Morgunblaðið - 13.05.2006, Síða 68

Mann setur hljóðan
við fréttir af fráfalli
vinar síns. Aldrei óraði
mig fyrir því að þurfa
að kveðja hann svo
fljótt. Það er erfitt að
trúa því að maður eigi ekki eftir að
spjalla aftur við hann eða hitta.Það
eina sem eftir er eru minningar um
hressan og traustan strák.
Ég kynntist Marinó og Steini
bróður hans fyrst í Verkmenntaskól-
anum á Neskaupstað og við urðum
fljótlega miklir kunningjar. Á heima-
vistinni í skólanum var fyrir vinahóp-
ur sem ég var svo lánsamur að kynn-
ast. Það sem sameinaði þennan
vinahóp voru taugar okkar til sveit-
arinnar og sameiginlegur áhugi á vél-
um fyrir landbúnað. Þó að það séu
nokkur ár síðan þá finnst manni eins
og það hafi gerst í gær.
Marinó var alltaf hress og til í hvað
sem var enda mikið brallað á þeim
tíma.Stundum skrópuðum við í skól-
anum bara til að jeppast eða brasa
eitthvað sem okkur þótti mun gáfu-
legra heldur en að mæta í tíma. Eitt
sinn sátum við fastir uppi í fjalli heila
nótt, vitandi af því að við ættum allir
að mæta í próf daginn eftir. Marinó
tók því með stakri ró og hló bara að
þessu enda sá hann alltaf björtu hlið-
arnar á málunum.
Það var alltaf gott að leita til Mar-
inós því hann var úrræðagóður og
hafði gaman af ögrandi verkefnum. Á
meðan á skólavistinni á Neskaupstað
stóð fór Marinó að spá í hvort við
ættum að taka námskeið á Egilsstöð-
um með skólanum. Ég var frekar
tregur til en drifkraftur hans varð til
þess að ég lét til leiðast og reyndist
þetta hin mesta skemmtun.
Á svona stundu getur maður ekki
annað en dvalið við þær góðu minn-
ingar sem við eigum bæði frá vist-
inni, skólanum og öllu því sem við
höfum brallað saman, enda af nógu
að taka. Það ríkir mikill söknuður og
erfitt er að sjá fyrir sér framhaldið án
hans.
MARINÓ
BJÖRNSSON
✝ Marinó Björns-son fæddist í
Reykjavík 14. febr-
úar 1982. Hann lést
af slysförum 10.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fáskrúðsfjarð-
arkirkju 17. apríl.
Ég þakka fyrir þær
góðu stundir sem við
áttum saman. Hvíl í
friði, vinur.
Sendi fjölskyldunni
að Þernunesi, vinum
og kunningjum mínar
dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Þórir Björn
Guðmundsson.
Elsku Marinó.
Það er sárt að
kveðja sinn besta vin
svona langt fyrir aldur fram, aðeins
24 ára gamall Marinó minn. Ég
kynntist þér og Steini bróður þínum í
Verkmenntaskólanum í Neskaup-
stað þegar þið voruð 16 ára gamlir en
ég var fimm árum eldri, það skipti
engu máli, við vorum alveg eins og
jafnaldrar. Vináttan varð alltaf meiri
og meiri eftir því sem árin urðu fleiri.
Nánast alltaf ef eitthvað stóð til hjá
okkur; ball, ferðalag eða eitthvað
annað, heyrðum við hvor í öðrum og
peppuðum hvor annan upp í eitthvert
glens.
Minningarnar um þig hafa streymt
í gegnum hugann síðan þetta hörmu-
lega slys átti sér stað og ótal spurn-
inga spyr maður sjálfan sig en ekkert
svar fær maður: „Hvers vegna, af
hverju ertu farinn?“ Ef guð tekur þá
fyrst sem hann elskar mest þá skil ég
þetta alveg, það elskuðu þig allir.
Síðastliðið sumar fórum við í ferða-
lag ég, þú og Palli til Danmerkur og
Svíþjóðar, þar eyddum við saman
einni viku sem er ein sú yndislegasta
vika sem ég hef lifað. Svo margt var
gert og mikið hlegið. Í Svíþjóð fórum
við saman á kanó á stóru vatni, alveg
spegilsléttu. Tilviljun réð því að ég
var framan við og stjórnaði kanón-
um, landkrabbinn sjálfur. Allt í einu
heyrðist: „Þakka þér fyrir.“ „Fyrir
hvað?“ sagði ég. „Þú skvettir á mig,“
sagðir þú. Þetta var ekki eina gusan
sem þú fékkst og þú fórst fram á að
skipta, ég þvertók fyrir það og svo
hlógum við og hlógum. En báðir
komum við samt blautir í land, þú
hefur eitthvað náð að hefna þín.
Hreindýraveiðarnar sem við og
bræður þínir fórum á í ágúst, þótt
ekkert dýrið væri veitt, hálfum mán-
uði seinna fórstu með pabba þínum
og frænda og náðuð þið dýrunum og
ég hitti þig þegar þú komst til byggða
og þú brostir breitt, aðeins breiðara
en venjulega, og þá vissi ég alveg að
þú hafðir veitt dýrin.
Fyrir síðustu jól fórum við tveir
saman í jólainnkaup til Akureyrar en
það var eitt af svo mörgu sem við átt-
um sameiginlegt að við gátum labbað
búð úr búð án þess að þreytast, því
fékk Palli að kynnast í Danmerkur-
ferðinni. Þú varst að velja jólagjafir
handa fjölskyldunni og það var sko
heldur betur vandað valið, þú flan-
aðir ekki að neinu. Svo mikið vorum
við samrýndir að við keyptum okkur
eins spariskó í ferðinni. Alltaf var
stutt í glens og grín hjá okkur, smá-
stríðni var oft á báða bóga hjá okkur.
Um kvöldið stakkst þú upp á því að
fara í Sjóbúðina og fórum við þangað
og stoppuðum lengi. Aðeins við tveir
vorum þar ásamt afgreiðslumannin-
um, sem þurfti að fara í símann, þú
fórst að skoða eitthvert dót á borði.
Þá fór ég og náði í lengstu veiðistöng-
ina sem ég fann og stóð eins langt í
burtu og ég gat og lét svo endann
síga niður í hárið á þér. Svipnum
gleymi ég aldrei, þú hélst að eitthvað
væri að koma niður úr loftinu, svo
fórstu að strjúka hárið á þér, þá tók
ég stöngina og sprakk úr hlátri og þá
sagðir þú: „Varst þetta bara þú!“
Þegar við komun út ætluðum við
aldrei að geta hætt að hlæja. Svona
er mín mynd af þér Marinó minn,
alltaf gaman, enda vorum við aldrei
ósammála um neitt. Alltaf glaðir.
Föstudaginn fyrir slysið hringdir
þú í mig, þú varst svo glaður: „Ég er
á leiðinni austur í langt frí,“ sagðir
þú. Þá varstu staddur undir Eyja-
fjöllum. Við spjölluðum lengi saman,
ræddum allt milli himins og jarðar,
m.a. hvað við ætluðum að gera um
páskana. Þetta var það síðasta sem
ég heyrði frá þér elsku Marinó minn,
þetta símtal hefur ómað í höfðinu á
mér síðan þú fórst. Næstu mánuðir,
næstu ár verða skrýtin, enginn Mar-
inó, en eitt er víst að þegar við hitt-
umst næst verður margt um að
spjalla.
Ég þakka guði fyrir að hafa fengið
að kynnast þér og fylgja þér þessi
síðustu átta ár sem þú lifðir, sem áttu
að verða svo miklu miklu fleiri.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl þú í friði, elsku vinur.
Gunnar Valgeirsson.
68 LAUGARDAGUR 13. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Um miðja síðustu
öld var gjaldeyris-
sparnaður hugtak sem
nú er nánast horfið úr
daglegu máli. Tak-
markaðar tekjur þjóðarinnar ollu því
að innflutningur vara, sem nú þykir
sjálfsagður, var takmarkaður og
háður sérstökum leyfum; fjárfest-
ingar einstaklinga, svo sem hús-
byggingar, jafnvel lagfæringar á
húsum, voru háðar leyfum sem
sækja þurfti um til sérstakrar stofn-
unar, Fjárhagsráðs: Flestar bygg-
ingarvörur voru skammtaðar. Inn-
lendum iðnaði mátti skipta í þrjá
hópa, ríkisiðnað, fiskiðnað og fram-
leiðsluiðnað. Hluti framleiðsluiðnað-
arins byggðist á ríkistryggðri vernd
gegn innflutningi og annar hluti
hans darkaði í skjóli pólitískrar sam-
tryggingar. Þjóðinni stjórnuðu menn
sem virtust fæddir gamlir: Verk-
skipulag á Alþingi var miðað við
þarfir sauðfjárbænda.
HAUKUR
EGGERTSSON
✝ Haukur Egg-ertsson fæddist
á Haukagili í Vatns-
dal í A-Húnavatns-
sýslu 8. nóvember
1913. Hann lést 24.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Háteigskirkju 3.
maí.
Þurft hefur kjark og
áræði til að ráðast til
atlögu við steinrunnið
kerfið og hafta-hag-
stjórnina til að koma á
fót framleiðslufyrir-
tækjum, sem byggðu á
jafn framandi forsend-
um og nefndust ,,kröf-
ur markaðarins“ í ná-
grannalöndum, – ekki
síst þar sem fjármögn-
un og hlutabréfavið-
skipti, eins og nú
þykja sjálfsögð, voru
einungis orðin tóm.
Haukur Eggertsson, sem nú er
kvaddur, og félagi hans Oddur Sig-
urðsson voru á meðal frumkvöðla af
aldamótakynslóðinni sem tókust á
við þetta kerfi og höfðu sigur. Svo
mikið er víst að sú glíma hefur ekki
verið þrautalaus – yngra fólk myndi
ekki skilja þá erfiðleika. Þeir sem nú
eru á sjötugsaldri og náðu í skottið á
þessu tímabili muna tímana tvenna.
Haukur og móðursystir mín, Lára,
ásamt börnum voru hluti af minni
æsku og við Eggert voru leikfélagar.
Mér er það minnisstætt þegar Plast-
prent hóf starfsemina í bílskúrnum á
Flókagötu 69 með fyrstu vélunum
fyrir framleiðslu og áprentun plast-
poka – maður skildi ef til vill ekki þá
hvað þar var að gerast, enda hvíldi
leynd yfir framtakinu, en maður
fann fyrir spennunni í loftinu.
Haukur Eggertsson var sterkur
persónuleiki, Húnvetningur með
stórum staf; með dálítið sérstaka
kímnigáfu sem gat farið misjafnlega
í suma. Hann var fæddur tæknimað-
ur og sérlega útsjónarsamur verk-
stjóri. Sumarvinna gat verið stopul á
mínum unglingsárum og þá naut
maður Hauks. Hluta úr sumri vann
ég við að steypa milliveggjasteina í
stórhýsið Laugaveg 176, með vél
sem Haukur hafði fest kaup á, en þar
var hann ásamt félögum sínum að
innrétta nýtt húsrými fyrir pökkun-
arverksmiðjuna Kötlu, sem þá hafði
sprengt utan af sér í Höfðatúninu.
Mörgum árum seinna, eftir að
hafa starfað um tíu ára skeið sem
iðnaðartæknifræðingur, starfaði ég
með Hauki að tæknimálum hjá
Plastprenti, þá til húsa að Höfða-
bakka 9. Það er haft á orði að enginn
sé spámaður í sínu föðurlandi og
ekki sé mark tekið á sérfræðingum
nema útlendum. Til marks um víð-
sýni Hauks og fordómaleysi er að
þótt hann hefði þekkt mig frá unga
aldri tókst með okkur gott og farsælt
samstarf. Sem tæknilegur stjórn-
andi Plastprents var Haukur ein-
stakur: Hann kunni á ólíkustu vélar
þess út í hörgul, stálminnugur og úr-
ræðagóður sem kom sér oft vel þeg-
ar laga þurfti jafn sérhæfða fram-
leiðslutækni að ósveigjanlegu
húsnæði sem ekki var hannað fyrir
hana.
Við Sigrún vottum Láru, Eggerti,
Ágústu og aðstandendum samúð
okkar.
Leó M. Jónsson.
Okkar innilegustu þakkir fyrir sýnda samúð og
hlýju við fráfall og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
RAGNHEIÐAR SVEINBJÖRNSDÓTTUR
húsfreyju,
Hjálmsstöðum,
Laugardal.
Gróa Berglind Pálmadóttir, Hilmar Einarsson,
Guðrún Pálmadóttir, Finn Henrik Hansen,
Páll Pálmason, Fanney Gestsdóttir,
Sveinbjörn Reynir Pálmason, Guðbjörg Eygló Þorgeirsdóttir,
Bragi Pálmason, Guðrún Kristinsdóttir,
Þórdís Pálmadóttir, Tómas Tryggvason
og fjölskyldur.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar
Elsku Sigrún Mar-
en, það er sárt að
hugsa til þess að þú
sért farin úr þessum
heimi og af hverju þú
fékkst að stoppa svona stutt við fær
enginn skilið, en þér virðist hafa ver-
ið ætlað annað og meira. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og stundirnar sem að við átt-
um saman á Tenerife í janúar lifa í
hugum okkar og hjörtum. Þú varst
alltaf svo brosmild og kát og það var
svo gott að vera nálægt þér.
Elsku Jói, Helga, Kristján Valur,
Maron Þór og fjölskyldur, megi Guð
gefa ykkur allan þann styrk sem þið
þurfið á þessum erfiða tíma í lífi
ykkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hvíl í friði, elsku barn.
Orri Dór, Jórunn og börn.
Sofðu unga ástin mín.
Úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
Það er margt sem myrkrið veit
minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit,
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
SIGRÚN MAREN
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Sigrún MarenJóhannsdóttir
fæddist á Akranesi
hinn 19. september
2003. Hún varð
bráðkvödd föstu-
daginn 5. maí síðast-
liðinn og var jarð-
sungin frá Háteigs-
kirkju 12. maí.
meðan hallar degi skjótt
að mennirnir elska,
missa, gráta og sakna.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Þráinn Árni
Baldvinsson.
Elsku hjartans litla
frænka, nú ertu farin,
farin frá okkur og yfir
á æðri stað veraldar,
stað þar sem þið engl-
arnir hittist og safnið
orku fyrir áframhald-
andi ferðalag.
Elsku hjartans litla frænka, með
ljósa hárið, fallegu ljósbláu augun og
sæta grallarabrosið, þú varst varla
komin inn fyrir bæjarmörkin þegar
þú byrjaðir að kalla Ísabella, Ísa-
bella, þú leist svo upp til stóru
frænku sem elskaði þig líka. Hvern-
ig gat þetta gerst? Orkan og lífs-
gleðin skein frá þér hvar sem þú
varst og þú heillaðir alla upp úr
skónum með þitt einstaka bros og
blik í augum.
Þú varst sólargeisli foreldra þinna
og allra sem fengu að kynnast þér.
Þú stoppaðir stutt á þessari stoppi-
stöð en skildir eftir ófáar fallegar og
skemmtilegar minningar sem nú lifa
áfram í hjörtum okkar um alla tíð
eða þar til við hittumst næst. Takk
fyrir tímann sem við fengum með
þér, við elskum þig alltaf.
Þeir segja mig látna, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem að mun ykkur gleðja.
Elsku Helga, Jói, Maron og Krist-
ján, megi guð almáttugur styrkja
ykkur í þessari miklu sorg sem þið
gangið í gegnum.
Ingunn, João, Maríanna
og Ísabella.