Morgunblaðið - 26.04.2007, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. APRÍL 2007 39
Genginn er á vit
feðra sinna einn besti
góðvinur okkar hjá
tímaritinu Heima er bezt, Guðmund-
ur Sæmundsson. Guðmundur var
mikilhæfur greinahöfundur og ligg-
ur eftir hann talsvert greinasafn,
sem birst hefur í ýmsum tímaritum
en þó hygg ég að ætla megi að einna
mest og lengst hafi hann skrifað í
tímaritið Heima er bezt.
Greinar Guðmundar voru vinsæl-
ar hjá lesendum ritsins og mikið
lesnar. Hann var sérstakur áhuga-
maður um sögu skipa og samgangna
á sjó, einnig ferðalög á láði jafnt sem
legi, og fjölluðu greinar hans gjarn-
an um þessi efni. Einnig ritaði hann
talsvert um heimabyggð sína og
æskuslóðir, Haganes í Fljótum, en
þaðan átti hann margar og góðar
minningar. Mikill fróðleikur og
heimildir búa í þessum greinum
Guðmundar, bæði um lifnaðarhætti,
sögu staða og búenda, og margar
greina hans eru ritaðar samkvæmt
eigin reynslu af því sem fjallað var
um.
Ekki hef ég tekið saman fjölda
þeirra greina sem Guðmundur ritaði
fyrir okkur hjá Heima er bezt, en tel
ekki fráleitt að ætla að þær séu
a.m.k. rúmlega hundrað talsins.
Fyrsta grein hans birtist í blaðinu
í september 1972, og sló hann þar
nokkuð tóninn hvað varðar það sem
síðar kom, en í þeirri grein ritar
hann um seglskipið Gránu, er hóf
siglingar fyrir Gránufélagið á Akur-
eyri árið 1869.
Síðan verður nokkurt hlé á sam-
skiptum Guðmundar og blaðsins,
eða allt til ársins 1996, er þar birtist
Guðmundur
Sæmundsson
✝ Guðmundur Sæ-mundsson fædd-
ist í Haganesvík í
Fljótum í Skagafirði
11. desember 1934.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
á Landakoti 14.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Dómkirkjunni
25. apríl.
hans næsta grein, sem
fjallaði um fyrstu hóp-
ferð Íslendinga til
Kanaríeyja árið 1962.
Og upp frá því má
heita að Guðmundur
hafi átt grein í hverju
einasta hefti blaðsins,
um nær 10 ára skeið,
eða allt til þess að
veikindi hans fóru að
gera honum erfitt um
skrif.
Lengst af þessa
tíma ræddum við Guð-
mundur saman á
hverjum degi, um hin aðskiljanleg-
ustu efni, og var það nokkuð föst
regla að dagurinn hófst á því að Guð-
mundur sló á þráðinn til að spjalla.
Var nokkuð misjafnt hve lengi var
rabbað, en algengt var að við spjöll-
uðum í hálftíma, og stundum allt að
klukkustund þegar vel lá á okkur.
Guðmundur var einstakur hæfileika-
maður í samræðulistinni, hafði gam-
an af og átti gott með að segja frá,
bæði mönnum og málefnum.
Ég naut þessara spjalltíma okkar
Guðmundar með miklum ágætum og
á eftir að sakna þeirra um langa
hríð. Og vissulega er orðið skarð fyr-
ir skildi í höfundahópi Heima er
bezt, og ekki vafi á að margir eiga
eftir að sakna fróðleiksgreina Guð-
mundar.
Nokkru áður en hann lést höfðum
við reifað þann möguleika að gefa út
sérstaklega greinasafn hans, sem
birst hafði í blaðinu, a.m.k. úrval úr
því og var fyrirkomulag þess með
því síðasta sem við Guðmundur
ræddum hérna megin heims. Hann
var byrjaður að flokka það niður til
þeirrar birtingar, með aðstoð Lindu
dóttur sinnar, þegar kallið kom.
Þessi samantekt greina hans var
honum talsvert áhugamál, og er það
von okkar að geta haldið því verki
áfram og komið á prent, því það yrði
verðugur minnisvarði um góðan
dreng og listhagan miðlara fróðleiks.
Eftirlifandi eiginkonu, dætrum
þeirra og fjölskyldum, votta ég mína
dýpstu samúð.
Guðjón Baldvinsson.
hvatningarorð inn á völlinn til leik-
manna. Eins sárt og það er að þurfa
nú að kveðja þig, lifir minningin um
þig í mínu hjarta sem og í börnum
mínum. Takk fyrir allt.
Halldóra Þórdís.
Hún Hulda amma mín var ekki
amma mín, heldur amma systur
minnar.
Hún gerði aldrei upp á milli okkkar
og ef eitthvað var þá fékk ég örugg-
lega meiri athygli en hún systa mín.
Við systkinin kölluðum hana öll
ömmu og hún vildi alltaf fréttir af
okkur öllum.
Nú síðustu árin hefur amma alltaf
verið til staðar fyrir mig og þó að hún
hafi ekki getað aðstoðað mig við allar
mínar þarfir þá hélt hún áfram að
baka fyrir mig pönnukökur og senda
mér þó að hún gæti ekki lengur keyrt
og komið með þær sjálf.
Ég vildi óska að öll börn gætu eign-
ast ömmu eins Huldu ömmu.
Ég sendi öllum í fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Huldu ömmu.
Rakel.
Elsku Hulda amma. Nú hefur þú
kvatt. Þú sem varst alltaf svo hress
og hrókur alls fagnaðar með þinni
einstöku nærveru. Ég kom inn í fjöl-
skylduna með honum Braga mínum
og er mér minnisstæð fyrsta heim-
sóknin til ykkar hjóna í Vogatungu
þegar þú stríddir honum svo
skemmtilega. Nú er ljúft að minnast
þess þegar þú komst í mat til okkar
laugardaginn fyrir páska. Þú varst
glæsileg að vanda og með pönnu-
kökudisk fyrir börnin því allt þitt líf
gekk út á að gleðja aðra og hugsa um.
Við nutum þess að borða saman og
hlusta á þig tala um gömlu dagana
sem þú mundir svo vel. Kjólana, vinn-
una og vinkonurnar, nú og auðvitað
fjölskylduna sem þér var svo hugleik-
in. Svo barst talið að páskadeginum
og þá átti sko að elda lambalæri
handa Þórhalli þínum og Tótla bróð-
ur. Önnur góð minning er úr fertugs-
afmæli mínu í desember síðastliðin
þegar þú dansaðir með okkur langt
fram á nótt og gafst unga fólkinu ekk-
ert eftir í þeim efnum. Henni Ísabellu
litlu segi ég að Hulda amma sé komin
á fullt að baka pönnsur ofan í alla
englana og nú sé hún að halda veislu
fyrir pabba sinn og mömmu og litlu
stúlkuna sína, hana Birnu sem hún
talar svo oft og fallega um. Elsku
Hulda mín, ég er ekki mikill penni, en
um þig varð ég að skrifa nokkrar lín-
ur. Ég er stolt af því að hafa fengið að
kynnast svona yndislegri og góðri
konu eins og þér sem má margt læra
af. Guð veri með þér og þínum.
Þín vinkona
Jóhanna Guðlaug Frímann.
Hulda P. var hluti tilveru minnar
frá því ég fyrst man eftir mér. Hún
bjó í fjórða húsi frá húsi foreldra
minna og var mamma fyrsta og besta
vinar míns. Hún var líka frænka mín,
vinkona mömmu minnar og tryggasti
kjósandi pabba míns í pólitík. Það var
því sjálfgert að þessu kona léki stórt
hlutverk í lífi mínu sem barns. Heim-
ili hennar var það fyrsta sem ég gisti
án þess að foreldrar mínir væru einn-
ig næturgestir og ég fékk þar inni, þá
sjaldan þau voru í burtu. Það var ein-
hvern veginn sjálfsagt og eðlilegt,
jafnvel þótt fyrir kæmi að yngsti son-
ur hennar og besti vinur minn, væri
ekki heima. Það merkilegasta var
kannski að mér leið ekkert eins og
gesti, var bara einn af heimilismönn-
um.
Hulda var ofurkona áður en það
hugtak var fundið upp. Eins og ég
man það, vann hún alla tíð meira en
fulla vinnu og sá að auki um heimilið.
Strákarnir hennar, sem allir voru
íþróttahetjur, þurftu vitaskuld sitt.
Þá var mamma Huldu á heimilinu
mörg síðustu æviár sín og fyrsta
tengdadóttirin flutti þangað inn líka.
Muni ég rétt fæddist Siggu og Einari
Hulda María á Sunnubrautinni.
Heimilið var því fjölmennt, en afar
vel sinnt af húsmóðurinni. Hún var
því glaðari sem fjölmennið og atgang-
urinn var meiri.
Hulda var sveipuð dýrðarljóma
hetjunnar. Sem ung kona drýgði hún
þá hetjudáð að synda yfir Hrútafjörð
og mér fannst mikið til koma. Skafti
afi raulaði iðulega vísu um Helgu
Jarlsdóttur, sem bjargaði börnum
sínum frá vísum bana með því að
synda með þau í land úr hólma í Hval-
firði. Sagan myndhverfðist í huga
mínum með Huldu í hlutverki Helgu.
Hana hefði ekki munað um slíka
hetjudáð, hefði hennar þurft með.
Hulda verður ekki kvödd án þess
að víkja að Breiðabliki. Hún var tákn-
mynd stuðningsmanna Breiðabliks.
Ekki aðeins lagði hún Blikum til þrjá
meistaraflokksmenn í sonum sínum
(fjóra sé sonarsonur talinn með) og
studdi þá með ráðum og dáð. Hún
hélt áfram að styðja Blikana þótt
engir afkomendur væru að spila,
þetta voru allt strákarnir hennar.
Hún bar því viðurnefnið Blika-
mamma með sóma og stolti. Það var
yndislegt að sjá þau hjónin á vellinum
fram á síðasta sumar. Það verður
skarð fyrir skildi í stuðningsmanna-
hópnum í sumar; þegar við ætlum
loks að verða Íslandsmeistarar.
Hulda hlaut snöggan dauðdaga.
Hún hafði haldið góðri heilsu fram í
andlátið, þótt sjóninni hefði hrakað.
Slíkt andlát er ugglaust um margt
erfiðara fyrir nánustu aðstandendur
en það sem meiri aðdragandi er að.
Það hefði hins vegar ekki verið í stíl
Huldu að þurfa að láta aðra annast
sig. Jafn gestrisin og hún var og lagði
á sig erfiði fyrir aðra með gleði í
hjarta, er ég viss um að henni hefði
ekki látið jafn vel að þurfa að þiggja
mikið af öðrum síðasta æviskeiðið.
Hún fékk að fara með þeirri reisn
sem ávallt var yfir henni. Annað hefði
ekki sæmt Huldu P.
Um leið og ég sendi Þórhalli, Pétri,
Einari, Hinriki, Þórarni og fjölskyld-
um þeirra innilegustu samúðaróskir,
er ég þess fullviss að minningin um
góða eiginkonu og frábæra móður og
ömmu linar sorg þeirra sem næstir
stóðu.
Gunnar Jónsson.
Hulda Pé var einstök kona. Kraft-
urinn og útgeislunin stafaði af henni.
Hún var heil og sönn. Studdi sína
gegnum þykkt og þunnt. Skipti engu
hvort það var fjölskyldan, vinnufélag-
arnir, flokkurinn, hreyfingin eða
íþróttafélagið.
Ég minnist hennar þegar hún flutti
í Kópavoginn í götuna mína, Sunnu-
brautina. Hún var mamma sæta
stráksins, sem kom nýr í 10 ára bekk-
inn. Þegar í ljós kom að hún var
frænka mín og vildi gjarnan kynnast
mér baðaði ég mig í athygli hinna
stelpnanna. Ég passaði yngsta son-
inn og varð ráðskona á heimilinu
kringum 12 ára aldurinn. Árin á eftir
vann ég í versluninni hjá Huldu í
skólafríunum. Hún var verslunar-
stjóri í KRON við Borgarholtsbraut
og undir hennar stjórn skilaði versl-
unin rekstrarafgangi sem aldrei fyrr.
Hún var full af eldmóði og ósérhlífni
og við stelpurnar sem hjá henni unn-
um smituðumst af því hugarfari.
Starfsandinn var einstakur og aldrei
sett spurningarmerki við langan
vinnudag, ef Hulda taldi þörf á hon-
um. Af engum hef ég lært jafnmikið
um óeigingjarnt hugsjónastarf og
Huldu.
Það sópaði að Huldu og hún gekk
til allra verka, m.a. minnir mig ég hafi
bæði séð hana beita múrskeið og
málningarpensli í nýja húsinu þeirra
hjóna við Sunnubrautina. Hún fór
sjálf með sendingarnar úr búðinni, ef
svo bar undir, og sinnti öllum snún-
ingum og verkum. Hulda var gæfu-
kona. Hún átti góða fjölskyldu, sem
hún var stolt af. Hún naut þess í
störfum að hún var mikils metin.
Huldu Pé verður minnst með mik-
illi virðingu. Við Helgi, foreldrar mín-
ir, Hómfríður og Jón, og fjölskyldur
okkar sendum öllum ástvinum Huldu
samúðarkveðjur.
Helga Jónsdóttir.
Hver hefur sinn tíma og nú hefur
Hulda Pétursdóttir, sú kjarnakona,
farið yfir móðuna miklu eftir drjúgt
dagsverk. Hulda var merkiskona og
var það mikil gæfa að fá að kynnast
henni og vera samferða henni í mörg
ár. Við hittumst þegar ég var 8 ára en
þá fluttu hún og nafni minn og börn
þeirra í Kópavoginn en við Einar,
sonur þeirra urðum þá bekkjarfélag-
ar og vinir.
Það er með söknuði og virðingu
sem ég kveð Huldu og rifja upp minn-
ingar frá liðnum árum úr eldhúsinu á
Sunnubrautinni. Þar sem heimspeki-
legar umræður áttu sér stað og
ógleymanlegar heitstrengingar voru
unnar, sem Hulda átti til að minna
okkur Einar á seinna, þegar þær
voru ekki lengur hafðar í heiðri.
Mér þótti ákaflega vænt um Huldu
fyrir þá umhyggju sem hún sýndi
mér og væntumþykkju. Það er ekki
langt síðan að ég hitti hana í Voga-
tungunni. Hún var ekki sátt við að elli
kerling tæki frá henni heyrnina enda
ung í anda og full af áhuga fyrir lífinu.
Nú er Hulda kominn á nýtt verald-
arstig, en ég er þó þess fullviss að hún
fylgist vel með stóra hópnum sínum
og nafna mínum sem er orðinn lúinn
eftir langa ævi og viðburðaríka.
Ég sendi nafna mínum, Einari,
Pétri, Hinrik, Þórarni og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur nú á
þessum vegamótum.
Þórhallur Ólafsson.
 Fleiri minningargreinar
um Huldu Pétursdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu á
næstu dögum.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð vegna
andláts móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SIGRÍÐAR SIEMSEN,
Grandavegi 47,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til þeirra sem önnuðust hana
í veikindum hennar.
Árni Siemsen,
Sigríður Siemsen, Guðjón Haraldsson,
Ólafur Siemsen, Auður Snorradóttir,
Elísabet Siemsen, Guðmundur Ámundason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður, systur,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
SOFFÍU BJÖRNSDÓTTUR,
hjúkrunarheimilinu Dalbæ, Dalvík,
áður til heimilis í Drápuhlíð 48,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Grímur Björnsson, Björg Jósepsdóttir,
Þorsteinn Björnsson, Ásdís Arnardóttir,
Björn Á. Björnsson, Elísabet Erlendsdóttir,
Páll Kristjánsson,
Ingibjörg Björnsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
✝
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför elsku bróður okkar, mágs og
frænda,
LÁRUSAR HJÁLMARSSONAR,
fjölskylduheimilinu Lálandi 23,
Reykjavík.
Björg Hjálmarsdóttir, Reimar Charlesson,
Helgi Hjálmarsson, María Hreinsdóttir,
Vilhjálmur Hjálmarsson, Borghildur Óskarsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
PÉTUR KRISTJÓNSSON,
sem lést laugardaginn 14. apríl, verður jarðsettur
frá Prestbakkakirkju á Síðu laugardaginn 28. apríl
kl. 14.00.
Sigurdís Erla Eiríksdóttir,
Ísleifur Pétursson, Auður Albertsdóttir,
Helgi Pétursson, Birna Pálsdóttir,
Kristinn Pétursson, Ulla Svanteson,
Gissur Pétursson, Arnheiður Gígja Guðmundsdóttir,
Þór Sigurjónsson, Guðrún Gunnarsdóttir,
Páll Steinþór Bjarnason,
Óskar V. Bjarnason, Maríanna Jóhannsdóttir,
Eiríkur I. Bjarnason, Ásta Steina Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.