Morgunblaðið - 23.08.2007, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Ásgeir Sig-urðsson fæddist
í Reykjavík 13.
september 1942.
Hann lést á heimili
sínu 14. ágúst sl.
Foreldrar hans
voru Sigurður Á.
Guðmundsson, f.
15.2. 1906, d. 30.7.
1959, forstjóri
málningarverk-
smiðjunnar Hörpu
hf., og frú Ragna
Björnsson fram-
kvæmdastjóri, f.
10.9. 1910, d. 26.12. 2006.
Foreldrar Sigurðar voru Guð-
mundur Pétursson skipasmiður,
f. 25.11. 1865, d. 4.3. 1947, frá
Grjóteyri í Kjós, og Margrét Kol-
beinsdóttir húsmóðir, frá Kolla-
firði, f. 1.4. 1869, d. 29.6. 1939.
Foreldrar Rögnu voru Jón
Björnsson, f. 10.3. 1876, d. 15.6.
1942, frá Svarfhóli í Stafholt-
stungum, kaupmaður í Borg-
arnesi, og Ragnhildur Jón-
asdóttir frá Sólheimatungu, f.
24.7. 1880, d. 15.5. 1967, handa-
vinnukennari og húsmóðir.
Systkini Jóns eru Margrét, f.
6.11. 1945, félagsráðgjafi, gift
Þóri Haraldssyni flugumferð-
arstjóra, og Björn, f. 18.7. 1947,
forstöðumaður í Landsbanka Ís-
lands, kvæntur Heklu Smith, fv.
framkvæmdastjóra.
Jón kvæntist 16.8. 1985 Mar-
gréti Oddsdóttur, skurðlækni og
prófessor, f. 3.10. 1955. Synir
þeirra eru Oddur Björn, nemi, f.
15.6. 1991, Sigurður Árni, nemi,
Þjóðviljanum, m.a. sem út-
breiðslustjóri, vann að stofnun
Blaðaprents og sem blaðamaður.
Árið 1981 réðst hann til Vik-
unnar, þar sem hann starfaði til
ársins 1985 er hann fluttist ásamt
Margréti eiginkonu sinni til
Bandaríkjanna, þar sem hún
stundaði nám í skurðlækningum.
Fyrstu tvö árin þar starfaði hann
sem fréttaritari Morgunblaðsins
og Bylgjunnar. Jón var fréttarit-
ari Ríkisútvarpsins í Bandaríkj-
unum 1987 til 1994, er hann flutt-
ist aftur til Íslands. Eftir heim-
komu starfaði hann við dagskrár-
gerð hjá Rás 1 á Ríkisútvarpinu
til dauðadags. Tvívegis tók hann
sér fimm mánaða leyfi frá RÚV
er hann starfaði sem kosn-
ingaráðgjafi.
Jón starfaði mikið að
félagsmálum. Á árunum 1971-
1973 var hann formaður SÍNE.
Hann var um tíma í stjórn Leigj-
endasamtakanna, Samtaka her-
stöðvaandstæðinga og Neytenda-
samtakanna. Hann var einn af
stofnendum Búseta og sat um
tíma í stjórn samtakanna. Hann
sat í stjórn Blaðamannafélags Ís-
lands og var um tíma varafor-
maður félagsins, formaður samn-
inganefndar þess um árabil og
tók að sér fjölda verkefna fyrir
félagið. Hann var mikill áhuga-
maður um vandaða blaða-
mennsku og má í því sambandi
nefna að hann hélt samtals um 30
námskeið í blaðamennsku víða
um land. Hann var um árabil for-
maður og í stjórn
Starfsmannasamtaka RÚV. Jón
sat í fyrstu stjórn RÚV ohf.
Útför Jóns verður gerð frá
Hallgrímskirkju í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
f. 12.4. 1993, og
Ragnar Már, f. 12.4.
1993, d. 2.6. 1993.
Fyrri kona Jóns var
Þórunn Sigríður
Þorgrímsdóttir (kv.
1973), hönnuður.
Sonur þeirra er Þor-
grímur Darri við-
skiptafræðingur, f.
12.8. 1974. Kona áð-
ur Elín Hjaltadóttir
(kv. 1964), sálfræð-
ingur. Dóttir þeirra
er Sigríður við-
skiptafræðingur, f.
8.3. 1964. Sigríður er gift Hall-
steini Magnússyni bókbindara og
eru synir þeirra Haukur, f. 1991,
og Kári, f. 1993.
Jón lauk stúdentsprófi 1962 frá
Verslunarskóla Íslands og stund-
aði síðan nám í verslunarfræðum
í London School of Foreign
Trade. Árið 1971 lauk hann BA-
prófi í heimspeki og sálfræði frá
UCLA í Bandaríkjunum. Hann
stundaði framhaldsnám í fjöl-
miðlun og stjórnmálafræði í
Freie Universität í Vestur-Berlín
1973-1977. Jón varð löggiltur
skjalaþýðandi og dómtúlkur árið
1985 og útskrifaðist með MBA-
próf frá Háskóla Íslands árið
2002.
Jón Ásgeir starfaði við ýmis
skrifstofu- og verslunarstörf til
ársins 1967 er hann hóf nám í
Bandaríkjunum. Eftir nám 1971
starfaði hann m.a. við kennslu í
sálfræði í MT þar til hann fór til
náms í Þýskalandi. Eftir heim-
komu árið 1977 starfaði Jón á
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Stuttu og erfiðu veikindastríði
Jóns Ásgeirs er lokið. Með trega og
miklum söknuði kveð ég kæran bróð-
ur en hugleiði á sama tíma hve lán-
söm ég hef verið að hafa átt hann fyr-
ir bróður.
Jón var ekki aðeins einstaklega
góður bróðir, heldur má segja að
hann hafi oft á tíðum reynst mér og
yngri bróður okkar, Birni, eins og
besti faðir eftir að við misstum föður
okkar ung að árum, 12 og 14 ára, en
Jón var þá 17 ára. Jón var traustur og
ávallt reiðubúinn að hlusta, ræða
málin, miðla af þekkingu sinni, gefa
góð ráð og aðstoða ef svo bar undir.
Góðar minningar koma upp í hug-
ann um skemmtileg og áhyggjulaus
æskuár, en æskuheimili okkar systk-
inanna á Ásvallagötu 24 stóð ávallt
opið fyrir vinum og kunningjum og
fjölmargt ungt fólk sótti þangað heim
á þessum árum. Einmitt þar kynnti
Jón mig fyrir Þóri sem síðar varð eig-
inmaður minn. Gamansemin var
aldrei langt undan hjá Jóni og var
honum lagið að spauga og sjá
skondnar hliðar á lífinu og tilverunni.
Aldrei var komið að tómum kof-
unum hjá Jóni, hann var fjölfróður
maður, sílesandi frá fyrstu tíð og á
árunum þegar þátttaka í skemmt-
anahaldi var í hámarki, var
ekki óalgengt að sjá glitta í bók
(pocket) í jakkavasa Jóns. Man ég að
það kom fyrir að haldið var að bæk-
urnar innihéldu eitthvert lítilfjörlegt
efni, en það var öðru nær, þetta voru
yfirleitt hávísindalegar fræðibækur
sem gripið var til þegar færi gafst.
Farsæl sambúð Jóns og Margrétar
hefur staðið í næstum þrjá áratugi,
en þau eignuðust þrjá syni, einn son
misstu þau kornungan er þau voru
búsett í Bandaríkjunum.
Með fyrri eiginkonum átti Jón
dóttur og son.
Elskulegri mágkonu er þakkað
fyrir að hafa staðið eins og klettur við
hlið Jóns í erfiðum veikindum hans
og fyrir að hafa annast hann af alúð
og umhyggju, sem létti honum erfiða
þrautagöngu.
Elsku Margrét, Oddur Björn, Sig-
urður Árni, Þorgrímur Darri, Sigríð-
ur og aðrir fjölskyldumeðlimir við
Þórir vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur á stund sorgar og saknaðar.
Blessuð sé minning Jóns Ásgeirs
og megi hún lifa með okkur.
Margrét systir.
Okkur verður orða vant, þegar við
neyðumst til að kveðja kæran
tengdason okkar, Jón Ásgeir Sig-
urðsson. Hann var ekki einasta
tengdur okkur fjölskylduböndum,
hann var líka einn af þeim vinum sem
manni þykir mest um vert að eiga í
lífinu og hafa nærri sér. Hann var
einstaklega fjölfróður, hvort heldur
var um innlend eða erlend málefni og
æði oft vörpuðu snjallar og áleitnar
athugasemdir hans algerlega nýju
ljósi á málefnin sem til umræðu voru
hverju sinni. Hann opnaði nýja sýn
um leið og hann brosti sínu bjarta
hógværa brosi. Hann var það sem
svo vel er sagt á íslensku: vandaður
maður til orðs og æðis.
Við hjónin fórum með þeim Jóni og
Margréti dóttur okkar í mörg ferða-
lög, og dvöldumst margsinnis hjá
þeim í Bandaríkjunum á meðan þau
dvöldu þar við nám og störf, og
glöddumst við hverja heimsókn
þeirra og drengjanna til okkar á Ísa-
firði. Heimili þeirra stóð ekki aðeins
opið okkur, heldur fjölda ættingja og
vina – allir voru velkomnir í hús Jóns
og Margrétar. Eftir að þau fluttu
heim varð heimili þeirra í Kópavog-
inum Heimilið með stórum staf, rétt
eins og í gamla daga, þegar hver fjöl-
skylda utan af landi átti vísa vist hjá
tilteknum ættingjum, þegar leiðin lá
til Reykjavíkur – heimilið sem vinir
þeirra og ættingjar settu sig ekki úr
færi að heimsækja.
Þegar svo stendur á sem nú, að við
neyðumst til að kveðja kæran vin og
tengdason langt fyrir aldur fram, er
hollt – en um leið sársaukafullt – að
hugsa um allar þær glöðu stundir
sem við áttum með honum.
Mannshuganum er sem betur fer
gefinn hæfileiki til að halda til haga
því sem gott er og gefandi og láta það
vega upp á móti söknuðinum.
Kæri Jón Ásgeir,
Krjúptu að fótum friðarboðans
Fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Blessuð veri minning þín.
Við biðjum Guð að blessa og
styrkja aðstandendur.
Magdalena og Oddur.
„Hvað erum við búnir að þekkjast
lengi?“ spurði Jón mágur minn,
tveimur dögum áður en hann lést, þá
fyrst vissi ég að hann var að kveðja
mig. Ég hafði ekki gert mér grein
fyrir því að hann væri svona langt
leiddur af þessum sjúkdómi sem
greindist aðeins þremur mánuðum
áður. Ég svaraði 41 ár, aðeins lengur
en konuna og þá kímdi hann. Hann
vissi hvað ég átti við.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Með þessum fallega sálmi kveð ég
vin minn og mág.
Þórir.
Nú er allur einstakur maður, Jón
Ásgeir Sigurðsson – mágur okkar.
Þrátt fyrir ólíkan bakgrunn varð
okkur fljótt vel til vina og ljóst að hér
var kominn rétti maðurinn fyrir
Margréti systur okkar.
Eitt af því sem einkenndi Jón var
andlegt jafnvægi. Þó er okkur minn-
isstætt eitt atvik þar sem við gengum
fram af honum. Nokkrir úr fjölskyld-
unni voru saman á gömlum Landró-
ver á leiðinni á gönguskíði upp á
Seljalandsdal við Ísafjörð. Snjó-
þungt var, skyggni var lélegt og
gekk á með éljum. Faðir okkar var
við stýrið og skiptir engum togum að
í blindunni fer bíllinn út af í brattri
hlíðinni. Jón átti greinilega ekki von
á öðru en að hér yrði látið staðar
numið. Þegar búið var að ná bílnum
aftur upp á veg og honum varð ljóst
að ferðinni ætti að halda áfram upp á
dal var honum nóg boðið; frekar
segði hann skilið við fjölskylduna
heldur en að halda ökuförinni áfram.
Jón fór út úr bílnum og hvarf í sort-
ann. Gerðum við ráð fyrir því að
hann gengi til baka heim í hlýjuna.
Okkur rak því í rogastans þegar
hann birtist glottandi uppi á Selja-
landsdal tæpum klukkutíma síðar.
Jóni þótti fátt skemmtilegra en
umræður um þjóðfélagmál og fylgd-
ist hann mjög vel með. Það var sér-
staklega gaman að ræða við hann því
að þrátt fyrir mikla þekkingu og
skilning á þessum málum fór því
fjarri að hann setti sig á háan hest
þegar hann ræddi málin við leik-
menn. Það sem hann sóttist eftir var
að heyra sjónarmið annarra og rök-
ræða. Á þessu sviði var ekkert um-
ræðuefni svo ómerkilegt að það
þyrfti ekki að ræða.
Af okkur sjö systkinunum búa
fimm utan Reykjavíkur. Margt hefur
þurft að sækja til höfuðborgarinnar í
gegnum tíðina og oft gist hjá Jóni og
Margréti. Við vitum að ekki stóð allt-
af vel á en aldrei fundum við annað
en við værum hjartanlega velkomin
og voru móttökurnar góðar. Þar fyr-
ir utan minnumst við skemmtilegra
fjölskylduboða sem þau hjónin voru
dugleg við að halda.
Við kveðjum í dag þennan heiðurs-
mann og minnumst hans fyrir skarp-
skyggni, drengskap og prúð-
mennsku.
Elías Oddsson,
Ólöf Björk Oddsdóttir,
Haukur Oddsson,
Jóhanna Oddsdóttir,
Pétur Oddsson,
Sigurður Oddsson.
Ein elsta myndin sem ég á af Jóni
Ásgeiri er frá 1972/3 en þar er hann
með axlarsítt, þykkt og dökkt hár, al-
skegg og gleraugu, í grænleitum
flauelsjakka með axlarspælum.
Hann var formaður SÍNE, nýlega
kominn heim frá Bandaríkjunum og
hafði þar og hér tekið þátt í mótmæl-
um gegn stríði og stríðsrekstri.
Myndin er á síðu úr alþjóðlegu öku-
skírteini.
Önnur mynd er af Jóni Ásgeiri í
litla eldhúsinu okkar í Schlüter-
strasse í Berlín. Á borðinu er dag-
blaðabunki dagsins í dag, í gær og í
fyrradag sem hann er að lesa og jafn-
framt skrifa frétt á ritvél. Litla
svarthvíta sjónvarpið er stillt á
morgunfréttirnar sem hann horfir á
með öðru auganu, jafnframt fylgist
hann með útvarpsfréttum dagsins
með öðru eyranu. Aðalathyglin er þó
á litlum dreng sem situr í rauðum
stól uppi á þvottavélinni. Þorgrímur
Darri er svangur og Jón er að gefa
honum að borða eitthvað sætt og
gott og saman skríkja þeir, áður en
Jón stekkur með fréttina upp í Sen-
der Freies Berlin til að hún megi
hljóma í kvöldfréttum Ríkisútvarps-
ins heima á Íslandi.
Þá er mynd af þeim feðgum þar
sem búið er að snúa bókstaflega öll-
um innanstokksmunum íbúðarinnar
á hvolf til að búa til hús, hoppidýnur,
undirganga og turna til að skemmta
þeim yngri. Þannig var Jón barngóð-
ur með eindæmum og það sama var
uppi á teningnum þegar Sigríður,
eldri dóttir hans, kom í heimsókn, öll
tækin í tívolíinu prófuð, dýragarður-
inn kannaður til hlítar o.s.frv.
- Og síðan koll af kolli; Jón að
kynna sér þýska stjórnmálasögu og
Das Kapital, Jón að flokka sína papp-
íra og setja í merktar skúffur þar
sem allt var í röð og reglu, Jón að
kaupa og lesa bækur um heimspeki
og fjölmiðlun, Jón að skrifa, Jón með
mikinn áhuga á að eignast videóupp-
tökutæki, sem fjárhagurinn þó ekki
leyfði þá, Jón að vinna við masters-
rannsókn sína á upplagi og út-
breiðslu dagblaðanna á Íslandi.
Mynd af Jóni Ásgeiri svörtum af
kolasalla af fótboltavellinum í laug-
ardagsfótbolta Íslendinganna í Berl-
ín sem „fótaboltastjarna“ og átrún-
aðargoð sonar síns.
Jón sem sinnti námi og störfum af
áhuga og kappi og virtist geta gert
ýmislegt í einu nema kannski að
vaska upp, en það hafði lítið verið á
uppeldisdagskrá á hans æskuheimili
þar sem talið var að karlmenn þyrftu
umfram konur fyrst og fremst næði
til að vinna og hugsa.
Heildarmyndin er af hugsjóna-
manni, hugmyndasmið og umfram
allt góðum dreng með einlægan
áhuga á sínum viðfangsefnum. Fram
á það síðasta var hann enn að hugsa
um málefni útvarpsins og fjölmiðlun-
ar í landinu og hvernig kenna ætti
nýrri kynslóð til verka. Að ræða um
það hvernig heimurinn hefði með að-
stoð allrar nýrrar tækni skroppið
saman og að hlakka til að fá fréttir
frá Afríku með Skype-símtali.
Okkar leiðir skildi eftir nokkurra
ára hjónaband en við héldum ætíð
góðu vináttusambandi og syni okkar
hefur hann verið ómetanleg stoð og
stytta og einstakur félagi alla tíð.
Margréti eiginkonu hans, börnum,
systkinum og fjölskyldunni allri
votta ég mína dýpstu samúð.
Þórunn Sigríður
Þorgrímsdóttir.
Þegar ég settist niður til að skrifa
nokkur orð til að minnast Jóns Ás-
geirs rifjuðust upp fyrir mér orð
Benjamíns Franklins: „Langt líf er
ef til vill ekki nógu gott, en gott líf er
nógu langt.“ Gott líf var sannarlega
það sem Jón Ásgeir átti. Hann átti
bæði ástríka fjölskyldu og góða vini,
auk áhugamála sem hann sinnti af
ástríðu.
Ég var ein af þeim sem var svo
heppin að kynnast Jóni Ásgeiri.
Hann var giftur föðursystur minni
og þegar ég flutti suður til Reykja-
víkur 18 ára gömul jukust samskipti
mín við þau mikið. Það var nú reynd-
ar svo að ég hef bæði í gríni og alvöru
kallað þau foreldra mína í Reykjavík.
Alltaf voru þau boðin og búin til að
aðstoða mig við hvað sem var og fór
ég reglulega í mat í Birkigrundina.
Það var einstakt að búa að þeim
manni sem Jón Ásgeir var og kom
það sér m.a. vel þegar ég ákvað að
sækja um framhaldsnám erlendis.
Það var auðsótt mál þegar ég leitaði
til hans varðandi yfirlestur á um-
sóknarritgerð minni. Það er ekki efi í
mínum huga að aðstoð hans hefur
gert gæfumuninn, enda var hann
einn sá fyrsti sem ég hringdi í þegar
bréfið um að ég hefði komist inn
barst.
Ég minnist þín, Jón Ásgeir, með
hlýju í hjarta. Ég minnist umræðn-
anna sem við áttum í bílnum þegar
þú keyrðir mér heim eftir kvöldmat,
ég minnist þess hversu notalegt mér
þótti að vakna við glóðheitar erlend-
ar fréttir á Morgunvaktinni, ég
minnist rjómans, spennumyndanna
og hjálpsemi þinnar. Hugurinn er
fullur af minningum sem munu lifa
áfram, ég mun reyna að hafa dugnað
þinn og gagnrýna hugsun að leiðar-
ljósi – ég ætla að vera alltaf í námi
eins og þú.
Dauðinn dó, en lífið lifir,
lífs og friðar sólin skær
ljómar dauðadölum yfir,
dauðinn oss ei grandað fær,
lífið sanna sálum manna
sigurskjöld mót dauða ljær.
Helgi Hálfdánarson.
Elsku Magga, Oddur Björn, Siggi,
Darri, Sigga og fjölskylda, ykkur
votta ég mína dýpstu samúð og bið
Guð að styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Albertína Friðbjörg.
Jón Ásgeir Sigurðsson, vinur okk-
ar og samstarfsmaður, var að ýmsu
leyti óvenjulegur maður og aðlað-
andi. Hann þyrsti í fróðleik og bætti
stöðugt við sig reynslu og þekkingu
alla ævi. Hann var fundvís á nýjung-
ar, áhugaverðar fréttir og fyrirbæri
sem hann miðlaði til samferðamanna
sinna í útvarpi, blaðaskrifum eða
persónulegu spjalli.
Í stúdentapólitíkinni á háskólaár-
um okkar þegar hippamenningin
reis, stúdentauppreisnir geisuðu og
byltingarandi sveif yfir vötnum er-
lendis og hafði áhrif hér heima var
Jón Ásgeir í hringiðu atburða og um-
ræðu í Kaliforníu eða Þýskalandi.
Hann leiddi okkur í andrúmsloftið
með sér, m.a. með skrifum í Stúd-
entablaðið og Punkta, blað vinstri-
sinnaðra stúdenta. Hann var síðar
einn helsti tengill landsmanna við
bandarísk stjórnmál og dægurmál
sem fréttaritari Ríkisútvarpsins þeg-
ar Magga stundaði framhaldsnám í
Bandaríkjunum.
Jón Ásgeir barðist ekki fyrir eigin
frama, hagsmunir annarra voru í fyr-
irrúmi. Hógværð var aðalsmerki
hans og hann var forvitinn um fólk
og fyrirbæri, stefnur og strauma í líf-
inu. Hann kunni þá list að hlusta á
fólk og gerði það svikalaust. Sá eig-
inleiki átti kannski stærstan þátt í að
gera hann að þeim snjalla útvarps-
manni sem hann var.
Jón Ásgeir Sigurðsson