Morgunblaðið - 06.11.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. NÓVEMBER 2006 33
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝ Páll G. Guð-jónsson fyrrver-
andi kaupmaður
fæddist í Hellukoti
á Vatnsleysuströnd
8. janúar 1918.
Hann lést á Land-
spítala-Háskóla-
sjúkrahúsi 31. októ-
ber síðastliðinn.
Hann var næst elsta
barn hjónanna Guð-
jóns Jónssonar, f.
4.9. 1886, d. 8.1.
1972 og Jóhönnu
Pálsdóttur, f. 20.6.
1893, d. 23.12. 1966. Systkini Páls
voru Sigurbjörg, f. 16.7. 1915, d.
8.5. 1961, Árnbjörn, f. 3.9. 1920,
d. 21.11. 1977, Lilja, f. 28.4. 1926
og Svavar, f. 20.7. 1934. Páll var 8
2) Jóhanna Ingibjörg, f. 30.7.
1943, fyrrverandi eigimaður
hennar er Paul Hansen, f. 26.1.
1936, þau eiga fjögur börn, Huldu
Barböru (látin), Pál Eirík, Karl
Emil (látinn) og Kristján. Eig-
inmaður Jóhönnu er Axel Lund, f.
27.7. 1938, og eiga þau soninn
Martin. 3) Kjartan, f. 30.11. 1945,
fyrrverandi eiginkona hans er
Björg Karlsdóttir, f. 20.10. 1946,
þau eiga þrjár dætur, Guðnýju,
Báru og Huldu Kristínu. Eig-
inkona Kjartans er Ástrún Lilja
Sveinbjarnardóttir, f. 14.9. 1951.
4) Rannveig, f. 3.9. 1950, gift
Sumarliða Guðbjörnssyni, f. 2.2.
1951, þau eiga þrjár dætur,
Huldu, Valgerði Dagbjörtu og
Lindu Björk.
Alls eignuðust Hulda og Páll 25
langafa/ömmu börn og 2 langa-
langafa/ömmu börn.
Útför Páls verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
ára gamall þegar
hann fluttist með
fjölskyldu sinni að
Hellisgötu 21 í Hafn-
arfirði.
Hinn 26.10. 1940
kvæntist Páll Huldu
Sigurjónsdóttur, f.
3.7 1919, d. 27.9.
2002. Foreldrar
hennar voru Sig-
urjón Einarsson
skipstjóri, f. 25.1.
1897, d. 3.1. 1968 og
Rannveig Vigfús-
dóttir, f. 5.1. 1898, d.
7.10. 1991. Hulda og Páll eiga
fjögur börn, þau eru: 1) Sigurjón,
f. 6.8. 1941, kvæntur Þuríði Gunn-
arsdóttur, f. 7.8. 1943, þau eiga
tvo syni, Gunnar og Einar Bjarka.
Hér vil ég minnast tengdaföður
míns Páls Guðjónssonar eða Palla í
Pallabúð eins og margir nefndu
hann í daglegu tali. Ég hitti Pál
fyrst þar sem hann var verslunar-
stjóri í Kjötverslun Tómasar að
Laugavegi 2 í Reykjavík síðla árs
1968. Það var mér sem ungum
mann þá eftirtektarvert hversu
þjónustulundaður hann var við sína
viðskiptavini og ljóst að þar kom
fólk daglega til þess að eiga við
hann viðskipti og þá sérstaklega
með heitan hádegisverð sem Palli
hafði framreitt af mikilli snilld.
Hann starfaði sem verslunarmað-
ur og kaupmaður alla sína starfsæfi
Hann hóf störf sem unglingur í
Verslun Jóns Mathiesen aðeins 13
ára gamall og árið 1938 keypti hann
verslun að Hverfigötu 56 Hafnar-
firði sem fékk nafnið Pallabúð. Páll
starfaði sem verslunarstjóri í Kjöt-
verslun Tómasar frá 1958 til ársins
1977 en það ár keypti hann versl-
unina Kastalann, Hverfisgötu 56 í
Hafnarfirði og rak hana þar til hann
var orðinn 73 ára gamall, árið 1991.
Lengst af bjuggu þau Hulda á
Hverfisgötu 56 í Hafnarfirði en þar
í húsinu rak Palli verslanir sína
bæði Pallabúð og síðar Kastalann.
Þetta fyrirkomulag var ágætt að
mörgu leiti. Það er að það var stutt í
vinnuna hjá Palla en það gerði það
líka að verkum að viðveran á vinnu-
staðnum var löng á hverjum degi.
Palli lagði mikið upp úr því að þjón-
usta viðskiptavini sína eins vel og
hægt var og hér á árum áður þegar
ekki var eins auðvelt og nú að út-
vega ýmsar vörur, lagði Palli mikla
vinnu og útsjónasemi í það að vera
með sem fjölbreyttast vöruúrval og
oft meira en búast mátti við. Í störf-
um sínum lagði hann alla áherslu á
þjónustu við viðskiptavini sína og
það er umhugsunarvert þegar á það
er litið að hann rak sælgætisverslun
í næsta húsi við stærsta barnaskól-
ann í Hafnarfirði hversu góðum
samskiptum hann náði við unga
fólkið sem sótt mikið í Kastalann, í
viðurkenningarskyni buðu þau hon-
um eitt árið sem heiðursgesti á há-
tíðarsamkomu Lækjarskóla.
Eftir að Páll hætti stöfum við
verslunarrekstur fluttu þau hjónin
af Hverfisgötunni á Miðvang 16,
þar sem þau áttu ánægjulega tíma
saman og nutu þess að eyða saman
dögunum í samskiptum við fjöl-
skyldu og vini. Þar mátti sjá að
kærleikur og vinátta þeirra var
mikil og líktist það helst ungu ást-
föngnu pari frekar en hjónum sem
komin voru á efri ár. Árið 2002
fluttu þau hjónin á Hrafnistu í
Hafnarfirði og lést Hulda það ár.
Þau fjögur ár sem Páll dvaldi á
Hrafnistu naut hann mjög góðrar
aðhlynningar og velvildar starfs-
fólks Þar átti hann gott ævikvöld og
þó svo hann ætti orðið erfitt með
gang síðustu mánuðina var hann
hress og kátur fram á síðast dag.
Þegar ég kom á heimili Palla og
Huldu tengdaforeldra minna árið
1968 var mér vel tekið og er ég
ákaflega þakklátur fyrir þau góðu
kynni sem tókust með okkur og
ævilangrar vináttu og kærleik sem
þau hjónin sýndu mér og fjölskyldu
minni. Sérstaklega vil ég geta þess
hversu vel þau sinntu afa og ömmu
hlutverkum því dætur mína og
barnabörn sóttu mikið í samskipti
við Pál og Huldu. Blessuð sé minn-
ing þeirra.
Sumarliði Guðbjörnsson.
Elsku tengdapabbi. Mér finnst
eiga vel við að kveðja þig með sama
ljóði og ég kvaddi móður mína með,
fyrir fjórum árum síðan, þar sem þú
kvaddir á 95 ára afmælisdegi henn-
ar 31. okt. sl.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þegar við Kjartan heimsóttum
þig saman síðast, þá talaðir þú um
að Lykla-Pétur vildi þig ekki og við
göntuðumst með það að þú yrðir
sennilega að stofna þitt eigið ríki ,
með þínum lyklavöldum en Pétur
gamli hefur heyrt til þín og ekki
viljað missa af svo yndislegum og
góðum manni sem þér og opnaði
hann hliðið að ríki sínu fyrir þér að-
eins fjórum sólarhringum síðar.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja þig, þar sem þú ljómaðir allt-
af þegar við komum og gleðin að sjá
okkur var fölskvalaus, alltaf fékk ég
rembingskoss frá þér þegar ég kom
og aftur þegar ég fór.
Elsku tengdapabbi, ég kvaddi þig
þegar þú skildir við og bað þig þá að
skila kveðju til allra sem ég þekki
uppi. Í dag kveð ég þig í hinsta sinn.
Þú varst yndislegur tengdafaðir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Með ást og virðingu.
Þín tengdadóttir
Ástrún Lilja Sveinbjarnardóttir.
Elsku besti afi, það eru líklega
margir sem segjast eiga besta afa í
heimi. En ég held nú samt að það
séu fáir sem komast með tærnar,
þar sem þú hafðir hælana. Þú hefur
alltaf hugsað svo vel um okkur syst-
urnar og tekið okkur opnum örm-
um. Það brást ekki að þú lumaðir á
að minnsta kosti einum brandara og
einhverju gotti með honum.
Þú og amma hafið kennt okkur
svo margar góðar lífsreglur og
hjálpuðu okkur á svo margan hátt.
Ást ykkar var einsog leiðarljós okk-
ar og alltaf var hægt að teysta á
ykkur bæði, sama hvað var.
Þegar birtu tekur að halla eigum
við fátt annað eftir en minningar.
Við systurnar gætum setið hér dög-
um saman og skrifað margar blað-
síður af yndislegum minningum
sem við eigum. Við munum ávallt
vera þakklátar fyrir alla samveruna
sem við höfum átt með þér. Allar
búnar að upplifa ýmis ævintýri með
þér, hvort sem var saman eða hver
fyrir sig.
Hulda og Valla fengu þá reynslu
að vinna með þér í búðinni á sínum
unglingsárum og við bjuggum í
sama húsi, þannig að við höfum all-
ar verið mótaðar af afa og ömmu.
Afi var mikil sælkeri og munu fílak-
aramelur, Linduhlaup, pönsur og
ristað fransbrauð með sultu alltaf
minna okkur á þig. Þú hefur alltaf
verið brandarakall og við getum
ekki hugsað til þín örðuvísi en að
sjá þig glottandi út í annað.
Á seinni árum hafa langafabörnin
gefið þér mikla gleði og þau héldu
mikið upp á að heimsækja hann
langafa sinn og alltaf lumaðir þú á
einhverju gómsætu handa þeim
einsog öllum sem vildu sækja þig
heim á Hrafnistu.
Við munum sakna þín sárt elsku
afi, en huggun okkar felst í því að
þú fékkst hvíldina sem þú varst far-
inn að þrá og ert nú kominn í
öruggan faðm ömmu. Og við vitum
að þið eruð að fylgjast með okkur
og veitið okkur áfram styrka hönd
þegar við þurfum á að halda. Og allt
sem þið hafið kennt okkur mun
fylgja okkur áfram og við munum
reyna að miðla því áfram til næstu
kynslóða.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Hulda, Valgerður og
Linda Sumarliðadætur
.
Elsku langafi. Mér brá þegar
mamma sagði mér að þú værir dá-
inn og ég mun sakna þín. Ég vann
að því að fá viðurkenninguna fyrir
sundið bara fyrir þig.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyr-
ir mig og bræður mína.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgr. Pét.)
Þinn vinur,
Róbert Emil.
Páll G. Guðjónsson
Leiðsögumenn
kveðja góðan vin
Arngrím Sveinsson sem starfaði
sem bílstjóri hjá Ferðaskrifstofu
Guðmundar Jónassonar frá árinu
1985. Þeir sem nutu þeirra for-
réttinda að starfa með honum í
ferðum um landið kölluðu Arn-
grím alltaf Grím enda kynnti
hann sig alltaf þannig.
Fjölmargir leiðsögumenn nutu
leiðsagnar Gríms í sínum fyrstu
ferðum um hálendi Íslands í
gegnum tíðina en hann þekkti há-
lendið betur en flestir aðrir og
þar undi hann sér alltaf best.
Hann sagði þeim sögur af draug-
um og útilegumönnum, benti á
vegaslóða og kennileiti sem hann
ávallt nefndi með nafni og gaf
þeim góð ráð um gönguleiðir sem
þeir e.t.v. voru að fara í fyrsta
sinn.
Grímur hugsaði sífellt um vel-
ferð og jákvæða upplifun erlendu
ferðamannanna sem hann ók með
um landið í skipulögðum ferðum
og hann var alltaf reiðubúinn til
að leggja meira á sig til þess að
veita betri þjónustu. Eflaust
langaði hann til þess að tjá sig
meira við gestina en skortur á
tungumálakunnáttu setti honum
skorður. Þrátt fyrir þetta hindr-
aði það hann aldrei í því að sinna
bílstjórahlutverkinu svo vel að
tekið var eftir. Einhvern veginn
vissi hann alltaf upp á hár hvað
ferðamennirnir vildu honum þeg-
ar þeir leituðu til hans um eitt-
hvað, hvort sem það var að fá að
komast í farangursgeymslurnar
eða stilla hitann í bílnum.
Grímur var rólyndur maður
þótt hann stæði fast við skoðanir
sínar í rökræðum og hann var
sannur vinur vina sinna. Hans
verður sárt saknað.
Leiðsögumenn votta syni
Gríms, aðstandendum, vinum og
samstarfsfólki innilega samúð.
Stefán Helgi Valsson.
Grímur var eðalbílstjóri. Hann
ók að sönnu ekki alltaf eðalvögn-
um en þó alltaf traustum bílum,
og helst um fjöll og firnindi. Hon-
um þótti fagurt á fjöllum og á
fjöllum vildi hann helst vera.
Við Grímur fórum ótal ferðir
saman um land allt á löngu ára-
bili, hann sem bílstjóri, ég sem
leiðsögumaður, og alltaf á vegum
Guðmundar Jónassonar. Tjald-
ferðirnar voru skemmtilegar og
það voru fjallaskálaferðirnar líka
en skemmtilegast þótti okkur
alltaf að aka Sprengisand. Grími
var ekki sama hvernig talað var
um Sprengisand. Einhverju sinni
Arngrímur Sveinsson
✝ ArngrímurSveinsson fædd-
ist á Svarfhóli í
Svínadal í Borg-
arfirði 8. mars 1949.
Hann lést af slysför-
um 21. október síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Hallgrímskirkju í
Saurbæ á Hvalfjarð-
arströnd 28. októ-
ber.
sagði hann við mig:
„Mér finnst að eigi
að tala um Sprengi-
sand sjálfan á
Sprengisandi og það
sem við blasir af
honum en ekki þylja
hagtölur.“ Og ekki
líkaði honum ef farið
var rangt með ör-
nefni, til dæmis nöfn-
in á öldunum fjórum
á milli Stóraversala
og Nýjadals sem
heita Þveralda,
Hnöttóttaalda,
Skrokkalda og Kistualda og er
saga á bak við hvert nafn. Sjálfur
þekkti hann öll örnefni og var í
raun ástríðufullur áhugamaður um
þau og sögu þeirra. Minnisstætt
er mér þegar hann einu sinni hélt
lærðan fyrirlestur yfir mér og
nokkrum kollegum sem saman
voru komnir í Nýjadal um sögu
Arnarfellanna tveggja sem skaga
suðaustur úr Hofsjökli, hins mikla
sem er 1143 metra hátt og hins
litla sem er 1140 metra hátt. Þann
fróðleik sem hann þarna miðlaði
hafði hann grafið upp úr gömlum
fáséðum skræðum og landakort-
um. Ég held að Grímur hefði orðið
eðalleiðsögumaður hefði hann tal-
að erlend mál sem hann gerði
ekki.
Grímur vildi allt fyrir túristana
sína gera. Þeim brá stundum í
brún þegar þeir sáu hann í byrjun
tólf daga ferðar, alltröllslegan
ásýndum með sinn grásprengda
úfna makka, rúnum ristan og með
sterk gleraugu sem hann pírði
fram á veginn. En eftir fyrsta
nestisstopp tóku þeir nánast ást-
fóstri við hann. Fyrst var þetta
eiginlega bara matarást sem svo
þróaðist út í eitthvað meira. Fólk
sá að það gat treyst þessum
manni. Það var eins og Grímur
sæi þarfir fólks fyrir og hann upp-
fyllti þær af inngróinni kurteisi og
orðalaust og frábað sér þakkir,
dró sig þá frekar í hlé. Hann var
líka einn af þeim bílstjórum sem
gjarnan klifu fjöll, óðu ár og
gengu langar leiðir með fólkinu,
leiðir sem hann var margbúinn að
ganga áður og átti rétt á hvíld, en
þetta gerði hann samt oft og sér-
staklega ef hann vissi að einhverj-
ir í hópnum voru óöruggir, til
dæmis vegna fötlunar eða loft-
hræðslu. Fyrir þetta allt saman
uppskar Grímur ómælda virðingu
allra sinna ferðafélaga.
Í fréttinni í Morgunblaðinu um
andlát Gríms segir: ,,Maðurinn
sem lést í umferðarslysi á fáförn-
um vegarslóða, sem liggur af
Sprengisandsleið áleiðis að Búð-
arhálsi um svonefnt Tryppavað á
Þóristungum, ofan við Hrauneyj-
ar, aðfaranótt sl. laugardags, hét
Arngrímur Sveinsson ...“ Ég held
að Grími hefði líkað þessi ná-
kvæmni.
Líklega var ekki nema ein leið
fær fyrir Grím að kveðja þennan
heim. Hann hlaut að deyja á fjöll-
um og þá helst í grennd við sinn
ástkæra Sprengisand. Og það
gerði hann.
Blessuð sé minning Gríms.
Trausti Steinsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést.
Minningargreinar