Morgunblaðið - 21.12.2006, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
innar eru aðeins eins og forréttur
að þeirri miklu veislu sem við tekur
og okkur mun opinberast í dýrð
Drottins þegar yfir lýkur.
Kæra Kristín og nafni! Guð launi
ykkur alla umhyggju, æðruleysi og
kærleika í aðstæðum þegar oft
þyrmdi yfir og allt virtist svo til-
gangslaust og vonlaust. Hann gefi
ykkur gleði sína og áframhaldandi
styrk. Hann leiði ykkur, sólargeisl-
ana ykkar þrjá, og blessi um
ókomna tíma.
Blessuð sé minning séra Magn-
úsar Guðmundssonar, minning sem
nauðsynlegt er að halda á lofti því
hún segir og kennir okkur svo
margt fallegt sem hollt er að hug-
leiða og taka mið af.
Sigurbjörn Þorkelsson.
Þetta var ógleymanlegur tími.
Það var hásumar og náttúran í
Grundarfirði í sínu fegursta skrúði,
hópurinn var samstilltur og
skemmtilegur og verkefnið spenn-
andi. Alþjóðlegar vinnubúðir ungs
fólks á vegum alkirkjuráðsins við
kirkjubyggingu í Grundarfirði sum-
arið 1959. Leiðtogarnir voru tveir,
dönsk stúlka Elisabeth Kielderup
Jörgensen og staðarpresturinn séra
Magnús Guðmundsson þá rúmlega
þrítugur. Við unnum sex tíma á dag
í sjálfboðavinnu en þar fyrir utan
höfðum við eigin dagskrá; að kynn-
ast hvert öðru og reyna að skilja og
sættast við hinn ólíka bakgrunn,
siði og viðhorf hvert annars. Þar
fyrir utan vildum við kynnast
heimamönnum og taka þátt í hinu
kirkjulega starfi.
Við vorum greinilega aufúsugest-
ir. Börn og unglingar komu gjarnan
og léttu undir með okkur í kirkju-
grunninum og lærðu af okkur
margs konar sönglög víða að úr
heiminum. Varla leið sá dagur að
ekki væri komið með veislubakkelsi
með kaffinu og við vorum boðin inn
á fjölda heimila. Þegar eftirlitsmað-
urinn frá alkirkjuráðinu kom sagði
hann í skýrslu sinni að afburðavel
hefði tekist að tengjast söfnuðinum
og vinnubúðirnar hefðu verið til fyr-
irmyndar í alla staði hvað varðaði
undirbúning og framkvæmd og
taldi það vera verk heimaleiðtog-
ans, pastor Gudmundsson, að svo
hefði til tekist, hann hefði unnið frá-
bært starf.
Um þetta vorum við vinnubúða-
fólkið hjartanlega sammála. Það var
sama vegna hvers var leitað til sr.
Magnúsar, hann brosti hlýlega,
stríddi manni kannske ögn en gekk
í málið og allir fengu úrlausn sinna
mála. En sr. Magnús var ekki einn í
liði, konan hans Áslaug Sigur-
björnsdóttir með „kraftaverkið“
eins og þau kölluðu stundum ný-
fæddan einkasoninn Sigurbjörn,
stóð þétt við hlið hans og þarna var
einfaldlega ein samhentasta og fal-
legasta fjölskylda sem ég hef hitt á
lífsleiðinni.
Þau bjuggu í gamla vinalega
prestssetrinu á Setbergi rétt fyrir
utan þorpið og þar var opið hús fyr-
ir okkur, alla í vinnubúðunum. Ás-
laug og Elisabeth leiddu sönginn og
sr. Magnús sagði sögur og skellihló
svo smitandi að allur hópurinn hló,
þessum lífgefandi, glaða hlátri sem
verður til þegar aðhlátursefnið sær-
ir engan.
Það voru aðrar vinnubúðir þarna
annað sumar á eftir sem tókust ekki
síður, enda voru þá „vanir menn“ að
verki við allan undirbúning. Sr.
Magnús hafði sótt námskeið og ráð-
stefnur um efnið á vegum alkirkju-
ráðsins og var reyndastur Íslend-
inga í þeim málum
Þegar ég vígðist svo til Ögur-
þinga þremur árum seinna hitti ég
séra Magnús rækilega aftur – en þó
með óbeinum hætti. Hann hafði ver-
ið forveri minn í Súðavík í örfá ár og
þótt aðrir prestar hefðu þjónað þar
á milli var presturinn, með greini,
hann séra Magnús. Sífellt var vitn-
að til þess sem hann hefði gert og
sagt og mér þóttu það góð hrósyrði
þegar sagt var að ég hefði minnt
viðkomandi á sr. Magnús við eitt-
hvert ákveðið verkefni. Það var gott
að koma á eftir svo góðum presti.
Hann gegndi starfi sínu með mikilli
nærfærni og samviskusemi, hann
var góður guðfræðingur og kenni-
maður, kunni vel til æskulýðsstarfs
sem að hlynna að þeim elstu. „Og
svo var hann svo fallegur,“ sagði
Kristín á Stöðinni.
Svo kom rómantíkin. Ung, gull-
falleg hjúkrunarkona kom til starfa
á Ísafirði og safnaðarfólkið fylgdist
í mikilli gleði með tildragelsinu,
presturinn átti skyndilega ótal er-
indi til Ísafjarðar og þeim lauk með
brúðkaupi þeirra Áslaugar og sr.
Magnúsar og brúðkaupsmynd
þeirra var á heiðursvegg á mörgum
heimilum í Súðavík, einstaklega fal-
leg mynd.
Við séra Magnús urðum vinir
vegna djúpstæðrar sameiginlegar
reynslu. Leiðir okkar lágu þó ekki
nógu mikið saman, bæði störfuðum
við hvor í sínum landshluta og síðar
vegna starfa minna erlendis og síð-
an veikinda hans en hann varð að
láta af embætti þess vegna aðeins
49 ára gamall. Séra Magnús barðist
við veikindi sín í meira en þrjá ára-
tugi og gaf öllum sem sjá vildu
ógleymanlegan vitnisburð um þol-
gæði og styrk trúarinnar í því ógn-
arlega mótlæti. Og þar sem alltaf
var Áslaug við hlið hans og það var
eftirminnilega falleg sjón en jafn-
framt átakanleg að sjá Áslaugu
styðja sjúkan bónda sinn inn kirkju-
gólfið í Hallgrímskirkju sem þau
sóttu ævinlega hér syðra. Þegar Ás-
laug féll frá fyrir nokkrum árum,
öllum harmdauði, hafði sr. Magnús
fengið vist í Skógarbæ þar sem hon-
um var búið vistlegt heimili af Sig-
urbirni og fjölskyldu hans.
Og nú hefur sr. Magnús fengið
langþráða hvíld og er genginn inn í
fögnuð herra síns.
„Sælir eru hjartahreinir, því að
þeir munu Guð sjá.“ Hann átti góða
heimvon, sá góði drengur Magnús
Guðmundsson. Við Rannveig send-
um öllum ættingjum hans og
venslafólki innilegar samúðarkveðj-
ur og minnumst hans með mikilli
virðingu, hlýju og þökk fyrir
ógleymanlega samfylgd um nokkurt
skeið á lífsleiðinni.
Bernharður Guðmundsson.
Það voru stór tímamót í lífi okkar
hjónanna þegar við fluttum til
Grundarfjarðar til að taka við starfi
og hlutverki prestshjóna. Forverar
okkar þar, séra Magnús Guðmunds-
son og frú Áslaug Sigurbjörnsdótt-
ir, höfðu sinnt þjónustunni í 20 ár
og skilað einstöku starfi og staðið að
uppbyggingu allri af fórnfýsi og
dugnaði. Það var gott að taka við af
séra Magnúsi og starfsaðstæður
slíkar að aðeins verður jafnað við
það besta. Kirkjan vel búin, nýlegur
embættisbústaður og það sem
mestu varðar, lifandi og kröftugt
safnaðarstarf.
Við Sigríður vorum 28 ára gömul,
og að sönnu hikandi og óörugg að
takast á hendur ábyrgðarmikið
starf. Þau hjónin sýndu okkur ein-
stakan hlýhug og vinarþel frá fyrstu
tíð og séra Magnús var mér mikil
hjálparhella fyrstu árin með því að
miðla mér af reynslu sinni og þekk-
ingu.
Séra Magnús var aðeins 49 ára að
aldri en varð nú að láta af störfum
sakir alvarlegs heilsubrests. Þau
hjónin mættu því mótlæti af æðru-
leysi og styrk trúarinnar en þung-
bært var það öllum sem notið höfðu
krafta þeirra þar vestra.
Skömmu áður en við fluttum til
Grundarfjarðar hittum við Bjarna
Sigurðsson á Berserkseyri, sveitar-
höfðingja og einlægan og trúan vin
kirkju og kristni. Hann sagði okkur
af lífi fólksins og sögu kirkjunnar.
Þegar talið barst að forverum okk-
ar, sagði Bjarni heitinn eitthvað á
þessa leið: „Það verður vafalaust
sagt að þau hjónin, séra Magnús og
Áslaug, hafi reist sér minnisvarða
með kirkjubyggingunni og þeirri
glæsilegu starfsaðstöðu sem nú er
til staðar, – miklu er þó dýrmætari
sá óbrotgjarni minnisvarði sem þau
hafa reist í hugum fólksins, með
framgöngu sinni, ástúð sinni og um-
hyggju í allra garð í gleði og sorg-
um.“ Þetta voru orð að sönnu sem
við skynjuðum afar sterkt við komu
okkar vestur í fjörðinn fríða. Magn-
ús og Áslaug voru glæsileg hjón.
Störf sín ræktu þau af einstakri al-
úð og trúmennsku, samhent og ein-
huga. Hann, hirðirinn góði, sem
vakti yfir velferð sóknarbarna
sinna. Hún, auk þess að sinna hús-
móðurskyldum, organisti safnaðar-
ins og fylgdi bónda sínum til allra
helgra stunda og þáði aldrei laun
fyrir þau störf. Þess utan nýtti hún
menntun sína sem hjúkrunarkona
og sinnti slíkum störfum í byggð-
inni, einnig launalaust flest árin, og
þá var presturinn „einkabílstjóri
hjúkrunarkonunnar“ eins og hann
sagði stundum í gamni.
Aðventan telur daga sína. Í
gluggum húsanna vestur í Grund-
arfirði loga aðventustjörnur í hverj-
um glugga. Séra Magnús mun hafa
kynnt sóknarbörnum sínum þann
fallega sið eftir námsdvöl í Svíþjóð á
sinni tíð. Magnús og Áslaug báru
birtu trúar og kærleika öllum þeim
sem áttu með þeim samleið. Megi
birta aðventuljósanna sem berst út í
skammdegismyrkrið í Grundarfirði
minna á þann himneska dýrðar-
ljóma sem umvefur þau nú í ljós-
heimum Guðs.
Við Sigríður þökkum góð kynni,
hjálpsemi alla og vinarhug í okkar
garð.
Guð blessi Sigurbjörn son þeirra,
fjölskyldu hans og ástvini alla.
Jón Þorsteinsson,
Sigríður Anna Þórðardóttir.
Við stúdentar frá Menntaskólan-
um í Reykjavík frá árinu 1945
kveðjum látinn skólabróður og vin.
Magnús var mikill námsmaður, sér-
staklega lágu vel fyrir honum
tungumál og saga og lauk hann allt-
af prófum með háum einkunnum.
Jafnframt skóla sinnti hann áhuga-
málum sínum sem voru félagsstörf
hjá KFUM í Reykjavík og foringja-
störf í Vatnaskógi á sumrin. Hann
hefur sjálfsagt haft að leiðarljósi
störf séra Friðriks Friðrikssonar,
hins mikla frömuðar í æskulýðsmál-
um. Við skólafélagarnir höfðum allt-
af grun um í hvað stefndi hjá Magn-
úsi en það voru prestsstörfum og sá
grunur rættist síðar. Hann var vel
að þeim kominn, hafði sótt nám-
skeið í Noregi, Svíþjóð og Þýska-
landi í ýmsum uppeldis- og kirkju-
legum störfum. Hann varð cand.
theol. frá Háskóla Íslands vorið
1950. Við glöddumst öll fyrir hans
hönd. Hans vettvangur varð svo úti
á landi og síðast í Grundarfirði þar
til hann fékk lausn frá embætti 1974
vegna veikinda. Við söknuðum hans
úr hópnum. En vorið 1995, þegar
við áttum 50 ára stúdentsafmæli,
mætti hann ásamt konu sinni Ás-
laugu. Þetta var óvænt ánægja en
það var greinilegt að Magnús var
illa farinn af Parkinsonsveikinni en
aðdáunarvert að sjá hvað konan var
honum umhyggjusöm og góð. Það
hljóta að hafa verið erfiðir tímar
fyrir Magnús að missa Áslaugu
nokkrum árum síðar.
Magnús var drenglundaður, dug-
legur og góður félagi sem við kveðj-
um með þakklæti fyrir góðar stund-
ir. Við sendum Sigurbirni og
fjölskyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Skólafélagarnir.
Einn af mínum bestu vinum á
langri lífsleið hefur kvatt þetta jarð-
líf. Þau hafa verið erfið hin seinni
árin. Það hefur verið mér erfitt en
um leið aðdáunarvert hvernig hann
tókst á við veikindi sín. Hann var
prestur í Grundarfirði. Þar helgaði
hann söfnuðinum starfskrafta sína
og þjónustu. Því miður varð hann
alltof fljótt að hætta sem prestur í
Grundarfirði þegar hinn alvarleg
sjúkdómur barði að dyrum. Ég
gleymi því ekki þegar hann kom til
okkar hjóna með þessa frétt. Það
var ekki lítið áfall fyrir Grundfirð-
inga þegar þeir stóðu frammi fyrir
þeim sannindum að starfi hans væri
lokið í þeirra heimabyggð. Það var
þung raun fyrir bæjarfélagið. Mér
er það ógleymanlegt hversu þau
hjón Magnús og Áslaug gátu afrek-
að miklu í þágu Grundarfjarðar
þann tíma er þau störfuðu þar. Ás-
laug var ekki lítils virði fyrir lækn-
islaust sveitarfélag. Þar starfaði
hún af dugnaði og ávann sér traust
bæjarbúa. Fórnarlund þeirra
beggja var einlæg. Það var eins og
byggðarlagið ætti í þeim svo mikið.
Traustið og vináttan við Grundar-
fjörð var sterk sem sýnir sig í því að
kirkjan þar nýtur þess við útför
Magnúsar.
Eftir að séra Magnús og Áslaug
fóru suður til Reykjavíkur átti ég
mörg spor á þeirra heimili og síðar
á sjúkrahúsið. Ég fann glöggt þann
styrk sem Guð hafði gefið þeim og
hversu sterk þau voru í raun og
sannleika.
Það voru sterk sambönd á milli
heimila okkar Magnúsar. Ég vil
með þessum línum færa fjölskyldu
séra Magnúsar mínar innilegustu
þakkir fyrir vinsemd liðinna ára.
Syni hans og fjölskyldu, sem var
stoð og styrkur Magnúsar á erf-
iðum tímum, sendi ég samúðar-
kveðjur og þakkir fyrir trausta
samfylgd.
Guð blessi þessa vini mína og vaki
yfir þeim.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Síminn hringdi. Systir mín sagði
mér frá andláti Magnúsar Guð-
mundssonar. Hann hafði látist deg-
inum áður og ég sem ætlaði að
heimsækja hann næsta dag. Hafði
síðast hitt hann í Skógarbæ í okt. sl.
Hann var orðinn saddur lífdaga,
hafði barist við erfiðan sjúkdóm í
áratugi.
Ég var 10 ára þegar ég kynntist
Magnúsi. Hann var þá leiðtogi 10.
sveitar KFUM við Amtmannsstíg í
Reykjavík. Ungur guðfræðistúdent,
sem hreif okkur drengina í Norð-
urmýrinni með sér, safnaði okkur á
fundi, miðlaði okkur að þekkingu
sinni og brennandi áhuga. Við
drengirnir voru einhvers virði, rækt
skyldi lögð við manninn allan, lík-
ama, sál og anda. Maðurinn í heild
tilheyrði Guði, var hans eign og við
ættum að reyna að lifa í samræmi
við vilja hans. Ég minnist prófpre-
dikunar Magnúsar, er hann útskrif-
aðist úr guðfræðideild með hæstu
einkunn: „Sælir eru fátækir í anda
því þeirra er himnaríki“, var textinn
sem hann lagði út af. Fljótlega eftir
þetta fór hann í framhaldsnám til
Uppsala í Svíþjóð. Eftir heimkom-
una batt hann ráð sitt við vinkonu
systur minnar, Áslaugu Sigur-
björnsdóttur hjúkrunarfræðing.
Þau voru glæsileg hjón og samhent
mjög. Fyrstu prestverkin voru unn-
in í Súðavík og svo varð hann prest-
ur Grundfirðinga, sat á Setbergi.
Mér er kunnugt um að þau prest-
hjónin unnu mjög gott starf á Snæ-
fellsnesi. Hef hitt mýmarga sem
hafa borið því vitni. En vegir Guðs
eru órannsakanlegir. Á miðjum
aldri fékk Magnús Parkinsonsjúk-
dóminn, sem síðar varð þess
valdandi að hann varð að láta af
sóknarprestsstörfum. Innan Park-
insonsamtakanna voru þau hjónin
driffjaðrir til margra ára. Þar átti
ég náið samstarf við þau og sér-
staklega Magnús, sem var ritstjóri
Fréttabréfs samtakanna og pottur-
inn og pannan í útgáfumálum
þeirra. Við ræddum fræðigreinar,
um merkingu læknisfræðilegra
orða, íslensk læknisfræðileg heiti
o.s.frv. Öll vinna Magnúsar var
vönduð mjög. Fylgst var með nýj-
ungum og félagsmönnum samtak-
anna kynnt allt sem var til bóta og
byggt var á traustum grunni. Öllum
bábiljum var hafnað. Það var gott
fyrir Parkinsonsamtökin að hafa
þau hjón ásamt öðru góðu fólki í
forystusveitinni. Síðast þegar við
Magnús hittumst sagði ég honum
frá fundarefni aðaldeildar KFUM á
haustmisserinu og frá fyrirhugaðri
ferð minni á læknaþing í Suður-Afr-
íku. Hann hlustaði af áhuga, sagði
ekki mikið og það varð að sam-
komulagi að ég skyldi mala í þetta
skipti. Áður hafði það svo oft verið
hann sem var veitandinn. Ég var
nýbúinn að skrifa jólakveðju til
Magnúsar, hef gert það í 60 ár. Hún
verður ekki sett í póst að þessu
sinni, en Guði þakkað fyrir trúfast-
an boðbera kristinnar trúar, Krist-
manninn, krossmanninn sr. Magn-
ús. Sigurbirni syni hans og
fjölskyldu biðjum við hjónin Guðs
blessunar.
Ásgeir B. Ellertsson.
Kveðja frá
Parkinsonssamtökunum
Einn af frumkvöðlum að stofnun
Parkinsonssamtakanna á Íslandi,
sr. Magnús Guðmundsson, er lát-
inn. Magnús fékk parkinsonsveiki
ungur að árum, eða um fertugt, og
barðist hann við sjúkdóminn allt til
æviloka.
Magnús og eiginkona hans, Ás-
laug Sigurbjörnsdóttir, sem lést ár-
ið 2001, voru drifkraftar í rekstri
Parkinsonssamtakanna til fjölda
ára. Magnús sá meðal annars um
útgáfumál samtakanna og var
óþreytandi í útgáfu fréttabréfa og
þýðingu erlendra greina og rita um
sjúkdóminn. Áslaug var hins vegar
formaður samtakanna í áratug.
Heimili þeirra hjóna var á þessum
tíma félagsheimili og athvarf fyrir
Parkinsonssamtökin og alla þá fé-
laga, sem aðstoð þurftu, ekki síst fé-
laga, sem komu til Reykjavíkur ut-
an af landi til þess að leita sér
læknisaðstoðar.
Magnús var heiðursfélagi Park-
insonssamtakanna. Samtökin votta
aðstandendum hans samúð sína og
kveðja hann með virðingu.
Ásbjörn Einarsson,
formaður PSÍ.
Kærir vinir okkar Eyjólfs heitins,
Áslaug Sigurbjörnsdóttir og séra
Magnús Guðmundsson, eru nú bæði
búin að kveðja þennan heim. Við
kynntumst þegar undirbúningur að
stofnun Parkinsonsamtakanna á Ís-
landi hófst. Fundir voru haldnir
víðsvegar hér í bæ árið 1983. Voru
þau löglega stofnuð 3. desember
það ár. Séra Magnús þýddi lög
dönsku Parkinsonsamtakanna og
heimfærði þau við íslensk lög.
Þarna komu saman Jón Óttar
Ragnarsson sem var fyrsti formað-
ur samtakanna, Hulda Guðmunds-
dóttir félagsráðgjafi og Kristjana
Milla Thorsteinson. Borgardómari
þáverandi og fleira fólk að ógleymd-
um öðrum sem komu að stofnun
samtakanna. Frá Danmörku kom
Lise Hoffemayer félagsráðgjafi
með eiginmann sinn sem var tauga-
sérfræðingur og Parkinsonsjúkling-
ur. Áslaug var hjúkrunarfræðingur
og stóð þétt við hlið manns síns og
var formaður samtakanna í 10 ár.
Séra Magnús byrjaði að þýða grein-
ar um sjúkdóminn strax í byrjun
1983 og hélt því áfram löngu eftir að
hann flutti í Skógarbæ. Þetta rit
samtakanna kom út 5–6 sinnum á
ári og hældu læknar því mjög. Við
vorum á fundum heima hjá hvert
öðru því engin var skrifstofa eða
sími samtakanna þá. Fólk sem
þurfti aðstoð og fróðleik kom því
bara heim til okkar og höfðum við
alltaf tíma fyrir það og höfum enn.
Þegar fólk frá Parkinsonsamtökum
erlendis kom í heimsókn skapaðist
slík vinátta sem lengi verður í minn-
um höfð.
Á þeim tíma sem Áslaug var for-
maður gekk félagið í norræna sam-
bandið NPR og Evrópusamtökin,
EPDA.
Séra Magnús og Áslaug voru því-
lík stoð og stytta samtakanna sem
alltaf verður minnst. Hjónin voru
bæði heiðursfélagar Parkinsonsam-
takanna. Áslaug var sæmd riddara-
krossi íslensku Fálkaorðunnar árið
2000 fyrir mannúðarstörf. Það var
alltaf mikil tónlist á fundum, sungið
og spilað. Barnabörn Áslaugar og
Magnúsar, Magnús og Áslaug Anna
byrjuðu snemma að skemmta á
fundum. Hann á fiðlu og hún á
flautu. Bæði sungu á jólaskemmtun
og amma Áslaug spilaði á píanó
undir. Nína Kristín var of lítil.
Ég votta Sigurbirni, Kristínu og
börnunum samúð við fráfall séra
Magnúsar og allri fjölskyldu Sig-
urbjörns í Vísi fráfall Hjalta og Þor-
kels sem einnig féllu frá í þessum
mánuði.
Bryndís Tómasdóttir
frá Tómasarhaga.
Magnús Guðmundsson