Morgunblaðið - 26.01.2008, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. JANÚAR 2008 43
Leiðir okkar Þórðar
tengdapabba lágu
fyrst saman fyrir 39
árum, þegar ég fór að
venja komur mínar á
Melhaga 5 með Kjartani syni hans.
Þórði kynntist ég mjög vel í gegnum
öll þessi ár og var ávallt gagnkvæmt
traust og mikill kærleikur á milli
okkar. Það var fróðlegt að hlusta á
hann segja frá námsárum sínum í
Danmörku við framhaldsnám í
íþróttafræðum og var ekki síður
spennandi þegar hann sagði frá fim-
leikaævintýrum sínum til Norður-
landanna og Englands, með meist-
araflokki KR. Það var ekki algengt
að fara í svona ferðir árið 1946. Ég
dáðist að því hvað hann var stæltur á
líkama og sál, þrátt fyrir að hafa
unnið mikið á sínum yngri árum, því
lengi vel lék hann sér að því að
standa á höndum, við mikinn fögnuð
yngri kynslóðarinnar. Það var ekki
hægt annað en dást að honum þegar
hann var kominn í sparifötin með
flotta hárið og spengilegur. Hann
leit út eins greifi. Þórður kenndi við
Austurbæjarskólann í fjörutíu ár.
Honum þótti vænt um starfið og öll
börnin sem hann kenndi og var ótrú-
legt hvað hann mundi eftir mörgum
nöfnum á efri árum. Á páskum fékk
hann mörg páskaegg frá bekkjunum
sem hann kenndi og það þótti honum
vænt um. Hann elskaði að borða
súkkulaði.
Þórður var skógarvörður í Þrasta-
skógi, á skógræktarsvæði UMFÍ, í
rúm þrjátíu ár. Þar undi hann og
fjölskyldan sér vel við skógrækt og
veiðar. Þórður og Guðný létu sér
ekki nægja að vera í Þrastaskógi
heldur ferðuðust þau mikið, sérstak-
lega innanlands. Ég held að þau hafi
skoðað alla merkilegustu staði á Ís-
landi og var gaman að fylgjast með
þeim pakka í bílinn fyrir tjaldútil-
egur. Þau ferðuðust einnig um Norð-
urlöndin og mjög víða um Evrópu og
þótti þeim það fróðlegt og skemmti-
legt. Guðný tengdamamma andaðist
haustið 1997, og var mikill sjúkling-
ur í rúmt ár. Mér þótti aðdáunarvert
hvað Þórður var duglegur að annast
hana og sitja hjá henni tímunum
saman á spítalanum. Sumarið 1999
fórum við Kjartan ásamt syni okkar
á heimsþing skurðhjúkrunarfræð-
inga í Helsinki. Við buðum Þórði að
koma með í ferðalagið. Í ferðinni fór-
um við einnig til St. Pétursborgar í
Rússlandi og til Eistlands. Þetta er
alveg ógleymanleg ferð fyrir okkur
öll. Bæði var Þórður skemmtilegur
ferðafélagi og var gaman að fylgjast
með honum og Kjartani Dór syni
okkar. Þeir höfðu mikla ánægju hvor
af öðrum og spiluðu mikið á spil.
Tengdapabbi fór oft með okkur í
sumarbústað okkar á Snæfellsnesi,
bæði til að veiða silung og eins til að
spila. Alltaf var glatt á hjalla þrátt
fyrir þrengsli, því oft slógust í för
með okkur Gunnar og Palli, synir
Þórðar. Síðasta ferð Þórðar á Snæ-
fellsnesið var í tjaldútilegu ferða-
klúbbs fjölskyldunnar á Melhaga 5,
um Jónsmessuna í fyrra. Hann gat
ekki farið í gönguferðirnar en vildi
ekki missa af neinu. Þannig að ég
keyrði hann á eftir göngugörpunum.
Síðan var farið að sjá sólarlagið og
ekki mátti missa af því þó seint væri
að kvöldi.
Ég kveð með söknuði tengda-
pabba minn sem ég stend í mikilli
þakkarskuld við og tel það vera
mikla gæfu að hafa verið samferða
honum á lífsleiðinni.
Helga Kristín Einarsdóttir.
Hugurinn fyllist af óteljandi minn-
ingum nú þegar þú hverfur á braut.
Nálægð og samheldni fjölskyldunn-
ar hefur ávallt verið mikil og einstök.
Þórður Jón Pálsson
✝ Þórður JónPálsson fæddist
á Leifseyri á Eyrar-
bakka 1. apríl 1921.
Hann lést í Reykja-
vík 12. janúar síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Neskirkju 22. jan-
úar.
Maður leit á Melhaga
5 löngum sem sitt ann-
að heimili og alla sem
þar áttu heimangengt
sem náinn hluta af
fjölskyldunni.
Það er notaleg til-
finning að láta hugann
reika til baka, finna til
samkenndarinnar og
rifja upp alla þá
skemmtilegu daga
sem við eyddum á
Melhaganum, í Þrast-
arskógi eða á ferðalagi
með þér og ömmu.
Væntanlega höfum við bræðurnir
ekki verið auðveldir við á eiga á sín-
um tíma. En þið höfðuð einstakt lag
á að koma okkur í skilning um hvað
er rétt og hvað er rangt og við
breyttum í samræmi við það. Þið
kennduð manni að meta, njóta og
bera virðingu fyrir gildi hversdags-
ins, hefðarinnar, reglunnar og ag-
ans.
Þegar litið er til baka áttar maður
sig á því hvað samveran hefur haft
mikil áhrif á að móta mann sjálfan,
gildismat sitt, skoðanir og viðhorf.
Lífsgildin sem þú og amma predik-
uðuð fyrir okkur rista djúpt. Það er
róandi tilhugsun að vita til þess að
maður eigi afturkvæmt í hugarheim
sem þið sköpuðuð fyrir okkur. Heim
þar sem efnishyggjan víkur fyrir
manngildinu, ræktinni á sjálfum sér
og fjölskyldunni og virðingunni fyrir
náttúrunni og umhverfinu. Það er
þægilegt að upplifa hvað öll þessi
gildi verða ljóslifandi enn í dag þeg-
ar stórfjölskyldan kemur saman. Þú
gafst mikið frá þér og í dag lítur
maður á allar samverustundirnar og
lífsspekina sem þú kenndir manni
sem fjársjóð sem maður einsetur sér
að varðveita um ókomna framtíð.
Þórður Bachmann.
Elsku afi,
minningarnar koma um alla
hlýjuna sem þú gafst. Brosið þitt fal-
lega og augun þín hlýju. Alltaf sýnd-
irðu stuðning og áhuga á því sem við
vorum að gera. Þér fannst svo gam-
an að tala við okkur, barnabörnin,
heyra um framtíðaráform okkar og
okkar daglega líf.
Það var fastur liður í tilveru minni
sem barn að koma til ykkar ömmu
og alltaf naut ég þess að vera hjá
ykkur. Það var svo gott að sitja í eld-
húsinu á Melhaganum og ekki
þreyttistu á að spila við okkur eða
fara í „Fagur fiskur í sjó …“. Þar
fékk ég líka að heyra sögurnar þínar,
þegar þú fórst á sjó, þegar þú varst í
Þrastaskógi, þegar þú syntir í Sog-
inu, um fimleikasýningarnar og hve
heillaður þú varðst af ömmu þegar
þið hittust fyrst. Það var líka
skemmtilegt að heyra hrotusögurn-
ar, þegar þið amma voruð að reyna
að sannfæra okkur um að hitt hryti
meira og að heyra af ferðalögum
ykkar ömmu. Oft langaði mig líka til
að vera hærri í loftinu til að geta
kannað hvort það væri ennþá þannig
að gotteríið væri allra efst í skáp-
unum. Eins og maður heyrði að það
hefði verið þegar frændur mínir
voru litlir.
Síðustu ár teygðist á tímanum
milli samverustunda okkar, en alltaf
var jafngott að koma til þín. Ég er
svo afskaplega þakklát fyrir þær
stundir sem ég átti með þér og fyrir
allar minningarnar. Mér finnst svo
vænt um að við höfum farið saman í
utanlandsferðir, þó ég hafi verið ansi
lítil þá. Að ég hafi átt svona margar
stundir á Melhaganum, öll gamlárs-
kvöldin, allar fjölskyldu-gönguferð-
irnar, jólaboðin og heimsóknirnar.
Best af öllu er að hafa átt svona ynd-
islegan afa eins og þú varst.
Þín
Guðný B.
Afi minn, núna, síðastliðna daga,
hef ég verið að hugsa mikið um Þórð
afa og það eru nokkrir hlutir sem ég
festist alltaf á. Mínar fyrstu minn-
ingar af afa eru svarti Pétur og Sí-
ríus súkkulaði. Þegar ég var algjör
polli kom afi oft í heimsókn og hann
kom alltaf með spil með sér. Svarti
Pétur var ástæða þess. Alltaf þegar
afi kom spiluðum við svarta Pétur og
einstaka sinnum þegar mamma og
pabbi voru ekki að horfa gaf hann
mér súkkulaði. Það var nú þannig að
afi var sjúkur í súkkulaði, hann var
alltaf með súkkulaði í bílnum sínum
þegar ég var lítill. Svo má ekki
gleyma Dumle-súkkulaðimolunum
sem við hámuðum í okkur öll kvöld á
meðan við spiluðum manna á hót-
elinu í Rússlandi. Í þeirri ferð
kenndi afi mér að spila manna, því
miður fyrir mig þá vann ég hann
bara einu sinni alla ferðina. Að spila
á spil er nú ekki það eina sem ég
man. Alltaf þegar ég sit í bíl með vin-
um mínum og keyri fram hjá Þrasta-
skógi fyllist ég þessu svakalega stolti
og byrja alltaf að útskýra hvernig afi
minn plantaði öllum trjánum í skóg-
inum. Þrátt fyrir að öll trén séu ýkj-
ur þá í mínum augum bjó afi minn til
Þrastaskóg og þannig mun ég alltaf
heimsækja Þrastaskóg.
Það er margt annað sem ég get
talað um, eins og allar bækurnar
sem afi átti. Ég man þegar afi var að
hreinsa út úr háaloftinu heima hjá
sér og bauð fólki að koma og fá sér
bækur. Við komum í heimsókn til að
skoða bækurnar og komumst fljótt
að því að með bókum meinti afi heilt
herbergi troðfult með stöflum af
bókum. Á þeim tíma var ég yngri og
vitlausari og fannst bækur ógeðsleg-
ar en núna væri ég mjög glaður ef ég
hefði bara tekið eina bók til að eiga.
Að lokum finnst mér rétt að minn-
ast á það hvað afi er eftirminnilegur.
Ég hef hitt svo margt fólk sem hefur
verið nemendur hjá afa eða verið ná-
grannar hans eða vinir. Allt þetta
fólk talar um hann á sama máta. Tal-
ar um hann sem rosalega notalegan
mann sem var góður húmoristi og
frábær kennari.
Ef ég verð svo heppinn að verða
afi einhvern tímann þá vona ég að ég
verði eins góður afi og Þórður afi.
Takk fyrir allt, afi,
Kjartan Dór Kjartansson.
Skógarvörðurinn, fimleikameist-
arinn, fimleikakennarinn, afi minn
og nafni minn Þórður Pálsson er
látinn. Mikill söknuður sækir að
mér!
Hjartalag hans var alveg einstakt
og var hann elskaður af mörgum. Ég
fyllist stolti þegar ég hugsa til hans.
Ég man svo vel eftir öllum þeim sög-
um sem hann sagði mér. Sérstaklega
einni þar sem hann fór í Evrópuferð
1939-1940, með fimleikahóp til að
halda sýningar. Mér fannst þetta
frekar sérstakt þar sem mikil tog-
streita var í gangi í Evrópu á þessum
tíma. Ég minnist þess líka sérstak-
lega hversu stoltur hann varð alltaf
þegar hann sagði mér frá þessari
frægu ferð.
Ég veit að hann er lagður af stað í
nýja ferð sem hann mun segja mér
frá einn góðan veðurdag. Ég elska
þig, afi minn, og ég vona að þú hafir
það gott, hvar sem þú ert.
Þórður Aðalsteinsson.
Ég naut þeirra forréttinda fram
að fermingaraldri að alast upp og
vera í skóla nálægt heimili hans,
heimsótti ég hann oft á tíðum. Ætíð
tóku Þórður og Gauja vel á móti mér
á Melhaganum, var mér gefið kakó
að drekka ásamt meðlæti, þó að allt-
af væri nóg um að vera á þessu stóra
heimili. Sér í lagi vegna þess að
Þórður var með tímakennslu á heim-
ilinu, sem var eins og fyrsti bekkur í
dag. Lærði ég að lesa, skrifa og
reikna þar.
Einnig fékk ég oft að fara með
pabba og mömmu í Þrastaskóg. Þar
var Þórður skógarvörður, átti hann
lítinn sumarbústað, og var oft margt
um manninn þar. Eitt sinn vorum við
Kjartan, sonur Þórðar, beðin um að
fylgjast með hliðinu að skóginum og
gæta þess að kindur kæmu ekki inn
fyrir það. Við vorum þó ekki búin að
passa hliðið lengi þegar við sáum
mann á hjóli með farangur, sem við
héldum að væri byssa. Urðum við
mjög hrædd og tókum til fótanna
upp að bústað. Þegar þangað var
komið sögðum við að það væri maður
með byssu við hliðið. Fór Þórður þá
að hliðinu til að athuga hvort svo
væri, en þegar hann kemur að hlið-
inu þá er enginn maður þar. En
nokkrar kindur voru að reyna að
komast inn fyrir hliðið. Maðurinn
hefur örugglega verið bara með
veiðistöng í poka. Samt sem áður
vorum við ekki skömmuð fyrir að
hlaupa frá hliðinu. Oft hefur verið
minnst á þessa sögu, þá að við hefð-
um ekki stórt hjarta og kjarkurinn
lítill.
Margt á ég Þórði að þakka, þ. á m.
þegar ég og maður minn vorum að
kaupa okkar fyrstu íbúð vantaði okk-
ur ábyrgðarmann fyrir láni. Sagði
hann þá við mig: „Ég skrifa aldrei
upp á lán, en ég skal þó gera það fyr-
ir þig, því ég veit að þú stendur í skil-
um.“ Létti mér mjög að heyra þetta,
en ég gat alltaf treyst á hann.
Gleymi ég heldur ekki þegar
Þórður kom með fangið fullt af kóki
og spurði: „Á ekki að ferma hér?“
Var þetta eins og himnasending, því
það voru veikindi á heimilinu og því
lítill innkoma. En hann talaði aldrei
um það aftur að hann hefði hjálpað
til.
Ég verð líka að minnast á hlut sem
vekur kærar minningar. Sá hlutur
voru og eru vöfflurnar hans. Var
hann vanur því að gefa börnunum
mínum vöfflur þegar þau komu í
heimsókn á Melhagann. Höfðu þau
aldrei smakkað betri vöfflur, bað
eldri sonur minn um uppskriftina.
Fékk hann hana og skrifaði hana inn
í bók undir fyrirsögninni: „Dodda-
Vöfflur; uppskrift eftir hann afa-
bróður minn.“
Margar stundir áttum við á Mel-
haganum og margs er að minnast.
Eitt sinn komu þau Þórður og Gauja
með málverk undir hendinni og hann
sagði: „Þar sem þú ert komin í ein-
býlishús átt þú að eiga þessa mynd
sem hann pabbi þinn málaði þegar
þú varst lítil stelpa.“ Þessi mynd er
af sumarhúsi og er myndin uppi á
vegg hjá mér. Er ég honum ævin-
lega þakklát honum fyrir það að hafa
gefið mér þessa mynd eftir föður
minn.
Ég og fjölskylda mín sendum
börnum hans og fjölskyldum þeirra,
ásamt Sigríði vinkonu hans, innileg-
ar samúðarkveðjur. Megi guð
styrkja ykkur í sorginni. Með þökk-
um fyrir samfylgdina, megir þú hvíla
í friði.
Karitas Erlingsdóttir
og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR SIGURJÓNSDÓTTUR,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Lundi,
Hellu
(áður til heimilis að Egilsbraut 23,
Þorlákshöfn).
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Lundi fyrir frábæra
umönnun.
Ragnhildur Ásgeirsdóttir, Ingi Ólafsson,
Laufey Ásgeirsdóttir, Heimir Guðmundsson,
barnabörn og langömmubörn.
Amma Sigga. Að
segja þessi orð fyllir
mig af gleði og þeim
fylgir einhver óútskýranleg mýkt
og hlýja. Barnabörn þekkja oft að-
eins ákveðinn hluta af persónu
ömmu og afa og þekkingin nær vita-
skuld ekki langt aftur í tímann. En
þegar einhver er manni eins kær og
amma Sigga þá er ekki annað hægt
en að minnast hennar í örfáum orð-
um, þó að fátækleg séu.
Amma Sigga virkaði alltaf á mig
sem mikill skörungur og ég vissi
fljótlega að það var gott að hafa
hana í mínu liði því hún hugsaði vel
um þá sem hún elskaði. Þegar ég
var lítil vísaði hún jafnan til mín
sem nöfnu sinnar og í dag eru þau
orð mér kærari en nokkru sinni.
Minningarnar af heimsóknum mín-
um til ömmu og afa í Hveragerði
eru fylltar gleði, enda var dekrað
við mann og amma alltaf til í að
spilla manni smávegis í hverri
heimsókn. Amma var alla tíð stór
hluti af lífi mínu. Hún gaf mér
fyrsta Nýja testamentið mitt og gaf
mér Davíðssálm 23 við það tæki-
færi, enda var hann alltaf í uppá-
haldi hjá henni. Hún var sú sem
hvatti mig einna helst þegar ég tók
Anna Sigríður
Þorsteinsdóttir
✝ Anna SigríðurÞorsteinsdóttir
fæddist á Akureyri
4. júlí 1927. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
29. desember síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Hvítasunnukirkj-
unni á Akureyri 4.
janúar.
þá ákvörðun að taka
niðurdýfingarskírn.
Mér þykir enn gaman
að vita að hún hætti
að reykja þegar hún
vissi að hún hefði
eignast nöfnu og það
fyllir mig stolti að
hafa átt þátt í svo
veigamikilli ákvörðun
í lífi hennar. Húmor-
inn hennar, hnyttin
tilsvörin og gaman-
sögurnar af henni
koma okkur til að
hlæja og munu gera
það um ókomin ár.
Í minningunni var amma alla tíð
mikill sælkeri. Í seinni tíð voru kók-
osbollur í uppáhaldi og hún missti
eina slíka í gólfið við þær fréttir að
ég ætti von á barni. Hamingjuósk-
irnar byrjuðu vitaskuld með ein-
kunnarorðunum hennar „alla
malla“! Síðastliðin misseri hef ég
fengið að vera meira með ömmu en
oft áður og það er mér dýrmætt að
hafa fengið að vera með henni síð-
ustu dagana þó að það hafi verið af-
skaplega erfið lífsreynsla. Það var
orðinn vani hjá mér að spyrja
„sérðu mig?“ þegar við hittumst og
hlýjan og væntumþykjan í röddina í
þetta hinsta sinn er greypt í huga
minn þegar hún sagði já og lagði
áherslu á „Anna Sigga mín“. Það
var huggun að sjá friðinn í bláu aug-
unum á þeirri stundu. Ég er Guði
þakklát fyrir hvern aukamánuð sem
við fengum með ömmu Siggu og að
hún skuli hafa fengið á þeim tíma að
sjá þrjú ný langömmubörn áður en
hún kvaddi til að fara heim til
Drottins. Mér finnst ég lánsöm að
hafa haft hana þessa fyrstu tvo
mánuði í lífi sonar míns. Núna
gleðst hún á himnum, laus við verki,
veikindi og erfiðleika. Ég mun alltaf
muna eftir dillandi hlátrinum, ein-
stökum húmornum og tærbláu aug-
unum sem ljómuðu þegar hún hló.
Elsku afi Gísli, amma var lánsöm
að eiga þig. Ég bið Guð að gefa þér
styrk og huggun. Þín
Anna Sigríður.