemmtilega stúlku lifir í
hjarta mínu. Ég votta öllum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Elsku Katrín Valgerður, mamma
þín var einstök kona og ég veit að
þú munt í framtíðinni fá að heyra
ófáar sögurnar af henni.
Hildur Halla.
JÓHANNA HELGA
HAFSTEINSDÓTTIR