Morgunblaðið - 19.01.2008, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2008 37
úð og dugnaði, hvort sem það voru
gjaldkerastörf, ferðanefndarstörf
eða hvað annað sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún var hestakona af lífi
og sál. Það var gaman að sjá hana á
hestbaki, þessa glæsilegu konu. Þau
voru fallegt par – hún og hesturinn.
Hestaferðir voru hennar gleði og
þau hjónin hafa verið þeir bestu
ferðafélagar sem hugsast getur í
svo mörgum og góðum ferðum. Síð-
astliðið sumar fór stór flokkur fé-
lagsmanna langa ferð um Löngu-
fjörur og Dali. Ógleymanleg ferð í
endalausu sólskini og sælu dag eftir
dag. Við vissum ekki þá að þetta
yrði síðasta ferðin hennar. Hvern
gat grunað það? Við munum sakna
hennar...
Við höfum þó líka mikið fyrir að
þakka. Við þökkum af heilum hug
fyrir þau störf sem hún vann fyrir
hestamannafélagið og við þökkum
líka fyrir að hafa átt hana að sam-
ferðamanni og vini. Guðmundi og
fjölskyldunni allri vottum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingibjargar –
hún mun ávallt geymast í hugum
okkar.
Hestamannafélagið Ljúfur,
Hveragerði.
Vinkona mín Ingibjörg Árnadótt-
ir er fallin frá eftir stutta og erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Minningarnar hrannast upp þeg-
ar hugsað er aftur í tímann. Ég
kynntist þeim hjónum Ingibjörgu
og Guðmundi mjög náið þegar ég
flutti í Kambahraun 23 fyrir 20 ár-
um en þau bjuggu þá í næsta húsi. Á
sama tíma vorum við að byggja okk-
ur sumarbústaði uppi í Borgarfirði á
sama svæði ásamt fjölskyldum okk-
ar. Það voru því mikil samskipti,
sérstaklega vegna þess að Ingibjörg
var mikill gestgjafi og voru það und-
antekningarlaust skemmtilegar
stundir. Það var einmitt á einu
þannig kvöldi sem hún sagði mér að
hún hefði áhuga á að komast á hest-
bak en ég var þá eins og nú á kafi í
hestamennsku. Ég hafði nú efa-
semdir um að hún gæti nokkuð á
hesti en hún sagði mér að hún hefði
verið á námskeiði hjá Rosemary í
Geldingaholti þegar hún var 10 eða
11 ára gömul og taldi sig allt geta þó
30 ár væru liðin. Það varð úr að hún
fór ríðandi með okkur nokkrum fé-
lögum þegar við vorum að fara með
hestana vestur að Grímstöðum á
Mýrum eitt vorið. Byrjaði hún á að
fara með okkur hluta úr leiðinni en
var mjög fljótlega farin að vera á
hestbaki nánast allan tímann og
gekk alltaf mjög vel, eins og hún
væri búin að vera í hestum alla tíð.
Einnig fór hún að fara í félagsferðir,
s.s. kvennareiðtúra og fleira og fékk
þá alltaf lánaðan hjá mér einn
ákveðinn hest sem hét Tombólu-
rauður sem henni líkaði vel við og
bar hana hratt áfram. Ingibjörg
hafði svo gaman af þessu sporti að
það endaði með því að hún keypti
sér hesta og hesthús og var komin á
fullt skrið í hestamennsku með sín
eigin hross og var strax vel útbúin.
Hún lét ekki staðar numið þar held-
ur þrælaði hún Guðmundi sínum á
bak, sem hafði nú reyndar alltaf
verið með bæði sem hirðingarmaður
og trússari og voru þau strax mjög
samhent í þessu öllu saman. Á sl. 2
árum voru þau búin að fara í tvær
10 daga hestaferðir og margar
styttri ferðir. Og merkilegt nokk,
Guðmundur hafði bara gaman af
þessu öllu.
Ingibjörg var ekki fyrr gengin í
hestamannafélagið en hún var kosin
í trúnaðarstörf. Hún var kosin
gjaldkeri þar sem hún stóð sig mjög
vel, með alla hluti á hreinu. Einnig
var hún í útreiðanefnd með undirrit-
uðum og var hún þar sannarlega
betri en enginn. Þegar við hinir í
nefndinni sögðum að hlutirnir
myndu reddast sagði hún að allt
ætti að vera skipulagt og frágengið
áður en lagt væri af stað. En svona
var Ingibjörg, enginn hávaði um
hlutina, þeir áttu bara að vera í lagi.
Ferðalögin í hestamennskunni voru
henni mikið hjartans mál. Hún tjáði
mér, þá orðin fársjúk, að hún ætlaði
að hætta sem gjaldkeri en vildi
endilega vera áfram í ferðanefnd og
koma að skipulagningu sumarsins
þó að hún vissi að hún gæti ekki
verið með.
Ég veit að ég mæli fyrir hönd
allra ferðafélaganna, þegar ég segi
að hennar verði sárt saknað og hætt
er við að maður fái kökk í háls næst
þegar lagt verður upp í ferð því eitt
er víst að við munum öll hugsa til
hennar.
Við Sjöfn sendum þér, Guðmund-
ur minn, og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sólmundur Sigurðsson.
Mér er tregt tungu að hræra þeg-
ar ég kveð Ingibjörgu Árnadóttur,
kæran vin og samstarfsmann,
hinstu kveðju. Við kynntumst þegar
hún réðst til Samtaka sunnlenskra
sveitarfélaga um mitt ár 1995, en ég
hafði hafið störf hjá samtökunum
hálfu ári fyrr. Óhætt er að fullyrða
að það var mikið gæfuspor fyrir
samtökin að fá hana til starfa vegna
þeirrar miklu uppbyggingar sem
var framundan á starfsemi samtak-
anna og tengdra stofnana. Sú upp-
bygging kallaði á öflugt skrifstofu-
hald sem hún skipulagði og stýrði
sem skrifstofustjóri til dánardæg-
urs. Hún var vakin og sofin yfir
hagsmunum samtakanna og bar hag
þeirra mjög fyrir brjósti. Hún var
ákaflega glögg og vandvirk í störf-
um sínum en jafnframt voru afköst
hennar oft með ólíkindum og hún
gekk ekki frá neinu verki ókláruðu.
Síðast en ekki síst var hún góður
vinnufélagi, naut virðingar sam-
starfsmanna og var lífið og sálin í
félagslífi starfsmanna.
Mér var hún tryggur vinur sem
studdi mig með ráðum og dáð alla
tíð. Fyrir þá vináttu þakka ég nú að
leiðarlokum.
Guðmundi, börnum, tengdadótt-
ur, barnabörnum og aldraðri móður
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
Sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum fjalldölum,
grátþögull harmafugl hnípir
á húsgafli hverjum.
(Jónas Hallgrímsson.)
Blessuð sé minning Ingibjargar
Árnadóttur.
Þorvarður Hjaltason.
Handartakið slitnar, sem þakkaði kynni
samvistir allar og síðasta fund.
Sálirnar tengjast við tillitið hinsta
taug, sem að slítur ei fjarlægðin blá.
Brenna í hjartnanna helgidóm innsta
hugljúfar minningar samverustundunum frá.
(Erla)
Með fátæklegum orðum kveðjum
við nú góða vinkonu og starfsfélaga.
Söknuðurinn er þungbærari en tár-
um taki. En minning hennar lifir.
Minning um glæsilega konu, góðan
vin og traustan vinnufélaga. Ingi-
björg var kletturinn í vinnunni,
grunnurinn sem við öll hin byggðum
á í orðsins fyllstu merkingu. Í starfi
sínu sinnti hún ólíkum þörfum okk-
ar og sameinaði okkur í eina heild.
Með gleði yfir lífinu, skapandi hug-
arfari og smitandi ákafa skapaði
hún andrúmsloft og hefðir sem við
hin njótum að henni genginni. Það
var Ingibjörg sem festi árshátíðina í
sessi og sá til þess að skemmti-
nefndin hefði eitthvað að gera.
Sama má segja um aðra viðburði.
Hún bætti vinnustaðinn með litum,
blómum og smáatriðum enda mikil
smekkmanneskja og fagurkeri.
Haustferð starfsfólks var einnig
verk Ingibjargar. Skemmst er að
minnast síðustu haustferðar þegar
hún tók á móti gönguhópnum renn-
andi blautum af sinni einskæru
gestrisni og sótti okkur síðasta spöl-
inn á hestakerru. Enginn gat rennt í
grun að sú lífsglaðasta af okkur yrði
ekki með næst. En við getum þó
glaðst yfir því sem hún gaf okkur og
heldur áfram að gera með þeim
hefðum sem hún skapaði. Heimili
Ingibjargar og Guðmundar var allt-
af opið og þeim gleði að taka á móti
fólki. Veitingar Ingibjargar sviku
engan og margar uppskriftir henn-
ar til á okkar heimilum. Venjuleg
uppskrift af spesíum varð betri hjá
henni en öðrum og engin aðventa án
spesíanna hennar. Ingibjörgu var
margt til lista lagt, virk en lét ekki
mikið fyrir sér fara. Hún málaði
málverk og hélt sýningu á verkum
sínum síðastliðinn nóvember mitt í
áfalli sjúkdómsins. Hún eignaðist
sín fyrstu hross fyrir nokkrum ár-
um og hafði mikla ánægju af útreið-
um og naut samvistanna við hrossin
fram í fingurgóma. Eins og ætíð var
áhugi hennar var smitandi, og fór
svo að fjölskyldan fylgdi henni í
hestamennskuna. Ein hestaferð á
sumri að lágmarki var henni alveg
nauðsynleg.
Ingibjörg var traustur vinnu-
félagi, klár í sínu starfi og lagði
grunn að góðum starfsanda. Hún
var ekki fyrir athyglina en hún fékk
hana hvar sem hún fór. Hún var
hæglát og frekar feimin en samt sú
sem skapaði gleðina allt í kringum
sig. Það gerði hún með nærveru
sinni og skapandi persónuleika.
Hún var falleg að innan sem utan.
En umfram allt var hún félagi okkar
og vinur. Félagsskapar hennar og
vináttu er nú sárt saknað. Að Aust-
urvegi 56 verður skarð hennar aldr-
ei fyllt og allt um kring eru minn-
ingar um frábæra manneskju sem
fór alltof fljótt.
Við vottum Guðmundi, Rósa,
Heiðu, Valda og fjölskyldu okkar
dýpstu samúð. Hugur okkar dvelur
við ljúfar minningar og einlæga ósk
um styrk í þungbærri þraut. Minn-
ing Ingibjargar lifir með okkur öll-
um.
Samstarfsfólk og
vinir að Austurvegi 56.
Elskuleg vinkona og vinnufélagi,
Ingibjörg Árnadóttir, er fallin frá
eftir stutt og erfið veikindi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Innilegar samúðarkveðjur til
Guðmundar, barnanna og annarra
aðstandenda, þeirra er missirinn
mestur.
Minning hennar lifir.
Alda og Ragnar.
Elsku Ingibjörg, ekki datt okkur í
hug að tíminn yrði svona stuttur eft-
ir að þú varðst veik, aðeins örfáar
vikur. Okkur langar að þakka þér
fyrir allar samverustundirnar.
Hvíl þú í friði, kæra vinkona.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem.)
Elsku Guðmundur, Rósant, Edda
og dætur, Heiða, Valdemar og
Halla, við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Helgi, Margrét,
Arnar Geir og Sævar Þór.
 Fleiri minningargreinar
um Ingibjörgu Árnadóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
á næstu dögum.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
ómetanlegan stuðning og hlýhug við andlát og
útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ÞRÁINS VALDIMARSSONAR,
Álftamýri 56,
Reykjavík.
Elise Valdimarsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Þökkum öllum þeim sem sýndu okkur samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar okkar elskulegu
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRUNNAR SIGURÐARDÓTTUR,
fyrrum húsfreyju á
Eyri í Fáskrúðsfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Uppsala fyrir góða
umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Ingigerður Jónsdóttir, Baldur Guðlaugsson,
Sigríður Elísa Jónsdóttir, Hrollaugur Marteinsson,
Úlfar Konráð Jónsson, Kristbjörg Halldórsdóttir,
Elínbjörg Jónsdóttir,
Þóra Jóna Jónsdóttir, Sigfús Harðarson,
barnabörn og langömmubörn.
✝
Við þökkum hlýhug og samúð sem margir sýndu
okkur við andlát og útför
JÓHANNS RAGNARSSONAR
læknis,
Laufásvegi 62.
Sérstakar þakkir færum við frábæru starfsfólki
Borgarspítala og Landspítala sem önnuðust hann í
gegnum árin.
Hanna Gunnarsdóttir,
Anna Jóhannsdóttir, Ástráður Eysteinsson,
Heiða Jóhannsdóttir, Björn Þór Vilhjálmsson,
Magnús Jóhannsson, María Björg Sigurðardóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegur faðir minn, sonur, stjúpsonur, bróðir,
barnabarn og mágur,
ÞÓRIR ÖRN ÞÓRISSON,
lést þriðjudaginn 15. janúar síðastliðinn.
Útför verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hrefna Mjöll Þórisdóttir,
Kolbrún Bjarnadóttir.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR GÍSLASONAR
frá Seyðisfirði,
Fífuhjalla 11,
Kópavogi.
Einnig viljum við þakka starfsfólki að Roðasölum
og hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í Kópavogi fyrir
góða ummönnun og umhyggju.
Jónhildur Friðriksdóttir,
Guðrún Valdís Guðmundsdóttir, Valdimar Örn Karlsson,
Friðrik Guðmundsson, Guðný Árnadóttir,
Valur Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
SIGRÍÐUR BEINTEINSDÓTTIR,
Hávarsstöðum,
Akranesi,
andaðist á dvalarheimilinu Höfða miðvikudaginn
16. janúar.
Aðstandendur.