Morgunblaðið - 13.05.2006, Page 67

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. MAÍ 2006 67
MINNINGAR
Elsku amma.
Þú fórst alltof fljótt frá mér, en
mikið var ég ánægð að hafa ákveðið
að kíkja í heimsókn á Hjallaland
helgina áður en þú fórst, þar áttum
við dýrmætan tíma saman eins og
alltaf. Það var alltaf gaman að vera
hjá ömmu og afa bæði í bernsku og
núna síðustu árin. Alltaf nóg að gera í
sveitinni, þótt þú vildir nú nánast allt-
af gera allt sjálf, þú varst svo dugleg.
Alltaf að gera fallega hluti í höndun-
um, baka ástarpunga, tína ber og búa
til sultu, fara í fjósið, þrífa og svo
mætti lengi telja. Þú varst alltaf á
fullu en samt hafðirðu alltaf tíma til
að sinna afa, börnum og gestum. Þú
vildir allt fyrir alla gera og hjálpa öll-
um. Þú hjálpaðir mér oft þegar ég var
lítil og búin að koma mér í einhver
vændræði, skítug upp fyrir haus og
blaut í fæturna. Ráðin hættu aldrei
og voru einnig mjög gagnsöm síðustu
árin, ég gat spjallað við þig um allt.
Við sátum saman yfir hlaðborðinu
inni í eldhúsi, sem þú settir alltaf á
borð, þrátt fyrir að ég væri kannski
ein og gátum við spjallað um heima
og geima, það var ekkert sem þú gast
ekki talað um. Ég á eftir að sakna þín
óskaplega mikið elsku amma mín. En
þótt þú sért farin frá okkur eigum við
góðar og fallegar minningar um þig
sem við getum alltaf rifjað upp. Við
hittumst einmitt öll barnabörnin um
daginn og elduðum saman, þar voru
margar minningar rifjaðar upp og
höfðum við öll af nógu að taka. Það
var reyndar ekki vaskað upp um leið
og við vorum búin að borða, þú hefðir
löngu verið búin að því. En núna sé ég
ömmu mína alls staðar, til dæmis í
dætrum þínum þegar þær eru að
reyna að láta okkur borða eitthvað,
spyrja hvort við getum ekki örugg-
lega borðað eitthvað meira. Maður
var aldrei svangur á Hjallalandi,
kvöldsnarlið var uppáhaldið mitt þeg-
ar maður fékk ástarpunga og mjólk
rétt áður en maður fór að sofa.
Elsku amma, ég er svo heppin að
hafa haft þig í mínu lífi, elska þig
ávallt.
Þín nafna
Guðný Jónsdóttir.
Elsku amma. Maður á nú hálfbágt
með að trúa því að þú hafir kvatt okk-
ur fyrir fullt og allt. Þú, þessi sterka
kona, sem alltaf fann sér eitthvað að
gera og kvartaði aldrei yfir neinu.
Alltaf þegar maður kom í sveitina
varstu tilbúin með nýbakaða ástar-
punga eða eitthvert annað góðgæti
sem þú hafðir galdrað fram með lítilli
fyrirhöfn. Þau voru líka ófá skiptin
sem þú komst til okkar krakkanna út
í „bú“ með eitthvað sem við gátum
notað í eldhúsinu okkar sem við höfð-
um þar úti við lækinn, áhöld sem þú
varst hætt að nota og lést okkur fá til
að leika okkur með. Nonna og
Manna-spólurnar kunnum við öll
barnabörnin utan að og þú varst farin
að hrista hausinn brosandi síðustu ár-
in þegar við vorum enn að spyrja
hvort spólurnar væru ekki örugglega
ennþá til. Þessar minningar og marg-
ar fleiri hafa yljað okkur fjölskyld-
unni síðustu daga og hjálpað okkur að
takast á við sorgina. Ég sakna þín
elsku amma og hefði viljað eyða meiri
tíma með þér og var farinn að hlakka
til að hitta þig á Hjallalandi í sumar,
en ég veit að afi mun taka þar vel á
móti mér. Mikið er ég þó feginn að ég
gat kvatt þig áður en þú fórst, það er
ég þakklátur fyrir.
Elsku amma, ég vona að þér líði vel
og ég veit að þú munt vaka yfir afa og
vera með honum í anda heima á
Hjallalandi, og færð Guð með þér í lið
til að styrkja hann í sorginni. Hvíldu í
friði.
Þinn
Smári Jökull.
Elsku amma mín. Ég trúi ekki enn
að þú sért farin frá okkur, að þú kom-
ir ekki með útbreiddan faðminn á
móti mér næst þegar ég kem í sveit-
ina.
Það eru nú ófá sumrin sem ég hef
eytt hjá ykkur afa í sveitinni og þaðan
á ég mínar bestu minningar. Þær eru
of margar til telja þær upp hér en
munu varðveitast í hjarta mínu um
ókomna framtíð.
Þú varst og verður alltaf mín fyr-
irmynd og ég vona að guð gefi mér
sama styrk, dugnað og örlæti og þú
bjóst yfir.
Elsku amma mín. Það er svo sárt
að þurfa að kveðja þig, en ég veit að
þú vakir yfir okkur og verndar. Ég er
svo þakklát fyrir að ég skyldi ná að
sjá þig og vera hjá þér áður en þú
kvaddir þennan heim. Það er afa líka
ómetanlegt að hann náði að vera hjá
þér og halda í höndina á þér þegar yf-
ir lauk, rétt eins og þú hefðir beðið
eftir honum.
Ég elska þig.
Þín
Kolbrún.
Ég vil með örfáum orðum minnast
systur minnar Guðnýjar, en ég gæti
skrifað um hana langa sögu. Hún var
sú fyrsta sem bauð mér hjálp þegar
ég þurfti á henni að halda, hún með
börnin sín sjö. Öll eru þau á lífi í dag
og studdu þessi duglegu hjón, Guðný
og Sveinn, börnin sín til mennta.
Missir þeirra er mikill. Ég bið Guð að
styrkja þau og blessa í framtíðinni og
einnig eiginmann hennar, Svein Jóns-
son, sem unni konu sinni heitt alla tíð.
Vertu sæl systir mín góð,
nú ertu gengin á feðranna slóð.
Þunga og þrautir lífsins barst
þrekmikil kona ætíð varst.
Elín Friðriksdóttir frá Laugum,
síðar á Kvisthaga.
Guðný móðursystir mín, Nýja á
Hjallalandi, eins og hún var oft köll-
uð, er dáin. Við skyldmennin erum
harmi slegin. Horfin er á braut dug-
leg og heilsteypt kona sem okkur
þótti svo vænt um. Kona sem gekk í
öll störf sem til féllu. Hún bauð upp á
nýbakaðar kræsingar, kleinur, ástar-
punga og hafrakex með heitri rabar-
barasultu um kaffileytið og skaust
síðan út í fjós að mjólka um sexleytið.
Ástarpungarnir voru frægir í Skaga-
firðinum og hafrakexið með heitri
rabarbarasultunni kitlaði af einhverj-
um ástæðum hláturtaugarnar.
Ég hlakkaði alltaf mikið til að koma
akandi í hvíta Volvo Amazon station-
bílnum hans pabba frá Laugum og í
Hjallaland. Gestrisni Nýju og Sveins
á Hjallalandi var mikil þrátt fyrir að
plássið væri ekki mikið, sjö börn og í
nægu að snúast. Foreldrar mínir
þáðu þó oftar en ekki næturgistingu í
haustferðinni suður því Nýja og
mamma voru ekki bara systur heldur
líka góðar vinkonur. Yngri systurnar,
Hadda, Gígja og Anna, voru óborg-
anlegar þegar þær tóku á móti
frænku sinni með svo mikilli gleði og
fjöri að engu var líkt. Ég fékk t.d. að
keyra grána gamla, sem var gamall
traktor af Ferguson-gerð, líklega
módel 57. Þær systur vildu leyfa mér,
sem uppalin var á skólastaðnum
Laugum, að keyra úti á túni og helst í
3. gír! Ég reyndi að stýra, það gekk
allavega og við hlógum dátt. Eldri
systkinin komu öll í Laugar, Jón og
Una fóru bæði í Laugaskóla og
bjuggu hjá okkur og Una og Sigga
Dóra unnu báðar á hótelinu, sem for-
eldrar mínir ráku fyrir skólanefnd
Laugaskóla. Sigga, sem er yngstur,
kynntist ég best eftir að ég flutti í
Kópavoginn. Þetta er yndisleg fjöl-
skylda sem nú sér á bak kærri konu,
eiginkonu og móður.
Kæri Sveinn, frændfólk mitt og
fjölskylda. Við munum alltaf muna
eftir Guðnýju á Hjallalandi. Við mun-
um alltaf muna hve hlý og heilsteypt
hún var. Hún var vel metin.
Una María Óskarsdóttir.
Minningar frá bernskudögum eru
fjársjóður sem ekki tæmist, og þaðan
eru vináttubönd sem ekki slitna. Það
greru ekki götur á milli bæjanna
Uppsala og Úlfsstaðakots, nú Sunnu-
hvols. Á bæjunum voru stórir systk-
inahópar og tíðar ferðir á milli. For-
eldrar Guðnýjar voru ein af mörgum
hetjum hversdagslífsins. Þau komu
upp stórum barnahópi og byggðu
jörð sína upp. Heimilið einkenndist af
snyrtimennsku og reglusemi. Syst-
urnar Guðný og Sigríður stóðu næst-
ar mér í aldri og voru jafnan nefndar
samtímis. Í þeirra félagsskap leitaði
ég löngum og var ætíð velkomin.
Myndir þessa tíma eru skýrar. Eins
og ævintýrið þegar flutt var úr gamla
bænum þar og í nýja húsið. Blöndu-
hlíðin fór vel með börnin sín. Við
fylgdumst að í barnaskólanum í Sól-
heimagerði og sundkennslunni í Víði-
vallalauginni. Sjóndeildarhringurinn
var stór. Í vestri stóð Mælifellshnjúk-
urinn vörð og Blönduhlíðarfjöllin
skýldu í austri. Guðný lærði snemma
að taka til hendi þegar Una, mamma
hennar, fór að sinna hjúkrunarstörf-
um á sjúkrahúsinu á Sauðárkróki,
kom það í Guðnýjar hlut að sjá um
heimilið, þá nýlega fermd. Ég man
hvað ég dáðist að dugnaði hennar.
Hún þekkti það frá bernsku að ekk-
ert gerist af sjálfu sér. Með þá dýr-
mætu reynslu og sjóndeildarhringinn
fagra hélt hún að heiman, en yfirgaf
ekki fjörðinn sinn. Guðný skilaði
miklu dagsverki. Þau Sveinn byggðu
sér nýbýlið Hjallaland og þar inntu
þau af hendi mikið starf, bjuggu góðu
búi og komu upp börnunum sínum
sjö. Þegar um hægðist og búskap var
lokið nutu þau hjón þess að ferðast,
bæði innan lands og utan, og tóku
virkan þátt í starfi eldri borgara. Í
þeim félagsskap áttum við Guðný
okkar síðustu samverustundir. Nú
stöndum við ráðþrota og spyrjum,
hvers vegna, eins og örskotsstund, af
hverju? En fáum engin svör. Okkar
er að minnast og þakka. Minnast
æskuvinkonunnar og þakka fyrir
hennar líf. Aldinn sveitungi okkar
sagði: Minningar eru auður, sem ekki
fúnar. Guð blessi minningu Guðnýjar.
Innilegustu samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Helga Bjarnadóttir frá
Uppsölum.
Kær móðursystir er borin til graf-
ar í dag. Kallið kom snöggt og óvænt.
Hugurinn reikar aftur í tímann.
Bíllinn beygir upp heimreiðina og við
mér blasir grátt steinhúsið – nýtt
með tröppum. Í hlaðinu stendur
Land Rover jeppi með blæjum. Ég er
fimm ára, að koma í Hjallaland í
fyrsta skipti. Á móti mér kemur
Nýja, glöð og frjálsleg í fasi og að
baki henni stendur Svenni unglegur
og kankvís með tungubroddinn í öðru
munnvikinu. Síðan eru að verða liðin
49 ár.
Ég var í sveit hjá Nýju og Sveini á
Hjallalandi hvert sumar í sjö ár. Á
hverju vori þegar ég kom í sveitina
hafði eitthvað breyst – eitthvað bæst
við. Fyrst var það nýja íbúðarhúsið
og gömlu fjárhúsin, ásamt Landro-
vernum, sem var notaður í allt nema
að slá túnin. Síðan bættist við fjós og
hlaða, súrheysturn og fyrsta flokks
mjólkurhús ásamt ýmsum landbún-
aðartækjum. Ný tún voru ræktuð á
hverju ári og landið girt. Eljan og
dugnaðurinn var endalaus, unnið var
myrkranna á milli. Land var brotið,
jörðin ræktuð og bústofninn stækk-
aði. Fyrst þegar ég dvaldist sumar-
langt á Hjallalandi voru börnin orðin
þrjú, en smátt og smátt fjölgaði þeim
og urðu þau alls sjö.
Ótal minningar leita á hugann um
viðburðarík og góð bernskuár í Sæ-
mundarhlíðinni. Þarna kynntist ég
öllum almennum sveitastörfum, frá
því að rifja „Leyninginn“ í halarófu,
raka á eftir Sveini, sem sló með orfi
og ljá, stýra hestinum og rakstrarvél-
inni ásamt mörgu fleira. Þarna lærði
ég að sitja hest og aka dráttarvél,
leggja net í fjallavatn og njóta náttúr-
unnar. Fyrst og síðast eru það ljúfar
minningar um Guðnýju, sem aldrei
skipti skapi gagnvart mér, sem hafði
þó orð fyrir að vera baldinn. Síðast
þegar ég kom í Hjallaland fyrir tæpu
ári síðan sátum við í eldhúsinu og
spjölluðum um heima og geima. Aldr-
ei kom maður að tómum kofunum hjá
Guðnýju. Alltaf var eitthvað að
spjalla um, því hún fylgdist vel með
og sagði líka hreykin frá börnunum
sínum sjö og öllum barnabörnunum.
Naut ég þess að sitja með henni og
gæða mér á kleinum, ástarpungum
og öðru heimatilbúnu bakkelsi. Þegar
hún kvaddi mig á tröppunum tók hún
loforð af mér að ég yrði að koma fljótt
aftur og þá með hana nöfnu sína því
henni fyndist hún sjá okkur allt of
sjaldan.
Við kveðjum Guðnýju með miklum
söknuði og sendum Sveini, börnunum
og fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Biðjum við
góðan Guð að styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Knútur og Guðný.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu og
langalangömmu,
HELGU JÓNSDÓTTUR,
Hrafnistu,
áður til heimilis í
Grundargerði 2.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Hrafnistu í Reykjavík á 3. hæð G.
Sigurður Jón Einarsson, Árný Runólfsdóttir,
Anna Einarsdóttir, Guðmundur Jakobsson,
Einar Einarsson, Margrét Lillian Skúladóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við fráfall ástkærrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, dóttur, systur, mág-
konu og ömmu,
JÓNÍNU G. KRISTINSDÓTTUR,
Lyngholti 7,
Ísafirði.
Sérstakar þakkir færum við Þorsteini Jóhannes-
syni, heimahjúkruninni og starfsfólki Sjúkrahússins á Ísafirði fyrir góða
umönnun og aðstoð.
Guð blessi ykkur öll.
Guðmundur Óli K. Lyngmo,
Sigurlína Jónasdóttir, Magnús Gautur Gíslason,
Linda G. Lyngmo, Haukur Eiríksson,
Margrét E. Guðbjartsdóttir,
Arnar Kristinsson, Ingibjörg Jónasdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ÓLAFS SIGURGEIRSSONAR
hæstaréttarlögmanns.
Aðstandendur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug vegna andláts og útfarar elskulegrar eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÁSTU ANTONSDÓTTUR,
Rjúpufelli 23.
Þakkir færum við einnig starfsfólki Landspítalans
í Fossvogi fyrir alúð og umhyggju.
Otto J. Malmberg,
Einar Malmberg, Katrín Hrafnsdóttir,
Anton Malmberg,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför mannsins míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ODDS SIGURÐSSONAR
frá Kolviðarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dvalarheimilis
aldraðra, Borgarnesi.
Guðbjörg Helgadóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
AÐALSTEINN GUÐJÓNSSON,
(Steini bryti),
lést mánudaginn 1. maí.
Jarðarförin hefur farið fram.
Aðstandendur.