Morgunblaðið - 13.05.2006, Page 62

62 LAUGARDAGUR 13. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gísli SigurðurHallgrímsson
fæddist á Sleðbrjót
í Jökulsárhlíð í
Norður-Múlasýslu
5. júní 1932. For-
eldrar hans voru
Guðrún Eiríksdótt-
ir frá Hrafnabjörg-
um í Jökulsárhlíð,
f. 27. júlí 1904, d.
27. júlí 1997, og
Hallgrímur Gísla-
son frá Egilsstöð-
um í Vopnafirði, f.
11. maí 1891, d. 22.
janúar 1973, bændur á Hrafna-
björgum.
Gísli Sigurður kvæntist 29.
desember 1963 Stefaníu Hrafn-
kelsdóttur frá Hallgeirsstöðum í
Jökulsárhlíð, f. 13. janúar 1936.
Börn þeirra eru: 1) Hallgrímur
Hrafn, f. 14. maí 1958, maki
Fjóla Jóhannsdóttir, f. 10. apríl
1953, d. 12. apríl 2002. Dóttir
þeirra er Auðdís Tinna, f. 3.
febrúar 1988. 2) Lára, f. 25.
september 1961, maki Haukur
Hauksson, f. 23. desember 1963.
Börn þeirra eru Gísli Stefán, f.
17. janúar 1994, Þórdís Alda, f.
23. maí 1996, og Haraldur, f. 9.
nóvember 2004.
Gísli Sigurður
lauk landsprófi frá
Alþýðuskólanum á
Eiðum árið 1953 og
kennaraprófi frá
Kennaraskólanum
1960. Hann var
skólastjóri Barna-
skólans á Torfa-
stöðum í Vopna-
firði frá 1960–1963
og Barnaskólans á
Hallfreðarstöðum í
Tunguhreppi frá
1964–1979. Gísli
Sigurður kenndi eitt ár í Brúa-
rásskóla og var síðan skólastjóri
í Grunnskólanum í Grímsey frá
1980–1984 með eins árs endur-
menntunarhléi. Hann var odd-
viti Tunguhrepps árin 1966 til
1970, fulltrúi og í stjórn Menn-
ingarsamtaka Héraðsbúa frá
1968 til 1978 og í stjórn Minja-
safns Austurlands um skeið.
Auk þess var hann sauðfjár-
bóndi á Hallfreðarstöðum frá
1964 fram undir aldamót.
Gísli Sigurður verður jarð-
sunginn frá Egilsstaðakirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.
Það var glaðbeittur hópur sem
hóf nám í Kennaraskólanum haustið
1956. Á þeim árum var aðsókn að
kennaranámi ekki mikil og árgang-
urinn á undan og árgangurinn á eft-
ir þessum hópi voru mun fámennari.
Hér mættist fólk á ýmsum aldri þótt
allir væru ungir í anda, sumir komu
beint úr gagnfræðaskóla með lands-
próf en litla reynslu af amstri mann-
lífsins. Aðrir voru nokkru eldri og
þekktu betur til daglegra vanda-
mála og nokkrir höfðu jafnvel feng-
ist eitthvað við kennslu áður en þeir
settust á skólabekk. Við komum úr
flestum landshlutum, borg og sveit,
en líklega hafa þó Vestfirðir átt
fæsta fulltrúa í hópnum, þótt margir
ættu þangað rætur að rekja.
Strax varð ljóst að hér var
óvenjulegur hópur á ferðinni en
þrátt fyrir þennan margbreytileika
rann bekkurinn fljótlega saman í
eina heild. Hver einstaklingur hafði
nokkuð af mörkum að leggja og
kostir eins bættu úr vangetu ann-
arra. Sumir voru pennaglaðir og
sagnafróðir meðan aðrir lögðu sitt
af mörkum til sameiginlegs söngs á
göngum skólans. Enn aðrir voru
áhugasamir um manntafl, jafnvel í
kennslustundum þegar lítið bar á.
Gísli Hallgrímsson kom inn í
þennan fjölskrúðuga hóp kennara-
nema að austan, úr Jökulsárhlíðinni.
Hann var þá orðinn nokkru eldri en
flestir í bekknum og þroskaður mað-
ur. Hæglátur var hann og fór hvergi
með gassa eða fyrirgangi en brosti í
laumi og gladdist með glöðum þegar
það átti við. Hann var víðlesinn og
fróður og ræddi um fornar bók-
menntir við lærimeistara okkar af
skynsamlegu viti. En þeim í okkar
hópi sem vart voru af táningsaldri
þótti oft sem Hávamál og Völuspá
ættu lítið erindi til verðandi barna-
fræðara á síðari hluta 20. aldar.
Okkur Gísla varð vel til vina enda
áttum við sameiginlegan uppruna í
hinu forna bændasamfélagi sem nú
er að líða undir lok.
Að námi loknu hvarf Gísli aftur
austur til átthaganna en þar átti
hann að góðu að hverfa, því heitkona
hans og síðar eiginkona, Stefanía
Hrafnkelsdóttir, beið hans með lít-
inn son í fanginu. Þar eystra fékkst
Gísli við kennslu og skólastjórn en
lagði sitt af mörkum til að viðhalda
góðu mannlífi og menningu í heima-
byggð með þátttöku í félagsmálum.
Í nokkra vetur kenndi hann í Gríms-
ey. Veturinn 1981–82 stundaði Gísli
framhaldsnám í Kennaraháskóla Ís-
lands. Hann safnaði fróðleik og gaf
út bækur með frumsömdu efni eftir
sjálfan sig og ljóðum eftir aðra, en
sjálfur var Gísli vel hagmæltur.
Á besta aldri greindist Gísli með
sjúkdóm sem læknavísindum hefur
enn ekki tekist að vinna bug á en
leiðir smátt og smátt til hrörnunar
vöðva og stoðkerfis líkamans. Í
margra áratuga baráttu við þennan
sjúkdóm voru eiginkona hans og
fjölskylda honum stoð og stytta, en
andlegum skarpleika hélt Gísli Hall-
grímsson til dauðadags.
Gísli varð ekki hetja á dauða-
stundu af baráttu við „illvígan sjúk-
dóm“ eins og sagt er um svo marga
sem burt eru kvaddir um þessar
mundir. En hann var sönn hetja í
baráttunni fyrir lífinu sjálfu, fyrir
því að halda áfram að lifa og starfa
með fullri reisn eins lengi og nokkur
kostur var, þótt smátt og smátt
minnkaði þróttur og geta til sjálfs-
bjargar.
Og svo kom dauðinn hægt og
hljótt og tók þennan góða dreng frá
okkur hinum sem eftir stöndum full
sorgar og söknuðar. En hvað er
sælla en að mega kveðja erfitt líf á
rísandi vormorgni að enduðum
löngum og farsælum ævidegi? Og
minning um góðan mann lifir og
fylgir okkur um ókomin ár.
Við kennaranemar úr Kennara-
skólanum árin 1956–1960 sendum
aðstandendum Gísla Sigurðar Hall-
grímssonar innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd bekkjarsystkinanna
Guðmundur Guðbrandsson
Nú er Gísli vinur okkar dáinn.
Hann dó inn í vorið þegar mesta
annríkið er í sveitinni. Það hæfði at-
hafnamanninum, sem aldrei gat ver-
ið óvinnandi meðan kraftarnir
leyfðu.
Okkar kynni hófust þegar hann
tók við starfi skólastjóra á Torfa-
stöðum í Vopnafirði. Þar sem við
áttum heima á næsta bæ, og ég í
skólanefnd, tókust fljótt kynni með
okkur, og brátt vinátta með fjöl-
skyldunum sem aldrei hefur borið
skugga á síðan. Dóttir okkar byrjaði
þar í skóla, þegar hún hafði aldur til,
og varð strax mjög ánægð þar enda
þau hjón í miklu uppáhaldi hjá henni
æ síðan.
Ég var um þær mundir að byggja
útihús og ekki stóð á hjálpinni við
það. Hann átti lítinn vörubíl og
tvisvar fór hann með mig norður í
Eyjafjörð að sækja kálfa eftir að
fjósið var komið upp, og alltaf var
greiðasemi þeirra hjóna söm, jafnt
óbeðin sem eftir kvabbi.
Þá þegar var hann farinn að finna
fyrir þeim sjúkdómi sem ágerðist
hægt og hægt og kvaldi hann illilega
fjöldamörg síðari ár hans. Það voru
þungbær ár sem ekki reyndu minna
á Stefaníu, og ótrúlegt hvað hún
stóðst þá raun. Auðvitað var allt
reynt til að veita honum bót, meðal
annars var honum ráðlagt að reyna
að flytjast nær sjónum, og geröist
hann þá skólastjóri í Grímsey í tvö
ár. Þar vann Stefanía í fiski, því ekki
hallaðist á um vinnusemina. En ekki
virtist það bera árangur. Þau
keyptu Hallfreðarstaði I. í Hróars-
tungu árið 1964 og bjuggu þar með-
an þess var nokkur kostur, og höföu
þar heimavistarskóla, þar til Brúar-
ásskóli tók við.
Erfiðast var fyrir athafnamann-
inn að sætta sig við iðjuleysið. Síð-
asta áhaldið var brennipenninn og
ekki gefist upp þó hann þyrfti að
styðja við hægri höndina með þeirri
vinstri. Marga fallega klukkuna bjó
hann til og skreytti með brenni-
pennanum og fleiri gripi. Eitt lista-
verkið hans er klukka, sem hann gaf
okkur á sjötugsafmæli mínu.
Það var gott að koma í Hallfreð-
arstaði og maður fann hvað Gísla
þótti vænt um staðinn. Hann hélt
mikið uppá Pál Ólafsson og sýndi
það í verki með því að reisa honum
myndarlegan minnisvarða við heim-
keyrsluna að bænum.
En nú er stríðið á enda, en minn-
ingin um góðan vin lifir með okkur.
Við sendum Stefaníu og fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Ragnhildur og Gunnar.
Ung stúlka vildi ekki læra að
skrifa.
Þá var hún send til Gísla á Torfa-
stöðum.
Ekki tók það hann nema 3 daga
að fá hana til að vilja læra, og mikið
þótti henni margt af því sem í skól-
anum var gert gaman.
Ekki þurfti endilega alltaf að vera
með blýantinn á lofti, sem sí og æ
var oddbrotinn, ellegar þá að alltaf
þurfti að vera að stroka út svo allt
varð skítugt og subbulegt. Það var
líka bara svo leiðinlegt að skrifa, það
mátti þá einfaldlega bara prenta ef
þess endilega þurfti með, því ekki
var hægt að gera það sem leiðinlegt
var.
Hann fann svo margar leiðir til að
vinna hlutina, þannig að ekki tókum
við nemendurnir alltaf eftir tilgang-
inum með því sem hann vildi koma
inn í kollinn á okkur. Ekki var held-
ur alltaf hugsað um einhverjar
námsbækur, og held ég að sú
kennsla hafi jafnvel oft komið sér
betur heldur en sú að fara alltaf eft-
ir bókstafnum.
Þannig kennari var Gísli, og held
ég að fleiri orðum þurfi ekki að fara
um þá hæfileika sem hann sýndi í
sínu starfi.
Þau ár sem ég átti eftir að njóta
tilsagnar hans verða mér ætíð dýr-
mæt. Því fyrsta minning hvers nem-
enda af kennara sínum, sem jafn-
framt er minning fyrstu
kennslustundarinnar, hlýtur alltaf
að vera talsvert sérstök. Allar þær
vonir og væntingar sem krakkar
taka með sér inn í stofuna, og öll þau
mörgu og stóru augu sem á hann
mæna. Ekki var þá um að ræða leik-
skóla, né heldur eftir hann 6 ára
bekk, því vorum við krakkarnir orð-
in eldri og töldum okkur talsvert
stór.
Einnig fékk ég að kynnast Stef-
aníu eiginkonu hans og börnum
þeirra Hallgrími og Láru,því mikil
og góð vinátta myndaðist milli fjöl-
skyldu Gísla og foreldra minna.
Út í Torfastaði var oft farið, nú
eða þau komu inn í Ljótsstaði til
okkar, bæði einhverra erinda vegna,
ellegar þá bara til að spjalla. Engin
kona var eins fljót með pönnuköku-
pönnuna og Stefanía, bakaði á
tveimur pönnum í einu. Það hafði
litla stúlkan aldrei séð, hafði ekki
einu sinni séð móður sína gera það,
og taldi hún nú þó mömmu sína geta
flesta hluti.
Einnig voru þeir Gísli og pabbi oft
eitthvað að vinna uppi í fjósi og nut-
um við þess þá að vera saman að
leika okkur.
Því var það í hennar augum sorg-
leg staðreynd þegar henni varð það
ljóst að þau myndu flytja burtu frá
Vopnafirði. Þá voru líka þau Hall-
grímur og Lára fædd, og oft var líka
mjög gaman að leika við þau. En
þeirri ákvörðun varð ekki breytt og
eftir að þau fluttu hittumst við mun
sjaldnar – allt of sjaldan.
Elsku Stefanía, Grímsi og Lára,
ég hugsa til ykkar núna, minnist
allra góðra stunda úr Vopnafirði.
Anna.
GÍSLI SIGURÐUR
HALLGRÍMSSON
✝ GuðmundurHaraldur Sigur-
geirsson fæddist á
Seyðisfirði 4. júlí
1924. Hann lést á
Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 5. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigrún
Matthildur Einars-
dóttir, f. á Unaósi í
Hjaltastaðarþinghá
í Norður-Múlasýslu
29. júní 1897, d. 17.
október 1991, og
Vigfús Sigurgeir
Þórðarson ættaður úr Berufirði, f.
16. júní 1885, d. 1. desember 1953.
Guðmundur var elstur sjö systk-
1) Sigrún Matthildur, f. 20. mars
1950, gift Kristni Reyni Sigtryggs-
syni, þau eiga fimm börn og þrjú
barnabörn. Þau búa á Selfossi. 2)
Þorvaldur Pálmi, f. 17. júní 1951,
kvæntur Önnu Ingibjörgu Lúð-
víksdóttur, f. 5. júlí 1953, þau eiga
þrjú börn og eitt barnabarn. Pálmi
átti einn son fyrir og á hann tvo
syni. Þau búa í Vestmannaeyjum.
3) Geirdís Lilja, f. 16. mars 1955,
gift Indriða Gunnari Grímssyni, f.
11. október 1955, þau eiga þrjú
börn og sjö barnabörn. Fyrir átti
Geirdís eina dóttur og á hún tvö
börn. Þau búa á Eyrarbakka. 4)
Eyþór Sigurgeir, f. 25. nóvember
1959. Hann á tvær dætur og fjögur
barnabörn. 5) Jóna Kristín, f. 1.
desember 1960, í sambúð með
Guðmundi Karli Helgasyni, f. 8.
mars 1964, þau eiga eina dóttur.
Fyrir átti Jóna eina dóttur og eitt
barnabarn. Þau búa í Vestmanna-
eyjum.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Seyðisfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ina, hin eru: Björg
Guðbjört, f. 9. sept-
ember 1926, d. 4. júní
2001, Einar, f. 29.
maí 1928, Jón Bjart-
mar, f. 19. mars 1930,
d. 4. apríl 1956, Mar-
grét Ingibjörg, f. 27.
ágúst 1931, d. 18.
ágúst 2003, Hreinn, f.
1. maí 1933, í sambúð
með Láru Gunnars-
dóttur, f. 11. janúar
1929, og Sigurður, f.
2. febrúar 1935, d. 12.
október 1991.
Guðmundur kvæntist 8. júlí 1950
Jónínu Gunnarsdóttur, f. 23. maí
1932. Þau eiga fimm börn, þau eru:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kær kveðja.
Börn, tengdabörn og
barnabörn.
Elsku afi minn, það kemur víst allt-
af að því að við þurfum að kveðja þá
sem okkur þykir vænt um hvort sem
okkur líkar betur eða verr en þetta er
víst gangur lífsins. Ég er mjög þakk-
lát fyrir að verða þess aðnjótandi að
hafa fengið þig sem afa. Þú varst mér
góður afi og þótti mér ákaflega vænt
um þig. Þegar ég hugsa til baka og
rifja upp minningar um þig þá get ég
ekki annað en brosað, þú varst svona
ekta afi sem alltaf varst tilbúinn að
hlusta á mann og braska eitthvað
skemmtilegt með manni. Mér er mjög
minnisstætt þegar þú varst hjá okkur
mömmu og pabba ein jólin og við vor-
um að borða möndlugraut í hádeginu
á aðfangadag og þú fékkst möndluna
sem í okkar tilviki var gul tala og þú
laumaðir henni undir borðið til mín og
ég stakk henni upp í mig og þóttist
vera ákaflega hissa og svo glottum við
hvort til annars.
Elsku afi minn, ég vona að þér líði
vel á þeim stað sem þú ert kominn á
nú. Elsku amma, mamma, frændur
og frænkur, megi góður guð gefa ykk-
ur styrk í sorginni sem hvílir á hjört-
um ykkar.
Kær kveðja.
Linda María.
GUÐMUNDUR
HARALDUR
SIGURGEIRSSON
Elsku afi, þú
kvaddir of fljótt, það
var svo mikið sem þú áttir eftir að
gera með okkur. Ferðin til Afríku
með Davíð og Andra, sjá litla kríl-
ið hennar Auðar, sjá okkur öll full-
orðnast og byggja okkar líf upp.
Þegar okkur verður hugsað til
þess sem við getum ekki deilt og
upplifað saman með þér, þá verð-
um við sorgmædd. Við fáum ekki
lengur að vera með þér, afi, en þú
skildir eftir mikla ást í hjörtum
okkar og margar góðar minningar.
Manstu eftir því, afi, þegar Auði
var kalt á tánum og þú blést á
tærnar til að halda á henni hita,
RÚNAR JÓN
ÓLAFSSON
✝ Rúnar JónÓlafsson fæddist
í Smiðshúsum í
Hvalsneshreppi 26.
janúar 1937. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi fimmtu-
daginn 27. apríl síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Kópavogskirkju 6.
maí.
það hefur enginn
gert síðan, og það á
enginn eftir að geta
blásið á tærnar á
Auði eins og þú gerð-
ir. Eða manstu eftir
öllum ferðunum í
sumarbústað eða til
útlanda með Davíð
og Andra og öllum
sögunum sem þú
sagðir okkur. Sagt er
að enginn viti hvað
átt hefur fyrr en
misst hefur, en við
vissum allan tímann
að við áttum besta afann. Þú varst
svo ungur í hjarta og áttir svo auð-
velt með að setja þig inn í okkar
líf, við gátum alltaf talað við þig,
afi, og þú hafðir einstakt lag á því
að koma okkur í gott skap.
Við vonum að þú hafir það gott
þar sem þú ert núna og að þú vak-
ir yfir okkur, því við viljum svo
mikið gera þig stoltan af okkur því
þú átt svo mikinn hlut í hver við
erum í dag. Við söknum þín, elsku
besti afi.
Davíð Jón, Andri Páll og
Auður Ósk.