Morgunblaðið - 26.01.2008, Blaðsíða 26

Gamalt og nýtt saman Nýr sérsmíðaður sófi, forn skápur frá Danmörku, stóll frá ömmu í Færeyjum.
Hörður segir að ég sé glas-eygð, vegna þess að éghef mjög gott auga fyrirfallegum litríkum glös-
um. En ég verð að hafa liti í kringum
mig, hvort sem það er leirtauið sem
ég nota, heimilið mitt, fötin mín eða
skórnir mínir. Vegna þess að án lita
verður allt leiðinlegra og þá hverfur
fólk í myrkur,“ segir hin mjög svo
litaglaða Marentza Poulsen sem á
ótrúlega marga sérstaka og litríka
skó, kjóla og glös. „Ef ég sé sérkenni-
legan og gleðjandi bolla, glas, skó eða
flík í búð, þá stenst ég ekki mátið og
verð að kaupa það. Ég hef til dæmis
ekki tölu á því hvað ég á marga skó og
ég veit að mörgum finnst þeir voða-
lega glannalegir og sama er að segja
um fötin mín, en ég læt álit annarra
ekki stjórna því hvernig ég klæði
mig.“
Marentza og Hörður Hilmisson
eiginmaður hennar búa í bárujárns-
klæddu einbýlishúsi í litla Skerjafirð-
inum, og heimili þeirra ber litagleð-
inni sannarlega vitni. Þar má til
dæmis finna appelsínugulan stól, eld-
rauðan sófa og skinn af hollenskri
skjöldóttri kú. „Okkur finnst gaman
að blanda saman gömlu og nýju og
jafnvel breyta gömlu í nýtt. Hér er
mikið af gömlum hlutum sem hafa til-
finningalegt gildi fyrir okkur, eins og
kamínan sem var í húsinu heima í
Færeyjum þar sem ég ólst upp. En
við viljum líka hafa nýja hluti sem
fara vel innan um gamla dótið. Við
viljum ekki hafa dökkt og þungt
heima hjá okkur, en ekki heldur hvítt
og kalt. Við viljum fyrst og fremst
hafa þetta manneskjulegt og per-
sónulegt.“
Fjörugir Færeyingar í risinu
Marentza flutti fyrst í þetta hús
þegar hún var fjórtán ára, með for-
eldrum sínum, en Einar Þorsteinsson
byggði húsið árið 1943. „Við bjuggum
í litlu risíbúðinni á loftinu og bræður
mínir voru í litlu herbergi í kjall-
aranum. Fólk þurfti minna pláss en í
dag, fólk var meira upptekið af því að
hafa gaman. Þetta var árið 1964 og
við ætluðum aðeins að búa hér í eitt
ár, en faðir minn var sjómaður og það
var algengt á þessum tíma að
færeyskir sjómenn kæmu til Íslands
til að stunda sjóinn. Ég held að
nágrönnum okkar hafi nú stundum
þótt nóg um þegar Færeyingarnir
voru að syngja, drekka og reykja hjá
okkur í risinu, því heimilið okkar var
stundum eins og félagsheimili.
Færeyingar fengu stundum að búa
hjá okkur tímabundið og sjómenn
þurftu að sletta úr klaufunum þegar
þeir komu í land. Það gat verið mikið
líf og fjör í risinu okkar og eitt sinn
bankaði leigubílstjóri hér uppá og
spurði hvort þetta væri ekki
færeyska sjómannaheimilið,“ segir
Marentza og hlær að minningunni
og bætir við að þau hafi verið sextán
sem bjuggu þarna þegar mest var, í
sjötíu fermetrum undir súð.
„En okkur leið svo vel í þessu húsi
að við ílengdumst hér og þótt ég hafi
farið að heiman og flutt til Danmerk-
ur í nokkur ár þegar ég var ung kona,
þá bjuggu foreldrar mínir áfram hér.
En skipulag hússins var allt annað á
árum áður. Þá voru tvær íbúðir á
aðalhæðinni þar sem við Hörður bú-
um núna tvö. Við höfum semsagt opn-
að og breytt heilmiklu, líka látið
stækka gluggana því okkur finnst
birta vera lífsnauðsynleg. Við hefðum
aldrei getað þetta nema af því að við
höfum alltaf leigt út risíbúðina.“ Á
neðstu hæðinni útbjuggu þau þriggja
herbergja íbúð þar sem dóttir þeirra
bjó um tíma.
En núna eru ungarnir flognir úr
hreiðrinu, ein dóttir og einn sonur og
barnabörnin eru orðin tvö og það er
ekki amalegt að koma heim til afa og
ömmu í Skerjó á sumrin þegar garð-
urinn stóri er í blóma. „Það er æð-
Eldavél jafngömul húsinu Hún er falleg og hefur þjónað
vel í öll þessi ár og margur góður rétturinn á henni fæðst.
Vetrarfegurð Garðurinn og húsið njóta sín vel í snjónum.
List á baði Marentza sá um að gera
spegilrammann silfurlitann.
Árvakur/Árni Sæberg
Björt borðstofa Hörður var búinn til í húsinu sem er á myndinni sem er vinstri á veggnum og móðir hans málaði.
Kristalsljósakrónuna keyptu þau í Prag og hvíta leðrið létu þau setja á gömlu stólana.
Án lita hverfur fólk í myrkrið
Þau eru frjáls í hugsun og segja það halda sér
ungum. Ferðast líka mikið og kunna að njóta lífs-
ins. Kristín Heiða Kristinsdóttir fór í hádegismat
til litríkra hjóna í litla Skerjafirðinum og þáði dýr-
legt gómsæti hjá sjálfri smurbrauðsjómfrúnni.
Skógleði Aðeins brot af skrautlegu skónum hennar
Marentzu sem koma frá ýmsum heimshornum.
Glasadýrð Sýnishorn af litríkum
glösum heimilisins.
lifun
26 LAUGARDAGUR 26. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ