Morgunblaðið - 13.05.2007, Side 74

Forkunnarfögur og á
það til að senda karl-
rembusvínum og kvennabós-
um tóninn… 77
»
reykjavíkreykjavík
Eftir Arnar Eggert Thoroddsen
arnart@mbl.is
GUÐMUNDUR er reyndar betur þekktur
sem Kiddi í Hjálmum. Hann hefur nú komið
sér fyrir í Trönuhrauni í Hafnarfirði, þar sem
gamli Hljóðriti var til húsa, eitt sögufrægasta
hljóðver landsins. Kiddi, sem býr í Keflavík,
rak áður helminginn af hljóðveri Geimsteins
ásamt Rúnari Júlíussyni. „Ég hef verið að
flytja allt mitt dót hingað, en ég hef verið hér
síðan í janúar,“ segir hann. „Ég ákvað einfald-
lega að færa mig nær markaðnum, það er höf-
uborgarsvæðinu. Hér bý ég til tónlist með hin-
um og þessum, frá morgni til kvölds.“
Kiddi segir að Björgvin Halldórsson sé með
skrifstofu í sama húsnæði, nokkuð sem sé ekki
leiðinlegt. „Það fyrsta sem Bo sagði við mig
var: „Ertu að koma til Memphis?““
Stuð
Kiddi tekur undir að sveitirnar tvær, Hjálm-
ar og Baggalútur, hafi orðið vinsælli en flesta
grunaði. „Þessi verkefni hafa framfleytt mér
og minni fjölskyldu ágætlega undanfarin ár.
Sveitirnar voru byggðar upp frá grunni í hljóð-
verinu hjá mér og það er virkilega góður hópur
hæfileikamanna í báðum sveitum sem gott er
að nýta í ýmis verkefni.“ Hljóðriti var fyrsta ís-
lenska hljóðverið sem var sérstaklega hannað
sem slíkt. Hönnuður Electric Ladyland-
hljóðversins í New York, eins frægasta hljóð-
vers heims, sá um verkið. „Þannig að maður er
að vinna í herbergjum sem eru „rétt“,“ segir
Kiddi. „Hljómur er góður og það er frábært
fyrir hljóðmann að komast í svona aðstöðu.
Það er athyglisvert að pæla í því hvernig fólk
sér hljóðverin á mismunandi hátt. Tónlist-
armaðurinn tekur kannski ekki eftir 300.000
króna hljóðnemanum en menn í minni stöðu
fara á límingunum.“ Kiddi er með ýmislegt í
farvatninu um þessar mundir. Hann er að
vinna að heiðrunarplötu til handa Tony Joe
White, fenjarokkaranum fræga, og sér Bragi
Valdimar Skúlason um að snúa textum yfir á
íslensku. „Svo eru ég, Siggi, Nisse og Mikke úr
Hjálmum og Guðmundur Pétursson að vinna
að nýrri plötu með Megasi.“ Kiddi verst fim-
lega frétta þegar hann er spurður út í nýja
plötu með Hjálmum, sem litlir fuglar hafa ver-
ið að hvísla um að undanförnu. „Menn eru alla
vegana í stuði,“ segir hann. „Og við erum að
fara að spila úti í Noregi í júní. Þetta var orðið
gott á sínum tíma en þetta band er auðvitað
einstakt, svo hrikalega þétt. Maður finnur
aldrei svona … það er hrein unun að spila með
þessum mönnum. Maður leit stundum í kring-
um sig á tónleikum og hugsaði: „Sjitt … þetta
er ekki að gerast!“ Allir vissu nákvæmlega
hvað þeir áttu að gera, hvenær þeir áttu að
gera það og í hvað miklum mæli.“
Stemning
Kiddi segist leggja áherslu á að gera hljóð-
verið heimilislegt. „Það þarf að vera ákveðinn
andi, svona notaleg stemning til að hleypa
mönnum í stuð. Hér er ég búinn að koma fyrir
kirkjuorgeli og alls kyns fornfálegum græjum,
Vox- og Marshall-mögnurum og fleiru og
fleiru. Það er allt stappað af dóti og það er
mikilvægt að græjurnar séu góðar.“ Hljóð-
verið í Geimsteini er t.d. annálað fyrir góðan
anda, og Kiddi segir eitthvað sérstakt við það
að geta teygt sig upp í hillu og náð í masterinn
af Lifun. „Þar er saga í loftinu líkt og hér í
Hljóðrita. Hraunveggirnir hérna voru t.d. not-
aðir sem felustaðir fyrir hassmola í gamla
daga.“ Kiddi segir ekkert stórkostlegt leynd-
armál liggja að baki farsældinni.
„Ég er duglegur. Ég vakna á morgnana og
fer heim á kvöldin. Það er lykillinn. Þetta er
fyrst og fremst vinna og þá skiptir miklu máli
að hafa réttu mennina í kringum sig. Það er
líka mikilvægt að láta fólki líða vel. Þess vegna
keypti ég nú fondúpott.“
Af hverju verður allt sem Guðmundur Kristinn Jónsson snertir að gulli? Hjálmar, Baggalútur og mýgrútur af farsælum upptökuverk-
efnum styðja fullyrðinguna en hver er leyndardómurinn? „Fondúpottur, m.a.,“ segir hann blaðamanni, og bregður ekki svip.
Töframaðurinn í Trönuhrauni
Morgunblaðið/Svanhildur
Lúsiðinn Guðmundur Kristinn er jafnan með mörg járn í eldinum sem nú brennur í Hafnarfirði.
FRELSUM TÓPAS!
TÓPAS TIL FÓLKSINS