Morgunblaðið - 07.12.2006, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Selma SigurveigGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
5. júní 1936. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
fimmtudaginn 30.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Gunn-
ar Salómonsson afl-
raunamaður, f. 15.
júlí 1907, d. 3. jan-
úar 1960 og Jó-
hanna Ólafsdóttir
húsmóðir, f. 19. júlí
1908, d. 6. september 2000. Systk-
ini Selmu voru Halldór, Ólafur,
Tryggvi, Lára, Júlía, Viðar, Ósk-
ar, Kolbrún, Stella, Aðalheiður,
Margrét og Kjell.
Hinn 4. október 1956 giftust
Selma og Karl Hólm Helgason
múrari, f. 7. mars 1930, d. 21. nóv-
ember 2001. Foreldrar hans voru
Helgi Ingimar Valdimarsson
bóndi, f. 1. janúar 1898, d. 28.
ágúst 1982 og Sólveig Árnadóttir,
f. 10. maí 1893, d. 15. júní 1983,
fóstra hans var Guðný Jónas-
dóttir, f. 16. mars 1877, d. 29. apr-
íl 1949. Börn Selmu eru: 1) Rann-
veig Hrönn Harðardóttir, f. 7.
janúar 1955, gift Sævari Björns-
syni, börn hennar eru Edda Selma
Márusdóttir og Ólafur Örn Már-
usson. 2) Guðný Jó-
hanna Karlsdóttir,
f. 10. júlí 1956, gift
Eyjólfi Ólafssyni.
Börn þeirra eru
Ólafur Karl, Lovísa
Dagmar, Eyjólfur
Óli og Ómar Kári. 3)
Hörður Karlsson, f.
22. ágúst 1957, d.
12. september sama
ár. 4) Pálmi Karls-
son, f. 24. maí 1959,
d. 11. október 2002,
eftirlifandi kona
hans er Helga Jó-
hanna Hrafnkelsdóttir. Börn
þeirra eru Hrafnkell Pálmi, Atli
Karl og Íris Svava. 5) Gígja Karls-
dóttir, f. 21. ágúst 1961, maður
hennar Anton Sigurðsson. Dætur
þeirra eru Guðný Hrönn, Selma
og Anna, fyrir á hún soninn Mar-
inó Guðmundsson. 6) Þórey Karls-
dóttir, f. 16. september 1964, d.
28. apríl 1965. 7) Gylfi Karlsson, f.
4. febrúar 1966, dóttir hans er
Rakel Ósk.
Selma vann samhliða húsmóð-
urstarfinu ýmis almenn störf,
lengst af á Morgunblaðinu,
Landakoti, Þvottahúsinu Fönn og
síðast á sjúkrahúsinu Vogi.
Útför Selmu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku mamma, nú er komið að
kveðjustund og minningarnar
hrannast upp er ég lít yfir farinn
veg. Tilfinningalega líður mér illa,
vegna Alzheimerssjúkdóms þíns,
sem er svo miskunnarlaus og svipti
þig öllum góðum eiginleikum síð-
ustu 3 árin, sem betur fer ekki þínu
jafnaðargeði og hlýju, baráttan var
ekki löng og þú ert búin að kveðja
okkur. Það vita nú allir að lífið er
enginn dans á rósum og mismikið
sem lagt er á fólk og þú fékkst þinn
skammt eins og aðrir og kannski
meira en flestir, oft hef ég beðið til
Guðs um að taka ekki frá mér börn-
in mín eins og þú þurftir að upplifa.
Elsku ljúfa og góða mamma, sem
var svo mikill friðarsinni, þakka þér
fyrir allt, ég sakna þín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði, elsku mamma.
þín dóttir
Hrönn.
Nú hefur kvatt okkur ein sú
besta manneskja sem ég hef kynnst
á ævi minni og sem hafði hvað mest
áhrif á líf mitt, það er móðir mín.
Þegar maður er ungur heldur mað-
ur að mamma verði alltaf til staðar
en því miður er raunin ekki sú, öll
hverfum við um síðir.
Þegar ég hugsa um móður mína
fyllist ég einhvers konar ró og yf-
irvegun, ákveðin værð kemur yfir
mig og ég minnist brosa hennar.
Það er ekki hægt að segja að
móðir mín hafi átti auðvelda ævi, en
aldrei heyrði ég hana kvarta og bar
hún harm sinn og missi í hljóði. Það
hefur sennileg haft áhrif á hana að
þurfa að fara í fóstur ung að árum
og yfirgefa móður sína og systkini.
En ung fór hún í fóstur til Sig-
urðar Guðmundssonar og Rann-
veigar Runólfsdóttur, indælisfólks
sem ól hana upp í mikilli guðstrú og
góðum siðum. En það er ekki það
sama og að vera heima hjá mömmu
og öllum sínum systkinum, en alls
voru systkini hennar 11 sammæðra.
Ég hef trú á því að henni hafi lið-
ið vel er hún ferðaðist með föður
sínum Gunnari Salómonssyni afl-
raunamanni um Norðurlöndin og
seldi miða inn á sýningar hans og
lærði hún þá skandinavísku, sem
hún brá oftar en ekki fyrir sig, jafn-
vel á Spáni.
Þá var oft hlegið, er enginn skildi
hana, en hún brosti bara að þessu
öllu saman.
Aðeins nítján ára gömul, barns-
hafandi að sínu fyrsta barni Rann-
veigu Hrönn Harðardóttur, missir
hún barnsföður sinn í hræðilegu
sjóslysi, en þá var ekkert talað um
áfallahjálp eða að fá aðstoð við að
vinna úr sorginni – nei, bara áfram
á hörkunni var það sem dugði í þá
daga.
Síðar kynnist hún Karli föður
mínum, þá starfandi sem lögreglu-
maður í Keflavík og sagði hún mér
stundum frá því er hann var að
koma til hennar í verslunina sem
hún starfaði í, klæddur lögreglu-
búningnum og sá ég þá gleði færast
yfir andlit hennar.
Ekki löngu seinna, eða einu og
hálfu ári á eftir Hrönn, fæðist ég,
en grunar mig að faðir minn hefði
nú alveg þegið að ég hefði verið
drengur, en í þá daga var það mikið
karlmennskutákn að eignast son,
en ég held að hann hafi nú fljótlega
jafnað sig.
Ári seinna fæðist þeim lítill ynd-
islegur drengur, er var skírður
Hörður, en hann lifði aðeins í þrjár
vikur.
Tveimur árum seinna fæðist
Pálmi bróðir, þá kemur Gígja systir
og þremur árum seinna Þórey litla,
sem lést aðeins sjö mánaða gömul
og man ég vel eftir því, þá orðin
átta ára, en aldrei sá ég mömmu
gráta, enda hefur hún borið harm
sinn í hljóði eins og tíðkaðist þá.
Tveimur árum seinna eignuðust
þau örverpið sitt, Gylfa bróður.
Fyrir aðeins fimm árum lést faðir
minn og aðeins ellefu mánuðum síð-
ar Pálmi bróðir, þá aðeins fjörutíu
og þriggja ára gamall, úr hjarta-
slagi, frá eiginkonu og þremur ung-
um börnum, og var okkur öllum
mikill harmdauði.
En á milli þeirra feðga, lést Lára
systir hennar.
Þá var bara eins og hún hefði gef-
ist upp, missa sitt þriðja barn og
annan mann var bara meira en hún
gat tekið við og lái henni hver sem
vill.
Greindist hún með Alzheimers-
sjúkdóminn upp úr því. Sjúkdómur
hennar gekk óvenjulega hratt fyrir
sig, því 2003 var hún keyrandi, en
svo hrakar henni stöðugt og tengd-
um við hennar breyttu hegðun að-
eins þessari miklu sorg sem hún
hafði orðið fyrir.
En því miður höfðum við ekki
rétt fyrir okkur.
Það sem yljar mér mest nú er sú
tilhugsun, að í desember í fyrra fór-
um við aðeins tvær í tíu daga ferð
til Kanarí, en Gígja systir var þar
fyrir með fjölskyldu sinni.
Við fengum frábært raðhús sem
við nutum okkar í, sólin skein og ég
gat lofað henni að sjá himinninn, en
hún hafði verið á Landakoti í svo-
kallaðri hvíldarinnlögn sem er
hugsuð í þrjár vikur og þá aðallega
fyrir aðstandendur, en þarna var
hún í eitt og hálft ár í þríbýli.
En úti nutum við okkar, hún fór í
fótsnyrtingu, lagningu og hvers
konar dekur, við lágum í sólinni og
hún gat fengið ís hvenær sem hún
vildi og fannst henni það hreint
ekki leiðinlegt, því ís elskaði hún.
Á kvöldin fórum við út að borða
og nutum okkar, og ég fékk sönnur
á að hún hefði haft gaman af, því að
í flugvélinni á leiðinni heim sagði
hún við mig: eigum við ekki bara að
snúa við? Og næstu daga á eftir, er
ég heimsótti hana, sagði hún alltaf,
þarna er fararstjórinn minn.
Það sem ég tel til mestu kosta
mömmu var sennilega það mesta
jafnaðargeð sem ég hef kynnst á
minni ævi.
Að vera lítið barn og alast upp á
heimili þar sem alltaf er kveikt ljós
er þú kemur heim, kökuilmur og
mamma alltaf heima, er sennilega
það besta sem hvert barn getur
hugsað sér.
Elsku mamma, far þú í friði til
pabba, Pálma bróður, Þóreyjar og
Harðar, við komum til með að
sakna þín, en jafnframt geta yljað
okkur við ljúfar minningar um ynd-
islega mömmu, tengdamömmu,
ömmu og langömmu.
Þín dóttir,
Guðný Jóhanna Karlsdóttir.
Mig langar að minnast Selmu
tengdamóður minnar sem lést síð-
astliðinn fimmtudag með nokkrum
orðum.
Þrátt fyrir sorgina og söknuðinn
er mér efst í huga þakklæti til
hennar fyrir það að hafa fengið að
kynnast henni og eiga hana að í
tuttugu og níu ár.
Ég var rétt orðin sautján ára
þegar við Pálmi sonur hennar
kynntumst og hann var átján. Við
vorum bara unglingar þá, þó við
upplifðum okkur sem fullorðin.
Því finnst mér ég hafa mótast af
hans fjölskyldu ekkert síður en
minni.
Selma var hjartahlý, glaðlynd og
góð kona og ávallt létt í lund og leit-
aði eftir því jákvæða í öllu.
Gegnum árin hefur Selma reynst
mér og börnunum mínum mjög vel.
Ég þakka þér allt Selma mín, það
er ekki sjálfgefið að eiga góða
tengdamóður.
Kveðja.
H. Jóhanna Hrafnkelsdóttir.
Elsku besta amma mín, núna
ertu horfin í eilífa nótt. Ég man
þegar við fluttumst í sömu blokkar-
lengjuna, ég í nr 7 og þú í nr 5. Oft
þegar við mamma vorum að koma
heim sáum við þig bíða eftir okkur í
stigaganginum, þá hljópstu yfir til
okkar og komst í kaffi. Ég setti allt-
af homeblest súkkulaðikex í skál
fyrir þig því ég vissi hvað þér þótti
gott að fá súkkulaðikex með
kaffinu. Alltaf þegar ég var döpur
og leið gat ég alltaf leitað til þín
amma. Við kúrðum oft saman í
stóra bleika sófanum þínum inn í
stofu. Ég man þegar við sátum og
horfðum á Spaugstofuna og við
hlógum svo mikið að við næstum
því pissuðum á okkur. Þú áttir allt-
af eitthvað gott eins og kökur og
nammi sem við borðuðum saman
því við vorum svo miklir sælkerar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég veit ekki hvað ég hefði gert
án þín amma. Ég mun alltaf muna
eftir þér og elska þig óendanlega
mikið.
Hvíldu í friði.
Íris Svava Pálmadóttir.
Þegar við bræðurnir hugsum til
ömmu Selmu koma bara upp góðar
hugsanir. Amma var alltaf í góðu
skapi, vildi allt fyrir mann gera og
sagði aldrei eitt einasta neikvætt
orð, hvorki við okkur né um aðra.
Amma var einstök kona og mun
verða minnst fyrir hlýju og ótak-
markaða góðvild. Amma var mikill
húmoristi og gat alltaf séð spaugi-
legu hliðarnar á málunum og hafði
gaman af þegar við bræðurnir vor-
um að grínast og gera strákapör.
Öll samskipti við ömmu voru alltaf
svo þægileg og afslöppuð, amma
skipti ekki skapi og var alltaf ræðin
og laus við stress. Amma var líka
snillingur í að gera kleinur og
parta. Við munum það vel bræð-
urnir þegar við fórum í kleinuveisl-
ur hjá ömmu og afa. Þetta voru
góðir tímar og við söknum ömmu
okkar sárt. Það er mikill missir í
ömmu. Hún gat alltaf komið manni í
gott skap með hlátri sínum og snið-
ugum sögum. Þrátt fyrir að amma
sé farin, mun minning hennar lifa
hjá okkur það sem eftir er. Amma
Selma bjó yfir eftirsóknarverðum
mannkostum sem við bræðurnir
munum taka okkur til fyrirmyndar
og vera okkur til leiðbeiningar í
framtíðinni.
Bless, elsku amma. Takk fyrir
allt.
Ólafur Karl Eyjólfsson,
Eyjólfur Óli Eyjólfsson,
Ómar Kári Eyjólfsson.
Selma amma er dáin. Veikindi
hennar helltust yfir á ógnarhraða,
að því er virtist, og því er það viss
léttir að þjáningunum er lokið. Mín-
ar helstu æskuminningar af ömmu
voru þegar við barnabörnin vorum í
okkar ótal heimsóknum í Stelkshól-
unum. Það var mikill samgangur á
þessum tíma milli ömmu, barnanna
hennar og barnabarna. Það var ým-
islegt brallað á þessum tíma en sér-
staklega man ég eftir kökunum sem
amma var alltaf að baka og aldrei
skorti þegar við komum í heimsókn.
Í seinni tíð hittumst við reglulega
og töluðum um heima og geima.
Hofteigur, Andrésarbrunnur og
Sólvangur öðluðust allir hlýju í
mínum huga því þarna átti amma
heima, og hún var ekki bara amma
hjá okkur í Lyngbrekkunni heldur
líka langamma og það kunni hún að
meta. Við heimsóttum hana á Sól-
vang degi fyrir andlátið. Við fund-
um að nú var komið að kveðjustund.
Takk fyrir allt amma mín og Guð
geymi þig.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Edda Selma.
Kynni okkar Selmu hófust fyrir
36 árum þegar við hjónin fluttum
með sex börn í næsta nágrenni við
hana og Karl Hólm eiginmann
hennar. Þau bjuggu með stóran
barnahóp í Dalshúsi við sveitabæ-
inn Meltungu, rétt ofan við Blesu-
gróf. Fá hús voru á svæðinu, ekki
ólíkt og að vera í sveit. Búskapur
var í Meltungu með ær og kýr og
hesta. Það var einstakt í Reykjavík
að ala upp börn í þannig umhverfi.
Við Selma urðum strax góðar vin-
konur og börnin leikfélagar. Heim-
ili hennar var opið mínum börnum
og skemmdi ekki að alltaf voru ein-
hver húsdýr í Dalshúsi.
Selma var greiðvikin og gott til
hennar að leita ef með þurfti. Hún
var mjög handlagin og úrræðagóð
og óhrædd að fást við vandasöm
verk. Eitt sinn hvatti hún mig til að
ráðast í að yfirdekkja heilt sófasett.
Áður en lauk átti hún svo sjálf flest
handtökin í því vandasama verki.
Selma hafði ríka og gefandi
kímnigáfu og hafði gaman af og
kunni vel að segja frá.
Myndlíkingar og dæmisögur
voru gjarnan hennar aðferð til að
auðvelda skilning og krydda frásög-
ur sínar. Oft var því mikið spjallað
og hlegið á góðum stundum, sem
henni var svo lagið að skapa.
Ekki hafði lífið alltaf farið um
hana mjúkum höndum. Ung missti
hún unnusta sinn í hafið er hún
gekk með elstu dóttur sína og tvisv-
ar urðu þau hjónin að þola barns-
missi. En Selma var sterk og aldrei
heyrði ég hana kvarta yfir ósann-
gjörnu hlutskipti. Hún fann gleði
sína í börnum sínum og heimili.
Vinnan var henni líka mikils virði,
hún vann alla tíð utan heimilis við
hin ýmsu störf og var óhrædd að
breyta til ef það hentaði. Hún var
sterk og ósérhlífin eins og hún átti
kyn til.
Selma og Kalli fluttu í Breiðholt-
ið og þar bjó hún þeim fagurt heim-
ili. Fundum okkar fækkaði eftir að
hún flutti. En þegar við hittumst
var allt eins og meðan við vorum
nágrannar. Málin rædd í trúnaði og
gamlir tímar rifjaðir upp.
En sorgum Selmu var ekki lokið.
Fyrir fimm árum missti hún Kalla
sinn eftir að hafa hjúkrað honum
heima í langri og erfiðri sjúkralegu.
Tæpu ári síðar lést elsti sonur
hennar frá konu og ungum börnum.
Þá fannst mér eins og eitthvað léti
undan hjá þessari þróttmiklu vin-
konu minni. Veikindi fóru að herja
á hana eins og oft gerist við sáran
missi, og að lokum kom að undan
lét. Þegar ég heimsótti hana á
sjúkrahúsið, þar sem hún dvaldi
síðustu mánuði, var samt alltaf
stutt í brosið og hennar meðfædda
létta skap. Nú kveð ég kæra vin-
konu með þakklæti fyrir góð og gef-
andi kynni. Ég og Birgir vottum
fjölskyldu og börnum hennar okkar
dýpstu samúð.
Kristín Viggósdóttir.
Þegar kemur að því að kveðja
einhvern sem manni er nákominn
og kær verða orðin oft fátæklegri
en þær fallegu hugsanir sem fylgja
þeim sem lagt hefur upp í sína
hinstu för.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Selmu tengdamóður þegar við
Hrönn dóttir hennar felldum hugi
saman. Ég held að ég mæli fyrir
hönd allra sem hana þekktu að þar
fór á vit feðra sinna manneskja sem
allir munu syrgja og sakna. Minn-
ingarnar hrannast upp og fylla tóm
í hjarta okkar um ókomna tíð.
Selma var glæsileg kona, dugleg
og iðjusöm og væri hægt að fylla
margar síður af góðverkum hennar
en það var ekki í hennar anda að
láta hampa sér, og það ætla ég ekki
að gera hér, heldur þakka þér,
elsku tengdamamma, fyrir að hafa
fengið að vera þér samferða dágóð-
an spöl af lífi mínu. Tíminn eftir að
þú greindist með heilabilun fyrir 3
árum hefur verið fjölskyldunni erf-
iður, en þú áttir frábærar dætur
sem hjúkruðu þér af miklum kær-
leika. Ég veit að hjá konunni minni
féll ekki dagur úr að sýsla eitthvað í
þína þágu. Ég kveð þig, elsku
tengdamamma, með söknuð í
hjarta.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og í gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi Guðmundsson.)
Sævar Björnsson.
Selma S.
Gunnarsdóttir