Morgunblaðið - 13.06.2007, Qupperneq 30

30 MIÐVIKUDAGUR 13. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingvar Ólafssonfæddist á
Syðra-Velli í Flóa
23. júní 1919. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
5. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Margrét
Steinsdóttir hús-
freyja, f. 1890, d.
1970, og Ólafur
Sveinn Sveinsson
bóndi á Syðra-Velli,
f. 1889, d. 1976.
Systkini Ingvars
eru: Sigursteinn, Guðrún, Svein-
björn, Ólafur, látinn, Gísli, lést
fárra vikna, Ólöf, látin, Guðfinna,
Kristján, Soffía, Margrét, Sig-
urður, Gísli, látinn, Aðalheiður,
Jón og Ágúst Helgi. Þau eru á
aldrinum 73-93 ára.
Hinn 28. janúar 1950 kvæntist
Ingvar Guðmundu H. Bjarnadótt-
ur frá Dalsmynni á Kjalarnesi, f.
2. nóvember 1923. Foreldrar
Þau eiga þrjú barnabörn. 4) Ólaf-
ur, f. 1959, kvæntur Huldu Stef-
ánsdóttur. Þau búa í Svíþjóð.
Dætur þeirra eru Hafdís, Rósa,
Kristel Hrefna, Jessika og Isabell.
Þau eiga tvö barnabörn. 5) Atli, f.
1963, kvæntur Lilju Hallbjörns-
dóttur. Þau búa í Reykjavík. Son-
ur þeirra er Ingvar. Áður átti
Lilja dótturina Fanneyju.
Ingvar ólst upp á Syðra-Velli
og vann að búi foreldra sinna,
ásamt ígripavinnu utan heimilis
fram undir þrítugt, að hann flutt-
ist til Reykjavíkur. Þar hóf hann
störf hjá Stefáni Thorarensen lyf-
sala og starfaði hjá honum alla
sína starfsævi. Fyrst við bústörf í
Saltvík á Kjalarnesi, síðan var
hann við útkeyrslu fram undir
sjötugt og síðast á lager, er hann
hætti störfum 74 ára. Ingvar
hafði alla tíð gaman af söng,
hann var til margra ára félagi í
Árnesingakórnum. Þau hjónin
bjuggu lengst af á Ljósvallagötu
16, síðustu árin hafa þau verið
búsett á Brávallagötu 42.
Útför Ingvars verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
hennar voru Álfdís
Helga Jónsdóttir
húsfreyja, f. 1894, d.
1947, og Bjarni Jóns-
son bóndi í Dals-
mynni á Kjalarnesi,
f. 1892, d. 1985.
Börn Ingvars og
Guðmundu eru: 1)
Álfdís, f. 1949, gift
Sigurbergi Hauks-
syni, þau búa í Nes-
kaupstað. Synir
þeirra eru Haukur
Ingvar og Þórarinn.
Álfdís átti fyrir tvö
börn, Helgu og Viggó. Þau eiga
fimm barnabörn. 2) Þorsteinn, f.
1951, sambýliskona Sombat Pres-
arn. Þau búa á Hellu. Sonur
þeirra er Ólafur Bjarni. Með fyrri
konu sinni á Þorsteinn dæturnar
Ragnheiði Önnu og Írisi. 3) Gréta,
f. 1955, gift Jóni Björnssyni. Þau
búa í Deildartungu í Borgarfirði.
Synir þeirra eru Björn, Ingi-
mundur, Stefán, Narfi og Fjölnir.
Ingvar föðurbróðir minn er allur
eftir skammvinn veikindi. Ingvar
kveður af hógværð og lætur ekki
hafa mikið fyrir sér. Annað skarð
var höggvið í systkinahópinn þegar
Ólöf systir hans féll frá aðeins 3 dög-
um áður. Hógværð og æðruleysi er
sameiginlegt einkenni systkinanna
frá Syðra-Velli. Við afkomendur
systkinanna frá Syðra-Velli erum
stolt af okkar uppruna.
Leiðir Ingvars og Mundu og for-
eldra minna lágu saman um langt
árabil þó að áratugur væri á milli
bræðranna. Ingvar og faðir minn
áttu mörg sameiginleg áhugamál, –
þeir unnu landinu og höfðu yndi af
ferðalögum. Mig langar til að rifja
upp örfá ljúf minningarbrot frá þess-
um árum.
Ég minnist sérstaklega sumar-
ferðar með þeim bræðrum og fjöl-
skyldum um Sprengisand upp úr
1970. Sól skein í heiði og norðanþeyr
lék um jökulskalla og eyðisanda.
Ferðinni var heitið að Sandbúðum
þar sem Steini frændi annaðist veð-
urathuganir vegna virkjanafram-
kvæmda á Holtamannaafrétti. Far-
skjótinn var Land Rover og
hossuðumst við frændur í rykmekki
á aftasta bekk, en bræðurnir sátu al-
sælir við stýrið. Síðan hafa allar há-
lendisferðir verið bornar saman við
þessa ferð. Sprengisandur hefur lítið
breyst, en bílarnir eru orðnir þýðari
og þéttari.
Árum saman fóru þeir bræður
ásamt okkur krökkunum í eggjaleit á
vorin. Ýmist var farið á Akrafjall,
Eyrarfjall í Kjós eða í Blikdal á Kjal-
arnesi. Allar þessar ferðir voru vel
heppnaðar, en eftirtekjan var sjald-
an mikil. Svartbakseggin þóttu síst
verri þó þau væru orðin vel stropuð.
Þegar undirritaður var á sokka-
bandsárum voru kynnin við hjónin á
Ljósvallagötunni endurnýjuð í góð-
templarahúsinu við Eiríksgötu. Ein-
hvern veginn atvikuðust mál þannig
að við Gústa fórum að sækja reglu-
lega félagsvist og gömlu dansana
með Ingvari og Mundu og foreldrum
mínum í Gúttó. Þessi hópur átti það
sameiginlegt að hafa gaman af spila-
mennsku og dansi og nam unga kyn-
slóðin af þeim eldri. Á þessum árum
var lagður grunnur að danslist og
kynnum af eðaldrykknum Egils
malti og appelsíni.
Síðar lágu leiðir fjölskyldna okkar
saman þegar Ingvar og Munda festu
sér sælureit í Eilífsdal í Kjós í ná-
grenni við bústað foreldra minna og
systkina á Eyrinni. Mikill samgang-
ur var á milli bæja og skipst var á
ráðum um verklegar framkvæmdir
og ræktunarstarf. Þetta var fyrir
tíma farsímans og kom kíkirinn oft
að góðum notum við að fylgjast með
búverkum nágranna handan dalsins.
Á þessum árum var alltaf sól í Kjós-
inni.
Eftir að faðir minn féll frá héldust
kynni móður minnar við Ljósvalla-
götuhjónin sem þá voru flutt á Litlu-
Grund. Þau héldu m.a. gangandi
frægum bridsklúbbi um árabil sem
aðrir geta tekið sér til fyrirmyndar.
Ingvar var ennfremur sérlegur bíl-
stjóri klúbbsins og lifði svo sannar-
lega lífinu, – þar til hann dó.
Að lokum vil þakka tryggð og vin-
áttu Ingvars og Mundu við mína fjöl-
skyldu alla tíð. Ég sendi góðar kveðj-
ur til Mundu, barna, systkina og
annarra ástvina. Minning um góðan
dreng lifir.
Gísli Gíslason.
Ingvar Ólafsson
Við fórum eiginlega
hverja helgi til afa
Skafta og þegar við
komum varð hann allt-
af rosalega glaður að sjá okkur. Þá
gaf hann okkur oft saltpillur eða eitt-
hvað annað gotterí. Ef hann var sof-
andi gaf amma okkur eitthvað gott. Í
Hörgshlíðinni hafði afi gaman af að
Skafti
Friðfinnsson
✝ Skafti Friðfinns-son fæddist á
Blönduósi 9. sept-
ember 1916. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Víf-
ilsstöðum 29. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 5.
júní.
sýna okkur steinasafn-
ið sitt og stundum gáf-
um við honum steina
sem við höfðum fund-
ið. Hann var alltaf
mjög ánægður með þá.
Afi fór oft með vís-
una fagur fiskur í sjó
fyrir okkur. Hann
hafði mikinn áhuga á
því sem við vorum að
gera og var duglegur
að yrkja vísur, þar á
meðal um okkur í fjöl-
skyldunni. Við eigum
góðar minningar um
afa, sem við munum alltaf muna eft-
ir. Við vitum að honum líður vel hjá
Guði.
Við söknum afa.
Karítas, Benjamín og Salóme.
Mér er bæði ljúft og
skylt að minnast
tengdamóður minnar í
nokkrum fátæklegum
orðum. Hún skilur eftir stórt skarð í
hug og hjarta okkar sem eftir sitja.
Björg tók okkur mæðgum vel frá
fyrsta degi. Björg tók öllum vel, hjá
henni voru allir jafnir og fundu sig
velkomna. Silja fór strax að kalla
hana ömmu. Mér þótti vænt um þeg-
ar Björg sagði einu sinni að frekju-
skarðið hefði Silja úr móðurættinni
sinni – hún var strax orðin ömmu-
stelpa af hennar eigin holdi og blóði.
Það var alltaf gott að koma til
Bjargar, hún var hlý og umhyggju-
söm. Tók alltaf brosandi á móti mér
og sagði að nú skyldi hún laga handa
okkur gott kaffi. Náði í inniskó og
hlýja peysu ef kalt var úti og stóð úr
sæti ef ekki var pláss. Hún var ein af
þeim sem leggur alúð sína í að öðr-
um líði vel. Hún hafði einstaklega
þægilega nærvist, það var svo af-
stressandi að vera nálægt henni.
Þegar heim var farið að lokinni
heimsókn stóð hún alltaf í dyrunum
og vinkaði þar til við vorum horfin
sjónum hennar.
Björg var saumakona af Guðs
náð. Það var alltaf líf í tuskunum hjá
henni, hún gat tekið gamlar flíkur
og gefið þeim nýtt líf. Hún var ein-
staklega skapandi og nýtin, hún
henti engu nema að taka af því tölur,
rennilása og merki sem mátti nota
aftur. Þegar við Gnýr giftum okkur
saumaði hún föt á okkur öll, hringa-
púða og mittislinda og slaufur á
svaramenn að auki. Börnin mín hafa
alltaf átt falleg klæðskerasaumuð
föt, það var skrýtið að fá keypt föt í
afmælis- og jólagjafir, eftir að hún
veiktist. Ég man sjaldan eftir að
Björg saumaði sjálfri sér flík, hún
var alltaf að hugsa um aðra.
Björg var góð við bæði menn og
dýr og var mikið náttúrubarn. Garð-
rækt var hennar líf og yndi og hún
gat blásið lífi í öll blóm, fræ og stikl-
inga. Hvar sem hún kom þurfti hún
að skoða garðinn og veita góð ráð.
Björg var einstaklega barngóð,
Björg Hraunfjörð
Pétursdóttir
✝ Björg Hraun-fjörð Péturs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 5. febr-
úar 1946. Hún lést á
líknardeildinni í
Kópavogi 29. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
5. júní.
hún ljómaði ef börn
voru nálæg. Hún var
þolinmóð og natin
amma sem sóttist eftir
návist barnabarnanna
sinna. Hún skammað-
ist aldrei. Silja tók sig
einu sinni til, sex ára
gömul og lokaði sig
inn í saumaherbergi
og fór að sauma á
saumavélina hennar –
án þess að biðja leyfis.
Ég hundskammaði
stelpuna, en Björg var
bara nokkuð stolt af
þessu frumkvæði hennar. Hún talaði
við barnabörnin eins og jafningja og
var ákaflega stolt af hópnum sínum.
Hún hafði yndi af að vera með þeim
úti í náttúrunni og kenna þeim nöfn
á ýmsum náttúrufyrirbærum. Hún
var svona amma sem að í gönguferð-
um gengur hægt fram hjá fallegum
blómum, ánamöðkum og gömlum
húsum og segir aldrei flýttu þér eða
haltu áfram.
Ég er þakklát fyrir þær stundir
sem við áttum saman.
Úr djúpum geimsins
er dagurinn risinn og slær
dýrlegum roða
á óttuhimininn bláan,
– og lof sé þér, blessaða líf,
og þér, himneska sól,
og lof sé þér, elskaða jörð,
að ég fékk að sjá hann.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Þín tengdadóttir
Anna Lára.
Er Björg fæddist bjuggu foreldr-
ar hennar á Langholtsvegi 155 og
höfðu á leigu eitt herbergi og að-
gang að eldhúsi hjá Lauga frænku
frá Hallbjarnareyri í Eyrarsveit.
Björg var önnur í röðinni af 10
börnum. Á þessum árum var erfitt
um húsnæði. Litla stúlkan var
spræk og hress en hún gekk ekki
fyrr en 17 mánaða, því það var ekk-
ert göngupláss í þessu litla herbergi.
Foreldrarnir byggðu sér lítið hús á
Sogavegi 148 og þangað flutti fjöl-
skyldan 1947, Ólöf var um sumarið
að passa Kristján og Björgu og þvo
bleiur af þeim nýfædda. 1950 flutti
fjölskyldan í Neskaupstað, hún
passaði bræður sína sem sóttu í fjör-
una. Þau fluttu suður aftur og
byggðu sér hús, Selhaga í Blesugróf,
og bjuggu í tjaldi á meðan. Þar var
frjálst fyrir börnin að hlaupa um
mela og móa. Björg var kát og hafði
gaman af alls konar ærslum. Hún
var líka góðlátlega stríðin og var
ekki eftirbátur bræðra sinna í
prakkarastrikum.
Þegar Björg var 12 ára fór hún
sem snúningastelpa á bæ austur í
Vopnafjörð. Þar höfðu komið upp
berklar og Björg fékk blett í lungað.
Það var nú ekkert verið að hlaupa
með krakka til læknis um hásláttinn
á síðustu öld. Hún fékk því enga
meðferð fyrr en um haustið er hún
kom heim.
Þegar Björg fermdist lá móðir
hennar á sjúkrahúsi, Guðlaug hélt
þá fermingarveislu hennar ásamt
þrítugsafmæli sínu. Það bar fljótt á
hagleik Bjargar. 13 ára gömul
saumaði hún úlpur á bræður sína
upp úr gömlu. Hún lauk námi í
kjólasaum hjá virtri saumastofu,
„París“ í Hafnarstræti. Hún hafði
hug á að læra fatahönnun í Englandi
en peningaleysi hamlaði því.
Björg hafði sterkar taugar til
Neskaupstaðar, þar bjó líka Silla
móðursystir hennar og Björg vann
sín unglingsár á Sjúkrahúsinu og í
Frystihúsinu þar. Þegar Björg og
Guðmundur giftust fluttust þau
austur í Neskaupstað ásamt syni,
þar eignuðust þau tvo drengi.
Á sjómannadaginn 1972 tók Björg
þátt í kappróðri, hennar lið tapaði
og þá varð henni á orði „einhver
verður að tapa“. Þegar snjóflóðið
féll í Neskaupstað fluttu þau til
Akraness. Þar fæddist dóttirin lang-
þráða.
Björg var einstaklega barngóð og
hlý kona. Systkini hennar leituðu
ráða hjá henni og hún var foringi
þeirra. Álfheiður og Ásta, dætur
Guðlaugar og Sigfúsar, dvöldu eitt
sinn á Akranesi hjá Björgu sem
saumaði sumarkjóla og buxnadress
á þær. Hún saumaði líka fatnað fyrir
frændfólk sitt og margt annað. Svo
breyttust tímarnir og farið var að
flytja mikið af ódýrum fötum frá út-
löndum svo saumastofur lögðust af
að miklu leyti.
Fjölskylda Bjargar flutti svo í
Mosfellsbæ og síðasti vinnustaður
Bjargar var í Húsgagnahöllinni, þar
vann hún á saumastofu og að lokum
fluttu þau á Hellu.
Það fannst fannst æxli í brjósti
Bjargar, vöðvabólga og verkir í lið-
um fóru að ágerast. Hún fór í aðgerð
og hresstist nokkuð. Fór í göngu á
Esjuna með Beru systur sinni og
var alsæl. En Björg greindist með
Hodgins-krabba og hver kúrinn tók
við af öðrum og heilsan fór hratt nið-
ur.
Helga, móðir Bjargar, sér nú á
eftir þriðja barni sínu. Það eru erfið
örlög.
Við vottum eiginmanni og börnum
samúð.
Ólöf P. og Guðlaug P.
Hraunfjörð.
Elsku amma mín.
Núna ertu farin frá
okkur, en þú ert
komin á betri stað,
þar sem þú þarft
ekki að þjást af þessum hræðilega
sjúkdómi sem er búinn að taka þig
frá okkur.
Þegar ég fer að hugsa aftur í
tímann, þegar ég var að koma til
þín og afa í Keflavík þá eru þetta
með betri minninum sem ég á frá
því að ég var lítill. Sérstaklega
þegar ég var heilu helgarnar hjá
ykkur afa og bara að vesenast með
ykkur, fara með afa í vinnuna og
hjálpa honum og vera svo bara
með ykkur og hjálpa þér í eldhús-
inu ef þú varst að baka kleinur.
Verst að þú náðir ekki að kenna
mér nokkuð sem bara þú gast
gert, t.d. að gera brauðtertu,
kleinur og sykraðar kartöflur "a la
amma". Ég þarf víst að æfa mig að
gera það til að ná því eins og þú.
Ísak Jón
Sigurðsson
✝ Ísak Jón Sig-urðsson fæddist
á Ísafirði 11. janúar
1928. Hann lést á
heimili sínu aðfara-
nótt 22. maí síðast-
liðins og var útför
hans gerð frá Ás-
kirkju 5. júní.
Ég vona að þú sért
búin að hitta bræður
þína og ömmu Huldu.
Þú ert komin á betri
stað þar sem þér líð-
ur vonandi betur, en
við munum öll sakna
þín.
Þinn Ísak.
Elsku tengda-
pabbi. Þú varst mað-
ur sem gott var að
kynnast, hlýr og
hæglátur, tókst vel á
móti mér og öllu mínu fólki og fyr-
ir það verð ég þér ávallt þakk-
látur. Þú varst mjög stoltur af þín-
um börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum, það leyndi sér
ekki enda rík ástæða til. Heima
leið þér þó best og þurfti nú stund-
um að toga þig í fjölskylduveisl-
urnar með töngum, en þegar þú
varst kominn á staðinn þá naustu
þín vel. Það er aldrei gott þegar
tvenna sem smellpassar saman er
aðskilin, hvor helmingur fyrir sig
virkar ekki vel en saman eru þeir
heilir og sterkir. Það er gott að
vita að nú eruð þið Gréta aftur
saman, sterk og glöð, og fylgist
með okkur öllum sem hugsum til
ykkar og elskum ykkur.
Tryggvi Þór Ágústsson