Morgunblaðið - 23.08.2007, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
að hlæja og spjalla yfir góðu kaffi eða
stórum tebolla en raunverulegur fé-
lagsandi byggist á því að sjálfsvirð-
ing manna sé óskert. Honum datt
aldrei í hug að líta á sig og sitt sam-
starfsfólk sem óvirka launþega sem
neyðast til að láta allt yfir sig ganga.
Reyndar bar hann ekkert síður hag
Ríkisútvarpsins fyrir brjósti því
hann áleit menningarlegt hlutverk
þess mikilvægt í samfélaginu og víl-
aði ekki fyrir sér að standa vörð um
það. Hann var hugrakkur og rétt-
sýnn og þar að auki skemmtilegur.
Þessi stóri og góði drengur, með
strákslegt brosið og prakkaralegan
hlátur, var okkar vinnustað ákaflega
dýrmætur. Við kveðjum nú frábæran
vinnufélaga og vottum ástvinum
hans einlæga samúð okkar.
Það eru viss forréttindi að vinna
með skemmtilegu fólki og það var
ekki vika liðin af samstarfi okkar
Jóns Ásgeirs í þættinum Samfélag-
inu í nærmynd í Ríkisútvarpinu þeg-
ar ég vissi að ég var í góðum höndum.
Hann var unglingurinn í okkar sam-
starfi, alltaf kátur, átti auðvelt með
að taka stríðni minni þegar ég sat
geispandi yfir erlendum fréttum sem
hann þýddi með annarri úr þýska
blaðinu „Frankfurter Rundschau“
og hann glotti þegar ég enn og aftur
lagði til að það yrði fjallað meira um
ítalska matargerð í þættinum okkar.
Það kætti hann einnig mjög þegar
hann lét mig lesa erlendar fréttir
með ægilega mörgum þýskum orð-
um sem ég gat ekki fyrir mitt litla líf
borið rétt fram, svo ég las þau bara
hratt og hann brosti út að eyrum.
Okkur þótti það einnig kostur að
við vorum gift inn í sömu fjölskyld-
una, Torfi minn og Magga hans
systkinabörn svo við gátum hist í
boðum og tekið þátt í gleðistundum
hvort hjá öðru.
Jón tók veikindum sínum með ein-
stöku æðruleysi sem kom mér ekk-
ert sérstaklega á óvart, og þegar
hann spurði mig hvort mér þætti
hann of kátur þá gat ég ekki annað
en brosað. Hann sagði mér að hann
ætlaði að njóta lífsins. Ég stakk þá
upp á því að við færum einhvern dag-
inn á Grillið og fengjum okkur hum-
ar og hann var til í það.Við náðum því
aldrei.
Á meðan ég skrifa þessa minning-
argrein er ég að sjóða niður tómat-
sósu og baka brauð, ég vona þó að
bragðið af sósunni verði gott þótt tár
mín hafi blandast henni, ég vildi bara
að ég gæti boðið Jóni Ásgeiri, mínum
kæra vini, í mat.
Við Torfi sendum þér, elsku
Magga og ykkur öllum sem elskuðuð
Jón, hlýjar hugsanir og vonum að
ykkur takist að vinna úr sorginni.
Sigurlaug M. Jónasdóttir.
Jón Ásgeir Sigurðsson gekk til liðs
við okkur í Samfylkingunni í Kópa-
vogi nokkru fyrir síðustu sveitar-
stjórnarkosningar. Hann vildi leggja
okkur lið í kosningabaráttunni. Við
komumst fljótlega að því að hann bjó
yfir mikilli þekkingu og hæfni sem
hann vildi miðla og myndi nýtast
okkur vel. Hann varð sérlegur ráð-
gjafi okkar. Hann brýndi okkur, leið-
beindi og hvatti til dáða. Gagnrýni
hans var uppbyggileg og ýtti undir
sjálfstraust okkar. Í kjölfarið náðum
við góðum árangri. Með þessum fá-
tæklegu orðum kveðjum við traustan
félaga og þökkum góða samfylgd.
Fjölskyldu Jóns sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Félagar í Samfylkingunni í
Kópavogi.
Ég kynntist Jóni Ásgeiri fyrst að
ráði í stúdentaráðskosningunum
1973. Þá dáðist ég að skipulagsgáfu
hans, eljusemi og ósérhlífni. Ég átti
eftir að dást oft að þessum eiginleik-
um Jóns seinna. En hann var ekki
aðeins óvenjulega vel gefinn maður.
Hann hafði líka óvenjulega gott og
hlýtt hjartalag. Jón Ásgeir stóð æv-
inlega með þeim sem minna áttu
undir sér og sá aldrei eftir tíma eða
fyrirhöfn í því skyni. Um 1980 vildi
svo til að ég missti vinnu sem ég
hafði haft. Jón Ásgeir kom mér í
vinnu á Vikunni. Þar unnum við sam-
an um nokkurra missera skeið og
það var skemmtilegur tími. Þar
kynntist ég líka annarri hlið á Jóni,
glettninni. Alltaf var það þó græsku-
laust en minningin mun ylja mér eins
lengi og ég lifi.
Stuttu seinna fór ég að vinna á
Bylgjunni. Þá var Jón kominn til
Bandaríkjanna með Möggu sinni.
Hann gerðist fréttaritari fyrir Bylgj-
una vestra. Seinna vann hann fyrir
Moggann og Ríkisútvarpið og þá
urðum við enn samstarfsmenn. Jón
var alla tíð ákaflega hollur Ríkisút-
varpinu og vildi veg þess sem mestan
og bestan.
Við hjónin áttum þess kost að
heimsækja Jón Ásgeir og Möggu í
Bandaríkjunum, bæði í New Haven
og Atlanta og nutum þar yndislegra
stunda. Jón Ásgeir var þeirrar gerð-
ar að það var alveg sama hvaða
greiða maður fór fram á, allt var hon-
um eðlilegt og sjálfsagt. Ég á honum
margt að þakka og verður ekki tí-
undað hér. Ótal sinnum sátum við
líka saman og fórum yfir sviðið. Mér
finnst hann auðvitað hafa dáið langt
um aldur fram. Við áttum eftir að
ræða svo margt. Ég sendi börnum
hans og Margréti konu hans innileg-
ust samúðarkveðjur.
Sigurður G. Tómasson.
Jón Ásgeir Sigurðsson
✝ Guðný Þ. Þórð-ardóttir fæddist
í Vöðlavík í Suður-
Múlasýslu 5. desem-
ber 1911. Hún and-
aðist á Hrafnistu í
Hafnarfirði hinn 12.
ágúst sl.
Foreldrar Guð-
nýjar voru Kristín
Björg Jóhannes-
dóttir, f. í Vöðlavík
14.10. 1881, d. 13.8.
1976, og Þórður
Benediktsson, f. í
Kirkjuvogssókn
22.10. 1891, d. 11.3. 1911. Bræður
Guðnýjar voru Jóhann Sigurður
Þórðarson, f. 1907, d. 1937, og
Auðunn Jóhannes Þórðarson, f.
1909, d. 1965.
Guðný giftist hinn 2.1. 1941
Óskari Sigfinnsyni skipstjóra frá
Norðfirði, f. 17.1. 1911, d. 1.11.
2003. Foreldrar hans voru Sig-
finnur Árnason, f. 1890, d. 1913,
og Júlía Sigurðardóttir, f. 1886, d.
1979. Börn Guðnýjar og Óskars
eru: Axel, f. 1933, Friðrik Grétar,
f. 1936, Jóhanna Kristín, f. 1939,
Auður Sigurrós, f. 1941 og Berg-
þóra, f. 1943.
Guðný var að miklu leyti alin
upp hjá þeim Sigurrósu Jóhanns-
dóttur og Hinriki
Sigurðssyni á Norð-
firði. Hún fór
snemma að vinna út
í frá og starfaði m.a.
við síldarsöltun og
hefðbundin fisk-
vinnslustörf með-
fram því að halda
heimili. Óskar starf-
aði lengst af sinni
starfsævi sem sjó-
maður á Norðfirði
en árið 1963 fluttu
þau hjón til Reykja-
víkur og bjuggu þar
allt til ársins 1997. Þá settust Ósk-
ar og Guðný að á Hrafnistu í
Hafnarfirði hvar þau bjuggu til
dánardags.
Guðný starfaði alla tíð ötullega
að félagsmálum, ekki síst er hún
bjó á Norðfirði. Hún var ein af
helstu driffjöðrum leikfélagsins í
Neskaupstað á þeim tíma og lék
sjálf og leikstýrði jöfnum höndum.
Þá tók hún þátt á kórastarfi alveg
fram á síðasta dag, má segja, því
nú síðast söng hún með Hrafnistu-
kórnum og var þar sem annars
staðar hrókur alls fagnaðar.
Útför Guðnýjar verður gerð frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku amma, nú er þinn tími kom-
inn, þú hafðir sagt svo oft að þú værir
alveg að deyja en allir aðrir voru þó
farnir á undan þér. Ég fékk að vera
nálægt þér áður en þú kvaddir og það
var mér dýrmætt.
Það er svo margs að minnast þegar
horft er til baka þau 40 ár sem ég hef
verið svo lánsöm að njóta þín að það
væri efni í heila bók, ferðirnar mínar í
rútunni til ykkar afa í Eskihlíðina þar
sem ég gisti og fékk að fara með í
heimsókn til Möggu og Guðnýjar á
loftinu og hinna. Við fórum ófáar ferð-
irnar á Skodanum til Auðar og,
amma, það eru líka ófá jólin sem ég
fékk að njóta nærveru ykkar afa í
Keflavík.
Í Eskihlíðinni fékk maður að bralla
ýmislegt og það var svo gaman að
vera með ykkur afa, þið spjölluðuð
mikið og kenndir þú mér kasínu í eld-
húsinu og þar fékk ég líka að mala
kaffi í kvörninni góðu. Það eru ekki
allir svo lánsamir að kynnast ömmu
sinni og afa og verð ég ævinlega
þakklát fyrir að hafa átt þennan frá-
bæra tíma með þér. Amma, þú varst
ein sú lífsglaðasta kona sem ég hef
komist í kynni við, þú varst alltaf í
góðu skapi, þú varst líka svo
skemmtileg að tala við, hafðir sterkar
skoðanir á hlutum og málefnum en
það var þó alltaf gaman að ræða við
þig þú gast líka leyft öðrum að hafa
sínar skoðanir. Þú varst svo mikið
fyrir leiklist og tókst þátt í því starfi
þegar þú varst fyrir austan og þú
varst líka mikið fyrir góða músík og
þér fannst gaman að syngja og þú
naust þín í kórnum á Hrafnistu þar
sem þín verður sárt saknað. Amma,
svo lékstu í mynd og varst eins og
flott Hollywood-stjarna á hvíta tjald-
inu þar sem þú naust þín vel og þar
fengu allir landsmenn að kynnast lífs-
gleði þinni sem var svo smitandi og
mér var sagt eftir þá sýningu hversu
frábæra ömmu ég ætti og ég veit það,
amma, að þú varst sú allra frábær-
asta amma í heimi.
Amma, það var heldur enginn sem
fylgdist eins vel með öllum sínum
ættingjum og þú. Það hafa sjálfsagt
flestir ef ekki allir af afkomendum
þínum yljað sér á sokkum og vett-
lingum sem þið afi prjónuðuð af
myndarskap og, amma, það var engin
eins vandvirk og þú. Spjallið okkar
fyrr í sumar er mér ofarlega í huga á
þessari stundu, þá ræddum við sam-
an á alvarlegum nótum og ég fékk að
heyra að líf þitt var ekki alltaf dans á
rósum en þú notaðir lífsgleðina og já-
kvæði til að yfirstíga það sem erfitt
var og það ætla ég að læra af þér.
Þú varst svo lánsöm að kynnast
góðum manni sem þú fékkst að eyða
yfir 70 árum með. Það var erfitt hjá
þér þegar hann kvaddi okkur fyrir
um fjórum árum, söknuður þinn var
mikill en, amma, nú veit ég að hann
tekur vel á móti þér og bíður þín með
opin faðminn og allir sem á undan þér
fóru.
Elsku amma, ég vil með þessum
orðum þakka þér fyrir allar stundir
okkar saman og ég bið þig að smella
stórum kossi á afa þegar þið faðmist.
Ég kveð þig nú, elsku amma, með
litlu ljóði og bið þess að Guð á himn-
um geymi þig og verndi.
Við minnumst þín áfram – hvern
einasta dag – og um þig við hugsum
með hlýju.
Þú einstaka kona sem Guð okkur
gaf. Hann geymir þig uns við hitt-
umst að nýju.
Hvíldu í friði, elsku besta amma
mín.
Þín,
Guðný Svava.
Elskuleg amma okkar hefur nú
kvatt þetta jarðlíf.
Guðný amma, eða amma í Eskihlíð,
eins og við kölluðum hana lengst af,
var einstök kona. Það er ekkert oflof
þó að við teljum hana með víðsýnustu
og heilsteyptustu manneskjum sem
við höfum kynnst á lífsleiðinni.
Í bernskuminningunum sér maður
fyrir sér mynd af ömmu og afa koma
keyrandi á gula Skódanum upp
Lundarreykjadalinn, með farangur-
inn á toppgrindinni. Við systkinin út á
hlaði, spennt og óþolinmóð, enda vissi
maður að þar sem amma var mátti
búast við skemmtilegum og líflegum
uppákomum. Það var gjarnan söngur
og sprell í kringum ömmu, enda var
hún afar söngelsk og mikill húmoristi.
Þegar við fórum hvert um sig að
fara til Reykjavíkur upp á eigin spýt-
ur hlakkaði maður til að fá eitthvað
gómsætt hjá ömmu, sem hún reiddi
fram meðan afi sótti okkur í Akra-
borgina. Síðan var búið um mann í
græna sófanum, og alltaf var nóg
pláss í hlýlegri íbúðinni í Eskihlíðinni.
Og hvort sem maður var að koma eða
fara mátti reiða sig á að bæði amma
og afi stæðu við eldhúsgluggann sinn
og veifuðu og fylgdust með ferðum
okkar.
Þrátt fyrir kynslóðabilið var hægt
að ræða nánast hvað sem var við
ömmu. Leiklistin var eitt af hennar
stærstu áhugamálum og kom gjarnan
við sögu þegar hún deildi með okkur
endurminningum að austan. Amma
var leikkona af guðs náð og hefði get-
að náð langt á því sviði. En leiklistin
var ekki eina listgreinin sem hún
lagði fyrir sig. Amma var sérlega
handlagin og vandvirk og hafa ófá
sokka- og vettlingapörin yljað barna-
börnum og barnabarnabörnum gegn-
um tíðina. Auk þess prýða listaverkin
hennar heimili okkar, mörg hver unn-
in eftir að hún komst á efri ár.
Við áttum ömmu sem lifði tímana
tvenna. Ömmu sem þvoði þvott í köld-
um bæjarlæk og kynntist því að hafa
fyrir lífinu í byrjun tuttugustu ald-
arinnar. Ömmu sem kynnti sér þá
tækni að tala við afkomendurna í út-
löndum á Netinu og hlusta á tónlist-
ina sem henni þótti svo vænt um á
geisladiskum. Ömmu sem gerðist
listakona og sjónvarpsstjarna á tí-
ræðisaldri.
„Það er svo gaman að lifa,“ voru
kjörorð ömmu og hún naut lífsins og
tók fullan þátt í því nánast fram á síð-
asta dag.
Við erum þakklát fyrir að makar
okkar og börn fengu að kynnast
ömmu. Hún fylgdist vel með sínu fólki
og var alltaf með á nótunum og hélt
sínu virðulega fasi allt til hinsta dags.
Nú er ómurinn af söngnum hennar
ömmu orðinn að englasöng.
Anna Guðný, Gísli, Sigríður,
Brynjólfur Óskar,
Kristín Sigurrós og Ástríður.
Þegar mér bárust þær fréttir að
vinkona mín Guðný Þórðardóttir
hefði kvatt þetta líf, settist ég niður
og horfði á heimildarmynd Þórsteins
Jónssonar, Ómur af söng. Með bros á
vör rifjaði ég upp samtöl okkar yfir
kaffibolla og sérrýstaupi. Hún hafði
einstaka frásagnargáfu og átti auð-
velt með að gera svipmyndir liðinna
ára ljóslifandi í huga mínum. Lífið á
Norðfirði. Rottusögur. Leikhúslíf.
Viðhorf fólks til kommúnista. Sögur
af Óskari. Blikið í augunum leyndi sér
ekki er hún talaði um hann.
Það voru forréttindi að fá að kynn-
ast þessari lífsglöðu konu sem gjarn-
an sagði: „Guð minn góður, það er svo
gaman að lifa!“ Allt hennar viðmót
bar það með sér. Hún tók virkan þátt
í félagsstarfi Hrafnistu, söng í kórn-
um og fagnaði ákaft ungu og efnilegu
fólki sem leit í heimsókn til þess að
gleðja heimilismenn með leik og söng.
Hún tók það gjarnan á eintal til þess
að hrósa því og hvetja að fylgja eftir
draumum sínum. Sjálfa dreymdi
hana alltaf um að verða söng- eða
leikkona.
Hún rifjaði upp er hún ung að árum
eyddi aurunum sínum í mynd af am-
erískri kvikmyndastjörnu, hversu
fólk hneykslaðist, en hún lét það ekki
á sig fá. Guðný var sannarlega
stjarna í mínum huga. Hún var fyrir-
mynd og hvatning ungri konu sem
lærði margt af því að hlusta á lífs-
speki hennar og viðhorf til lífsins.
Á kveðjustund er því þakklæti efst
í mínum huga. Ég þakka Guði fyrir að
hafa fengið að kynnast Guðnýju og ég
bið þess að ástvinir allir megi finna
huggun í þeirri birtu sem hún eftirlét
samferðarmönnum með elskulegu
viðmóti, skemmtilegum tilsvörum og
dillandi hlátri. Blessuð sé minning
þín, Guðný Þórðardóttir.
Sigríður Kristín.
Guðný Þ. Þórðardóttir
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GUÐMUNDSSON,
Borgarhóli,
Húsavík,
lést á heimili sínu föstudaginn 10. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Guðlaug Jóhannsdóttir,
Jón Þór Ólafsson, Svava Gústavsdóttir,
Trausti Ólafsson, Auður Jónasdóttir,
Berglind Hanna Ólafsdóttir,
Guðmundur Árni Ólafsson, Fanney Hreinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.


  


 



 
    
       
✝
Innilegar þakkir til þeirra fjölmörgu sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæra
DAVÍÐS GUÐMUNDSSONAR,
Dalbrún 3,
Fellabæ.
Guðmundur og Viktoría Emma Davíðsbörn,
Guðmundur Davíðsson, Sjöfn Eggertsdóttir,
Guðbjörg Guðmundsdóttir, Haukur Guðjónsson,
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Guðbjörg Valdimarsdóttir,
systrabörn og aðrir aðstandendur.