Morgunblaðið - 07.12.2006, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurKristinn Jónsson
fæddist í Reykjavík
5. maí 1928. Hann
andaðist á Líknar-
deild Landakotsspít-
ala föstudaginn 1.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Ólafsson, stein-
smiður og rafvirkja-
meistari í Reykja-
vík, f. á Syðri-
Hömrum í Ása-
hreppi í Rangár-
vallasýslu 17. apríl 1886, d. 1957 og
Stefanía Pálsdóttir húsfreyja í
Reykjavík, f. í Neðridal í Biskups-
tungnahreppi í Árnessýslu 1. júní
1886, d. 1953. Guðmundur var
yngsta barn foreldra sinna. For-
eldrar hans giftust eftir að þau
bæði höfðu verið ekkja og ekkill í
nokkur ár og áttu bæði stóran
barnahóp.
Systkini Guðmundar sammæðra
voru: Stefán Svanur Ólafsson, f.
1908, dó í barnæsku 1909; Ísleifur
Ólafsson stýrimaður í Reykjavík, f.
1909, d. 1999; Vilborg Ólafsdóttir
húsmóðir í Reykjavík, f. 1912, d.
1991; Auður Svava Ólafsdóttir
Pjeturss húsmóðir í Reykjavík, f.
1914, d. 1993; Guðríður Stefanía
Ólafsdóttir, f. 1915, d. úr berklum
1942; Guðmundur Steinar Ólafs-
son, f. 1918, d. af slysförum 1923;
og Ólafur Ísleifs Ólafsson vélvirki í
Reykjavík, f. 1924, d. 1972.
Systkini Guðmundar samfeðra
voru: Viggó bóndi í Rauðanesi á
Mýrum, f. 1908, d. 1999; Ragnhild-
ur Ágústa verslunarstjóri í Reykja-
vík, f. 1912, d. 1989; Ingibjörg vef-
ari í Reykjavík, f. 1913, d. 1966; og
þeirra er Helgi Sigurður, f. 2005.
2) Stefanía Guðríður húsmóðir, f.
1951, gift Arnóri Hannessyni, f.
1951, þau skildu. Börn þeirra eru
Guðlaug kennari, f. 1977, og Hann-
es viðskiptafræðingur, f. 1982,
unnusta Auður Brynjólfsdóttir
framhaldsskólanemi, f. 1987. 3)
Kristín Helga menntunarfræðing-
ur, f. 1953, gift Vilhjálmi Geir Sig-
geirssyni viðskiptafræðingi, f.
1951. Börn þeirra eru: a) Siggeir
tölvunarfræðingur, f. 1975, kvænt-
ur Örnu Guðrúnu Jónsdóttur, BA-
sálfræði, f. 1976, dóttir þeirra er
Esja Kristín, f. 2004. b) Sesselja
Guðmunda háskólanemi, f. 1985.
Melkorka Þöll framhaldsskóla-
nemi, f. 1990. 4) Sigríður fyrrver-
andi sóknarprestur í Hvanneyrar-
prestakalli, f. 1963. 5) Jón Ólafur, f.
17. apríl 1972, d. af slysförum 1.
júní 1984.
Guðmundur stundaði nám við
Iðnskólann í Reykjavík, lærði raf-
virkjun hjá föður sínum Jóni Ólafs-
syni rafvirkjameistara, lauk
sveinsprófi 1949. Stundaði nám við
rafmagnsdeild Vélskólans og lauk
þaðan prófum sem rafiðn-
fræðingur 1951. Guðmundur öðl-
aðist landslöggildingu við lág-
spennu 1951, löggildingu við
háspennu 1962 og meistararéttindi
1962.
Hann hóf störf hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur 1951, vann fyrst
á háspennuverkstæði Rafmagns-
veitunnar í tvö ár en var síðan
verkstjóri við jarðkapaltengingar í
sautján ár. Guðmundur vann í
fimmtán ár við uppsetningu og
tengingar á spennustöðvum og að-
veitustöðvum og vann síðustu
þrettán ár við viðgerðir á spennu-
breytum og rafbúnaðarsmíði.
Guðmundur var félagi í reglu
Musterisriddara í áratugi. Þá
starfaði hann í KFUM á sínum
yngri árum og í seinni tíð.
Útför Guðmundar Kristins verð-
ur gerð frá Háteigskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Ólafur Þórir raf-
virkjameistari, f.
1914, d. 1996.
Guðmundur
kvæntist hinn 3. mars
1948 lífsförunaut sín-
um Sesselju Guð-
mundu Sigurðar-
dóttur húsmóður, f. 4.
september 1930. Guð-
mundur og Sesselja
kynntust ung að ár-
um í miðbæ Reykja-
víkur, þar sem þau ól-
ust upp. Þau voru
óaðskiljanleg alla
sína samtíð, studdu hvort annað,
voru sérlega gestrisin og hjálpleg
öllum þeim sem til þeirra leituðu.
Foreldrar Sesselju voru hjónin
Sigurður Sigurðsson bátsmaður í
Reykjavík, f. 1909, d. 1971 og
Helga Kristín Guðmundsdóttir
húsmóðir í Reykjavík, f. í Garði
1913 , d. 1947.
Börn Guðmundar og Sesselju
eru: 1) Helgi Sigurður fram-
kvæmdastjóri, f. 1948, kvæntur er
Sigrúnu Sjöfn Helgadóttur banka-
starfsmanni, f. 1948. Börn þeirra
eru: a) Anna María verðbréfaráð-
gjafi, f. 1968, gift Benedikt Hálf-
dánarsyni markaðsfræðingi, f.
1965, börn þeirra eru Benedikt, f.
1994 og Sigrún Erla, f. 2002. b) Eva
Rakel bankastarfsmaður, f. 1969,
gift Höskuldi Ólafssyni flugvirkja,
f. 1965. Sonur hennar og Inga
Björgvins Karlssonar, f. 1968 er
Daníel Helgi, f. 1992 og dætur
hennar og Höskuldar eru Agnes
Líf, f. 1995 og Sunneva Sjöfn, f.
1998. c) Guðmundur Anton tölvu-
rekstrarfræðingur, f. 1977, kvænt-
ur Helgu Valdísi Árnadóttur graf-
ískum hönnuði, f. 1979, sonur
Elsku pabbi, besti pabbi. Þú varst
alltaf svo einstaklega ljúfur og góður
við mig. Þegar ég var yngri gafst þú
þér alltaf tíma til að keyra mig í skól-
ann á morgnana þó svo að þú hafir
verið í tveimur vinnum. Það sem
gerði þessar morgunferðir svo eft-
irminnilegar var að þú söngst alltaf
svo fallega fyrir mig. Fimmtudags-
kvöldin heima í Hlíðagerðinu eru
mér mjög minnisstæð, þar sem við
lágum til fóta uppi í rúminu ykkar
mömmu og hlustuðum á þig lesa fyr-
ir okkur Sölvabækur og Þjóðsögur
Jóns Árnasonar. Ég hlakkaði alltaf
til þess að heyra þig lesa fyrir okkur.
Þú kenndir mér sálma og fórst með
bænirnar með mér áður en ég sofn-
aði.
Þú varst besti pabbi sem hægt er
að hugsa sér, alltaf svo þolinmóður
og rólegur. Þú varst líkt og klettur í
mínu lífi og alltaf gat ég leitað til þín
með hvað sem var. Alltaf varst þú til
staðar. Þú varst mín stoð og stytta.
Ég hef ávallt lítið upp til þín, þinnar
góðmennsku og kærleiks. Aldrei hef
ég heyrt þig hallmæla nokkrum og
hefur þú ávallt komið fram við fólk á
einstaklega virðulegan máta.
Ég á yndislegar minningar um
þig, ein af þeim fjölmörgu er frá
ferðinni til Edinborgar sem ég, þú,
mamma, Sigríður og Guðlaug fórum
í. Ferðin var í alla staði skemmtileg,
en eftirminnalegast úr ferðinni var
leikhúsferðin, eftir að við komum
heim þurfti aðeins að minnast á hana
og byrjuðum við þá að brosa og
hlæja.
Elsku pabbi minn, nú hefur þú
fengið hvíldina, laus úr fjötrum þíns
þjakaða líkama. Ég vona að þér líði
betur núna, þar sem síðustu mánuðir
hafa verið þér erfiðir. Þú ert ef til vill
glaður að sjá Jón Óla og ættingjana
alla, þar sem þeir hafa tekið á móti
þér.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Að lokum vil ég þakka þér, pabbi
minn, fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig og bið Guð að varðveita
þig.
Elsku pabbi, ég mun sakna þín og
hlýleika þíns.
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Stefanía Guðríður.
Það er kuldi úti og skammdegið í
hámarki. Aðventan er að hefjast með
þeim erli og eftirvæntingu sem fylgir
þessum árstíma. Við þessar aðstæð-
ur kvaddi pabbi minn þennan heim,
1. desember.
Þegar ég heimsótti pabba á líkn-
ardeild Landakotsspítala þar sem
hann lá í nokkra mánuði ræddum við
iðulega um veðrið og hið fagra útsýni
sem hann hafði út á Landakots-
kirkju og Reykjanesfjallgarðinn.
Það var á slíkum stundum sem ég
rifjaði upp með honum minningar-
brot frá því þegar ég var að alast upp
og ég fann að hann hafði ánægju af
því að hlusta á þær minningar.
Við eldri systkinin vorum þrjú
saman í herbergi í fáein ár þegar við
bjuggum í Hlíðagerði. Ég man eftir
ánægjulegum stundum með pabba
þegar hann kom inn til okkar í litla
herbergið á kvöldin, settist á eina
stólinn í herberginu og raulaði fyrir
okkur vísur sem hann hafði lært af
mömmu sinni. Það er ekki hægt að
segja að pabbi hafi verið mjög lagvís
en það skipti ekki öllu máli heldur að
vera í návist hans og hlusta á blíða
raulið hans enda sofnuðum við systk-
inin iðulega fljótt.
Þegar við vorum að alast upp vann
pabbi mikið til að framfleyta fjöl-
skyldunni. Hann vann sem verk-
stjóri hjá Rafmagnsveitu Reykjavík-
ur og á tímabili vann hann einnig á
kvöldin sem rafverktaki. Hann sagði
mér eitt sinn þegar ég var orðin full-
orðin að hann hefði misst 10–15 ár úr
ævi sinni vegna þess að hann vann
svo mikið. Þrátt fyrir mikla vinnu
var hann virkur þátttakandi og mik-
ilvæg persóna í mínu lífi. Ég bar
ætíð mikla virðingu fyrir honum.
Hann var traustur, bóngóður, reglu-
maður á vín og tóbak, trúaður maður
og lifði í samræmi við það. Hann
hafði sem barn og unglingur verið
virkur í KFUM og miðlaði okkur af
trú sinni með framkomu sinni og líf-
erni en hann féll aldrei í þá gryfju að
predika yfir okkur.
Mér er sérstaklega minnisstæð
jólin þegar ég var barn. Ég sé fyrir
mér litla herbergið okkar systkin-
anna. Það eru frostrósir á gluggan-
um og við systurnar sitjum við
gluggann og horfum út í myrkrið og
hlustum á jólalög í útvarpinu og
borðum rauð jólaepli. Það er ilmandi
matarlykt í húsinu og við bíðum eftir
pabba. Hann er að vinna á aðfanga-
dag og kemur ekki heim fyrr en
seint um kvöldið. Við systkinin erum
dálítið óþreyjufull þegar jólamessan
hefst í útvarpinu á slaginu klukkan
sex, en engum dettur í hug að byrja
að borða fyrr en pabbi er kominn
heim. Við fáum að taka upp einn
pakka til að stytta biðina. Pabba er
fagnað þegar hann kemur þreyttur
heim um kvöldið og mikil er gleðin
þegar við setjumst loksins við jóla-
borðið, tökum síðan upp pakkana og
pabbi les fyrir okkur jólaguðspjallið.
Fyrir tíma sjónvarpsins héldum
við kvöldvökur einu sinni í viku og þá
voru bókmenntir lesnar upphátt. Við
sátum í stássstofunni og pabbi las
fyrir okkur bækur eins og Sölva eftir
Friðrik Friðriksson og fleiri góðar
bækur. Við systkinin vorum stund-
um fengin til að lesa upphátt á móti
pabba en það var ekki eins varið í
þann upplestur að mati áheyrenda.
Ég man líka eftir útvarpsleikritum á
laugardagskvöldum. Allir komu
saman í stofunni og hlustuðu á fram-
haldsleikrit. Stundum var búið að
poppa eða að pabbi hafði keypt
súkkulaðipoka í sælgætisverksmiðju
og við gæddum okkur á góðgætinu
meðan við hlustuðum á útvarpið og
drukkum Sinalco með.
Það var oft glatt á hjalla í Hlíða-
gerði. Pabbi var hrókur alls fagnað-
ar og gat verið mjög fyndinn. Hann
gat alltaf komið okkur í gott skap.
Hann og mamma tóku oft dansspor á
eldhúsgólfinu og þegar pabbi vildi
koma okkur í sérstaklega gott skap
dansaði hann sólódans fyrir okkur
sem vakti mikla kátínu og við velt-
umst um af hlátri. Hann sagði okkur
sögur frá barnæsku sinni og þannig
kynntumst við afa okkar og ömmu í
gegnum minningar hans. Þegar
pabbi sagði sögur var hlustað með
mikilli eftirtekt. Hann sagði
skemmtilega frá, hafði fjölbreyttan
orðaforða og ríka kímni.
Kaflaskipti urðu í lífi okkar þegar
við fluttum niður á Barónsstíg. For-
eldrar mínir seldu húsið í Hlíðar-
gerði og hófu að byggja einbýlishús í
Skriðustekk, þar sem þau bjuggu
síðan í rúmlega þrjá áratugi með tvö
yngstu systkinunum. Á Barónsstígn-
um var margt í heimili. Sigríður
hafði bæst í systkinahópinn þegar
við bjuggum í Hlíðargerði og þegar
við fluttum á Barónsstíginn fæddist
Jón Ólafur. Meðan við bjuggum á
Barónsstíg fór pabbi flesta daga eft-
ir kvöldmatinn með strætisvagni
upp í Skriðustekk að byggja. Þau
mamma voru þrautseig og byggðu
sitt einbýlishús saman.
Foreldrar mínir voru dugleg að
ferðast um landið. Um árabil var far-
ið í tjaldferðalag um landið og tjald-
að á sléttlendi við læk. Oft var tjald-
að á Laugarvatni og dvalið í
vikutíma í senn. Leigðu þau oft sum-
arbústað víða um land um páska og á
sumrin, settu farangur í skottið á
bílnum og brunuðu af stað. Þetta
voru skemmtilegar ferðir og eftir-
minnilegar.
Foreldrum mínum leið vel í Skrið-
ustekk, í húsinu sem þau byggðu á
fallegum stað með útsýni yfir Faxa-
flóa og Esjuna. Í einum af heimsókn-
um mínum á líknardeildina spurði ég
pabba hvar honum hefði liðið best á
ævi sinni og nefndi hann þá Skrið-
ustekk, þar átti hann bæði góðar og
slæmar minningar. Í Skriðustekk
urðu foreldrar mínir fyrir mestu
sorginni í lífi sínu þegar Jón Ólafur
dó af slysförum 12 ára gamall. Þau
urðu fyrir miklu áfalli þegar Sigríður
systir lenti ítrekað í slysi sem hafði
þær afleiðingar að hún lét af prests-
embætti. Þrátt fyrir þessa atburði
átti pabbi bestu ár ævi sinnar í
Skriðustekknum.
Síðustu árin heimsóttu foreldrar
mínir og Sigríður okkur hjónin í
Birkihlíð á sunnudagskvöldum. Þau
mættu uppábúin ásamt börnum,
tengdadóttur og barnabarni okkar
og voru tilbúin að smakka allan þann
mat sem framreiddur var í tilrauna-
eldhúsinu í Birkihlíðinni. Við sátum
þannig oft tíu til borðs og hlustuðum
á góða tónlist, ræddum saman um
allt milli himins og jarðar meðan við
snæddum ýmsa rétti sem voru á
borðum. Það voru góðar stundir sem
munu seint gleymast.
Nú er lífshlaup pabba á enda.
Hann hefur skilað sínu lífsstarfi með
sóma og eiga afkomendur hans og
venslafólk eftir að minnast hans með
gleði og hlýju í hjarta.
Kristín Helga Guðmundsdóttir.
Mér er efst í huga innilegt þakk-
læti, þegar ég kveð tengdaföður
minn Guðmund Kr. Jónsson.
Tengdaföður mínum kynntist ég
fyrir rétt liðlega 41 ári, þegar mað-
urinn minn Helgi bauð mér heim til
sín aðeins þremur dögum eftir að við
kynntumst. Sautján ára feimin
stúlka, kom ég á heimili þeirra í
Smáíbúðahverfinu og hitti þar verð-
andi tengdaforeldra mína, Guðmund
Kr. og Sesselju sem þá voru aðeins
37 og 35 ára, ung og glæsileg hjón
sem umvöfðu mig frá fyrstu stundu
og hafa alla tíð síðan litið á mig sem
dóttur sína. Mér varð fljótlega ljóst
hversu mikill ljúflingur tengdapabbi
var og af hve mikilli ró hann tók öllu í
lífinu, bæði meðlæti og mótlæti.
Konuna sína bar hann á höndum sér,
enda dekraði hún við hann á móti og
ástfangnari hjón voru vandfundin.
Mér er minnisstætt hversu þolin-
móður hann tengdapabbi var og til
marks um það er þegar við Helgi
byggðum okkar fyrstu íbúð og
tengdapabbi, rafvirkjameistarinn,
var að hjálpa okkur að tengja öll ljós.
Ég stóð hjá honum þar sem hann var
að tengja saman víra og reyndi af öll-
um mætti að segja honum til um
hvernig tengja ætti vírana. Tengda-
pabbi sagði ekki styggðarorð, en
spurði hvort ég gæti ekki lagað smá
kaffidreitil handa honum og þannig
losnaði hann við mig sem allt þóttist
kunna best á þeim árum og þá jafn-
vel rafmagnstengingar betur en
meistarinn. Árið 1984, kynntust
tengdaforeldrar mínir og við öll
sorginni af miklum þunga, þegar Jón
Ólafur, yngsta barn þeirra lét lífið í
hörmulegu bílslysi. Enginn getur
sett sig í spor foreldra sem missa
barn, nema þeir sem slíkt reyna
sjálfir en ég sá þá hversu sterkur
hann tengdapabbi var, því hann
lagði allt sitt þrek í að styðja konuna
sína og börn.
Við hjónin höfum haft þann heim-
ilissið vikulega í nær 30 ár að borða
saman sérstaka pizzu sem maðurinn
minn bakar af mikilli innlifun. Pizzu-
boð þetta var ætíð á laugardögum og
eftir að börnin okkar fluttu að heim-
an og eignuðust maka og börn hefur
þetta boð verið sú stund þegar allir
koma saman og ræða málin, matur-
inn er kannski aukaatriði. Til
margra ára tóku tengdaforeldrar
mínir oftast þátt í þessum stundum
eða allt þar til heilsan fór að bila og
það varð þeim ofraun að komast upp
allar tröppurnar sem eru upp að hús-
inu okkar. Alla tíð síðan hefur Helgi
passað upp á að fara með hluta af
pizzunni til foreldra sinna um leið og
hann er búinn að borða svo þau gætu
notið matarins sem pabbi hans naut
svo vel að borða og hrósaði í hvert
sinn. Þessara yndislegu stunda
minnast börnin okkar og barnabörn
sem einhverra bestu stunda í lífi sínu
og þarna náðu þau að rabba við afa
sinn og ömmu, langafa og langömmu
í næstum hverri viku árum saman og
kynnast þeim vel sem kannske er af-
rek nú á tímum hraðans.
Elsku tengdapabbi, ég kveð þig
með söknuði en er samt í hjarta
mínu glöð yfir að Guð hafi leyst þig
frá þjáningum líkama þíns sem þú
varst orðinn of veikur til að stjórna
sjálfur. Ég veit að þú ert nú á betri
stað hjá syni þínum Jóni Ólafi og
öðrum ættingjum í Guðs faðmi.
Minning þín lifir.
Þín tengdadóttir
Sigrún Sjöfn.
Ég kynnist Guðmundi fyrst á Bar-
ónsstígnum árið 1974 er ég kom í
heimsókn til Kristínar dóttur hans
en hún átti síðar eftir að verða eig-
inkona mín.
Á þessum árum man ég eftir hon-
um í vinnufötum með skegg, kom-
andi úr húsbyggingu þeirra hjóna í
Skriðustekk. Guðmundur var búinn
ríkum mannkostum, var ætíð léttur í
lund og tilbúinn til viðræðna, enda
bjó hann yfir ríkri frásagnargáfu og
fylgdist vel með þjóðmálum. Kynni
okkar áttu síðan alla tíð eftir að vera
farsæl, því hér var dugmikill maður
á ferð sem bar með sér höfðingsskap
og mikla virðingu fyrir fólki og lífinu.
Við byggingu húsins í Skriðustekk
áttaði maður sig á hvers konar þús-
undþjalasmiður Guðmundur var og
ekki vílaði hann fyrir sér að ganga í
öll verk á hvaða sviði húsagerðar
sem var. Guðmundur sýndi mikla út-
sjónarsemi og þrautseigju við að
koma upp húsinu með eigin vinnu
eftir vinnudag og um helgar. Ég
minnist oft orða Guðmundar á þeim
árum, að hann sagði að þeir sem
lykju sínum húsbyggingum of fljótt
væru um leið komnir í viðhaldsvinnu
og mátti það til sanns vegar færa.
Síðan átti ég oft eftir að koma í
Skriðustekkinn til tengdaforeldra
minna, en þar var jafnan tekið vel á
móti mér af miklum myndarbrag og í
hvert sinn fannst manni maður vera
að koma í stórveislu þar sem matar-
og kökuborð héldu vart kræsingun-
um, en þar höfðu þær mægður Sella
og Sigríður lagt hönd á plóginn til að
enginn færi ómettur úr húsi.
Allt fram streymir endalaust og
árin hafa verið fljót að líða. Mig lang-
ar að minnast sérstaklega ferðar er
við hjónin og Melkorka Þöll dóttir
okkar ásamt Guðmundi, Sesselju og
Sigríði fórum til Danmerkur sumar-
ið 2003. Guðmundur var þá kominn
af léttasta skeiði og gekk við staf og
Sigríður dóttir þeirra hafði lent í
slysi og var bundin við hjólastól.
Þannig kom það í minn hlut að finna
skutbíl þar sem hægt var að koma
fyrir tveimur hjólastólum og öllu
ferðafólkinu. Við höfðum tvær íbúðir
á stúdentagarði. Á hverjum morgni
gæddum við okkur á nýbökuðu með-
læti og kaffi og ræddum ferðaáform-
in og jafnan var eftirvæntingin mikil
hvað gert yrði á hverjum degi. Við
ferðuðumst um alla Kaupmannahöfn
Guðmundur Kristinn
Jónsson