Morgunblaðið - 21.12.2006, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ásta GuðríðurLárusdóttir
fæddist í Vina-
minni í Ketil-
dalahreppi í
Barðastrandar-
sýslu 21. janúar
1930. Hún lést á
Sólvangi í Hafnar-
firði 17. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Elín Kristjánss-
dóttir, f. 15.6.
1899, d. 10.2. 1987
og Lárus Jón Guð-
mundsson, f. 12.9. 1904, d. 8.2.
1992. Systkini Ástu eru Guð-
mundur, f. 14.4. 1931 og Guð-
rún, f. 19.9. 1941 Hinn 10. jan-
úar árið 1953 kvæntist Ásta
Eyjólfi Einarssyni skipasmið, f.
í Hafnarfirði 3.8. 1927. For-
eldrar Eyjólfs voru Einar Helgi
Nikulásson, f. 4.5.1896, d. 19.9.
1966 og Friðrikka Guðbjörg
Eyjólfsdóttir, f. 27.9. 1900, d.
17.9. 1996. Dætur þeirra Ástu
og Eyjólfs eru: 1) Svandís Elín,
f. 29. apríl 1953, d. 17. júlí
1996, var gift Ágústi Finnssyni.
Börn þeirra eru
a) Elín Þóra, sam-
býlismaður Björg-
vin Helgi Stef-
ánsson, sonur
þeirra Aron Þór,
b) Eyrún Ásta og
c) Ágúst Finnur.
2) Fríða Guð-
björg, f. 2. desem-
ber 1957, gift
Guðmundi Þórð-
arsyni. Börn
þeirra eru a)
Thelma, sambýlis-
maður Jóhannes
Stephensen, b) Hulda Kristín,
og Eyjólfur.
Ásta flutti til Hafnarfjarðar
árið 1946 til að hefja nám við
Flensborgarskólann. Foreldrar
hennar og systkini fylgdu á
eftir ári síðar. Ásta varð gang-
fræðingur frá Flensborgar-
skóla 1949. Að loknu námi
vann hún ýmis verslunarstörf
en lengst af starfaði hún á
Ljósmyndastofu Hafnarfjarðar.
Útför Ástu verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast tengdamóður minnar
Ástu Guðríðar Lárusdóttur.
Sennilega hef ég hitt hana fyrst
þegar hún vann á Ljósmyndastofu
Hafnarfjarðar. Hún fékk það verk-
efni að laga til fermingarmyndina
af undirrituðum þar sem andlit
hans hafði lent í einhverjum
skakkaföllum daginn fyrir ferm-
ingu. Ekki þarf að taka fram að
þetta var fyrir tíma tölvutækninn-
ar og þess vegna var ekki hægt að
notast við nútímahugbúnað til
þessarar vinnu. Í þeirri vinnu sem
hún vann á Ljósmyndastofunni
nýttist vel hversu listfeng og vand-
virk hún var. Það kom einnig vel
fram í öllu sem hún gerði hvort
sem var við saumaskap eða við
hönnun og umhirðu garðsins um-
hverfis hús þeirra Eyjólfs að
Þrastahrauni 6.
Nokkru eftir fermingu fór ég að
leggja í vana minn heimsóknir að
Þrastahrauni eða þegar ég var
fimmtán ára gamall. Það var í
þeim tilgangi að heimsækja dóttur
þeirra hjóna. Frá upphafi var mér
ákaflega vel tekið og er ekki hægt
að hugsa sé betri meðferð á
tengdasyni en ég hef hlotið í gegn-
um árin. Alla tíð frá þessum tíma
hefur Ásta borið hag minn fyrir
brjósti.
Ásta hefur í tæplega þrjátíu ár
lifað við erfiðan sjúkdóm. Nú síð-
ustu átta árin hefur hún dvalið á
hjúkrunarheimilinu Sólvangi í
Hafnarfirði og hlotið þar einstak-
lega góða umönnun og hlýtt við-
mót frábærs starfsfólks. Fyrir
hönd fjölskyldunnar vil ég þakka
öllum þeim sem komið hafa að
umönnun Ástu í veikindum hennar
í gegnum árin. Það fólk gerði líf
hennar léttbærara.
Guðmundur Þórðarson.
Elsku besta amma, alltaf var svo
gott að koma til þín og afa á
Þrastahraunið. Þar var svo fínt og
fallegt og nóg til af góðgæti handa
okkur krökkunum, enda varst þú
svo mikill sælkeri sjálf. Þú pass-
aðir að við fengjum nóg og að allir
fengju jafnt.
Minnisstæð er okkur litla rauða
kommóðan með töluskúffunni sem
við öll lékum okkur með. Þú varst
svo nýtin og hentir aldrei flík án
þess að taka tölurnar af. Sumar
tölurnar fengu nýtt líf á fallegu
flíkunum sem þú saumaðir á okk-
ur. Hinar lékum við okkur með í
töluleik. Einnig vakti mikla kátínu
hjá okkur óhreinatausrennan sem
náði frá baðherberginu alla leið
niður í kjallara. Aðalleikurinn var
að eitt okkar henti niður hárrúll-
unum þínum og annað tók spennt
á móti niðri.
Þú varst eintaklega iðin og list-
ræn í garðinum á Þrastó. Þar
eyddirðu ófáum stundunum og
hafðir mikið yndi af. Enda fenguð
þið afi oftar en einu sinni verðlaun
fyrir fallegan garð. Garðurinn var
líka ævintýraheimur fyrir okkur
krakkana. Við hlustuðum á fallega
þrastasönginn og skoðuðum
hreiðrin í grenitrjánum, leituðum
eftir álfum í hellinum og bökuðum
drullukökur í tröppunum. Þess á
milli nældum við okkur í eitt og
eitt jarðarber eða rabarbara. Þeg-
ar við urðum eldri tókum við
stundum þátt í garðverkunum með
þér og höfðum gaman af.
Amma þú varst svo mikil
smekkkona. Það sést vel á flík-
unum sem þú saumaðir á þig og
við erum að nota enn þann dag í
dag. Alltaf varstu svo glæsileg og
vel til höfð. Þú tókst líka eftir því
ef við vorum í einhverju nýju og
hrósaðir okkur óspart.
Þú ert hetja í okkar augum að
hafa lifað með þessum erfiða sjúk-
dómi í mörg ár. Daginn sem þú
kvaddir okkur var veðrið einstak-
lega fallegt. Logn og snjókoma, al-
veg eins og englarnir væru að
viðra sængurnar og gera allt tilbú-
ið fyrir komu þína. Daddý, mamma
Þóru, Eyrúnar og Gústa, tekur á
móti þér og við vitum að þið munið
vaka saman yfir okkur.
Elsku amma, þú hefur kennt
okkur svo margt sem við munum
búa að alla tíð.
Við erum mjög þakklát fyrir
tímann sem við áttum saman og
minningarnar varðveitum við í
hjarta okkar.
Þín barnabörn
Elín Þóra, Eyrún Ásta,
Thelma, Hulda Kristín,
Eyjólfur og Ágúst Finnur.
Fallin er frá yndisleg kona, sem
búin er að stríða við erfiðan sjúk-
dóm.
Á hátíðahöldum á Sjómannadag
í kringum 1960 sá ég hjón fyrir
framan mig, á milli þeirra stóðu
tvær telpur í ljósbláum kápum
sem auðsýnilega hafa verið saum-
aðar af Ástu og vakti það athygli
mína hvað þær voru sérstaklega
vel saumaðar. Síst hefði mér dottið
í hug að sú minni yrði seinna
elskuleg tengdadóttir mín.
Vil ég þakka Ástu og Eyfa fyrir
að hafa hugsað svo vel um son
minn, Guðmund allt frá 15 ára
aldri, þegar hann fór að venja
komur sínar á heimili þeirra hjóna.
Elsku Ásta, nú veit ég að þér
líður betur.
Guð geymi þig, og bið ég hann
einnig að vernda Eyfa, Fríðu og
barnabörnin.
Hulda Þórðardóttir.
Ásta Guðríður
Lárusdóttir
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN NORÐMANN,
Barðaströnd 37,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsunginn frá Neskirkju fimmtudaginn
21. desember kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabba-
meinsfélag Íslands.
Oddbjörg Jóhannsdóttir Norðmann,
Sigríður Norðmann,
Óskar Norðmann,
Elín Norðmann, Börkur Hrafnsson,
Snædís, Tinna,
Jón Hrafn og Óskar Árni.
✝ Jón Norðmannfæddist í
Reykjavík 27. jan-
úar 1935. Hann lést
á heimili sínu 14.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Jóns
voru hjónin Sigríð-
ur Benediktsdóttir
Norðmann, f. 9.
mars 1910, d. 12.
september 1976 og
Óskar Norðmann,
f. 4. febrúar 1902,
d. 20. ágúst 1971.
Systur Jóns eru
Unnur, f. 15. október 1933, d. 7.
febrúar 1974, og Kristín, f. 17.
maí 1945.
Hinn 27. október 1962 kvænt-
ist Jón Oddbjörgu Ásrúnu Jó-
hannsdóttur Norðmann, f. 20.
mars 1936. Foreldrar hennar
voru hjónin Elín Bjarnadóttir og
Jóhann Pétursson, en þau eru
bæði látin. Jón og Oddbjörg
bjuggu nær allan sinn búskap-
artíma á Seltjarnarnesi, en þau
eignuðust þrjú börn. Þau eru: 1)
Sigríður lögfræðingur, f. 27. júlí
1963, 2) Óskar lögfræðingur, f.
24. nóvember 1965, og 3) Elín
lögfræðingur, f. 28. desember
1967, gift Berki
Hrafnssyni lög-
fræðingi, f. 19. júlí
1969, börn þeirra
eru Snædís, f. 4.
október 1997,
Tinna, f. 1. mars
2001, Jón Hrafn, f.
15. september
2003, og Óskar
Árni, f. 6. septem-
ber 2006.
Jón ólst upp í
Þingholtunum í
Reykjavík. Hann
stundaði nám við
Miðbæjarskólann, Gagnfræða-
skóla vesturbæjar og síðar
Menntaskólann í Reykjavík, það-
an sem hann lauk stúdentsprófi
árið 1954. Að loknu stúdents-
prófi starfaði Jón um margra
ára skeið hjá J. Þorláksson &
Norðmann. Síðar starfaði hann
við ýmis verslunar- og skrif-
stofustörf, m.a. hjá Gjaldheimt-
unni og Tollstjóranum í Reykja-
vík. Síðustu starfsár sín starfaði
Jón við bókhaldsstörf hjá lög-
fræðistofunni Fulltingi.
Útför Jóns verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Með sárum söknuði kveðjum við
elskulegan föður okkar, sem kvatt
hefur þetta líf tæplega 72ja ára að
aldri. Í huga okkar koma upp ótal
minningar frá liðnum árum enda
skipaði pabbi stóran sess í lífi okkar
allra frá fyrstu tíð. Hann var fædd-
ur og uppalinn í miðborg Reykja-
víkur en æskuheimili hans var á
Fjólugötu 11a. Oft og tíðum minnt-
ist pabbi ánægjulegra æskuára
sinna og sagði okkur gjarnan sögur
af löngu liðnum skammarstrikum
sínum í Þingholtunum. Á sínum
yngri árum var hann góður íþrótta-
maður og æfði knattspyrnu með
Víkingi, líkt og faðir hans áður. Þá
var hann mikill áhugamaður um
tónlist, einkum djasstónlist, en
sjálfur hafði hann gott tóneyra og
spilaði listavel á píanó.
Pabbi var hæglátur maður, hafði
góða kímnigáfu, var glaðlyndur og
með einstakt jafnaðargeð. Hann
hafði sig ekki mikið í frammi en var
þeim mun meiri fjölskyldumaður og
leið best heima í stofunni á Barða-
strönd. Á æskuárum okkar á Nes-
inu var pabbi alltaf til staðar. Hann
hvatti okkur áfram í því sem við
tókum okkur fyrir hendur en
kenndi okkur jafnframt að bíta á
jaxlinn þegar á móti blés. Hann
lagði mikinn metnað í það að við
systkinin öfluðum okkur menntunar
og gladdist yfir hverjum áfanga í lífi
okkar, jafnt stórum sem smáum.
Okkur er það sérstaklega minnis-
stætt hve viljugur hann var alla tíð
að aðstoða okkur systkinin með
heimanám og lagði þá sín eigin
verkefni óhikað til hliðar ef eftir því
var leitað.
Pabbi sigldi þó ekki lygnan sjó
alla tíð, því sem ungur maður átti
hann við vanda að etja sem varð
honum fjötur um fót og hefur ef-
laust komið í veg fyrir að margir
draumar hans yrðu að veruleika.
Árið 1979 urðu þó þáttaskil í lífi
hans því með hjálp góðra vina tókst
honum að leita sér aðstoðar við
vanda sínum á meðferðarstofnun
erlendis og koma reglu á líf sitt að
nýju. Fyrir þá aðstoð var hann og
fjölskylda hans alla tíð þakklát enda
átti hann sín bestu ár eftir það.
Eftir að við systkinin uxum úr
grasi sóttum við alla tíð mikið til
pabba og mömmu og hittum þau
nánast daglega. Slík samheldni var
pabba mjög að skapi og voru það
hans bestu stundir þegar allir voru
saman komnir á Barðaströndinni. Á
síðari árum nutum við þess einnig
að ferðast mikið saman erlendis og
eigum við nú margar dýrmætar
minningar úr slíkum ferðum.
Eitt var það hlutverk sem pabba
var kærara en flest annað, en það
var afahlutverkið. Afi Bósi var
óhemjuvinsæll afi sem tók virkan
þátt í daglegri umönnun og uppeldi
barnabarna sinna. Hann gaf sér
alltaf nægan tíma fyrir börnin og
hafði einstakt lag á að nálgast þau,
hvert á sínum forsendum. Sakna
þau nú afa síns sárlega.
Pabbi kvaddi lífið sáttur. Veikindi
undanfarinna mánaða höfðu vissu-
lega tekið sinn toll en hann tókst á
við erfiðleikana af þeirri einstöku ró
og æðruleysi sem einkenndu hann.
Kveðjustundina bar brátt að þótt
ljóst væri að tími okkar saman væri
senn á enda. Að leiðarlokum er okk-
ur efst í huga innilegt þakklæti fyrir
allar þær dýrmætu stundir sem við
áttum með pabba á liðnum árum.
Guð geymi hann.
Elín, Óskar og Sigríður.
Tengdaföður mínum Jóni Norð-
mann kynntist ég fyrst fyrir sextán
árum, þegar Elín kona mín fór með
mig í fyrstu heimsóknina á Barða-
ströndina til að kynna mig fyrir for-
eldrum sínum og systkinum. Hlýtt
viðmót mætti mér þá þegar og á
vinskap okkar Jóns hefur síðan
aldrei fallið skuggi. Heimili tengda-
foreldra minna var stór þáttur í lífi
okkar fjölskyldunnar og heimsóknir
þangað hafa verið daglegar síðustu
ár.
Jón var greindur maður og
skemmtilegur. Hann var borinn og
barnfæddur Reykvíkingur, alinn
upp á Fjólugötunni í Þingholtunum.
Hann gekk í Miðbæjarskólann, síð-
an Gagnfræðaskóla vesturbæjar og
svo lá leiðin í Menntaskólann í
Reykjavík. Hann hafði ákaflega
gott minni og var alltaf tilbúinn að
rifja upp löngu liðna atburði ef eftir
því var leitað. Hann var áhugasam-
ur um menn og málefni, viðræðu-
góður og fylgdist vel með líðandi
stund.
Tengdafaðir minn færði bókhald
fyrir mig fyrstu árin eftir að ég
stofnaði fyrirtæki, oftast launalaust
eða launalítið. Hann var ætíð
reiðubúinn að aðstoða sitt fólk eftir
getu.
Jón hafði tónlistina í blóðinu eins
og margt hans fólk. Hann lék nótna-
laust á flygilinn í stofunni næstum
hvern dag, ýmist djass lög eða
swing. Oft mátti heyra óminn af
„Strangers in the night“, „What a
wonderful world“ og öðrum gömlum
slögurum er maður gekk upp að
Barðaströndinni.
Tengdapabbi var mikill fjöl-
skyldumaður og þegar við Ella
eignuðumst börnin okkar kom í ljós
hvað hann hafði gaman af þeim.
Hann var óþreytandi við að hjálpa
þeim og leika við þau og fórst það
einstaklega vel úr hendi. Það var
svo augljóst hvað börnunum okkar
Ellu þótti vænt um afa Bósa eins og
þau kölluðu hann.
Margar skemmtilegar utanlands-
ferðir koma upp í hugann þar sem
stórfjölskyldan með tengdaforeldra
mína í broddi fylkingar lagði land
undir fót. Eftirminnilegust er
þriggja vikna ferð til Danmerkur
árið 1999, en í þeirri ferð tók Snæ-
dís eldri dóttir okkar sín fyrstu
skref milli mín og Óskars frænda
síns undir klappi og húrrahrópum
afa Bósa, ömmu Lillu, Siggu frænku
og mömmu sinnar. Afi Bósi var oft-
ar en ekki þátttakandi í stórvið-
burðum í lífi okkar.
Ég kveð nú tengdaföður minn og
góðan vin.
Hans er sárt saknað.
Börkur.
Kveðja frá barnabörnum.
Fjallskuggann lengir, færist sól til viðar,
finn ég að nætursvalann leggur inn.
Senn ertu liðinn, sumardagur minn,
sekúndur einar brátt til næturfriðar.
Sá er um langa vegi varð að ganga
velkomna býður þráða hvíldarnótt
girnist það mest að geta sofnað fljótt
við glugga opinn, meðan blómin anga.
Margt hlaut ég reyna, mörg var liðin stund,
hver mynd er þó björt, sem geymir hugarlund
við hniginn dag í hinsta geislavafi.
Sáttur við allt ég sit og nætur bíð:
sumarlönd fór ég, gróðursæl og víð.
Seztu nú, kæra sól, í kyrru hafi.
(Bragi Sigurjónsson)
Snædís, Tinna, Jón Hrafn
og Óskar Árni.
Genginn er Jón Norðmann.
Kynni mín að Jóni hófust þegar ég
stofnaði lögmannsstofu með tengda-
syni hans, Berki Hrafnssyni,
frænda mínum. Jón tók að sér að
annast bókhaldið hjá hinu unga fyr-
irtæki og það án þess að þiggja
nokkra þóknun fyrir. Það var dýr-
mætt fyrir unga menn sem voru að
stíga sín fyrstu skref í fyrirtækja-
rekstri að geta leitað til jafn trausts
og reynslumikils manns á þessu
sviði. Það var ekki fyrr en veikindi
voru farin að hrjá Jón verulega að
hann sleppti hendinni af rekstri fyr-
irtækisins, þá bú inn að sigla því á
lygnan sjó. Við nánari viðkynningu
kynntist ég glaðlyndum og barngóð-
um manni sem afabörnin dáðu. Það
er stórt og vandfyllt skarð sem Jón
skilur eftir sig. Minning um dreng-
lyndan mann lifir þó og ég kveð
hann með miklu þakklæti. Megi Guð
styrkja þá sem syrgja.
Bragi Björnsson.
Jón Norðmann