Morgunblaðið - 11.10.2007, Blaðsíða 47

Morgunblaðið - 11.10.2007, Blaðsíða 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. OKTÓBER 2007 47 Elskuleg móður- systir mín er látin. Milli okkar ríkti alla tíð mikill vinskapur, alveg frá því að ég var lítil stúlka í heimahúsum og hún ung og ógift og var kostgangari hjá móður minni. Þegar ég byrjaði sjálf að búa var stutt á milli okkar, og oft nutum við hjónin gestrisni þeirra hjóna, hennar og Ara. Svo kenndi hún mér ýmislegt til heimilis- ins, til dæmis að búa til rifsberja- sultu og taka slátur og meira að segja að gera kæfu úr hálsæðunum. Dóra var alla tíð mikil húsmóðir, hagsýn, smekkvís og gestrisin. Hún hafði einstakt lag á því að bera allt svo fallega fram, hráefni sem mörg- um hefði kannski ekki þótt sérlega spennandi varð að kræsingum í höndunum á henni. En sterkasta minningin um Dóru er þó sú hvað hún var skemmtileg manneskja, það var svo gaman að vera nálægt henni. Hárfínn og beitt- ur húmor einkenndi hana, hún átti svo auðvelt með að sjá spaugilegu hliðarnar á hlutunum. Við spiluðum saman bridds tvo vetur með móður minni og stjúpa, þau öll hörkuspil- arar og keppnisfólk í bridds til margra ára, og svo aulinn ég. Þetta voru góðar og ógleymanlegar stund- ir, og þá voru sagðar margar skemmtilegar sögur og margt spjall- að. Ég veit að móðir mín hefur misst svo miklu meira en litlu systur sína, hún hefur líka misst bestu vinkonu sína. Þær systur voru alla tíð mjög nánar, höfðu samband daglega. Þær höfðu sama húmor og þurftu varla að nefna nema nafn eða stað til að fram- kalla minningar – og þá oftast hlátur um leið. Dóra var líka fjölfróð, stálminnug og fróðleiksfús fram á síðustu stundu. Hún elskaði að ferðast og sjá og upplifa nýja hluti. Þau Ari fóru margar ferðir saman, og eftir lát hans hélt hún áfram að ferðast mikið innanlands og utan. Hún sótti ýmis námskeið hjá Endurmenntunar- stofnun, og fór á söguslóðir innan lands og utan. Eftir að sonur hennar Guðbrandur og maður hans Bjarni fluttu til Danmerkur fór hún árlega að heimsækja þá og þá var leigður bíll og brunað af stað á nýjar slóðir. Samkomulagið var alltaf jafn gott. Það var ótrúlegt að fylgjast með Dóru þessar vikur sem hún átti eftir þegar hún fékk að vita að þær yrðu ekki margar í viðbót hjá henni. Hún tók á móti fólki og kvaddi það, gekk frá ýmsu innan heimilisins. Ótrúleg yfirvegun og hugarró og líka stutt í húmorinn sem gerði okkur hinum svo miklu auðveldara að vera með henni á þessum erfiðu tímum. Hvíldu í friði, elsku Dóra mín. Þín Margrét Kolka Haraldsdóttir. Dóra var engin venjuleg kona. Sem vinkona í yfir 60 ár fór ekki framhjá mér hve mörgum góðum eiginleikum hún var búin. Hún var bráðgreind, skemmtileg, listfeng og umfram allt hjálpsöm. Við áttum margar ánægjulegar stundir saman, heima hjá hvor annarri, klifum fjöll og fórum í leikhús svo eitthvað sé nefnt. Dóra var vel ritfær og ég dáðist að því hve fljót hún var að ráða kross- gátur, danskar sem íslenskar, og hvað hún var góður bridgespilari. Minningarnar um Dóru hrannast upp og eftirsjáin er mikil. Í vor átt- um við skólasysturnar 60 ára út- skriftarafmæli úr Kvennaskólanum í Reykjavík. Þetta er samheldinn og góður hópur. Í tilefni þess fórum við í rútu og borðuðum á Hótel Glym í Halldóra Kolka Ísberg ✝ Halldóra KolkaÍsberg fæddist í Vestmannaeyjum 3. september 1929. Hún andaðist á líkn- ardeild Landspít- alans, Landakoti, 20. september síð- astliðinn og var út- för hennar gerð frá Háteigskirkju 1. október. Hvalfirði og áttum góðan dag. Á leiðinni greip Dóra hljóðnem- ann og sagði skemmti- legar sögur og var sannarlega hrókur alls fagnaðar. Dóra var alin upp á góðu menningarheim- ili og bar hún það með sér alla ævi. Hún átti góðan eiginmann, syni, tengdadætur og tengdason og barna- börnin voru alltaf í fyrirrúmi. Innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldunnar frá okkur skólasystrum. Margrét Halldóra Sveinsdóttir. Mig langar með nokkrum orðum að minnast góðrar konu og kærrar vinkonu, Halldóru Kolka Ísberg. Halldóra var glæsileg kona í víðum skilningi, ung í anda og höfðingi mik- ill. Yfir henni var yfirveguð reisn og hlýja, sem laðaði að. Við kynntumst fyrir sjö árum þegar ég keypti af henni íbúð. Með okkur tókst góður vinskapur og ásamt Erlu nágranna- konu okkar í sama húsi hittumst við reglulega síðustu ár og ræktuðum vináttu okkar þótt flutt væri á milli húsa. Halldóra var nútímakona, vit- ur og skemmtileg. Hún kom reglu- lega á opnanir sýninga í safnið til mín og ásamt Erlu hittumst við reglulega yfir kaffibolla. Í vor bað hún mig um að segja frá Þjóðminja- safninu í Skólabæ þar sem hittust fyrrverandi vinnufélagar hennar úr Háskóla Íslands. Það var ánægjuleg stund. Er ég þakklát fyrir allar sam- verustundirnar okkar og hlýju henn- ar í minn garð og barna minna. Ég vil votta fjölskyldu hennar mína dýpstu samúð. Heiðruð sé minning góðrar konu. Margrét Hallgrímsdóttir. Velvild, hjartagæska og gestrisni Halldóru var einstök. Náði hún með- al annars yfir allan vinahóp sona hennar. Er sá hópur stór sem á fjölda góðra minninga frá Tómasar- haganum. Þar var jafnan glatt á hjalla og mikið hlegið, hvort sem var eftir skóla að degi til eða á kvöldin. Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir áralanga vináttu og hlýhug sem Halldóra veitti mér allt frá því að ég kom fyrst inn á heimili hennar lítill drengur. Ættingjum Halldóru votta ég hug- heila samúð. Friðbert Friðbertsson og fjölskylda. Þegar ég heimsótti Halldóru Kolka, móður Guðbrands Ísberg æskuvinar míns, um daginn rifjuð- um við upp ferð sem við fórum í sam- an fyrir um tuttugu árum. Þetta var ferð yfir hálf Bandaríkin á amerísk- um sportbíl, ásamt Guðbrandi og tveimur öðrum vinum. Við gistum á misjöfnum vegahótelum, keyrðum alla leiðina frá Illinois til New Or- leans og þaðan alla leiðina upp aftur til Washington D.C. Lítið var um ferðaplön og túrinn allur hinn æv- intýralegasti og átti Dóra auðvitað sinn þátt í því að gera þessa ferð ein- hverja eftirminnilegustu upplifun ævinnar. Hún vílaði fátt fyrir sér á þessari löngu leið, sat í framsætinu með kort og stýrði bílstjóranum með handapati, alltaf jákvæð og til í slag- inn, reytti af sér brandara. „Að þú skyldir nenna að koma með okkur, hálfstálpuðum unglingum, í þessa svaðilför, það lýsir þér vel,“ sagði ég við Dóru áður en við kvöddumst. „Að þið skylduð nenna að hafa mig með,“ svaraði hún, „virðulega húsfrú úr Vesturbænum.“ Það var hins vegar aldrei spurning um það, þvert á móti sóttum við í að vera í kringum hana, félagarnir. Hún var stálminnug og margfróð, hægt að sækja í minni hennar uppákomur og atvik sem öðrum voru löngu gleymd, svo var hún svo fyndin, gat sagt svo skemmtilega frá að menn veltust um af hlátri. Við fengum hana til að segja okkur sömu sög- urnar aftur og aftur, kusum oft frek- ar að vera heima hjá henni en að fara út að skemmta okkur. Síðast en ekki síst stóð Dóra með sínum, fordómalaus og opin, hún varð vinur barnanna sinna, vinur vina þeirra, vinur tengdabarna sinna, og jafnvel vinur vina þeirra líka. Hún hvatti aðra til dáða með já- kvæðni sinni og hreinskilni og var þess vegna elskuð og virt, þess vegna varð hún jafnvel fyrir okkur vinum Guðbrands eitthvað miklu meira en bara móðir náins vinar. Ég á eftir að sakna Dóru, heim- sóknanna til hennar, allra samtal- anna við hana í gegnum tíðina. Og þakka fyrir að hafa fengið að um- gangast þessa merkilegu konu í öll þessi ár. Hrafnhildur Hagalín. Dóra mín. Þá ertu svifin á brott frá okkur hinum sem höldum áfram í daglegu amstri, að reyna að vera góð, góð hvert við annað, dugleg, vinnusöm, skemmtileg, skapandi, vakandi, lif- andi. Þú varst þetta allt saman á svo afskaplega eðlilegan hátt, einhvern veginn var allt í kringum þig svo fal- legt og fullkomið. Heimili þitt var yndislegt þar sem fegurðarskyn þitt fékk svo sannar- lega að njóta sín, Kjarval og blóma- vasar, silkistólar og útsaumaðir glæsipúðar. Og þó svo að þú værir í vinnu og oft eflaust mikið að gera hvíldi alltaf svo mikill friður og af- slappelsi yfir öllu í kringum þig. Ég man eftir þér frá barnæsku minni þegar við bjuggum hvor á sinni hæðinni á Tómasarhaganum einhvern veginn alltaf hlæjandi með kaffibollann eða að gera eitthvað sniðugt og skemmtilegt, eins og að gantast með vísur, kveðast á við pabba, spjallandi við mömmu um heima og geima. Eins var heimsókn ykkar Bubba til okkar til Kanada ógleymanleg, það var mikið hlegið og jafnvel dans- að um stofuna við okkur. Þessar minningar á maður alltaf. Þegar ég var svo eldri og fjölskyldan mín bjó enn í Kanada varst þú svo rausn- arleg að bjóða mér að vera hjá ykkur eitt sumarið. Það var mikill heiður að fá að vera fósturdóttir þín þetta sumar. Larry maðurinn minn minnti mig svo á að í fyrsta sinn sem hann hitti Dóru, nýkominn frá Ameríku, bauð hún okkur í heimsókn, og sposk á svip bar hún fram fyrir hann al- vöru þorramat, Larry til mikillar skelfingar. Hann var ekki viss um hvort hann ætti í alvöru að borða hrútspungana og hákarlinn! En þetta var ekta Dóra, svo mikill höfð- ingi, og um leið var allt gert svo skemmtilegt, svo mikið upplifelsi. Það eru endalausir veisluréttirnir sem maður man eftir úr þeim mörgu heimsóknum sem við fórum í til Dóru, tertur par excellence, og alls kyns eitthvert óheyrilega flott brauðdúllerí, en stórkostlegastar af öllu fannst mér alltaf fiskirendurnar sem hún bjó til margvíslegar. Þetta var allt saman ævintýri líkast í sinni fullkomnun. Það var bara alltaf svo einstaklega gott að sækja Dóru heim. Manni leið svo vel í návist hennar. Það mætti helst líkja því við að vera nálægt mjúkri og góðri kisu sem malaði þægilega. Hún bjó yfir þessari ein- stöku snilld, að kunna hreinlega að lifa lífinu eins og maður á að gera það. Að njóta alls þess besta sem í kringum okkur er. Minning hennar mun lifa með mér og ég mun sakna hennar mikið. Mínar innilegustu samúðarkveðjur til Palla, Binga og Bubba, systra Dóru og fjölskyldu. Arngunnur Ýr Gylfadóttir. Eitt sinn verða allir menn að deyja, eftir bjartan daginn kemur nótt. (Vilhjálmur Viljhálmsson) Ég fékk áfall þegar ég las í Morg- unblaðinu að yndislegur vinnufélagi hafði fallið frá löngu fyrir tímann. Halldóra, sem alltaf var svo glöð og hafði alltaf frá einhverju skemmtilegu að segja þegar við fór- um í kaffi eða mat við Háskóla Ís- lands. Það var allaf bjart og glens í kringum hana. Fyrir nokrum vikum talaði ég við hana. Þá lá hún á sjúkrahúsi og var í rannsókn, en samtalið var stutt, því hún hafði ekki tíma þá, sem ég skil vel, svo að ég vissi ekki hvað var að henni. Var ég að leita að fv. yfirmanni okkar, Eddu Magnúsdóttur. Síðan hringdi ég í annan vinnufélaga, Rósu, og hún sagði mér að Halldóra væri með krabbamein. Ég taldi það öruggt að Dóra mín myndi redda þessu með glaðværð sinni og hugrekki. En því miður varð hún að lúta í lægri valdi. Elsku Dóra mín. Þú gafst okkur mikla gleði uppi í Háskóla. Sérstak- lega varst þú mér hliðholl vegna sér- stakra aðstæðna hjá mér. Ég varð að hverfa burt frá Háskólanum á móti mínum vilja og flytja utan. Ég hringdi nokkrum sinnum í þig þegar ég var leið og svo einn góðan veð- urdag fékk ég bréf frá þér sem er mér ákaflega dýrmætt, með hand- saumuðum vasaklút og ilmandi af góðu ilmvatni. Þú hughreystir mig og svo komu þær línur sem ég var stoltust af: „Villa mín, þú með þitt fallega bros og gleði og þú ert Prim- us Motor í félagslífinu hér við Há- skólann. Haltu áfram að vera jafn glöð og þú hefur sýnt okkur.“ Bréfið fór beint í myndaramma og er ég ákaflega stolt yfir þessum orðum frá þér. Já við brölluðum margt og leigðum Skólabæ fyrir ýmsar sam- komur. Höfðum þorrablót og eitt sem mér er sérstaklega minnisstætt er þegar við fengum Stangaveiði- félagið til að kenna okkur að „kasta“. Við stóðum á túninu fyrir framan að- albygginguna og skemmtum okkur vel yfir því að við værum að veiða „túnfisk“. Síðan hef ég fylgst með áfram- haldinu með morgunfundina og ferðalögin ykkar og alltaf varst þú með. Á síðustu myndunum sem ég sá voruð þið á Selfossi og alltaf var Perla systir þín með. Þið voruð eins og tvíburar. Elsku Dóra mín. Ég vil á þennan hátt kveðja þig í augnablikinu, því ég vona að við hittumst á ný. Vil ég votta öllum mínum starfs- félögum við Háskóla Íslands mína innilegustu samúð fyrir að missa þessa yndislegu konu, einnig fjöl- skyldu hennar, ættingjum og vinum, sérstaklega Perlu systur hennar. Hvíl í friði elsku vinkona. Vilhelmína Ragn- arsdóttir Olsson. Það hafði rignt í marga daga, verið dimmt yfir en nú rann upp bjartur og fagur dagur. Það var sunnudag- ur og þetta var í síðasta skipti sem ég sá Kristján. Hann kvaddi þenn- an heim nokkrum andartökum síð- ar. Heilsu Kristjáns hafði hrakað mikið síðustu misserin og hann hefur verið hvíldinni feginn. Ég kynntist Stjána og Dóru fyr- ir rúmum 16 árum þegar við Heiða vorum að rugla saman reytum. Þau tóku á móti mér opnum örm- um og yndislegt að vera samferða þeim síðan. Stjáni var orðinn veik- ur þegar ég kynnist honum og starfsþrekið skert. Hann var þó alltaf að. Hann fór rólega en komst alla leið. Þau hjónin byggðu Ásaból, fallegan sumarbústað rétt við Flúðir. Þar hefur alltaf verið mikill gestagangur og flestir ætt- ingjar og vinir eiga þaðan góðar minningar. Stjáni var mikill barna- karl og gaf sér alltaf nægan tíma með stelpunum sínum. Þá var spil- að á spil út í eitt. Hann kenndi Halldóru litlu að meta hákarl þeg- ar hún var þriggja ára. Hún var síðan eini krakkinn í leikskólanum sem hakkaði þorramatinn í sig eins og sælgæti. Litlu stelpurnar Kristján Ebenezersson ✝ Kristján Ebene-zersson fæddist í Tungu í Val- þjófsdal í Önund- arfirði 20. maí 1924. Hann lést á hjúkr- unarheimilinu Sunnuhlíð 16. sept- ember síðastliðinn og var útför hans gerð frá Kópavogs- kirkju 27. sept- ember. minnast afa síns oft með hníf og spýtu í hendi að tálga eitt- hvað út. Hann smíð- aði fyrir þær lítið fal- legt sumarhús, Systrakot, við hlið sumarbústaðarins. Það var líklega eitt síðasta smiðsverkið sem hann gerði og ber það vott um hversu hagur hann var. Stjáni hafði alla tíð gaman af lestri góðra bóka, hvort sem það voru spennusögur, ævi- sögur eða ljóðabækur. Ég held að hann hafi kunnað Íslendingasög- urnar utan að. Þau voru oft skemmtileg kvöldin í Ásabóli þeg- ar við vorum að spyrja Stjána hvort hann kannaðist við einhverja hendingu úr gömlum ljóðum. Yf- irleitt kláraði hann textann. Þegar starfsævinni lauk ætlaði hann m.a. að ferðast og fræðast meira um fornsögurnar en því miður varð ekkert af því v/heilsubrests. Við eigum eftir að sakna stund- anna með honum, t.d. kvöldanna í Ásabóli þar sem spilað var stokk eða gott kvöld, dama fram á nótt eða rætt um lífið og tilveruna. Takk fyrir allt, Stjáni minn, Haukur. Elsku afi minn. Afi minn, nú ertu farinn, ein- hversstaðar á annan staðinn. Þú ert einhversstaðar hinum megin, þú fórst ánægður, ham- ingjusamur og feginn með það sem þú verkaðir, smíðaðir ból, sem var nefnt Ásaból. Þú giftist ömmu, ólst upp mömmu. Þú elskaðir landið og náttúruna. Ég vona að þú sért sáttur þarna. Elsku afi minn,við söknum þín. Góða nótt. Þóra Lilja Bergmann. Morgunblaðið birtir minning- argreinar alla útgáfudagana. Skil | Greinarnar skal senda í gegn- um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is – smella á reitinn Senda efni til Morg- unblaðsins – þá birtist valkosturinn Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum. Skilafrestur | Ef birta á minning- argrein á útfarardegi verður hún að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birting- ardegi. Minningargreinar
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.