Morgunblaðið - 24.05.2007, Qupperneq 38

38 FIMMTUDAGUR 24. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Róbert Kárasonfæddist á Sigríð-
arstöðum í Ljósa-
vatnsskarði í Suður-
Þingeyjarsýslu 11.
ágúst 1939. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut 15.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
eru Arnfríður Ró-
bertsdóttir, f.
17.10.1921, og Kári
Angantýr Larsen, f.
15.4. 1913, d. 2.6.
1994. Systkini Róberts eru: 1)
Helgi, f. 22.7. 1940, d. 24.2. 2005;
2) Herborg, f. 14.4. 1942, gift Geir
Erni Ingimarssyni og eiga þau
fimm börn; 3) Pálmi, f. 29.5. 1944,
var kvæntur Droplaugu Eiðs-
dóttur og eiga þau tvö börn; 4)
Stefán, f. 18.2. 1948, kvæntur
Margréti Haddsdóttur og eiga
þau þrjú börn; 5) Unnur, f.
28.9.1951, d. 18.5. 2002, átti einn
son; 6) Steindór Ólafur, f. 3.1.
1955, kvæntur Jónu Þórðardóttur
og eiga þau tvö börn.
Róbert kvæntist Ragnhildi
Pálsdóttur frá Gilsárstekk í
Breiðdal hinn 11.3. 1962. Róbert
og Ragnhildur eignuðust fjögur
börn: 1) Hlíf Harpa, f. 2.12. 1962,
börn hennar eru Sandra Ýr, f.
21.7. 1989, Róbert Freyr, f. 19.7.
1991, Alex Freyr, f. 21.5. 1997. 2)
Arna Vala, f. 16.2. 1966, maki Elí-
as Már Hallgrímsson, f. 10.8.
1965, börn þeirra
eru: Thelma Rut, f.
1.10. 1990, Tinna
Heiðdís, f. 5.12.
1996, Kári Krist-
ófer, f. 28.3. 1999. 3)
Páll, f. 26.5. 1967,
maki Auður Sól-
mundsdóttir, f. 27.6.
1970, börn þeirra
eru: Karen, f. 2.11.
1993, Kristjana, f.
10.2. 1997, d. 17.3.
1997, Kristján Daði,
f. 17.6. 1998, Auður
Ósk f. 28.1. 2007.
Dóttir Páls frá fyrra sambandi er
Ragnhildur f. 28.6. 1987. 4) Heið-
dís Ellen, f. 30.4. 1972, sonur
hennar er Gabriel Arnar, f. 16.10.
1999. Róbert og Ragnhildur slitu
samvistum.
Róbert ólst upp á Sigríð-
arstöðum en fluttist til Akureyrar
ásamt fjölskyldu sinni árið 1959,
þar starfaði hann fyrst við kjöt-
vinnslu. Árið 1962 fluttust þau
Ragnhildur til Breiðdalsvíkur og
settust þar að. Á Breiðdalsvík
starfaði Róbert við sjómennsku
en lengst af hjá Vegagerð ríkisins
á Austurlandi. Þegar Róbert flutti
aftur til Akureyrar árið 1995 hóf
hann störf hjá Norðlenska. Ró-
bert lét af störfum sumarið 2006
og bjó síðasta árið í Reykjavík.
Útför Róberts fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, fimmtu-
daginn 24. maí, og hefst athöfnin
kl. 13:00.
Það er með djúpum söknuði og
sorg sem við kveðjum þig elsku pabbi
minn.
Þú varst svo hlýr og góður og
minningarnar eru margar. Það rifjast
margt upp frá því að ég var lítil sem
mér þykir svo vænt um, til dæmis
þegar við lögðum okkur saman eftir
hádegismatinn á sunnudögum, þegar
þú last fyrir mig á kvöldin Stínu og
sápukúlurnar aftur og aftur af því að
það var uppáhaldsbókin mín. Ég man
hvað það var gaman að fara í ferða-
lögin hringinn í kringum landið og við
systkinin sungum staðarheitin sem
keyrt var framhjá alla leiðina til Ak-
ureyrar en þangað fórum við oftast
fyrst og vorum hjá ömmu og afa. All-
ar okkar minningar saman og það
sem við áttum pabbi minn ætla ég að
geyma hjá mér, ég mun segja Gabriel
frá þér og þannig hafa þig hjá okkur
alltaf.
Ég þakka þér fyrir öll samtölin
okkar í seinni tíð þar sem þú sýndir
mér svo mikla hlýju og umhyggju,
takk elsku pabbi minn fyrir að hjálpa
mér og vera hjá Gabriel alltaf þegar
ég þurfti.
Gabriel vill þakka þér fyrir að
koma og passa sig, fyrir að hjálpa sér
með heimalesturinn. Hann var farinn
að hlakka til að fara að veiða silung
með þér í sumar eins og þið töluðuð
um en ég mun passa að fara með hon-
um og við munum hafa þig með okkur
í huga og hjarta þá og alltaf.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festing færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Heiðdís og Gabriel.
Elsku pabbi minn, það er mér
næstum því um megn að skrifa minn-
ingarorð um þig. Söknuðurinn er
mikill og hjarta mitt er fullt af sorg.
Hugurinn leitar til baka og til æsku-
áranna heima á Breiðdalsvík þar sem
þið mamma bjugguð okkur systkin-
unum yndislegt heimili, öryggi og ást.
Já minningarnar eru margar og mér
dýrmætar að eiga og varðveita.
Elsku pabbi, takk fyrir að vera alltaf
til staðar fyrir mig í gegnum tíðina,
takk fyrir allt og allt. Minningin um
þig mun lifa með okkur um ókomna
tíð. Guð blessi þig að eilífu.
Guð sem skapar líf og ljós
lætur vakna hverja rós.
Hann er Guð sem gefur þér
góðan dag og einnig mér.
Myrkrið hrekur hann á braut,
hjálpar vel í sorg og þraut.
Hvert sem liggur leiðin þín
lýsir hann þér heim til sín.
Láttu, Drottinn, lýsa enn
ljósið þitt, svo allir menn
hér á jörðu, hvar sem er,
heiðri þig og fylgi þér.
(Kristján Valur Ingólfsson)
Þín dóttir,
Harpa.
Lífið kemur sífellt á óvart. Hann
faðir minn veikist skyndilega og á að-
eins örfáum dögum er hann allur.
Sumarið framundan og svo margt
sem við ætluðum að gera.
Pabbi flutti hingað til Reykjavíkur
í fyrrasumar og var því síðasta árið
sitt nálægt okkur systkinunum og
börnum okkar. Þegar hann bjó í Ás-
garði var hann duglegur að koma í
heimsókn í sumarfríum og hann var
hjá okkur um öll jól og páska. Honum
leið vel í Ásgarði, það átti vel við hann
að búa í rólegheitunum í sveitinni en
sækja vinnu til Akureyrar. Hann var
ánægður með þá ákvörðun að flytja
en Norðurlandið togaði samt alltaf
sterkt í hann. Pabbi hafði mikinn
áhuga á lax- og silungsveiði og hann
naut þess mjög að vera úti við á eða
vatn með veiðistöngina sína. Hann
var nú í vor farinn að undirbúa veiði-
ferðir sumarsins, hugurinn leitaði
austur til Breiðdalsvíkur og norður í
land. Ferðir til ókunnra landa heill-
uðu hann ekki. Ísland var landið
hans. Pabbi var mjög rólegur og
nægjusamur, að sitja og fylgjast með
litlum fugli úti í náttúrunni veitti hon-
um jafnmikla ánægju eins og fyrir
einhvern annan að skoða framandi
slóðir.
Mikið á ég eftir að sakna litlu
hversdagslegu stundanna með
pabba. Við sátum oft saman og rædd-
um um daginn og veginn. Pabbi
fylgdist vel með atburðum líðandi
stundar og var vel að sér um marg-
vísleg málefni. Hann las mikið og á
heimili hans var ógrynni bóka. Ekki
hafði pabbi langt að sækja bóka-
áhugann en Kári faðir hans hafði
mikinn áhuga á bókum og fróðleik af
ýmsu tagi. Pabbi átti yndislega for-
eldra, þau Öddu og Kára. Þegar við
systkinin vorum að alast upp á Breið-
dalsvík var það mikill viðburður að
fara í ferðalag til ömmu og afa á Ak-
ureyri. Tilhlökkunin var mikil og
pabba var það ákaflega mikils virði að
við kæmumst á hverju ári í heimsókn
til þeirra.
Í haust greindist ég með krabba-
mein og ég veit að hann pabbi minn
var þá ákaflega feginn að búa í næsta
nágrenni við mig. Hann átti líka sinn
þátt í að gera þá lífsreynslu mína að
jákvæðri reynslu. Það gerði hann
með því að fylgjast af áhuga með
hvernig meðferðin gengi, sýna stuðn-
ing og umhyggju. Hann kom oft í
heimsókn, hann spurði og hann hlust-
aði, gaf sér góðan tíma til að tala við
mig um það sem ég var að upplifa.
Fyrir það er ég honum svo innilega
þakklát. Pabbi vissi að 23. maí yrði
stór dagur í lífi mínu þegar meðferð-
inni lyki og til stóð að gleðjast saman
yfir því. En margt fer öðruvísi en ætl-
að er.
Elsku pabbi minn. Þú varst trúað-
ur maður þótt þú færir ekki hátt með
það. Síðustu árin varstu alltaf með
Biblíuna og Passíusálmana á nátt-
borðinu þínu. Ég veit að afi Kári og
systkini þín hafa tekið vel á móti þér
og þið eruð nú öll saman í ríki Guðs,
umvafin elsku hans og kærleika.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku amma. Það hefur mikið verið
lagt á þig, síðustu ár hefur þú misst
marga af þínu fólki. Góður Guð styðji
þig og styrki um ókomna tíð.
Arna Vala Róbertsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
Blessuð sé minning þín.
Ragnhildur.
Það er margt sem kemur upp í
hugann á kveðjustund sem þessari.
Pabbi var góður maður og skilur eftir
ánægjulegar minningar.
Pabbi unni náttúrunni og hafði
gaman af fuglaskoðun. Stangveiði var
þó hans helsta áhugamál og eru þær
ófáar árnar og vötnin sem hann hafði
heimsótt. Sagði hann mér eitt sinn að
hann hefði byrjað sem smápolli að
veiða með tunnustaf og snærisspotta
í bæjarlæknum á Sigríðarstöðum.
Fljótlega eftir áramót ár hvert var
hann farinn að gera allt klárt fyrir
veiðitúra sem fara átti í það sumarið.
Margar skemmtilegar ferðir vorum
við búnir að fara í Breiðdalsá og víð-
ar. Oft var vinur hans og veiðifélagi
Jón Einarsson með í för. Einn veiði-
túr er mér sérstaklega minnisstæður.
Þá vorum við þrír á ferð í Hamars-
firði. Ég og Jón höfðum verið að veiða
í hyl í töluverðan tíma án þess að
verða varir. Við höfðum gefist upp
þegar pabbi kom og sagði okkur að
sig langaði að prófa spún sem hann
hafði breytt kvöldinu áður. Þegar
pabbi hafði síðan fengið þrjá laxa í
þremur köstum á nýja spúninn varð
Jóni að orði að nú væri líklega ráð að
leggja stangveiðina á hilluna.
Pabbi hafði einstaklega góða nær-
veru. Rólegt og yfirvegað fas hans
fékk mann til að slaka á og gleyma
kapphlaupinu við klukkuna. Mikið
vorum við búnir að spjalla um daginn
og veginn, skiptast á skoðunum og
sötra kaffi með.
Pabbi var góður afi og börnin mín
voru hænd að honum. Alltaf var hann
tilbúinn með opinn faðminn þegar
þau komu hlaupandi. Ég sé hann fyr-
ir mér brosa við þeim og klappa þeim
góðlátlega á kollinn. Við eigum öll eft-
ir að sakna hans.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt pabbi.
Þinn
Páll.
Elsku afi.
Í bænum okkar, besti afi
biðjum fyrir þér
að Guð sem yfir öllu ræður,
allt sem veit og sér
leiði þig að ljóssins vegi
lát’ þig finna að,
engin sorg og enginn kvilli
á þar samastað.
Við biðjum þess í bænum okkar
bakvið lítil tár,
að Guð sem lífið gaf og slökkti
græði sorgarsár.
Við þökkum Guði gjafir allar
gleði og vinarfund
og hve mörg var ávallt með þér
ánægjunnar stund
(Sigurður Hansen)
Afi minn, afi, aldrei þér gleymi
ást þína og umhyggju í hjarta mér geymi.
Hlýjan og kímnin í augunum þínum
aldrei mun hverfa úr huganum mínum.
Burt ertu farinn ég veit þó hér ertu
og lætur mig finna við hlið mína sértu.
(JLJ)
Hvíl í friði, við elskum þig.
Sandra Ýr, Róbert Freyr
og Alex Freyr.
Elsku afi.
Við trúum því ekki enn að þú sért
farinn. Það var gott að þú fluttir til
Reykjavíkur því þá gastu komið svo
oft í heimsókn til okkar. Það var líka
gaman að heimsækja þig í Ásgarð og
við eigum margar góðar minningar
þaðan. Við viljum þakka þér fyrir all-
ar góðu stundirnar og kveðjum þig
með þessari fallegu bæn:
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Elsku langamma. Við sendum þér
kæra kveðju. Guð blessi þig og veri
með þér alla daga.
Thelma Rut, Tinna Heiðdís
og Kári Kristófer.
Róbert afi var besti afi sem hægt
er að hugsa sér. Hann var alltaf svo
góður og brosmildur. Þegar við hugs-
um til afa eru það ánægjulegar minn-
ingar því okkur leið vel með honum.
Við munum eftir skemmtilegum
heimsóknum til hans fyrir norðan og
hvað við vorum spennt og glöð þegar
hann heimsótti okkur í Hafnarfjörð-
inn. Við erum heppin að hafa fengið
að kynnast Róbert afa en það mun
Auður Ósk litla systir okkar ekki
gera. En við verðum dugleg að segja
henni frá hversu yndislegan afa hún
átti.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Við eigum aldrei eftir að gleyma
elsku Róbert afa.
Hann mun lifa áfram í hjörtum
okkar.
Karen, Kristján Daði
og Ragnhildur.
Róbert Kárason
Mig langar að minn-
ast Þorgerðar ömmu
minnar í nokkrum orð-
um.
Amma var sunnu-
dagur. Þegar við vorum yngri þá fór-
um við í heimsókn til ömmu á sunnu-
dögum. Við fengum mjólk og
heimabakaðar kökur og á sumrin
bakaði amma líka smákökur. Þegar
við vorum búin að drekka var gengið
frá. Síðan fórum við krakkarnir inn í
herbergið hennar ömmu og lituðum
eða lékum okkur, fullorðna fólkið fór
inn í stofu. Amma átti ekki mikið dót
en við máttum leggja okkur í rúmið
hennar, það var mjúkt og hlýtt með
mörgum koddum og dýnum. Sæng-
urfötin voru heimasaumuð með
hekluðu millistykki og bróderuðum
Þorgerður
Diðriksdóttir
✝ Þorgerður Dið-riksdóttir fædd-
ist á Langholti í
Flóa í Árnessýslu 5.
júlí 1917. Hún lést
sunnudaginn 13.
maí síðastliðinn.
Útför Þorgerðar
var gerð frá Ás-
kirkju í gær.
upphafsstöfum ömmu.
Í rúminu hennar
ömmu gat maður leik-
ið prinsessuna á baun-
inni.
Amma var Reykja-
vík. Amma átti heima í
Hátúni í miðri höfuð-
borginni. Hún tók
strætó þangað sem
hún þurfti að fara,
hann stoppaði rétt fyr-
ir utan dyrnar hjá
henni. Amma var sjálf-
stæð og ekki upp á
aðra komin með að-
föng eða annað sem hana vanhagaði
um.
Amma var ströng, hún gerði kröf-
ur til sjálfrar sín og annarra. Ömmu
var illa við að sóa tímanum til einsk-
is. Hún vildi ekki læti eða hávaða í
kringum sig. Hún sagði oft frá því að
börnin hennar hefðu alltaf verið góð
og hjálpsöm hvort við annað.
Amma var skipulögð. Hún gerði
lista yfir það sem hún ætlaði að gera
þann daginn og kláraði hann. Allt
var hreint og strokið hjá ömmu en
þrátt fyrir það sást hún aldrei með
tusku á lofti. Þetta virtist allt gerast
af sjálfu sér. Það var bara á þvotta-
degi sem sjáanlegt var að mikið stóð
til. Þá var þvegið, hengt til þerris,
straujað og gengið frá inn í skápa.
Þann dag var amma búin að elda
daginn áður til þess að vinna sér í
haginn. Amma sat ekki aðgerðarlaus
eitt andartak. Hún var eins og klippt
út úr bók eftir Helgu Sigurðardótt-
ur.
Amma var falleg. Hún var alltaf
vel til höfð. Með uppsett hár og svaf
gjarnan með rúllur til að vera fín
daginn eftir. Allir sem hafa reynt að
sofa með rúllur hljóta að vera mér
sammála um að það er hrein mar-
tröð. En amma gerði allt fyrir feg-
urðina eins og hún sagði mér eitt
sinn þegar ég var lítil og bað um að
fá rúllur eins og hún. Mamma lét það
eftir mér og setti nokkrar í mig, síð-
an var ég send í rúmið. Nokkrum
mínútum seinna kom ég aftur fram
og bað mömmu að taka þær úr, ég
gæti ekki sofið með þær í hárinu.
En fyrst og fremst var amma
„mín“. Hún gaf sér alltaf tíma til að
spjalla. Hún var stolt af mér. Hún
var glöð þegar ég var hjá henni. Hún
lagði sig fram um að fylgjast með því
sem á daga mína dreif. Hún leið-
beindi mér og studdi mig. Ég fann
fyrir væntumþykju hennar.
Takk, amma, fyrir allt sem þú
gafst mér og gerðir fyrir mig með
því að vera til staðar.
Þorgerður Laufey
Diðriksdóttir.