Morgunblaðið - 26.04.2007, Qupperneq 38

38 FIMMTUDAGUR 26. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Hulda amma.
Þú hefur verið minn
óbifanlegi klettur frá
því ég man eftir mér.
Þú kenndir mér svo
margt og litaðir mína persónu. Litir
þínir spönnuðu allan regnbogann.
Þeir eru enn sterkir og tærir. Gulur
litur sólar, gleði og yls. Rauður litur
vara þinna og ástríðu. Grænn litur
íþrótta, stjórnmála og hins íslenska
sumars, liturinn þinn. Blár litur
augna þinna, tryggðar og vináttu.
Bleikur litur aldursleysis og for-
dómaleysis. Með verkum þínum
sýndir þú mér trú og tryggð, léttleika
og gleði, eljusemi og hetjuskap. Þú
varst alltaf til staðar, alltaf nálæg,
jafnvel þegar heimshöf skildu okkur
að.
Ég var alltaf mjög stolt af því að
vera þín, eiga þig sem ömmu, sem
vin. Ég sagði flestum frá þér sem áttu
við mig erindi, amma mín hitt, amma
mín þetta. Fólk vissi oft meira um þig
áður en það kynntist mér. Mér fannst
ég verða að segja fólki frá slíkri konu.
Amma var besti vinur minn. Hún var
52 árum eldri en ég en jafnaldra í
anda. Hún var önnur mamma mín og
ól mig upp að mörgu leyti. Ég bjó hjá
henni og afa á Sunnubrautinni nokk-
ur sumur, svo á menntaskólaárunum.
Hún grét með mér þegar ég saknaði
fjölskyldu minnar, hún var andvaka
þegar ég vakti yfir próflestri. Hún
var töffari og orkubolti. Við skemmt-
um okkur saman en hún hneykslaðist
góðlátlega á dugleysi mínu við þá
iðju. Hún gerði flest af stakri prýði en
allt af djúpri innlifun. Í mínum huga
var hún gæðastimpill minn inn í
framhaldsnámið. Ég vitnaði í hana í
umsóknarritgerð minni – fyrst ég
reyni að líkjast Huldu ömmu er
óhætt að ráða mig. Þú varst allt í
senn – ung jafnt sem gömul, strákur
sem kona, vinur, foreldri, amma,
prakkari, alvarleg, töffari og blíð. Þú
varst mín jafnaldra, tvítug með mér
tvítugri, 34 ára nú. Þú varst skál sálar
minnar.
Elsku amma, þú varst sól mín og
styrkur, hetja mín og fyrirmynd. Þú
varst gleði mín og sorg. Þú varst
besti vinur minn. Þinn anda, þitt
Hulda Pétursdóttir
✝ Hulda Péturs-dóttir fæddist á
Húsavík 25. septem-
ber 1920. Hún lést á
heimili sínu mánu-
daginn 16. apríl síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Kópavogskirkju 24.
apríl.
þrek, þína gleði og
þinn yl mun ég varð-
veita eins lengi og ég
lifi. Ég mun sakna þín
eins lengi og ég lifi.
Takk fyrir allt.
Þín
Hulda María.
Elsku yndislegasta
Hulda amma mín.
Maður sveiflast frá
því að minnast þín með
bros á vör, til þess að
finna fyrir óhemju
mikilli sorg og söknuði yfir því að þú
sért farin burt frá okkur. Þú áttir
ekki að fara svona fljótt, því þú varst
svo hress og ung í anda. Það er svo
óraunveruleg tilhugsun að þú sért
ekki lengur í Vogatungunni. Þú varst
besta amma og vinkona sem hægt var
að hugsa sér, því þú varst alltaf til
staðar.
Það var svo yndislegt að sitja í eld-
húsinu með þér og Þórhalli afa og
spjalla um allt milli himins og jarðar,
drekka kaffi og borða uppáhalds
möndlukökuna þína úr Nóatúni. Það
fór aldrei neitt til spillis hjá þér, það
var alltaf til kaffi í appelsínugula
brúsanum og alltaf heitt á könnunni.
Í minningunni er þetta langbesta
kaffi í heiminum, meira að segja fyrir
kaffikerlingu eins og mig sem er yfir-
leitt fyrir sterkt kaffi. Svo var það
fullkomna ristaða brauðið með
Smjörva og sterka Óðalsostinum í
græna pokanum og með rabarbara-
sultunni þinni.
Það er merkilegt hvað allur matur
sem þú bjóst til var góður og sér-
staklega afgangarnir og kjötsúpan
sem þú ætlaðir að elda handa okkur á
fimmtudaginn.
Ég man ennþá eftir því þegar ég
spurði þig, svona 6–7 ára gömul, þeg-
ar þið bjugguð á Sunnubrautinni,
hvort þú værir kokkur því að þú eld-
aðir alltaf svo góðan mat. Þú sagðir
við mig að þetta hefði verið mesta
hrós sem þú hefðir fengið á ævinni.
Þú varst með töfra í puttunum sem
þú settir í matinn og persónutöfra
sem hreyfðu við öllum í kringum þig.
Ég passaði mig alltaf á því að
hringja ekki í þig milli klukkan 17 og
18 þar sem þú varst þá að horfa á
uppáhaldsþáttinn þinn, Leiðarljós.
Það var notalegt að horfa á hann með
þér, kúra uppí græna sófanum og
njóta þess að vera með þér. Það má
alveg segja að þú hafir verið mitt leið-
arljós og uppáhaldsþátturinn í mínu
lífi. Þú varst hetjan mín, mögnuð
manneskja og allgjör gullmoli sem
verður svo sárt saknað, elsku amma
mín.
Þú varst ekki eins og margar aðrar
ömmur sem hafa gaman af að föndra
og sauma, heldur vildir þú frekar fara
á völlinn eða leggja kapal. Þegar það
kom gat á fallega síðkjólinn þinn með
blómamunstrinu hefðir þú getað
stoppað í gatið eða sent hann í við-
gerð, en það var ekki þinn stíll. Í stað-
inn fannst þú bót sem þú gast strauj-
að fasta á kjólinn. Þessi bót var um
það bil 8 sm stór fótbolti sem þú festir
á og kjóllinn varð flottari en nokkru
sinni fyrr.
Það var magnað að labba með þér í
Nóatún þar sem þú heilsaðir öllum
með stæl og starfsfólkið kepptist um
að fá að afgreiða þig. Það segir svolít-
ið um þína persónu amma mín, fólki
þótti svo vænt um þig.
Ég er viss um að þú keyrir núna
um á flottasta skódanum og passar
uppá afa og okkur hin sem eftir eru.
Ég gleymi þér aldrei, sérstaklega
ekki fallegu, skærbláu augunum þín-
um.
Ég elska þig að eilífu.
Þín
Birna.
Sumardagurinn fyrsti – Blikarnir
völtuðu yfir KR og ég fékk þær frétt-
ir að hún Hulda í KRON væri dáin.
Akkúrat einn af þessum leikjum sem
Hulda hefði síst viljað missa af.
Um hugann fóru svo margar gleði-
stundir að ég vissi ekki hvort ég ætti
að hlæja eða gráta.
Breiðablik keppti einhverju sinni
við Skagamenn. Það var kalt í veðri,
brjálað rok, þótt okkur hefði verið
sagt að sumarið væri komið. Hulda
sat undir köflóttu ullarteppi og
skenkti mönnum kaffi en Þórhallur
sat við hlið hennar, rólegur einsog
hógvær engill. Það var ábyggilega
Dúmmi sem tók útspark og vindurinn
greip appelsínugulan fótbolta á lofti
og feykti honum útá haf. Skagamenn
redduðu nýjum bolta, hvítum að lit,
og Daði og Dúmmi, Jón Ingi, Grétar,
Gvendur, Logi og allar hinar hetjurn-
ar börðust mót Skagamönnum og
stormi en Hulda sat undir köflótta
teppinu, sötraði kaffi, brosti einsog
sól og öskraði: – áfram Breiðablik!
Og ég náði ekki alveg niður á petal-
ana á sendlahjólinu þegar ég fékk
mitt fyrsta alvörustarf. Hulda treysti
mér og ég var viss um að það væri
fyrst og fremst vegna þess að ég var
svo grefilli góður í marki. Deddi litli
markmaður fékk að vinna sem sendill
hjá Huldu í KRON. Upphefðin var
slík að ég er enn að glíma við gortið
sem af þessu hlaust. Og þótt ég kæmi
ekki öllum kössunum með ósködduðu
innihaldi alla leið til kúnnanna, þá var
það einhvernveginn aukaatriði hjá
Huldu. Aðalatriðið var að leyfa
stráknum að reyna að sanna sig í
starfi – að hafa trú á því verkefni sem
ætlunin var að vinna.
Og pabbi minn, heitinn, hafði þá
hjátrú að ef Hulda ekki mætti á völl-
inn þá myndu okkar menn tapa. En
ef Hulda sat á lága grindverkinu of-
anvið tyrfða bakkann rétt hjá skúrn-
um sem geymdi búningsklefana þá
voru okkur allir vegir færir.
Þegar pabbi sagði mér að Hulda
hefði á sínum tíma verið í FRAM og
hefði leikið handbolta af stakri snilld,
þá trúði ég auðvitað öllu sem laut að
snilldinni. En ég átti jafnframt erfitt
með að sjá Huldu fyrir mér án
Breiðabliks og ég átti reyndar erf-
iðast með að sjá fyrir mér Breiðablik
án Huldu.
Sem betur fer er til Breiðablik á
himnum þar sem guðinn Baldur ræð-
ur ríkjum. Og ég er viss um það, að
þar mun Huldu leyfast sá munaður
að horfa á baráttu á fótboltavöllum
alla daga, falla að kveldi og rísa upp
að morgni næsta dags til að horfá á
boltann rúlla um vígvöllinn.
Hulda var stórkostleg manneskja
og við mig var hún alltaf góð. Í raun
og veru var hún mér svo mikils virði
að ég á líklega aldrei eftir að læra að
meta það til fulls.
Ég verð bara að vona að guðirnir
nái að bæta henni það upp að hún
skyldi missa af því þegar Blikarnir
völtuðu yfir KR á sumardaginn
fyrsta árið 2007.
Í dag kveð ég hana Huldu en ég
veit þó að hún verður hjá mér strax í
næsta leik, með köflótt teppi og heitt
kaffi. Hún er nefnilega einsog appels-
ínuguli boltinn sem hvarf á Skagan-
um hér um árið – er til staðar í minn-
ingu sem ekki getur dáið.
Hann Guð hann mun þess gæta
þú getir sofið rótt,
hann lætur ljóssins engla
lýsa þér um nótt.
Kristján Hreinsson, skáld.
Hulda Pétursdóttir var ein af þeim
konum sem eru mjög virkar í upp-
byggilegu félagsmálastarfi. Hún var
meðal annars virk í starfi Breiðabliks
og skátastarfi í Urtunum í Kópavogi.
Hún var einnig ein af stofnendum
Freyju, félags framsóknarkvenna í
Kópavogi. Hún ásamt fleiri öflugum
félagsmálakonum var meðal braut-
ryðjenda á sínum tíma í kvennastarfi
Framsóknarflokksins. Konurnar í
Freyju unnu saman að því að koma
baráttumálum kvenna í höfn og
styðja við konur í stjórnmálum bæði
á landsvísu, kjördæmavísu og í
sveitastjórn. Freyjukonur voru og
eru öflugt lið kvenna sem vilja bæta
samfélagið og auka jafnrétti innan
allra málaflokka. Freyjukonur vita
hvað þær vilja og vinna einbeittar að
settu markmiði. Hulda var ein af
þessum baráttukonum. Hún var dug-
mikil í öllu starfi innan félagsins og
dró hvergi af sér allt fram á síðasta
dag. Á laugardaginn fyrir rúmri viku
opnaði Framsóknarflokkurinn í Suð-
vesturkjördæmi nokkrar kosninga-
skrifstofur, þar á meðal í aðstöðu
flokksins á Digranesvegi í Kópavogi.
Þangað mætti Hulda kát og hress
ásamt mörgum öðrum Freyjukonum
til að taka þátt í hátíðarhöldunum
með öðrum framsóknarmönnum.
Skemmti hún sér hið besta. Tæpum
tveimur sólarhringum seinna berast
okkur þau tíðindi að hún hafi fallið frá
aðfaranótt mánudags. Við framsókn-
armenn munum minnast Huldu með
mikilli virðingu og þakklæti. Við
munum minnast hennar sem öflugrar
liðskonu sem gaman var að vinna
með að réttlætismálum. Verður
hennar sárt saknað úr okkar hópi.
Fjölskyldunni og öðrum ástvinum
Huldu sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
hennar.
Siv Friðleifsdóttir.
Kveðja frá Ungmennafélaginu
Breiðabliki
Sumt fólk er fætt til íþrótta og fé-
lagsstarfa og að láta gott af sér leiða í
uppeldi unglinga á öllum aldri. Ein-
staklingar sem leggja sig alla fram og
bera hag íþróttanna og unga fólksins
fyrir brjósti og finna sig með þeim í
leik og starfi.
Svo bar til að í barnmarga bæinn á
nesinu milli voganna tveggja flutti
snemma eldmóðurinn og íþróttakon-
an Hulda frá Húsavík með fjölskyldu
sinni.
Frá upphafi og stofnun félagsins
setti hún svip sinn á Breiðablik og því
var það ofur eðlilegt að hún varð
þekkt undir gælunafninu „Blika-
mamma“ í orðsins bestu merkingu.
Kapp hennar var mikið hvort held-
ur var innan eða utan vallar og setti
hún svip á hvern fund og leik er hún
sótti og verður okkur lengi minnis-
stæð af vellinum.
Hulda og maður hennar Þórhallur
voru fastagestir á öllum kappleikjum,
vinsæl og virtir þegnar í þjóðfélagi
okkar.
Breiðablik heiðraði Huldu fyrir
mikil og óeigingjörn störf í þágu fé-
lagsins með því að veita henni „fé-
lagsmálabikarinn“ árið 1979 og út-
nefndi hana heiðursfélaga frá árinu
1990.
Við vistaskipti hennar vottum við
henni einlæga virðingu okkar og
þökk fyrir mikið og óeigingjarnt starf
í þágu Breiðabliks og æskunnar í
Kópavogi.
Þórhalli og fjölskyldu sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Aðalstjórn Breiðabliks.
„Hún er látin hún Hulda Péturs“.
Þannig voru skilaboðin til mín. Mig
setti hljóða. Hún Hulda dáin, sem
hafði nokkrum klukkustundum áður
verið glaðvær og jákvæð, full bjart-
sýni og áhuga, á opnun kosninga-
skrifstofu Framsóknarflokksins í
Kópavogi.
Ég kynntist Huldu fyrir nær 20 ár-
um í starfi innan Freyju, félags
Framsóknarkvenna í Kópavogi. Þá
var ég nýliði en Hulda ein af þessum
reyndu og lýsandi leiðarljósum.
Hulda var stofnfélagi og einn af mátt-
arstólpum félagsins á hverju sem
gekk. Hún gat verið hvöss, horft fast í
augu þér og ákveðnum skoðunum
hennar varð ekki vísað frá með nein-
um venjulegum rökum. En fyrir inn-
an sló hennar hlýja hjarta og bros
hennar fyllti loftið af góðmennsku.
Hulda var hamhleypa til verka.
Ekki bara fyrir innan kjötborðið í
Nóatúni heldur einnig í hverskonar
félagsstarfi. Hún þekkti marga og
margir þekktu hana og engan veit ég
sem ber kala í brjósti til hennar.
Freyjukonur kveðja Huldu Pét-
ursdóttur með virðingu og þökk fyrir
allt hennar mikla starf í félaginu vit-
andi
Að minningin helst í hvíld og kyrrð
sem krans yfir leiði vafinn.
Hún verður ei andans augum byrgð
hún er yfir dauðann hafin.
(Einar Benediktsson)
Þórhalli, eiginmanni hennar, börn-
um þeirra og fjölskyldum vottum við
djúpa samúð.
Blessuð sé minning heiðurskon-
unnar Huldu Pétursdóttur.
F.h. Freyjukvenna,
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
Elsku Hulda mín, ekki óraði mann
fyrir því að þú hyrfir svo snöggt út úr
lífi okkar. Höggið er enn meira fyrir
vikið og reiðin heltekur hugann. Okk-
ar fyrsti fundur var heldur spaugileg-
ur þar sem við Þórarinn vorum að
laumupúkast um miðja nótt inn í
bókaherberginu á Sunnubrautinni og
þú komst að okkur – ég gleymi aldrei
hversu vandræðalegt það var. En
fljótlega eftir að kom í ljós að ég væri
Frammari í húð og hár með óbilandi
knattspyrnuáhuga, og afkomandi afa
Jóns í þokkabót, þá var ég samþykkt
sem verðug tengdadóttir á stundinni.
Ég komst fljótt að því hversu dugleg
og kröftug kona væri þar á ferð. Eins
og við göntuðumst oft með hefðum
við báðar verið settar á ofvirknilyf á
okkar yngri árum ef þau hefðu verið
til. Það hafa ekki margir heilsu og þol
til að vinna langt fram í áttræðisald-
urinn eins og þú gerðir. Aldrei féll
þér verk úr hendi og þó þú nytir þess
ávallt í botn að lyfta þér upp í góðra
vina hópi þá þurftu öll önnur verk að
vera búin áður en gast leyft þér það.
Þjónustulundin gagnvart öðrum sem
einkenndi þig gleymist aldrei – þú
varðst t.d. að vera búin að skræla all-
ar kartöflurnar áður en þær komu á
borðið. Þú settist alltaf manna síðust
niður og ekki fyrr en þú varst búin að
fullvissa sjálfa þig um að allir væru
komnir með það sem þeir þyrftu – já,
þá gast þú byrjað að borða. Þér leið
alltaf best með sem flesta í kringum
þig enda varstu hrókur alls fagnaðar
hvort sem það var á hliðarlínunni á
vellinum, veislum, Framsóknarfund-
um, fjölskylduboðum eða annars
staðar. Ég veit þú upplifðir mikla
tómleikatilfinningu eftir að veikindi
Þórhalls ágerðust nú í seinni tíð en
kvartaðir þó aldrei. Þú reyndir alltaf
að líta á ljósu hliðarnar og jákvæðnin
og húmorinn voru aldrei langt undan.
Það er sárt að hugsa til þess að ég
eigi aldrei eftir að taka til lyfin þín,
lita á þér augabrúnirnar, taka þig í
fótsnyrtingu, fara með þig til lækna
eða í blóðprufur eða kíkja við í Voga-
tungunni fyrir eða eftir vaktir. Þetta
var orðinn svo fastur liður í tilver-
unni. Það benti ekkert til þess að þú
værir að yfirgefa okkur og manni
finnst því eins og við höfum átt eftir
að gera svo margt. Ég hugga mig við
það að þú fékkst að fara eins og þú
óskaðir þér. Ekkert hræddi þig eins
mikið og að missa endanlega sjónina
sem var orðin svo léleg og ennfremur
vonaðir þú að Guð forðaði þér frá því
að enda líf þitt inn á stofnun. Ég sé
þig fyrir mér núna í heiðursstúku
hinum megin, umvafða ástvinum,
með fulla sjón og heyrn, lausa við alla
verki í baki og mjöðmum, haldandi
verndarhendi yfir þínu fólki á milli
þess sem þú fylgist með handbolta-
og knattspyrnuleikjum og kallar
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og bróðir,
GUÐMUNDUR EINARSSON
verkfræðingur,
Gimli
við Álftanesveg,
sem lést þriðjudaginn 24. apríl, verður jarðsunginn
frá Hallgrímskirkju mánudaginn 30. apríl kl. 15.00.
Jón Guðmundsson,
Einar Guðmundsson, Hulda Jóhannesdóttir,
Karólína Guðmundsdóttir, Guðmundur Elías Níelsson,
Guðmundur Guðmundsson, Ruth Sigurðardóttir,
Guðlaug Guðmundsdóttir, Brynjólfur Sigurðsson,
Sævar Leifsson,
barnabörn, systkini
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINN KRISTINN MAGNÚSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi, Hafnarfirði,
þriðjudaginn 24. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Þórir Sveinsson, Sigrún Pétursdóttir,
Sveindís Sveinsdóttir, Helgi Eyjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.