Morgunblaðið - 23.06.2007, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 23. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ástríður Guð-mundsdóttir
fæddist á Minna
Mosfelli í Mosfells-
sveit 25. ágúst 1930.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspítala
– háskólasjúkrahúss
á Landakoti 10. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Þor-
láksson, bóndi á
Seljabrekku í Mos-
fellssveit, f. 29.11.
1894, d. 30.11. 1985,
og Bjarnveig Guðjónsdóttir, hús-
freyja á Seljabrekku, f. 5.11. 1896,
d. 14.6. 1979. Systkini Ástríðar eru
Þorbjörg, f. 16.1. 1920, Þorlákur,
f. 9.12. 1921, Málfríður, f. 21.3.
1923, d. 28.2. 1986, Valgerður, f.
24.8. 1924, d. 23.11. 2005, og Guð-
rún, f. 18.11 1925, d. 3.12. 2000.
Ástríður giftist 7.1. 1956 Stefáni
Eiríkssyni, fyrrverandi aðstoð-
arslökkviliðsstjóra á Keflavík-
urflugvelli, f. 3.10. 1934. For-
eldrar hans voru Eiríkur
Ástrós Eva, f. 28.9. 1991. 4) Stefán
Hrafn lögfræðingur, f. 15.2. 1963,
kvæntur Ásu Hrönn Kolbeins-
dóttur flugfreyju, f. 28.2. 1964.
Börn þeirra eru Jóhanna Dröfn, f.
29.11. 1992, og Einar Örn, f. 11.7.
2000. 5) Ásta Hrönn fram-
kvæmdastjóri, f. 16.10. 1967. Dótt-
ir hennar og Bjarna Felix Bjarna-
sonar, f. 3.2. 1968, er Álfheiður, f.
11.9. 1991. Ástríður og Stefán
bjuggu öll sín hjúskaparár í
Reykjavík.
Ástríður stundaði nám í Héraðs-
skólanum að Varmahlíð í Skaga-
firði og síðar í Menntaskólanum á
Akureyri þar sem hún lauk gagn-
fræðaprófi. Hún hóf störf sem
lyfjatæknir hjá Reykjavík-
urapóteki árið 1948 og starfaði í
þeirri atvinnugrein um nokkurra
ára skeið. Lengst af starfaði Ást-
ríður sem ferðamálafræðingur í
fjarsölu Flugleiða, nú Icelandair,
þar til hún lét af störfum fyrir ald-
urs sakir árið 2000.
Ástríður verður jarðsungin frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Eiríksson, húsa-
smíðameistari frá
Djúpadal í Skaga-
firði, f. 20.6. 1905, d.
27.5. 1994, og Helga
Jónsdóttir, húsfreyja
frá Hrauni í Sléttu-
hlíð í Skagafirði, f.
21.4. 1903, d. 20.5.
1999. Börn Ástríðar
og Stefáns eru: 1) Ei-
ríkur Örn mat-
reiðslumaður, f. 24.3.
1956, d. 23.7. 2004.
Börn hans og Hrefnu
Stefánsdóttur, f.
16.2. 1961, eru Stefán, f. 20.7.
1990, Brynja, f. 2.6. 1992, og Eirík-
ur, f. 9.10. 1996. 2) Guðmundur
Már lýtalæknir, f. 2.7. 1959,
kvæntur Auði Margréti Möller, f.
11.11. 1959, dætur þeirra eru
Signý Ásta, f. 24.6. 1985, Ásdís
Björk, f. 2.3. 1988, og Edda Rún, f.
4.4. 1992. 3) Helga Björk flug-
freyja, f. 29.7. 1961. Börn hennar
og Einars Vilbergs Hjartarsonar,
f. 26.4. 1950, eru Stefán Vilberg og
Einar Vilberg, f. 13.8. 1984, og
Manni finnst einhvern veginn að
mamma manns eigi að lifa að eilífu.
En auðvitað veit maður að svo er ekki
þrátt fyrir að það geti verið erfitt að
sætta sig við það. Þá sérstaklega þeg-
ar maður sér á eftir eins lífsglöðum
einstaklingi og hún mamma mín var.
Mamma greindist fyrst með krabba-
mein fyrir u.þ.b. 2 áratugum síðan.
Hún var einstaklega lagin við það að
láta lítið bera á veikindum sínum.
Hún aftók það með öllu að hún væri
eitthvað veik. Hún tók bara á vand-
anum þegar hann kom upp, hafði bet-
ur og hélt áfram.
Fyrir um það bil 10 árum síðan
varð fjölskyldan fyrir miklu áfalli þeg-
ar faðir okkar fékk heilabilun og flutti
í framhaldi þess á hjúkrunarheimili
þar sem hann dvelst í dag.
Álagið á mömmu jókst til muna en
að játa sig einhvern tíma veika, það
var af og frá.
Það var ekki fyrr en elsti bróðir
okkar, Eiríkur Örn, lést fyrir um 3 ár-
um síðan að maður skynjaði það að
mamma væri ekki alveg eins heilsu-
hraust og hún vildi vera láta. Andlát
hans gekk henni mjög nærri og þarna
sá maður svart á hvítu hve móðurást-
in ristir djúpt.
En áfram lék hún leikritið af mikl-
um sóma þangað til líkaminn hennar
gat ekki meir.
Við systur fylgdum henni á sjúkra-
húsið fyrir 3 mánuðum síðan, þaðan
sem hún átti ekki afturkvæmt.
Það er margs að minnast.
Mamma og pabbi voru mér stoð og
stytta við uppeldi dóttur minnar Álf-
heiðar, þar sem ég sökum vinnu
minnar var mikið fjarverandi. Fyrir
það vil ég sérstaklega þakka.
Hún fylgdist vel með okkur mæðg-
um og hringdi oft á dag til að athuga
hvernig við hefðum það og hvað við
værum að gera. Oft og tíðum fannst
okkur nú nóg um en í dag söknum við
þessa gífurlega. Við söknum afskipt-
anna, heilræðanna, umhyggjunnar,
húmorsins og hlátursins.
Mamma var ákveðin og fylgin sér.
Hún fylgdist vel með sínu fólki og
vildi öllum vel.
Hún var mikil amma og sinnti
ömmubörnunum sínum vel og mikið.
Hún var vinsæl til vinnu og vinamörg.
Hvort heldur var um ræða stelpurnar
úr Reykjavíkurapóteki frá 1948, vina-
hópinn úr Slökkviliðinu á Keflavíkur-
flugvelli eða Farskrá Flugleiða eign-
aðist mamma ávallt góða og trausta
vini sem henni fylgdu alla tíð.
Mamma var einkar glæsileg kona.
Hún var ávallt vel til höfð og brýndi
það mikið fyrir okkur systrum að
gera slíkt hið sama. Jafnvel á sjúkra-
beði sínu sá hún til þess að varalit-
urinn væri á sínum stað.
Það allra besta veganesti sem ég
fékk frá mömmu var að lifa lífinu lif-
andi. Ég held ekki, ég veit að ef mað-
ur tileinkar sér þannig lífsmáta þá
kemst maður í gegnum eld og brenni-
stein ef því er að skipta.
Ég þakka þér mamma mín fyrir
allt og allt. Þú kvaddir í svefni, falleg
sem endranær, og yfir þér var friður
og ró. Þannig minnist ég þín elsku
mamma mín og kveð þig með loka-
orðum ljóðsins „Smávinir fagrir“:
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
Þín dóttir og nafna,
Ásta Hrönn.
Í dag kveð ég hinstu kveðju
tengdamóður mína, Ástríði Guð-
mundsdóttur. Ég var stödd á Mal-
lorca ásamt börnum mínum og nokkr-
um úr minni nánustu fjölskyldu þegar
mér bárust tíðindin um andlát Ástu.
Auðvitað vissi ég hvert stefndi og
undirbjó börnin mín undir það þegar
við kvöddum hana 7. júní sl. Mér
fannst að ég þyrfti að fara strax heim
en eins og Auður systir sagði; hún
Ásta hefði viljað að við héldum okkar
striki, barnanna vegna. Já, barna-
börnin voru henni og Stefáni, tengda-
föður mínum, allt. Alltaf boðin og búin
að gæta þeirra hvernig sem stóð á.
Fyrir um það bil 21 ári kom ég inn í
þessa fjölskyldu og var mér tekið með
kostum og kynjum, eins og þeim hjón-
um var einum lagið. Ég var þá sjálf
nýbúin að missa móður mína. Vin-
kona Ástu, Guðlaug, sagði við mig:
Mikið ertu heppin Ása mín að hafa
fengið hana Ástu fyrir tengdó – þar
fékkstu svo sannarlega góða konu í
móðurstað. Og það átti eftir að reyn-
ast hverju orði sannara.
Við Ásta áttum strax skap saman.
Við áttum þess kost að ferðast tals-
vert, þar sem við störfuðum báðar hjá
sama fyrirtæki. Við Stefán Hrafn, og
svo Jóhanna og Einar Örn seinna, fór-
um oftar en einu sinni til Flórída sam-
an og þar var Ásta á heimavelli, leið
hvergi betur en í sólinni þar.
Við tvær fórum í ófá skipti til
Bandaríkjanna í styttri ferðir og náð-
um við að spjalla saman um alla
heima og geima. Margir höfðu orð á
því hve dugleg Ásta var að fara í þess-
ar stuttu ferðir með mér yfir hafið og
ekki síst ég. En hún var ein af þeim
sem njóta sín í faraskjótum há-
loftanna, enda sagði hún iðulega við
mig að hún hefði verið flugfreyja í
fyrra lífi. Margir kollegar mínir höfðu
oft orð á því hve ég væri heppin að
eiga svona skemmtilega tengdamóð-
ur. Já, ég man hversu spennt hún var
þegar ég komst að sem flugfreyja hjá
Flugleiðum, alveg eins og hún hefði
gengið í gegnum það ferli sjálf. Það
var Ásta sem sagði mér hver væri
munurinn á molli og department
store, hvaða búðir ég ætti að fara í og
öll helstu tískumerkin þekkti hún,
hún var á heimavelli í borgum Banda-
ríkjanna.
Síðustu ár gekk Ásta ekki heil til
skógar, en leiddist meira en allt að
tala um veikindi, og í raun og veru
gerði enginn sér grein fyrir hversu
veik hún var orðin, þar sem hún bar
sig ætíð svo vel. Og alltaf var stutt í
húmorinn og svaraði hún aðspurð um
sín veikindi: Það er ekkert að mér! Og
tölum um eitthvað annað. En þegar
frumburður hennar, Eiríkur Örn, lést
fyrir þremur árum, þá fyrst fannst
mér henni fara hrakandi. Hún náði
ekki að kveðja hann eins og hún hefði
viljað og ég veit að hún sætti sig aldrei
við það.
Ég reyni að fella ekki tár þegar ég
set þessar línur á blað, en ég hef misst
eina af mínum bestu vinkonum, trún-
aðarvinkonu, yndislega tengdamóður
og ömmu barnanna minna. Það verð-
ur skrýtið í afmæli Einars míns, hinn
11. júlí nk., að hafa ekki ömmu með
pönnukökur og kleinur sem allir bíða
eftir, samkvæmisljónið ömmu sem
átti svo auðvelt með að ná öllum í
kjaftastuð.
Ég veit að systkini mín og vinkonur
mínar sakna hennar.
Hvíl í friði mín elskulega tengdó.
Ása Hrönn Kolbeinsdóttir.
Nú ertu farin, elsku besta amma,
en það er eins og í gær að þú stóðst
inni í eldhúsinu í Strandarhöfði og
bakaðir fyrir okkur pönnukökur...
heimsins bestu pönnukökur. Þegar
við hugsum um þig sjáum við fallega
og prúða konu með nýjasta varalitinn
frá París. Þegar við vorum litlar og þú
og afi bjugguð á Barðaströndinni þá
var það hið mesta sport að kafa djúpt
inn í kompu og fara í fjarsjóðsleit og
við komum reglulega til baka hlaðnar
snyrtivörum og skarti og þóttumst
ákaflega fínar frúr, rétt eins og amma
sem við litum svo mikið upp til.
Með trega í hjarta skrifum við
þessa minningagrein en við getum
ekki annað en brosað þegar gamlir
tímar eru rifjaðir upp, minningar,
pönnukökulyktin og allar þær ódauð-
legar stundir þar sem þú fórst á kost-
um. Í gegnum öll veikindin þín varstu
alltaf svo sterk og leyfðir okkur
barnabörnunum aldrei að finna fyrir
því að þú værir á einhvern hátt lasin
eða ættir erfitt, slíkur baráttuvilji og
bjartsýni er vandfundinn og ættu allir
að taka þig sér til fyrirmyndar. Við
þökkum guði fyrir að hafa gefið okkur
svona góða ömmu og þú munt lifa
áfram í hjörtum okkar að eilífu. Guð
blessi þig elsku amma.
Þínar trillur,
Signý Ásta, Ásdís Björk
og Edda Rún.
Elsku amma mín.
Þegar ég frétti af því að þú værir
farin áttaði ég mig ekki strax á hversu
mikið ég missti. En núna eru það
þessir litlu hlutir eins og að þú hringir
ekki mörgum sinnum á dag bara til að
athuga hvernig ég hafi það, að þú
komir ekki heim til mín að baka
pönnukökur, engin sem jagast í mér
eða segir mér að nú verði ég að taka
til í herberginu mínu.
Ég tel mig vera heppna að vera ein
af þeim sem hitti þig oftast. Þú varst
oft að passa mig sem barn og heim-
sóttir mig oft þegar þú bjóst í vest-
urbænum þín síðustu ár. Þú varst allt-
af tilbúin að gera allt fyrir alla og
minnist ég þess þá þegar við keyrðum
með kleinur og pönnukökur út um all-
an bæ. Þú varst alltaf að passa okkur
barnabörnin eða gera okkur greiða.
Þó ég vildi eflaust ekki viðurkenna
það áður, þá mun ég taka allt það sem
þú sagðir mér og kenndir mér með
mér út í lífið og læra af því. Þú varst
frábær amma og það skemmtilegasta
var hvað við fundum öll fyrir því hvað
ástin þín til okkar var mikil og hvað
við öll fengum jafnt af henni. Dúskur
og Dúlla eru voða hress en sakna
ömmu sinnar voðalega mikið. Ég man
þegar ég, mamma, Helga og Ástrós
heimsóttum þig á Landakot og þær
löbbuðu inn og þú sagðir ekki neitt.
En þegar ég kom inn fórstu í svona
rosalegt hláturskast og muldraðir
eitthvað út úr þér með svona tón sem
þú varst vön að tala við kisurnar.
Þarna vissi ég að þú elsku amma mín
værir þarna innst inni ennþá.
Mér finnst leiðinlegt að hafa ekki
komið oftar í fiskibollur og spjall, að
við steingleymdum að láta þig kenna
mér að baka bestu pönnukökur í
heimi, að geta ekki sagt þér að ég sé
komin í menntaskóla og síðast en ekki
síst eiga ekki fleiri samverustundir
með þér. Ég vil bara þakka þér elsku
amma mín allt sem þú hefur gefið mér
og gert fyrir mig. Ég er án efa mun
betri manneskja út af þér. Þú kvaddir
okkur falleg og í frið og ró. Betra gæti
ég ekki óskað mér.
Þín ömmustelpa,
Álfheiður.
Ein besta kona sem ég hef hitt er
horfin áður en ég náði að kynnast
henni nógu vel. Ég átti margt ósagt
við hana og ógert með henni. Ástríður
Guðmundsdóttir, amma mín, er nú
horfin til ókannaðra slóða og það eina
sem ég get gert er að minnast hennar
sem góðrar manneskju. Aldrei á ævi
minni heyrði ég hana kvarta. Þrátt
fyrir veikindin sem höfðu hrjáð hana í
langan tíma kvartaði hún aldrei nema
kannski þegar maður gleymdi að
greiða á sér hárið. Ég mun ekki vera
leið yfir dauða hennar, einungis létt
fyrir hennar hönd. Ég mun sakna
hennar, auðvitað, en ég vil frekar
minnast hennar og allra góðu hlut-
anna sem hún gaf frá sér. Gott dæmi
um þessa hluti voru pönnukökurnar
og kleinurnar víðþekktu. Í hverri ein-
ustu fjölskylduveislu eða afmæli sem
maður kom í þá voru alltaf nýbakaðar
og ilmandi pönnukökur á borðinu. Og
ekki var verra að koma í heimsókn
um helgar þar sem kræsingar biðu á
borðum eftir manni. Amma lét sig
varða um hlutina og henni var ekki
sama hvað varð um mann. Sama
hversu þreyttur maður varð á þessari
miklu væntumþykju þá skipti það
hana engu máli. Hún gaf sig ekki fyrr
en maður var kominn á rétta braut á
ný. Þetta kallar maður nú almenni-
lega manneskju og það með réttu. Ég
elska þessa konu og mun sakna henn-
ar ósegjanlega mikið. En hennar tími
var kominn og hún svífur nú upp þar
sem hennar verður beðið og móttökur
þar verða vonandi jafn góðar og þær
voru þegar við heimsóttum hana. Það
besta sem ég veit við fráfall hennar er
að nú hittir hún son sinn, pabba minn,
aftur og ég vona að hún beri honum
bestu kveðjur frá öllum hérna niðri
sem sakna hans og elska. Nú eru þau
sameinuð aftur og við sem eftir lifum
munum finna fyrir tvöfaldri ást og
vernd frá himnum. Nú er hún komin á
miklu betri stað og þrátt fyrir það að
hún sé ekki hér á meðal vor er hún
alltaf hjá okkur og gætir okkar sem
best hún getur.
Brynja Eiríksdóttir.
Elsku amma!
Við kveðjum þig með söknuði því
þú varst besta amma í heiminum! Þú
gerðir allt fyrir okkur og varst alltaf
svo glöð og bakaðir líka bestu pönnu-
kökur í heimi! Það var alltaf gott að
koma til þín. Við hefðum viljað hafa
þig með okkur hér á Mallorca því það
er svo gaman að hafa þig með og þér
leið svo vel í sólinni.
Við munum sakna þín!
Þín barnabörn,
Jóhanna Dröfn og Einar Örn.
Var fólk öðruvísi fyrir rúmum 50
árum síðan? Þegar kærir vinir eru
kvaddir kemur margt fram í hugann
sem erfitt er að festa á blað í stuttri
kveðju.. Ásta kemur þar mikið við
sögu svo og Stebbi sem var sem upp-
eldisbróðir minn öll mín uppvaxtarár.
Við Stebbi vorum óaðskiljanlegir,
löngum kallaðir tvíburar þegar við
vorum að stunda lífið eins og það
var þá kallað á okkar máli í Vetrar-
garðinum og víðar. Hvað vorum við að
þvælast á skemmtistöðunum annað
en að leita að stelpum sem við urðum
ástfangnir af og síðan giftumst.
Þegar ég tala um Ástu og Stebba á
ég að sjálfsögðu við Ástríði Guð-
mundsdóttir og Stefán Eiríksson
frænda minn.
Við vorum svo heppnir að kynnast
um svipað leyti þeim sem síðar urðu
eiginkonur okkar og ennþá heppnari
að þær smellpössuðu saman og það
samband stóð meðan þær lifðu.
Á ekki alltaf að skrifa kveðju með
trega? En ég geri það eins og þær
hefðu viljað.
Lífsglaðari manneskjur en þær
Ásta og Sigga Gyða voru ekki til og
sem betur fer skilja þær eftir sig stór-
an hóp sem hefur sömu lífsgildi.
Á langri ævi taka örlögin stundum í
taumana og að ráða lífi okkar öðruvísi
en við hefðum kosið. Ásta og Stebbi
urðu fyrir áföllum á lífsleiðinni.
Stebbi fékk tvívegis áfall sem hefur
gert það að verkum að hann hefur
þurft að dvelja á hjúkrunarheimili og
elsti sonur þeirra Eiríkur Örn lést
sviplega fyrir nokkrum árum síðan.
Ef ég hefði átt að skrifa minning-
argrein um hana Ástu hefði plássið í
Mogganum ekki dugað.
Ég þakka fyrir mig og mína fjöl-
skyldu. Kynnin við Ástu og hennar
fólk hafa gert lífið betra
fyrir mig og mína.
Enn og aftur: þetta getur ekki ver-
ið minningargrein heldur kveðja þar
til við sjáumst öll aftur.
Stebbi og fjölskylda, innilegar sam-
úðarkveðjur frá okkur öllum.
Sigurgeir Sigurðsson,
Seltjarnarnesi.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elskuleg móðursystir mín, „Ásta
systir“ eins og mamma kallaði hana
ávallt, hefur kvatt þetta líf, aðeins
fyrr en hún og aðrir höfðu ráðgert.
Þrátt fyrir heilsuvandamál síðustu
árin gerði hún alltaf lítið úr því öllu,
en hrósaði þeim læknum sem hjálp-
uðu henni í hástert: „Þetta eru ynd-
islegir menn og þeir allra bestu“,
sagði hún þegar það bar á góma. Ásta
og Stebbi eiginmaður hennar í meira
en hálfa öld voru einstaklega glæsileg
hjón, bæði dökk yfirlitum, en ávallt
bjart þar sem þau voru og mikill
hressileiki. Ríkidæmi þeirra var og
eru börnin og fjölskyldur þeirra, stór-
fjölskyldan á báðar hendur og vina-
hópurinn er stór.
Þegar til stóð að skíra fyrsta barna-
barnið okkar fyrir einu og hálfu ári
síðan, spurði Eva: Mamma hvað
finnst þér um nafnið Ásta? Þú hefur
alltaf talað svo hlýlega um hana Ástu
frænku þína, þannig að mér finnst
nafnið fallegt. Jú, stúlkan heitir Ásta
Rós og ber það mjög fallega.
Elsku Ásta, þín er sárt saknað, en
ég veit að þér hefur verið tekið fagn-
andi við Gullna hliðið. Hafðu þökk fyr-
ir allt sem þú hefur gefið mér, beint
og óbeint í gegnum tíðina.
Hvíl í friði,
þín frænka
Guðbjörg.
Komið er að leiðarlokum. Lífið er
allt of stutt, rennur frá manni eins og
örskot. Ásta frænka hefur kvatt
þennan heim. Hún var mér (Krist-
björgu) meira en frænka, nánast eins
og systir. Góð vinkona. Fyrstu minn-
ingabrotin eru þau þegar ég er 8 ára
og hún passaði mig á meðan mamma
mín fæddi Veigu systur og gaf mér
dúkku sem ég skírði í höfuðið á Ástu.
Hún er varðveitt.
Seinna sagði hún mér sögur af því
þegar ég var fengin að láni sem lítið
barn en þá var hún ung og ógift. Sög-
urnar verða ekki sagðar hér en lifa
Ástríður Guðmundsdóttir