Morgunblaðið - 09.03.2008, Blaðsíða 31

hugsað upphátt
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. MARS 2008 31
Þ
egar ég rumskaði í morg-
un þóttist ég nokkuð viss
um hvað ég ætlaði að
skrifa um.
Pistillinn birtist mér í
draumi fullskrifaður, myndskreyttur
og tilbúinn til útgáfu.
Raunin reyndist önnur þegar ég
settist niður við skriftir til að rifja
upp þessa snilld sem hafði legið svo
ljós fyrir í þessu undarlega ástandi
sem kallast að vera milli svefns og
vöku.
Ég mundi ekki neitt, nema að ég
hafði eitthvað verið að úttala mig um
stjórnmál á Íslandi sem ég nota bene
hef lítið fylgst með að undanförnu.
Til þess eru bandarísku forseta-
kosningarnar alltof spennandi og
munu koma til með að hafa áhrif á
alla heimsbyggðina.
Ég held að heimsbyggðinni sé til
dæmis slétt sama hvort áfram situr
borgarstjóri í Reykjavík með kofa-
friðunaráráttu eða ekki.
Í andleysi mínu ákvað ég að kíkja
inn á Vísisvefinn mér til fróðleiks, en
þar kennir oft ýmissa grasa. Það er
ekki einleikið hversu ólánleg umræða
fer þar oft fram.
Ég held reyndar að það sé ekki
vísvitandi stefna ritstjóra að sjá fólki
fyrir álappalegum fréttaflutningi því
ég tel fullvíst að ritstjórar vefjarins
telji að þar fari beinskeytt og upplýs-
andi veffréttamennska af bestu gerð.
Mest lesnu fréttir dagsins eru allt-
af mjög athyglisverðar og sér í lagi
þar sem þær eru óskeikull vitn-
isburður um áhugasvið lesenda.
Lítum á eina fyrirsögn:
„Þvagleggskonan missti prófið“.
Hvað í ósköpunum er þvagleggs-
kona? Hvers konar kvenmaður er
það eiginlega?
Ég hef heyrt talað um kvenrétt-
indakonur, kjarnakonur, söngkonur,
leikkonur og jafnvel karlkonur en
aldrei þvagleggskonur.
Íslendingar eru ókrýndir heims-
meistarar í meinlegum uppnefnum
og því bagalegt að það skuli ekki vera
keppt í þessari þjóðlegu íþrótt á al-
þjóðavettvangi því þar ættum við
örugglega tryggan sigurvegara.
Fréttin skýrði sig ofurlítið þegar
ég las áfram og komst að því að ný-
verið hefði fallið dómur í Hæstarétti
Suðurlands í „svokölluðu þvagleggs-
máli“.
Kona nokkur hafði verið gripin og
vænd um ölvunarakstur og af því til-
efni tekin af henni þvagprufa með
þvaglegg.
Lögreglan á Selfossi hefur nú
löngum sætt ákúrum fyrir
þjösnagang og handtökur úr
launsátri og því kom ekki á óvart að
þeir hefðu litið svo á að það væri
hentugast að klæða kvenmanninn úr
nærbuxunum og setja upp hjá henni
„legg“ eins og það kallast á
spítalamáli í stað þess að fara út í þá
vandasömu og niðurlægjandi aðferð
að taka af henni óyggjandi blóðprufu.
Að setja upp „legg“ er hins vegar
svo létt og löðurmannlegt verk að
það ætti að kenna í heilsufræði í
barnaskóla og þá sérstaklega halda
að börnum sem langar til að verða
skeleggar löggur.
„Leggur og skel 101“ gæti sá
áfangi kallast og skýrir nafngiftin sig
sjálf.
En svo kann að fara að læknir og
hjúkrunarkona sem liðsinntu
lögreglu við sýnatökuna hafi
hreinlega ekki kunnað að draga blóð
enda blóðdráttur vísast orðinn
sérnám. Því hefur blóðprufa
væntanlega ekki þótt fýsilegur
kostur og ætla má að Selfosslöggan
hafi síður viljað vega að kvenleika
vesalings konunnar og persónu
hennar allri með slíkum aðförum.
Reyndar þurfti að beita valdi við
sýnatökuna sem er furðulegt ef litið
er til þess hversu sjálfsagt það ætti
að vera að láta ofurlítið þvag af
hendi.
Fyrir velgjörðirnar mátti konan
borga 350.000 krónur enda komst
dómari að því samkvæmt fréttinni á
Vísi „að með hótunum hefði konan
brotið gegn valdstjórninni“.
Lái henni hver sem vill.
Næsta frétt fjallaði um
„sundlaugarperrann“ svokallaða en
þar var eftirfarandi haft eftir móður
fórnarlambsins um þennan óþokka:
„Dóttir mín lenti í þessum manni í
janúar og þá kærðum við.
Sundlaugin hefur því vitað af honum
í rúman mánuð.“
Þetta þóttu mér fréttir því mér
hafði ekki verið kunnugt um að
sundlaugar hefðu vitund, hvað þá
tímaskyn.
Ég held að borgarstjóri verði nú í
ljósi þessara nýfengnu upplýsinga að
friða allar sundlaugar landsins og þá
vitund þeirra í leiðinni.
Áfram var haft eftir móðurinni
sem hafði eftirfarandi um þessa
ömurlegu reynslu stúlkunnar að
segja:
„Hún segist ekki vilja fara nema
það komi einhver fullorðinn með,
þetta er stelpa sem var nánast komin
með sporð.“
Ha? Með sporð?
Ég þykist vita hvað móðirin átti
við en er það ekki starf blaðamanna
að koma frásögnum fólks sem
kannski er í uppnámi á mannamál?
Hélt blaðamaður að hann væri að
gera móður og þá sér í lagi barninu
einhvern greiða með þessu?
Hefði ekki verið eðlilegra að segja
að barnið hefði af þessum sökum
ekki viljað fara í sund sem væri
miður, þar sem hún hefði fram að
þessu andstyggilega athæfi
mannsins haft mikið yndi af
sundferðum.
Eða hver er tilgangurinn? Er hann
í báðum þessum fréttum sá að
hæðast að þessum tveimur óskyldu
fórnarlömbum?
Liggur blaðamönnum Vísis
virkilega ekkert á hjarta?
Þeir segja víst ráðamönnum
þjóðarinnar og „valdstjórninni“ bara
til syndanna í draumsvefni eins og
ég.
Leggur og skel
Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir