Morgunblaðið - 21.12.2006, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 2006 37
var eðlileg þróun að presturinn
flytti sig um set af hinum forna
kirkjustað á Setbergi inn í þorpið
þar sem flest fólkið bjó. Þetta gerði
sr. Magnús og flutti hann ásamt
fjölskyldu sinni til Grundarfjarðar
1963. Sr. Magnús var mikill áhuga-
maður um byggingu Grundarfjarð-
arkirkju og var hann jafnframt for-
maður byggingarnefndar. Hann
stóð fyrir því að vinnuflokkar á veg-
um alkirkjuráðsins komu til Grund-
arfjarðar að sumri til 1960 og 1962.
Í þessum flokkum var ungt fólk sem
vann í sjálfboðavinnu við kirkju-
bygginguna í nokkrar vikur í senn.
Voru ungmennin frá ýmsum lönd-
um Evrópu og var þetta eitt af
verkefnum alkirkjuráðsins sem
hleypt var af stokkunum eftir síðari
heimsstyrjöldina, bæði í þeim til-
gangi að auka samskipti milli þjóða
Evrópu og vinna þannig að gagn-
kvæmri virðingu og friði sem og að
byggja upp samfélagið sem var í
rústum eftir stríð. Grundfirðingar
voru heppnir að njóta starfskrafta
þessa unga fólks sem vann við það
að reisa hér fagurt Guðshús.
Í sumar var þess minnst að fjöru-
tíu ár voru liðin frá vígsludegi kirkj-
unnar. Var hlutar sr. Magnúsar sér-
staklega minnst af því tilefni. Þegar
verið var að undirbúa hátíðahöldin
fór undirrituð í gegnum ýmsa papp-
íra er vörðuðu kirkjubygginguna.
Það var ánægjulegt að sjá hversu
nákvæmlega sr. Magnús hafði hald-
ið öllum pappírum til haga. Hann
hafði samviskusamlega skráð niður
allt það sem sóknarbörnin höfðu
lagt til við kirkjubygginguna. Af
þessum pappírum mátti glöggt sjá
að sr. Magnús hreif söfnuðinn með
sér í því verkefni að reisa hér
kirkju. Allir lögðust á eitt og þegar
kirkjan var vígð var hún mjög fag-
urlega búin. Var það ekki síst sr.
Magnúsi Guðmundssyni að þakka.
Það hefur ekki farið fram hjá mér
þau þrjú ár sem ég hef þjónað hér í
Setbergsprestakalli að frú Áslaug
Sigurbjörnsdóttir og sr. Magnús
Guðmundsson áunnu sér strax mik-
illar virðingar. Þau hjónin höfðu
bæði mikil áhrif á samfélagið hér á
sinni tíð. Sr. Magnúsi voru falin ým-
is trúnaðarstörf og var hann m.a.
formaður skólanefndar Eyrarsveit-
ar öll þau ár sem hann þjónaði hér
sem sóknarprestur. Hann var pró-
fastur um tíma og heiðursfélagi í
Hallgrímsdeild Prestafélags Ís-
lands. Enn þann dag í dag er sr.
Magnúsar og frú Áslaugar minnst í
Grundarfirði með sérstökum hlý-
hug og virðingu.
Þegar komið er að kveðjustund
vil ég fyrir hönd safnaðarins í Set-
bergsprestakalli votta ástvinum
hans samúð.
Elínborg Sturludóttir
sóknarprestur.
Séra Magnús Guðmundsson var
um margt óvenjulegur maður og
ólíkur öðrum tengdasonum Sigur-
björns í Vísi. Þeir voru að vísu hver
með sínu sniði að lyndiseinkunn og
lífsskoðun. Sr. Magnús hygg ég að
hafi staðið tengdaföður sínum næst
um skoðanir í andlegum efnum og
um félagsleg úrlausnarefni samtím-
ans. Þeir urðu líka samrýndir. Hann
og Áslaug móðursystir mín urðu afa
Sigurbirni og Unni seinni konu hans
skjól á efri árum og sóttu afi og
amma jafnan mikið til prests-
hjónanna í Grundarfirði og síðar í
Reykjavík. Þeim afa og Magnúsi er
þó erfitt saman að jafna. Afi var lág-
vaxinn og kvikur og bar kappið allt
utan á sér. Sr. Magnús var maður
stilltur, grandvar og orðvar, fríður
maður og vel byggður, hávaxinn og
glæsilegur; hann var fallegur mað-
ur. Þrátt fyrir alvöruna var hljóðlát
og hárfín kímnin aldrei langt undan.
Hann bar embætti sitt með reisn og
virðingu og presturinn varð aldrei
frá honum slitinn, hvorki í önn
hversdagsins né í þeim sjúkdómum
sem beygðu hann hálfa ævina en
brutu aldrei.
Ég á margar góðar minningar frá
heimsóknum að Setbergi á barns-
aldri. Stafnbúi í trillunni hans
Gunnars í Akurtröðum á leið í Mel-
rakkaey. Tómir dúnpokar og ein-
skær tilhlökkun. Í eynni opnast ný
og áður óþekkt veröld borgar-
barninu. Kennslustundir í náttúru-
fræði í eynni þar sem hver fuglateg-
und á sér sín sérstöku heimkynni og
undrin eru við hvert fótmál. Örvita
af þreytu á heimleið og svolítil
„kría“ á dúnböllunum áður en lagt
er að undir Setbergi. Minning um
þrjá hempuklædda eða jafnvel full-
skrýdda presta, sr. Magnús þeirra á
meðal, við fermingu í Bjarnarhafn-
arkirkju á heitum vordegi; söfnuð-
urinn kirkjurækinn í einni minnstu
kirkju landsins ef ekki þeirri
minnstu. Að auki er hún tjörguð að
utan, kolsvört, og drekkur í sig all-
an þann sólarhita, sem til verður í
túninu í Bjarnarhöfn á þeim degi,
hvítasunnudegi 1955 eða ’56. Flug-
urnar suða í gluggunum, en eru ut-
an seilingar barnshandarinnar.
Þetta er auðvitað mannraun hverj-
um fullfrískum manni og skrýddum
presti, ef út í það er farið. En barnið
lítur upp úr skrúfstykkinu í þröng-
um kirkjubekknum á móður sína,
þegar langt er liðið á messuna og
spyr í hjartans einlægni: „Mamma,
finnst þér gaman að lifa núna?“ Í
annan tíma fann ég ekki fyrir þung-
lyndi í návist sr. Magnúsar.
Áslaug móðursystir mín hlaut að
velja sér góðan mann, annað var
ekki til umræðu. Við stórfjölskyldan
nutum heppni á þessum árum enda
háskólamenntaðir embættismenn
ekki á hverju strái. Björn læknir
Sigurðsson í Keflavík annaðist
læknisverkin meðan hann lifði og
sr. Magnús annaðist prestsverkin
meðan hann hélt heilsu. Séra Magn-
ús gifti okkur Elínu Ástu 1971. Þar
fylgdi góður hugur hjónavígslunni.
Prestsverkin urðu alltof fá og
snöggt um þau. Heljargreipar park-
insonssjúkdómsins læstu í hann
krumlunum og hann varð hægt og
bítandi fangi eigin líkama. En and-
inn var frjáls og hélt fluginu.
Sigurbjörn, sonur hans, hefur
leyft okkur nöfnunum og konum
okkar að skyggnast inn í heim sr.
Magnúsar í bréfum, sem hann skrif-
aði ættingjum okkar í öðrum lönd-
um. Í bréfum þessum veltir hann
fyrir sér litbrigðum lífsins og grein-
ir frá atburðum í fjölskyldunni, sem
við vorum grunlaus um að hann léti
sig nokkru skipta. Og frá öllu þessu
er sagt með nærgætni, hlýju og
kímni, sem okkur var áður ókunn.
Kliður iðju- og eljusemi er þagn-
aður um stund í Brekkuskála,
sláttur og smíðar bíða nýs dags.
Fyrr en varir taka nýjar kynslóðir
upp merkið og lífið heldur áfram
eins og ekkert hafi í skorist. Náttúr-
an tekur eitt andvarp og svo er allt
samt við sig, fugl í laufi, fluga á
blómi, hross í gerði og áin í hvammi.
Guð blessi minningu séra Magn-
úsar Guðmundssonar.
Sigurbjörn Sveinsson.
Séra Magnús Guðmundsson var
glæsimenni og framúrskarandi
prestur sem var stétt sinni til mikils
sóma vegna eiginleika sinna og
gjafa, staðfestu og trúfesti. Hann
var prestur af hugsjón, fastheldinn
á Guðs orð, mátt þess og góðar
hefðir um leið og hann bryddaði upp
á ferskum nýjungum í helgihaldi og
safnaðarstarfi í viðleitni til að gera
fagnaðarerindið um frelsarann Jesú
Krist sem aðgengilegast og til að
laða fólk að Kristi og safnaðarstarf-
inu. Til starfans naut hann sérlegr-
ar aðstoðar sálufélaga síns og helsta
stuðningsmanns, organistans og
hjúkrunarkonu safnaðarins í
Grundarfirði, hinnar ómetanlegu
eiginkonu, Áslaugar Sigurbjörns-
dóttur, sem var einstök manneskja
á allan hátt, skreytt fegurstu gim-
steinum, sem glitraði á. Fágæt kona
með engils fas.
Séra Magnús hafði varla náð fer-
tugsaldri þegar hann greindist með
hinn erfiða sjúkdóm parkinsons-
veikina og þegar hann var fjörutíu
og átta ára var sjúkdómurinn orð-
inn svo áhrifaríkur í lífi hans að
hann neyddist til að láta af embætti
sóknarprests í Grundarfirði og veit
ég að þeirra hjóna var þar sárt
saknað.
Við tók óumbeðin og óhefðbundin
prestsþjónusta sem hann nauðugur
viljugur færðist í fang þótt ekki
væru veraldleg laun í boði. Hlut-
skipti sínu sinnti hann svo eftir var
tekið og dáðst var að. Aldrei kvart-
aði Magnús heldur kom ætíð fram
af miklum viljastyrk og jákvæði,
von og lífsgleði. Og enn naut hann
ómetanlegrar aðstoðar sinnar kæru
Áslaugar, sem stóð með honum og
bar hann jafnvel á höndum sér eins
lengi og heilsa hennar leyfði, sem
var reyndar allt of stutt að mann-
legu mati. Heilsumissir hennar og
andlát var Magnúsi mikill harmur
sem og fjölskyldunni allri og öllum
þeim sem til þekktu eða höfðu mis-
lengi fylgst með þeim af mikilli að-
dáun. Þá þarf vart að lýsa því hve
heilsumissir föðurins séra Magnús-
ar hafði á einkasoninn Sigurbjörn
og síðar hve veikindi og andlát móð-
urinnar, tengdamóðurinnar, ömm-
unnar og frænkunnar, Áslaugar,
urðu fjölskyldunni mikið reiðarslag.
En Áslaug hafði oft þurft að gegna
hlutverki bæði föður og móður,
ömmu og afa vegna þeirra takmark-
ana sem parkinsonsveikin hafði lagt
á Magnús. Það er sannarlega aðdá-
unarvert hve syninum Sigurbirni
hefur verið gefið að geta ætíð komið
fram af æðruleysi og bjartsýni þrátt
fyrir marga dimma og á stundum
yfirþyrmandi daga. Lífsglaðari og
jákvæðari maður er vandfundinn.
Þeim góða dreng, nafna mínum
Magnússyni, hefur verið gefið ein-
stakt skap. Það er hans styrkur. Yf-
irvegun hans og viðhorf til lífsins
eru athyglisverð og lærdómsrík og
hafa kórónast í hans góðu eigin-
konu, Kristínu, sem greinilega var
send inn í þessa fjölskyldu til að
birta upp og veita von. Enda hefur
hún staðið hetjulega við hliðina á
sínum manni og tengdaforeldrum
svo eftir hefur verið tekið og dáðst
hefur verið að. Hennar þáttur og
framlag til lífsins, kærleikur og um-
hyggja má ekki og mun ekki gleym-
ast.
Eftir stendur hvað blessaður séra
Magnús, hans einstaka eiginkona,
vel gerði sonur, tengdadóttirin
skilningsríka og umhyggjusama,
með sitt blíða og þægilega viðmót
og börnin þeirra þrjú sem voru sól-
argeislar og stolt ömmu sinnar og
afa og þvílíkir gleðigjafar, hafa
reynst mér og svo mörgum öðrum
þvílíkir vitnisburðir um lífið og feg-
urð þess að maður verður aldrei
samur. Þvílíkt æðruleysi og já-
kvæði, bjartsýni og lífsgleði. Aldrei
kvartað þótt byrðarnar væru þung-
ar og áningarstaðir ekki sjáanlegir
á leiðinni og þau orðið fyrir erfiðu
og sáru mannfalli á leiðinni í of-
análag. „Þetta er bara svona. Við
verðum bara að taka því sem að
höndum ber. Brosa, halda ótrauð
áfram og helst hlæja. Það er val
sem við höfum. Við fáum engu
breytt hvort sem er.“ Ljóst er að
þessi fágæta og fallega, litla og
samhenta fjölskylda hefur verið
mér og fleirum mikill lærdómur og
meiri vitnisburður um kærleika,
æðruleysi og afstöðu til lífsins,
hvernig koma skuli fram og halda
baráttunni áfram þrátt fyrir torfær-
ur daganna, en það sem margur
þungt hugsandi þar til gerður spek-
ingurinn hefur lagt á borð fyrir
mann og prédikað yfir manni á lífs-
leiðinni.
Ef von mannsins næði aðeins til
okkar ljúfsáru og oft á tíðum allt of
stuttu ævi værum við sannarlega
aumkunarverð. Þá væri lífið bæði
dimmt og kalt, stutt og snautt. Æv-
innar gleði er svo skammvinn og
velgengnin völt. Sigrarnir sætir en
kransarnir svo ótrúlega fljótir að
fölna. Hin varanlega gleði er fólgin í
því að eiga nafn sitt letrað með
frelsarans hendi í lífsins bók. Gleðj-
umst því þeirri gleði, hún er sig-
ursveigur sem ekki fölnar. Ég er
þess fullviss að bestu stundir æv-
Hjartans kveðja, með inni-
legu þakklæti fyrir ótal dýr-
mætar stundir, vikur í
Vatnaskógi, vordaga á Set-
bergi og margar heimsóknir
í Grundarfjörðinn síðar,
hjónavígslu okkar og barna-
skírnir, falslausa vináttu og
hlýhug allt til loka.
Björn og Kristbjörg.
HINSTA KVEÐJA
SJÁ SÍÐU 38
✝
Elsku hjartans mamma okkar,
MARLAUG EINARSDÓTTIR,
Hjallabraut 43,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala sunnudaginn 17. desember.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju föstudag-
inn 22. desember kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Þórsdóttir og Rósa Guðný Þórsdóttir.
✝
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar, sonur og
bróðir,
TORFI FREYR ALEXANDERSSON,
er látinn.
Renata Edwardsdóttir,
Karólína Vilborg Torfadóttir,
Hafdís Lilja Torfadóttir,
Alexander Valdimarsson,
Hafdís Lilja Pétursdóttir,
Bjarki Þór Alexandersson,
Soffía Bæringsdóttir,
Hlynur Bæringsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUNNAR KRISTJÁN HARALDSSON,
Rauðagerði 51,
áður til heimilis í
Möðruvallastræti 2,
Akureyri,
lést á líknardeild Landakotsspítala miðvikudaginn
20. desember.
Valgerður Nikólína Sveinsdóttir,
Dagmar Jenný Gunnarsdóttir,
Haraldur Sveinn Gunnarsson, Lilja Elísabet Garðarsdóttir,
Ragnar Kristinn Gunnarsson, Guðbjörg Hjördís Jakobsdóttir,
Hildigerður Margrét Gunnarsdóttir,Jóna Ólafsdóttir,
Gunnar Björn Gunnarsson, Inga Valdís Heimisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir amma og lang-
amma,
HILDUR EMILÍA PÁLSSON,
hjúkrunarheimilinu Eir,
áður Stigahlíð 4,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 19. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Stefanía Stefánsdóttir, Björn Valgeirsson,
Anna Guðnadóttir,
Stefán H. Stefánsson, Jórunn Magnúsdóttir,
Kittý Stefánsdóttir, Ólafur Ólafsson,
Hrafnhildur Stefánsdóttir, Valur S. Ásgeirsson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Maðurinn minn,
GUNNAR GUÐMUNDSSON,
Lindarbrekku,
Berufirði,
lést á Sjúkrahúsinu á Egilsstöðum sunnudaginn
17. desember.
Jarðarförin fer fram frá Djúpavogskirkju föstudag-
inn 29. desember kl. 14.00.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Þórdís Guðjónsdóttir.
✝
Elskuleg móðir mín,
BERGÞÓRA GUÐLAUGSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Garðvangi,
Garði,
áður Skólavegi 8,
Keflavík,
er látin.
Útför hennar fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudag-
inn 22. desember kl. 14.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Jóhanna Sigurbjörg Óladóttir.