Morgunblaðið - 09.11.2006, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2006 45
endalaust með þér. Þú varst mikill
Eyjamaður og á jólunum fórum við
alltaf til ykkar ömmu í lunda. Það
var alltaf stutt í sönginn hjá fjöl-
skyldunni og þú tókst ósjaldan upp
gítarinn í boðunum og söngst. Þú
varst svo mikill Presley-aðdáandi og
ég man hvað þú varst glaður þegar
ég gaf þér Presley-bollann og bók-
ina.
Ég sakna þín, afi minn, en ég veit
samt að núna ertu kominn á betri
stað og fékkst loksins hvíld eftir
veikindin. Hvíldu í friði, elsku afi
minn.
Þín,
Kristín Mjöll (títla)
Elsku afi, nú ertu kominn til
himnaríkis þar sem Guð mun taka
vel á móti þér. Við lærðum mikið af
þér, en ekki eins mikið og við hefð-
um viljað, þar sem við höfum búið í
Bandaríkjunum síðustu 10 ár. Sögur
þínar voru alltaf jafn skemmtilegar,
ferskar og fræðandi. Þú hefur verið
og munt ávallt verða hetjan okkar og
við munum taka minningar og sögur
þínar með okkur í gegnum þetta líf.
Þú varst með sérstakt bros sem
ávallt lýsti upp hvar sem þú varst og
með þetta sérstaka Elvis Presley
brilljantín í hárinu sem við dáðum.
Takk fyrir allar ógleymanlegu
stundirnar sem við áttum saman
sem þó voru alltof fáar. Við geymum
minningarnar frá ferðinni til Niag-
ara Falls á afmælinu þínu og þegar
þú komst með ömmu að heimsækja
okkur til Virginia Beach. Við vitum
að þú ert nú kominn á góðan stað,
ert við betri heilsu og þegar þú
gengur í gegnum Gullna Hliðið, í
bláa íþróttagallanum, vonum við að
Pepsi Max bíði þín í fossum. Þegar
við hittum þig aftur verður þú von-
andi með gítar í hönd, tilbúinn að
spila fyrir okkur „Twilight Time.“
Þjóðhátíðirnar með þér voru margar
en þessi síðasta þjóðhátíð í sumar
verður okkur ávallt minnisstæð því
þú skemmtir okkur hressilega með
gítarspili og sögum. Hafðu það gott,
elsku afi, hlökkum til að sjá þig aftur
og við vonum að þú lítir eftir okkur!
Góði Guð, blessaðu nú afa okkar,
og taktu hann undir þinn verndar-
væng, blessuð veri minning hans og
þakka þér, afi, fyrir samveruna.
Elsku amma, Guð gefi þér styrk.
Gylfi Aron og Alexander Aron.
Elsku afi minn, nú er ferðin á
enda. Mig tekur það sárt að sitja hér
og skrifa þessa grein til þín en um
leið fyllist ég mörgum dásamlegum
minningum og hlýjum tilfinningum.
Ég veit að þú þjáðist í veikindum
þínum og oft var ástandið ekki sem
best. Samt sem áður er skrítið að
þurfa að standa frammi fyrir því að
þú sért núna farinn frá okkur þar
sem mér fannst þú geta gengið í
gegnum allt og komið heill út. Ég er
svo þakklát fyrir að eiga svo margar
góðar minningar með þér. Þú varst
stórkostlegur á allan hátt. Það var
svo margt sem við barnabörnin
lærðum af þér og þolinmæðin sem
okkur var sýnd var ómetanleg. Þú
tókst þátt í öllum okkar leikjum í
Munaðarnesinu og í Reynilundinum.
Veltir þér upp úr snjónum um miðj-
an vetur og hoppaðir svo ofan í heita
pottinn, okkur til mikillar skemmt-
unar. Þú sast með okkur fram á nótt
og kenndir okkur bridds og þolin-
mæðina vantaði ekki. Þú sýndir okk-
ur ávallt mikla ást og umhyggju.
Hvert okkar fékk næga athygli eftir
þörfum. Ég man vel eftir flugelda-
sýningum á áramótum og hvað það
var alltaf mikil tilhlökkun að koma
til ykkar ömmu. Á meðan ég geymi
þessar minningar í hjarta mínu þá er
ég þakklátust fyrir að hafa fengið að
kynnast þér svona vel og njóta tíma
með þér þessi 26 ár lífs míns. Mér er
minnisstætt þegar þið amma komuð
núna um árið að heimsækja mig og
Védísi til London. Við áttum ynd-
islegar stundir saman. Við sátum
fram á nótt við kertaljós og heima-
tilbúnar fiskibollur og töluðum um
lífið og tilveruna. Síðast þegar við
hittumst þá varstu heima í Sóltúninu
og við sátum saman um stund og
náðum góðu samtali. Ég mun alltaf
muna síðustu orðin sem þú sagðir
við mig þegar við föðmuðumst. Á
þeim tíma grunaði mig ekki að það
væri í hinsta sinn sem ég fengi þig
litið augum á lífi. Ég finn samt veru-
lega fyrir náveru þinni. Í dag var ég
að hugsa að við værum kannski enn
nær hvort öðru núna en áður þar
sem ég var oft í öðru landi. Það sem
stendur upp úr samskiptum okkar,
elsku afi minn, er allur sá kærleikur
sem þú veittir mér og stuðningur.
Þú varst alltaf jákvæður og hafðir
alltaf trú á mér, sama á hvaða skeiði
lífsins ég var. Mér þótti alltaf vænt
um hversu vel þú studdir mig og
eykur það metnað minn í lífinu. Ég
vildi fá að sýna þér þakklæti mitt og
hversu mikið ég elska þig. Ekkert
verður eins núna þegar þú ert far-
inn, en þú fékkst að finna hversu
sterk fjölskylda okkar er og það er
huggun í því að vita að þú yrðir stolt-
ur. Það er mér huggun að þú þjáist
ekki lengur og fékkst að fara um-
kringdur kærleika og ást. Þú verður
ávallt í hjarta mínu, elsku afi minn.
Nú geymir Guð þig.
Aldís Kristín Árnadóttir.
Elsku afi. Þú gladdir mig með til-
vist þinni frá því ég fyrst leit dagsins
ljós. Væntumþykjan og hlýjan frá
þér var óumdeilanleg. Minningarnar
flæða yfir mig og mér bregður bros
á vör í gegnum streymandi tárin. Þú
varst svo stoltur af þínum barna-
börnum og kunnir manna best að
láta það í ljós. Það eru ekki allir sem
geta sagt „ég elska þig“ án þess að
blikna eða laumað að manni hlýjum
orðum þegar maður þarf svo á þeim
að halda. En það gerðir þú. Ég gat
svifið frá þér öll upphafin og full
orku til að framkvæma hluti. Þú
hafðir hæfileika til að gera menn úr
mönnum, ef svo má að orði komast.
Ekkert var ómögulegt og þú
kenndir mér það snemma að ef vilji
væri fyrir hendi þá gæti ég það. Sá
hugsunarháttur lýsti sér eflaust best
í ferð ykkar ömmu til mín og Aldísar
í Lundúnum fyrir um 2 árum. Þar
varstu varla göngufær en þú beist
þetta í þig, gekkst upp margar
þröngar litlar tröppur upp í íbúðina.
Leiðsögumaðurinn í þér var svo ekki
langt undan. Það var sama hvert var
farið, þú vissir þetta allt saman,
bentir hægri og vinstri og lést fróð-
leiksmolana falla.
Hvílíkt ofurmenni sem þú varst.
Það lifir svo sterkt í minningunni
hvernig við afabörnin kúrðum okkur
í heita pottinum að hávetri til í Rey-
nilundi á meðan afi stökk út í snjó-
inn, velti sér um í honum hlæjandi, á
sundskýlunni einni saman. Kom svo
með freðna snjóboltana ofan í pott-
inn og stríddi okkur.
Mannfólkið er misjafnt og allir
hafa sína djöfla að draga. Þú skildir
og þekktir það vel sjálfur og þar af
leiðandi hjálpaðirðu mörgum í starfi
þínu sem kennari og félagsmála-
fulltrúi. Þú trúðir á, treystir og
hvattir mann til að gera eitthvað úr
þessu lífi.
Það verða alltaf fátækleg orð sem
koma frá mér í samanburði við það
sem virkilega býr í hjartanu, afi
minn. Ég get þó huggað mig við það
að ég sagði þér það sem mér þótti
mikilvægast áður en þú fórst: „Ég er
svo stolt af þér“. Þú brostir lítillega
og rétt náðir að svara fyrir þig: „ég
er algjört dekurbarn og ég veit það.“
Það má svo liggja milli hluta hvort
það þyki dekur að liggja mánuðum
saman á spítala án þess að fara úr
rúmi.
Það voru forréttindi að vera afa-
stelpan þín og eiga með þér dýrmæt-
an tíma þegar sá tími gafst. Forrétt-
indi að geta kvatt þig og eiga með
þér hina hinstu stund. Mestu for-
réttindin eru þó að tilheyra þessum
góða hópi fólks sem þú hefur skilið
eftir þig. Þakklætið er manni efst í
huga innan um kjarngóða fjölskyldu
þar sem allir vilja styðja hver við
annan. Ég er stolt af því að vera af
þínu bergi brotin. Fólk eins og þú
vex ekki á hverju strái. Þú varst
mikill persónuleiki og skilur því heil-
mikið eftir þig.
Farðu í friði, afi minn. Þú dansar
nú heilsuhraustur á himnum við
„Twilight time“ með Elvis og brosir
niður til okkar. Lagið ómar í höfði
mér og nostalgían fyllir vitundina:
„Each day I pray for evening just to
be with you, Together at last at twi-
light time.“ Guð geymi þig. Þú verð-
ur alltaf hjá mér þar til við hittumst
á ný í ljósaskiptunum.
Védís Hervör Árnadóttir.
Elsku afi minn. Mig dreymdi þig í
nótt. Þú varst í stólnum í stofunni og
ég var að færa þér glas með pepsí og
klaka í. Þér var alveg batnað. Elsku
afi, þegar ég kom til þín í Sóltún
sagðirðu alltaf svo fallegt við mig.
Þú sagðir að ég væri góða stelpan
þín og væri svo dugleg. Mér leið allt-
af svo vel í hjartanu þegar ég fór nið-
ur í lyftunni aftur heim. Elsku afi
minn, nú ertu hjá Guði og ég hugsa
alltaf til þín. Þín stelpa,
Telma Sif.
Elsku afi. Það var erfitt að kveðja
þig. Þú varst alltaf til staðar ef ég
þurfti á því að halda. Ég veit að þú
fylgist með mér áfram. Í öll þessi 12
ár sem ég er búin að lifa hef ég átt
góðar stundir með þér. Þú varst mér
fyrirmynd. Ég man alltaf þegar að
ég kom í heimsókn, þá sagðir þú allt-
af hvað ég væri í fínum fötum og ég
væri alltaf svo glæsileg. Á sjúkra-
húsinu um daginn varstu svo flottur
því að ég greiddi þér svo vel og þeg-
ar þú kvaddir varstu enn með hárið
eins og ég greiddi það.
Það var svo gott að koma í heim-
sókn til þín. Þú varst alltaf að tala
um mynd sem þú málaðir og ætlaðir
að gefa mér. Ég man um daginn
þegar ég kom til þín, þá hafði þér lið-
ið mjög illa um morguninn, gast ekk-
ert borðað, ég hélt í höndina á þér og
það var eins og þér liði betur því að
þú borðaðir heila skál af súpu og
eina skál af graut í eftirrétt og
drakkst 4 glös af djús. Þú brostir og
talaðir við mig.
Ég veit afi, að þú munt alltaf
fylgja mér og hjálpa í gegnum allt.
Ég sakna þín mjög mikið en ég veit
að þú ert í góðum höndum og verður
alltaf með mér. Kveðja
Karen Sif Heimisdóttir.
„Einu sinni fyrir langalöngu, þeg-
ar grasið var grænna og fuglarnir
sungu hærra, var afi minn lítill
strákur“. Þannig voru upphafsorð ís-
lenskuritgerðar sem ég skrifaði í
grunnskóla um bernskubrek Sigfús-
ar afa í Eyjum. Afi var óþrjótandi
viskubrunnur og sagnaþulur sem
þreyttist seint á því að rifja upp sög-
ur (og lygasögur) úr Eyjum. Áður en
hafist var handa við sagnagerðina
náði afi jafnan í píputóbakið sem
lyktaði svo vel og á stóð stórum stöf-
um Half and Half. Því næst tróð
hann í pípuna, kveikti í tóbakinu og
brosti til mín. Þá var hann tilbúinn
að halda áfram með söguna.
Elstu minningar mínar um afa eru
frá Fýlshólum og Reynilundi. Þar
hittumst við frændsystkinin marg-
oft, fengum pönnukökur hjá ömmu
og lékum okkur í sannkallaðri
barnaparadís. Garðskálinn var án
efa vinsælasti staður hússins. Þar
böðuðum við okkur í heita pottinum
með afa á meðan amma útbjó næstu
kræsingar. Ef snjóaði úti manaði afi
okkur út í garð á sundfötunum og
veltum við okkur öll saman í fönn-
inni. Sá sem gat haldið lengst út var
sigurvegari. Um jólin tók við tími
ljóss og ófriðar. Friðurinn í hverfinu
var úti þegar afi tók fram kínverja-
belti og tívolíbombur og sprengdi
um áramótin. Hann sagðist fá
sprengjurnar sendar frá Kína á
hverju ári.
Munaðarnesið bar nafn með
rentu. Þar kenndi ég ömmu að elda
hamborgara og afa að borða þá. Við
Aldís, Védís og Sigfús eyddum þar
mörgum yndislegum stundum með
afa og ömmu og bundumst þar
sterkum böndum. Gítarinn var ávallt
með í för og sungum við oft fram á
rauða nótt. Afi var sérstaklega leik-
inn á gítarinn en sagði þann galla
fylgja gjöf Njarðar að hann myndi
enga texta nema þegar hann horfði í
augun á ömmu. Þá söng hann „I love
you for sentimental reasons“ eða
„Heavenly shades of nights are fall-
ing“. Amma roðnaði í hvert sinn,
brosti og lygndi aftur augunum líkt
og hún væri sautján ára að nýju.
Æðruleysi einkenndi kveðjustund
afa míns. Ég heimsótti hann nokkr-
um klukkustundum áður, sagðist
elska hann og sat hjá honum. Védís
las fyrir hann sálm nr. 23 úr Biblí-
unni og virtist lesturinn létta honum
andardráttinn um stund. Fljótlega
fylltist herbergið af ættingjum. Afi
kvaddi þennan heim umvafinn ást og
hlýju í þéttsetnu herbergi af börn-
um, barnabörnum og ástvinum. Úti
fyrir tók að rigna.
Sagan um bernskubrek afa míns
endaði vel líkt og allar sögur sem afi
sagði. Þrátt fyrir það er saga afa
ekki á enda. Hún heldur áfram í
gegnum kynslóðirnar sem minning
um yndislegan mann sem elskaði
ömmu afar heitt. Sálmur nr. 23 end-
ar þannig:
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Þannig man ég þig afi minn!
Davíð Þór Þorsteinsson
Elsku Siffi, það er svo skrítið að
sitja hér og skrifa kveðjuorð til þín
sem varst alltaf svo hress og kátur.
Þegar ég sá þig síðast við jarðarför
móður minnar, systur þinnar, þá
datt mér ekki hug að við myndum
kveðja þig næst. En svona er þetta
nú skrítna líf. Þú varst alltaf svo góð-
ur við mig og mína fjölskyldu. Sam-
bandið milli fjölskyldna okkar
beggja hefur verið svo gott og ómet-
anlegt. Þú kenndir mér í Gagn-
fræðaskólanum og ég var svo stolt af
því að þú varst alltaf valinn besti og
vinsælasti kennarinn þar. Það var
sko ekki leiðinlegt.
Systir þín hafði áhyggjur af því að
hún kæmist ekki út í búð síðasta
sumar til þess að elda handa þér
lambalæri en það verður vonandi
bara stór veisla hjá ykkur öllum á
nýjum stað. Guð blessi þig, Siffi
minn, og takk fyrir allt.
Elsku Stína og fjölskylda, Guð
styrki ykkur og veri með ykkur.
Áslaug, Grétar og fjölskylda.
Á tímamótum sem þessum er það
umhugsunarvert hvað tíminn líður
hratt. Þá er ekkert sjálfgefið í henni
veröld, nema kannski upphaf og
endir en tímasetningarnar vantar.
Það eru rétt rúmir þrír mánuðir síð-
an Siffi, eins og hann var jafnan kall-
aður, fylgdi Ingibjörgu systur sinni
til grafar en hún var sú síðasta á lífi
af alsystkinum hans. Þá var hann
ótrúlega brattur að sjá en líklega
tókst honum að harka af sér og leyna
okkur líðan sinni. Hvað um það, nú
er þessi foringi allur. Ég segi foringi,
vegna þess að þar fór enginn aukvisi
til orðs eða æðis. Hvar sem Siffi fór
vakti hann óskipta athygli. Allt fas
hans, klæðaburður og atgervi, fékk
jafnvel ókunnuga til að halda að
þarna færi einhver meiri en með-
almaður (sem hann náttúrulega var),
jafnvel „mafíósi.“ Þá hafði hann mik-
ið dálæti á stórum amerískum
„köggum“ sem ýtti undir þessa
ímynd. Ég minnist þess að þegar
birtist alvöru „ teppi“ í Eyjum, þá
var meira en líklegt að Siffi væri þar
á ferð. Siffi hafði þennan stíl, allt var
gert með stæl og það fór honum vel.
Hann naut óskoraðrar virðingar
samferðamanna sinna, hvar sem
hann fór, fyrir sakir einstakra mann-
kosta sem prýddu hann en eru ekki
öllum gefnir.
Þeir sem kynntust honum á lífs-
leiðinni, bæði fjölskylda og aðrir
nutu þessara mannkosta, sem hann
deildi meðal þeirra af gjafmildi. Ég
gæti haldið lengi áfram að mæra
hann frænda minn en þess þarf ekki.
Ég vil þakka það að hafa kynnst
honum, áhuga hans á öllu sem laut
að Vestmannaeyjum og þá sérstak-
lega úteyjalífinu.
Ég tel það líklegt að þið bræð-
urnir, heiðursfélagarnir „gammel“
og þú, takið eina, ef ekki tvær rispur
með gítarinn og lundaháfinn þarna í
efri byggð.Það verður örugglega
glerfínt þegar þið syngið „ljúfir lif-
um“. Elsku Stína og fjölskylda, Guð-
finnur og Jóhannes. Við á Saltabergi
sendum ykkur öllum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Haraldur Geir
Hlöðversson, Saltabergi.
Ævintýri raunveruleikans er það
jákvæða, uppbyggilega og skemmti-
lega. Sigfús frændi minn var ævin-
týri raunveruleikans, kennari og
leiðbeinandi af Guðs náð og í honum
bjó hið stórtæka og metnaðarfulla.
Hann var hvort tveggja í senn, öfl-
ugt athafnaskáld og máttarstólpi
þeirra sem minna mega sín. Sigfús
var sögufróður og sagnamaður með
afbrigðum og öll frásagnaratriði,
jafnvel þau smæstu, urðu merkileg í
máli hans. Vinsældir hans sem kenn-
ara voru með ólíkindum þótt hann
héldi mjög miklum aga, en hann
kunni svo einstaklega vel að virkja
hvern einstakling á þeim nótum sem
hentaði. Honum lét vel að fá nem-
endur sína til að finna sig í þeim
verkefnum sem lágu fyrir, sem var
bæði þroskandi og gefandi.
Sigfús var stór persóna, stundum í
stærra lagi fyrir samtíð sína, en eins
og brimaldan brotnar á björgum
Vestmannaeyja án þess að þau
haggist, þá fór hann stundum sjálfur
eins og bjarg á móti ölduföldunum í
lífinu sjálfu. Í þessari stóru persónu
sló undurhlýtt hjarta, viðkvæmt og
Sigfús J. Johnsen
Helluhrauni 10, 220 Hf.,
sími 565 2566,
www.englasteinar.is
Englasteinar
Fallegir legsteinar
á góðu verði
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
ÞÓRÐUR MATTHÍAS SIGURJÓNSSON
bóndi,
Fosshólum,
sem lést föstudaginn 3. nóvember, verður jarð-
sunginn frá Marteinstungukirkju í Holtum laugar-
daginn 11. nóvember kl. 14.00.
Vilborg Gísladóttir,
Jón Þórðarson,
Guðmunda Anna Þórðardóttir, Sæmundur Kr. Egilsson,
Sigríður Arndís Þórðardóttir, Sigurður Sigurðarson,
Vilborg María Ísleifsdóttir, Sigurður Matthías Sigurðarson.