Morgunblaðið - 24.11.2006, Page 40

40 FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Pétur MagnúsGuðmundsson
fæddist í Reykjavík
21. október 1956.
Hann lést á líkn-
ardeild LSH í Kópa-
vogi 9. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Ás-
dís Steingrímsdóttir,
f. 28. júlí 1929, og
Guðmundur Pét-
ursson, f. 8. febrúar
1933. Systkini Pét-
urs eru Bergljót
Björg Guðmunds-
dóttir, f. 14. júní 1958, og Stein-
grímur Eyfjörð Guðmundsson, f. 8.
janúar 1960.
Hinn 2. apríl 1980 kvæntist Pétur
Önnu Heide Gunnþórsdóttur, f.
Heide Margrete Hambrock 4.
júní 1959, sem hann hafði búið með
um við Vesturlandsveg er hann var
á ellefta ári. Að loknu stúdentsprófi
frá Menntaskólanum við Tjörnina
hélt hann til náms í ítölsku við Uni-
versita per stranieri í Perugia 1976,
og nam síðar fagurfræði við háskól-
ann í Bologna á Ítalíu 1977,
spænsku og spænskar bókmenntir
við háskólann í Toulouse í Frakk-
landi 1983–1985 og ferðamálafræði
við háskólann í Guildford á Eng-
landi 1993–1994. Hann lauk BA-
prófi í spænsku og frönsku í Há-
skóla Íslands 1982, lauk kennslu-
fræði ári síðar en hlaut réttindi sem
leiðsögumaður 1980. Hann vann
síðan við leiðsögn á ensku, frönsku,
spænsku og ítölsku. Hann starfaði í
fyrstu fyrir ýmis fyrirtæki í lengri
ferðum en lengst af, í tæp tuttugu
ár frá 1985 að telja, vann hann hjá
Kynnisferðum. Hann gegndi stöðu
verkefnisstjóra Málaskólans Mímis
hjá Stjórnunarfélaginu 1990–1994
og kenndi þá aðallega ítölsku.
Útför Péturs verður gerð frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15. Jarðsett verður í
Strandarkirkjugarði í Selvogi á
morgun klukkan 14.
frá 1976. Faðir henn-
ar hét Guenther Ham-
brock, f. 1925, d. 2004,
en móðir hennar er
Annemarie Ham-
brock, f. 1925. Pétur
og Anna Heide skildu
1994. Hinn 30. ágúst
2000 staðfesti hann
samvist sína með
Sveini Haraldssyni, f.
11. júlí 1962, sem
hann hafði búið með
frá 1995.
Foreldrar Sveins
eru Haraldur Sveins-
son, f. 15. júní 1925, og Agnes Jó-
hannsdóttir, f. 19. janúar 1927.
Pétur ólst upp í Reykjavík, Vest-
mannaeyjum, Færeyjum, Dan-
mörku, Svíþjóð, Bandaríkjunum og
Sviss uns fjölskyldan settist að á Til-
raunastöð Háskóla Íslands á Keld-
Pétur var einstakur og góður mað-
ur. Hann var vel gefinn, fróður, víðles-
inn og sigldur. Það var nánast sama
hvað maður þurfti að vita, alltaf var
hægt að spyrja Pétur, hvort sem um
var að ræða tungumál, tónlist, landa-
fræði eða hvað sem var.
Það var mikið lán að þeir Sveinn og
Pétur kynntust. Þeir áttu einstaklega
vel saman. Tveir gáfaðir og góðir menn
sem hugsuðu vel um sitt fólk. Ekki er
nema rúmur áratugur síðan Pétur
kom inn í fjölskyldu okkar en okkur
fannst eins og hann hafi alltaf verið
hluti af henni. Hann var okkur eins og
sonur og bróðir. Kannski var aðeins
meiri ró yfir Pétri en okkur hinum, en
hann var brosmildur og glaðlegur og
hafði einstakan og skemmtilegan húm-
or sem við kunnum vel að meta. Það
var gott að hafa hann nálægt sér.
Við áttum margar góðar stundir
með þeim Sveini og Pétri. Þeir héldu
frábærar matarveislur fyrir fjölskyld-
ur beggja við hátíðleg tækifæri og ekki
voru grillveislurnar í Gamla bústaðn-
um á Álftanesi síðri. Ógleymanleg var
skemmtileg ferð sem stórfjölskyldan
fór til Ítalíu árið 2000 og þar var Pétur
á heimavelli. Enda var mikið til hans
leitað. Skemmtiferðarinnar á Búðir á
Snæfellsnesi í fyrrasumar verður líka
lengi minnst. Þangað komum við í sól
og blíðu á sjálfan þjóðhátíðardaginn og
nutum þess að fara í gönguferðir,
borða góðan mat og skemmta okkur
saman. Tvo af fáum góðviðrisdögum
síðastliðins sumars naut stórfjölskyld-
an svo samverunnar í fimmtugsafmæli
í Hvalfirðinum. Við vorum þakklát fyr-
ir að Pétur gat komið og verið með
okkur þrátt fyrir erfið veikindi. Sjálfur
hélt hann upp á fimmtugsafmæli sitt á
spítalanum 21. október síðastliðinn þar
sem góðar frænkur, hjúkrunarfólk og
fjölskylda hans lögðust á eitt við að
gera góða veislu við erfiðar aðstæður.
Pétur tókst á við veikindi sín á und-
anförnum árum vongóður og bjart-
sýnn. Hann stóð sig eins og hetja og
líklega getur enginn ímyndað sér hvað
hann hefur lagt mikið á sig. Hann lét
veikindin ekki aftra sér frá því að halda
áfram að skoða heiminn með Sveini. Á
þessu ári fóru þeir til Sýrlands, Íran og
Ítalíu og komu til baka hlaðnir gjöfum
og frásögnum af einstökum ferðalög-
um. Þó ferðirnar hafi eflaust reynt
mikið á hann þótti honum gott að kom-
ast til útlanda og halda áfram að kanna
heiminn.
Við söknum Péturs sárt og eigum
eftir að gera um ókomin ár. Mestur er
þó missir Sveins, sem er búinn að
standa eins og klettur við hlið Péturs í
gegnum veikindi hans. Þeirra sam-
band var einstakt og til fyrirmyndar.
Hugur okkar og samúð er hjá Sveini
og foreldrum Péturs, Ásdísi og Guð-
mundi, systkinum og öllum öðrum sem
þótti vænt um Pétur.
Tengdafjölskyldan.
Ástkær bróðursonur minn er látinn
langt fyrir aldur fram.
Það var bjart yfir honum sem barni
og alla tíð bar hann birtu og hlýju í líf
mitt.
Ég átti því láni að fagna að búa á
æskuheimili hans sem unglingur bæði
á Íslandi og í Bandaríkjunum. Ég
fylgdist því vel með uppvexti hans og
systkina hans. Þau voru mér öll miklir
gleðigjafar. Oft fékk ég að gæta þeirra
er foreldrar þeirra þurftu að bregða
sér af bæ.
Pétur ólst upp við ástríki og var
elskaður af öllum er kynntust honum.
Hann hafði gott lundarfar. Hann var
ljúflingur. Trygglyndur, vinafastur og
frændrækinn. Drengur góður. Hann
var fróðleiksfús og fróður í meira lagi.
Áhugasvið hans lágu víða. Hann var
bók- og listhneigður. Hann hafði næmt
fegurðarskyn. Hann ferðaðist víða um
heiminn. Ísland þekkti hann vel enda
leiðsögumaður um landið þar til heils-
an brást.
Hann hafði góðan skilning á aðstæð-
um annarra. Hann dæmdi ekki. Hann
skildi. Lundin var létt og skopskynið
skondið og skemmtilegt. Í banalegunni
sagði hann: „Það er í mér spéfugl.“
Jafnvel á erfiðum stundum kom
hann manni til að hlæja.
Hann var þakklátur fyrir líf sitt og
með fádæma æðruleysi mætti hann ör-
lögum sínum. Hann var óttalaus.
Ég passaði hann sem barn. Og síðar
passaði hann börnin mín.
Það gerði hann vel. Ábyrgðarfullur,
umhyggjusamur og fræðandi sinnti
hann þeim. Hjá honum leið þeim vel.
Hann var barngóður.
Af Pétri mínum hef ég margt lært.
Ríkari af visku kom ég ávallt af hans
fundi.
„Gakktu heilu spori,“ sagði hann eitt
sinn er við kvöddumst á spítalanum og
síðar „takk fyrir að passa mig“.
Undanfarið hef ég glögglega séð
hversu mikilvægt er að eiga góðan
maka og fjölskyldu. Sveinn Haralds-
son maki hans vék ekki frá honum og
annaðist hann dag og nótt.
Pétur var oft í Torfabæ í Selvogi hjá
foreldrum mínum þegar hann var
smábarn og tók hann mikilli tryggð við
staðinn. Hann elskaði Selvoginn og
sérstaklega Strandarkirkju. Þrátt fyr-
ir bágborna heilsu kom hann tvisvar í
Strandarkirkju í sumar, þar sem ég
var við kirkjuvörslu. Í Strandarkirkju-
garði verður hann lagður til hinstu
hvílu.
Þungur harmur er kveðinn að okkur
við fráfall Péturs.
En minningarnar eru bjartar.
Ég þakka Pétri fyrir allt og sendi
maka, foreldrum, systkinum og öðrum
aðstandendum samúðarkveðjur.
Sigríður Eyþórsdóttir.
Fyrstu kynni okkar systra af Pétri
voru fyrir rúmum tíu árum þegar
Svenni frændi kom ásamt Pétri í heim-
sókn til okkar á Óðinsgötuna. Okkur
fannst strax eins og við hefðum þekkt
Pétur alla ævi því hann hafði svo góða
og þægilega nærveru. Við systur vor-
um afar ánægðar fyrir hönd Svenna að
hafa fundið svona frábæran lífsföru-
naut sem átti svo mikið sameiginlegt
með honum. Samband Péturs og
Svenna var með betri samböndum sem
maður hefur séð. Þeir voru svo sam-
stiga í öllu sem þeir tóku sér fyrir
hendur. Pétur var víðlesinn, talaði
fjölda tungumála og hafði búið víða um
heim. Þannig að aldrei skorti umræðu-
efnin. Pétur og Svenni ferðuðust mikið
og áttum við systur kost á því að ferðast
með þeim og er ferðin okkar til Lanz-
arote í fyrrasumar okkur ofarlega í
huga þessa dagana. Þar kom tungu-
málakunnátta Péturs sér að góðum
notum og skipti ekki máli hvort við fór-
um á spænskan eða ítalskan veitinga-
stað, Pétur gat alltaf túlkað fyrir okkur.
Við fjögur skemmtum okkur konung-
lega við að fylgjast með þjónunum og
samferðafólki okkar reyna að komast
að því hver tilheyrði hverjum. Enda
fólk sjálfsagt ekki vant því að tvær syst-
ur og tveir samkynhneigðir menn væru
saman á ferðalagi. Pétur og Svenni
voru einhverjir bestu ferðafélagar sem
hægt er að hugsa sér.
Einnig komu Svenni og Pétur nokkr-
um sinnum í heimsókn til okkar til Kö-
ben og á Ísafjörð og erum við þakklátar
fyrir þær stundir sem að við fengum að
eiga með Pétri. Elsku Pétur, við kveðj-
um þig með söknuði og þökkum fyrir að
hafa fengið að kynnast þér. Blessuð sé
minning þín.
Svenni minn, við vottum þér okkar
dýpstu samúð sem og fjölskyldum ykk-
ar beggja.
Guðrún Björg og Soffía Emelía
Bragadætur.
Við Pétur hófum nám í aðal hippa-
skóla bæjarins Menntaskólanum við
Tjörnina haustið 1972. Ég tók strax eft-
ir þessum skemmtilega skrýtna strák í
grænu gúmmístígvélunum og Heklu-
úlpunni, ævinlega með krosslagðar
hendur á bringunni. Hann minnti mig
helst á stígvélaða köttinn og mig lang-
aði að kynnast honum betur. Það er
ekki að orðlengja það að með okkur
tókst einstaklega ljúf vinátta sem stóð
traustum fótum allt til dauðadags vinar
míns. Það verður að segjast eins og er
að eftir að menntaskólaárunum lauk
var það oftar Pétur sem tók upp sím-
ann og meldaði sig í kaffi og kvöldspjall
og var sá sem passaði að ekki slitnaði
þetta sterka vinarþel sem á milli okkar
myndaðist á þessum umbrotatímum
sem menntaskólaárin voru. Það kom
fljótt í ljós að Pétur var mikill heims-
borgari, enda alinn upp í mörgum ólík-
um löndum. Hann var jafnvígur á
frönsku, ensku og sænsku og kunni
jafnvel hrafl í færeysku. Að loknu stúd-
entsprófi lagði hann svo enn land undir
fót og þá til Ítalíu, þar sem hann bætti
ítölskunni við. Öll þessi tungumála-
kunnátta lagði svo grunninn að ævi-
starfi Péturs, sem leiðsögumanns og
tungumálakennara, en hvort tveggja lá
einstaklega vel við honum. Hann var
líka góður mannþekkjari og húmoristi
sem ekki spillti fyrir á þeim vettvangi.
Pétur kynntist eiginmanni sínum
Sveini Haraldssyni fyrir 10 árum og
sælli mann hef ég sjaldan hitt en Pétur
þegar hann kom til mín og sagði mér
frá kynnum þeirra. Þeir reyndust eins
og skapaðir hvor fyrir annan, höfðu
báðir sérlega gaman af ferðalögum um
heiminn og tóku báðir ríkan þátt í
áhugamálum hins. Þeir voru miklir fag-
urkerar og höfðu gaman af að kaupa
fallega hluti til heimilisins og til að
gleðja vini og ættingja. Ég gleymi seint
deginum sem við röltum um götur Prag
í leit að vínglösum og borðdúkum, sem
þeir völdu fyrir mig af einstakri
smekkvísi og alúð. Áhugi beggja á list-
um og menningu var annað sem sam-
einaði Pétur og Svein – leikhús, tónlist,
kvikmyndir og myndlist – þær eru ófá-
ar kvöldstundirnar sem hafa farið í
umræður og pælingar um allt þetta.
Pétri var líka mjög umhugað um þjóð-
félagsmál. Hann var réttsýnn maður,
sem hafði áhuga á að hér þrifist réttlátt
þjóðfélag jafnaðar og frelsis. Pétur var
umburðarlyndur og fordómalaus og ég
minnist þess ekki að honum lægi illt
orð til nokkurs manns. Honum þótti af-
ar vænt um foreldra sína, systkini og
systkinabörn og svo auðvitað frænk-
urnar góðu, Siggu og Eydísi, sem
stunduðu hann og studdu með ráðum
og dáð á sjúkrabeði hans að ónefndum
Sveini sem annaðist sinn mann af
ómældri ást og umhyggju í öllu hans
veikindastríði.
Við fjölskyldan á Fossagötu 1 kveðj-
um Pétur okkar með miklum trega og
söknum sárt vinar í stað. Við huggum
okkur við að fá áfram að njóta góðra
stunda með Sveini sem Pétur var svo
elskulegur að leiða inn í líf okkar.
Hvíl þú í friði elskulegi vinur og
hafðu ástarþökk fyrir innihaldsríka og
fölskvalausa vináttu.
Dóra Hafsteinsdóttir.
„Öllu er afmörkuð stund.“
Sá tími sem við Pétur deildum voru
afmörkuð 4 ár í Menntaskólaum við
Tjörnina 1972–1976. Pétur birtist mér
sem frjálslyndur blíðlyndur og verald-
arvanur ungur maður með ljóst axla-
sítt hár, á stígvélum.
Hann hafði einstaka hæfileika fyrir
tungumálum og lagði latínu og hin
rómönsku mál sér í munn, með léttari
leik en öðrum gekk að nema.
Hann naut þess að ferðast um fjöll
og firnindi og var góður leiðsögumaður
og góður kennari.
Eftir menntaskólaárin fylgdumst
við alltaf hvort með öðru úr fjarlægð
og hittumst stundum til að bera saman
bækur okkar og læra af reynslu hvort
annars í lífsins amstri.
Þeir Pétur og Sveinn, lífsförunautur
og sambýlismaður Péturs, mynduðu
sterka einingu og var oft gaman að
hitta þá í Grófinni og spjalla um leik-
hús og önnur dægurmál.
Pétur fylgdist grannt með vinnu
minni í leikhúsinu og hafði sterkar
skoðanir bókmenntum og leikhúsi al-
mennt. Pétur var vel lesinn og fjölfróð-
ur maður, náttúrulega gáfaður og átti
gott með að miðla vizku sinni fyrir-
hafnarlaust og svo hafði hann myljandi
húmor fyrir lífinu. En þegar hinn
dauðans óvissi tími knýr dyra þá skipt-
ir máli að sinna kallinu með æðruleysi
og sjálfsvirðingu.
Þegar ég heimsótti Pétur á síðustu
dögum fyrir andlát hans var ég stolt
yfir því hversu æðrulaus og gefandi
hann var í framkomu sinni. Hann vissi
þá hvaða ferðalag var í vændum. Við
ræddum ferðalög hans síðustu árin
með Sveini um Austurlönd, og mitt
ferðalag um Ítalíu þar sem hann
þekkti vel til og talaði tungumálið sem
innfæddur.
Það stóð til að hittast aftur og skoða
myndir frá Pompei sem honum var
umhugað að sjá því hann hafði ekki
ferðast á þær slóðir.
En dauðinn ræður för í þetta sinn,
því ekki gafst tími til þeirra funda, en
vonandi síðar á öðum slóðum.
Vertu sæll, kæri vinur og samferða-
maður, mér finnst ég vera ríkari að
hafa átt leið með þér, ég geymi ex-
presso-kaffikönnuna sem þú komst
með frá Ítalíu. ég geymi minningar um
Keldur og þína elskulegu móður, Dísu,
Systu og Bróa í hrífandi umhverfi
Keldnalands sem var einstakt aö upp-
lifa á okkar menntaskólaárum, svolítið
evrópsk náttúra fyrir utan borgar-
mörkin. Þú hafðir fallega sál og per-
sónuleika sem ég gleymi aldrei. Sendi
mínar innilegustu samúðarkveðjur til
fjölskyldu og aðstandenda Péturs og
til Sveins, eftirlifandi eiginmanns.
Öllu er afmörkuð stund, og sérhver
hlutur undir himninum hefir sinn tíma.
Að gráta hefir sinn tíma og að hlæja hefir
sinn tíma, að kveina hefir sinn tíma og að
dansa hefir sinn tíma,
að kasta steinum hefir sinn tíma og að tína
saman steina hefir sinn tíma, að faðmast hef-
ir sinn tíma og að halda sér frá faðmlögum
hefir sinn tíma,
að leita hefir sinn tíma og að týna hefir sinn
tíma, að geyma hefir sinn tíma og að fleygja
hefir sinn tíma,
ófriður hefir sinn tíma, og friður hefir
sinn tíma.
(Úr Predikaranum)
Þín vinkona,
Elín Edda Árnadóttir.
Pétri vini mínum kynntist ég árið
1982. Þá tók hann að sér að vera far-
arstjóri okkar, nokkurra nemenda úr
Myndlista- og handíðaskólanum, sem
fóru í þriggja vikna listareisu til Ítalíu.
Það atvikaðist þannig að sæti mitt í flug-
vélinni var við hlið Péturs og við fórum
fljótlega að tala um heima og geima. Ég
fann fljótlega að þarna var á ferðinni
óvenjulegur maður með sérstakt næmi
og innsæi sem ekki var öllum gefið. Vin-
skapur okkar hófst þarna í háloftunum
einhvers staðar yfir Atlantshafinu og
þann tæpa aldarfjórðung sem hann
varði bar aldrei skugga þar á.
Sem vinur var Pétur klettur í hafinu,
einstakur trúnaðarvinur sem alltaf var
gott að tala við, hvað sem á gekk. Sjón-
arhorn hans á tilveruna var aldrei sjálf-
gefið eða fyrirsjáanlegt. Hann vakti
mann oft til umhugsunar og dýpkaði
skilning manns á lífinu og tilverunni með
því sem hann sagði. Pétur var einstakt
ljúfmenni og sérstökum gáfum gæddur.
Hann hefði eflaust náð langt í listum
hefði hann reynt fyrir sér á því sviði. Líf
hans og tilvera var á vissan hátt lista-
verk sem hann mótaði á sinn sérstaka
hátt, enda einstakur fagurkeri. Hann
lifði ríku og ævintýralegu lífi, iðinn við að
kanna mannlífið og ferðast til framandi
staða. Þó lífshlaup hans yrði allt of stutt
var hann sannarlega á heimavelli í list-
inni að lifa.
Þín sál var öll hjá fögrum lit og línum,
og ljóðsins töfraglæsta dularheimi.
Þú leiðst í burt frá lágum jarðarseimi,
í ljóssins dýrð, á hugarvængjum þínum.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægurglys.
(Steinn Steinarr)
Við sem eftir stöndum hérna megin
línunnar sem dregin er milli lifenda og
látinna, erum enn minnt á að öllum er
ætluð afmörkuð stund hér á þessu jarð-
kríli okkar. Við Jóna Guðrún vottum
Sveini og öllum aðstandendum Péturs,
okkar innilegustu samúð.
Magnús Valur Pálsson.
Við vissum lengi af Pétri, rákumst á
hann á Kynnisferðum og heyrðum af
honum í gegnum kunningja. En við
kynntumst honum í alvöru þegar við fyr-
ir tilviljun dvöldum öll saman hjá Lamba
og Fjömmu við Gardavatnið, milda maí-
daga fyrir rúmum sex árum. Dagarnir
við vatnið voru yndislegir, félagsskapur
Sveins og Péturs áreynslulaus og frá-
bær; það var eins og við hefðum alltaf
þekkst. Og síðan þá höfum við verið vin-
ir, með stóru vaffi. Við hittumst auðvitað
ekki nógu oft, því eins og aðrir menn
höfum við tilhneigingu til að halda að við
ráðum fleiru en við raunverulega ger-
um. En stundirnar með Sveini og Pétri
eru einhvern veginn eftirminnilegri en
aðrar, sannar, tilgerðarlausar og ein-
lægar. Í návist þeirra beggja er svo auð-
velt að vera maður sjálfur og Pétur hafði
sérstakt lag á að sjá inn í hjarta manns.
Ótímabært andlát Péturs hjálpar
okkur óneitanlega að ná fókus, sjá hvað
skiptir máli. Samt erum við sammála um
að sjálf kynnin af honum séu besta
kennslan í að lifa lífinu lifandi. Og ef við
gætum lifað svolítið eins og hann, mynd-
um við jafnvel sætta okkur við hvað við
ráðum litlu.
Hugurinn er hjá elsku Sveini vini okk-
ar, sem og foreldrum, systkinum,
frændsystkinum og öllum sem öðlinginn
Pétur elskuðu. Við vitum líkast til ekki
enn hversu sárt við munum sakna hans.
Einar, Tinna og Jóhann Páll.
Pétur var vinnufélagi okkar frá árinu
1985 þegar hann hóf að veita erlendum
ferðamönnum leiðsögn hjá Kynnisferð-
um, jafnframt því að kenna í tungumála-
skóla.
Pétur hafði allt til að bera sem góður
leiðsögumaður þarf að hafa. Hann hafði
fallega rödd, var fágaður og hæglátur í
framkomu og var einstakur tungumála-
Pétur Magnús
Guðmundsson