Morgunblaðið - 27.03.2008, Page 36

36 FIMMTUDAGUR 27. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Orð geta aldrei lýst
því sem rann í gegnum
huga minn þegar ég
fékk fréttirnar að
elsku Ásta væri látin. Það voru for-
réttindi að hafa fengið að kynnast
Ástu og Binna og þeirra fjölskyldu
þegar ég var 19 ára gömul og hóf
störf á VSÓ. Heimili þeirra stóð mér
strax opið og fljótt fannst mér ég
vera ein af fjölskyldunni enda farin
að kalla Ástu stundum varamömmu
mína. Þegar við Inga Lillý urðum
góðar vinkonur varð ég enn ríkari
því þar átti ég orðið varasystur líka
eins og við grínuðumst svo oft með.
Minnisstætt er þegar fjölskyldan
bauð mér og systur minni fyrir
mörgum árum í páskamat þar sem
foreldrar okkar voru erlendis. Það
var ekki að ástæðulausu sem manni
fannst maður vera einn af fjölskyld-
unni. Það er svo margt sem brýst
fram í hugann á þessari stundu en að
reyna að koma því öllu á blað er held-
ur erfiðara. Þær eru óteljandi stund-
irnar sem við áttum þar sem við unn-
um náið saman og svo allt þar fyrir
utan.
Geislandi og jákvæð, sönn og
traust, þannig var Ásta. Alltaf hægt
að leita til hennar ef eitthvað bjátaði
á og alltaf tókst henni að sjá jákvæðu
hliðarnar á öllu. Ég er henni óend-
anlega þakklát fyrir allt sem ég lærði
af henni, og fyrir einstaka vináttu.
Minningarnar sitja eftir, um ein-
staka konu sem gaf svo mikið af sér
og sýndi svo mikið æðruleysi að ekki
var annað hægt en að hrífast með.
Með sáran söknuð í hjarta og þakk-
læti fyrir allar yndislegu stundirnar
okkar kveð ég yndislega konu sem
verður ávallt í hjarta mér.
Elsku Binni, Inga Lillý, Auður,
Bjarni, tengdabörn, foreldar og
systkini, megi algóður Guð styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum. Guð
blessi ykkur öll.
Ester Ottesen.
Í dag kveð ég með söknuði góða
vinkonu mína og fyrrverandi sam-
starfsfélaga. Ég kynntist Ástu fyrir
25 árum þegar ég byrjaði á VSÓ, þá
16 ára gömul. Ásta varð strax mín
stoð og stytta og gat ég alltaf leitað
til hennar, hún leiðbeindi mér og gaf
mér góð ráð. Eftirminnileg er fyrsta
árshátíðin okkar hjóna með Ástu og
Binna í Luxemborg, þar tóku þau
okkur undir sinn verndarvæng og
kenndu okkur margt um mat og vín
sem við búum enn að. Í miklu uppá-
haldi hjá okkur Ástu voru hvít-
lauksristaðir sniglar sem varð síðan
forrétturinn okkar Ástu.
Í einni árshátíðarferðinni vorum
við að skoða dýrt ljós þegar Ásta
sagði „Takið bara lán, þetta redd-
ast“. Þessa setningu höfum við hjón-
in oft notað í gegnum árin. Á síðustu
árum var sushi orðið mjög vinsælt
hjá okkur vinkonunum og sátum við
löngum stundum saman, spjölluðum
og borðuðum sushi út í eitt. Ég á
margar skemmtilegar og ljúfar
minningar um Ástu og var hún alltaf
hress, glöð og jákvæð og er ég þakk-
lát fyrir þær góðu samverustundir
sem ég átti með henni í gegnum árin.
Elsku Binni, Auður, Inga Lillý,
Bjarni, tengdabörn og fjölskylda, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún og Jón.
Elskuleg vinkona okkar Ásta
Ingvarsdóttir er látin eftir langvar-
andi og erfið veikindi.
Við kynntumst fyrst Ástu og
Brynjólfi í kringum 1980 þegar dæt-
ur okkar Auður og Dagný voru sam-
an í leikskólanum Kvistaborg og
Ásta Ingvarsdóttir
✝ Ásta Ingv-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 4.
nóvember 1955.
Hún andaðist á
heimili sínu í
Reykjavík 13. mars
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Bústaðakirkju 25.
mars.
voru þar bestu vinkon-
ur. Fljótlega urðu
kynni okkar við Ástu
og Brynjólf að góðum
vinskap sem staðið
hefur óslitinn síðan.
Þau eru orðin ótelj-
andi skiptin sem við
höfum átt saman
ánægjulegar stundir
með þeim hjónum og
börnum þeirra á heim-
ilum okkar, í ógleym-
anlegum veiðiferðum
og á ferðalögum inn-
anlands og erlendis.
Ávallt hafa þetta verið ánægjulegar
stundir og minnisstæðar.
Gestrisni þeirra hjóna hefur alltaf
verið einstök og það var sérstaklega
á heimili sínu sem Ásta naut sín best
við að gleðja og skemmta vinum og
ættingjum. Oftar en ekki var það
Ásta sem átti frumkvæðið að því að
kalla fólk saman og skipuleggja hin-
ar ýmsu uppákomur. Alltaf hafa
þessar samverustundir verið
skemmtilegar og minnisstæðar með
Ástu í broddi fylkingar með sitt fal-
lega bros og léttu lund.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum Ástu. Við þökkum henni
fyrir öll árin sem við höfum fengið að
njóta vináttu hennar og sendum þér
elsku Binni, börnum og öðrum að-
staðendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Elínborg og Franklín.
Fallin er frá Ásta Ingvarsdóttir.
Ástu og Brynjólfi eiginmanni hennar
kynntumst við fyrir um 25 árum síð-
an. Það var fljótlega ljóst að þar fóru
samhent hjón. Hjá þeim var alltaf
stutt í gleðina og kærleikan. Fyrir
þeim var lífið ekki vandamál heldur
til þess að njóta. Þau voru ófá mat-
arboðin og veislurnar sem þau héldu
fyrir vini og vandamenn og þá var
ætíð galdrað fram það besta. Við
hjónin minnumst sérstaklega
skemmtilegra ferða með þeim hjón-
um og öðrum vinum í Andakílsá þar
sem gist var í litla veiðihúsinu. Þó
pláss væri ekki mikið komust allir að
sem vildu og alltaf var glatt á hjalla.
Ásta var einstaklega ljúf kona og
hafði góða nærveru. Þrátt fyrir erfið
veikindi var alltaf stutt í bjarta bros-
ið hennar. Þannig lét hún veikindin
ekki stjórna lífi sínu heldur naut
þess á sinn hátt með aðstoð Brynj-
ólfs og fjölskyldu sinnar sem var
henni mikils virði.
Við viljum með þessum fátæklegu
orðum þakka samfylgdina og vottum
Brynjólfi, börnum þeirra hjóna, for-
eldrum og systkinum okkar innileg-
ustu samúð.
Guðni Á. Haraldsson og
Stefanía Jónsdóttir.
Stórt skarð hefur verið sorfið í ís-
lensku þjóðina við fráfall hennar
Ástu stóru, eins og krakkarnir köll-
uðu hana, því ófáar stúlkur voru
skírðar eftir henni. Betra viðurnefni
átti vart við því allt sem Ásta gerði
bar vott um smekkvísi og glæsileika.
Veislurnar, veiðiferðirnar, utan-
landsferðirnar, svo ekki sé minnst á
hlutina sem skiptu mestu máli,
þ.e.a.s. fjölskylduna, heimilið og
vinnustaðinn þar sem hún var á öll-
um vígstöðvum hrókur alls fagnaðar.
Ung kynntist hún eiginmanni sínum,
Binna, og samheldnari hjón fyrir-
finnast hvergi á byggðu bóli. Sam-
band þeirra bar glæstan ávöxt í
börnum þeirra, Auði, Ingu Lillý, og
Bjarna, sem sýnt hafa einstakan
styrk og þrautseigju í öllu þessu erf-
iða ferli. Þau hafa, ásamt Binna,
staðið við hlið Ástu eins og klettar í
þessum átakanlegu veikindum.
Minning um einstaka konu mun
lifa með okkur um ókomna tíð og sú
vissa að systurnar Ásta og Rebekka
munu umvefja litlu frænku sína, Em-
ilíu Líf, með hlýju og kærleika í
Himnaríki styrkir okkur öll.
Kæra stórfjölskylda, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð.
Pétur Óli Pétursson.
Elsku Ásta, þetta er nokkuð sem
ég hafði aldrei hugsað um að ég yrði
að gera, það er að skrifa kveðjubréf
til þín.
Við hjónin sitjum hér og erum að
rifja upp vinskap okkar en við höfum
verið samrýnd í 35 ár.
Margt höfum við gert saman í
gegnum tíðina og eigum við fullt af
góðum minningum, ég gæti haldið
endalaust áfram ef ég ætlaði að rifja
þær allar upp þannig að hér ætla ég
bara að stikla á stóru.
Við fórum í ófáar útilegurnar og
sumarbústaðaferðirnar saman, leiðir
okkar lágu vestur, austur, norður og
suður en yfirleitt þurfti nú samt að
vera á eða vatn nálægt því aldrei var
veiðistöngin langt frá.
Fyrst vorum það bara við hjónin
en síðan fjölgaði í hópnum þegar
börnin okkar komu og þar vorum við
samstiga eins og í svo mörgu öðru,
fyrst komu stelpurnar okkar ’76 síð-
an miðbörnin ’79-’80 og síðan yngstu
börnin ’85. Ég hef ekki tölu á öllum
spilakvöldunum okkar en man samt
þegar við tvær ákváðum að setja
þúsund krónur á borðið í hvert sinn
sem við spiluðum og að þeir sem töp-
uðu þurftu að borga og yfirleitt voru
það nú strákarnir sem borguðu og úr
þessu bjuggum við til ferðasjóð og já,
við getum sagt að það hafi verið farið
í margar utanlandsferðir fyrir þenn-
an sjóð. Við getum sagt að það hafi
verið ákveðin verkaskipting í öllum
okkar ferðum, Binni var kokkurinn
en Ásta var verkstjórinn, sósur, salat
og meðlæti sá Ásta um, með sinn ein-
kæru snilld.
Allar matarveislurnar á heimili
þeirra hjóna voru snilldarlega fram-
kvæmdar og það var hrein unun að
fylgjast með þeim hjónum saman í
eldhúsinu.
Og allan okkar vinskap bjuggum
við yfirleitt í göngufæri hvor við
aðra, fyrst í Kvistalandinu, síðan
Breiðholtinu og nú síðast í Hamra-
hverfinu.
Aldrei sá ég hana Ástu skipta
skapi eða nöldra um nokkurn skap-
aðan hlut, alltaf var hún jafn hress,
kát og yndisleg.
Þetta ár, sem er rétt byrjað er bú-
ið að vera erfitt fyrir alla fjölskyld-
una, því Rebekka systir Ástu lést
hinn 12. febrúar og síðan Ásta, núna
hinn 13. mars síðastliðinn.
Við kveðjum þig nú, elsku vin-
kona, þú munt ávallt lifa í hjarta okk-
ar Elsku Binni, Auður, Inga Lilly,
Bjarni, Ingvar, Steinunn og aðrir
ástvinir, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Unnur og Gísli.
Ég kynntist henni Ástu gegnum
Unni móður mína.
Mín kynni af Ástu voru að hún var
mjög góðhjörtuð kona, alltaf þegar
að maður hitti hana ljómaði hún af
gleði. Ég á margar minningar um
Ástu og fjölskyldu hennar. Það var
alltaf líf og fjör þegar að fjölskyldan
mín og hennar fórum í sumarbústaði
og útilegur. Ásta var mín sterkasta
hetja, hún barðist lengi við veikindi
sín og hún gerði það alltaf á sínum
jákvæðu nótunum. Það var svo gott
að fá að knúsa hana og tala við hana.
Hún var líka alltaf til í að gefa manni
ráð og var alltaf tilbúin að hlusta á
mann. Ég kveð hana Ástu baráttu-
konu.
Elsku Binni, Auður, Inga Lillý,
Bjarni, Steinunn, Ingvar og aðrir
ástvinir, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Ragnhildur.
Besta Ásta mín. Þú varst svo
góð að leyfa öllum að koma
heim til þín, alltaf. Í heita
pottinn hjá ykkur afa Binna
og grilla kjúkling og halda
veislur. Þú og Rebekka
amma fóruð með mér að gefa
öndunum brauð, það var sko
skemmtilegt. Ég sakna ykk-
ar, þið voruð svo góðar auka-
ömmur. Ég hugsa svo mikið
um ykkur báðar, gott að þið
eruð saman. Við hittumst í
himnaríki seinna. Ég elska
þig endalaust, Ásta amma,
Markús Sólon (litli frændi).
HINSTA KVEÐJA
Hann Hjalli vinur
minn lést í síðustu viku
87 ára gamall eftir löng
og erfið veikindi.
Kynni okkar hófust á
mínum fyrstu ævidög-
um vestur á Bíldudal.
Þar bjuggum við með eitt hús á milli.
Hann í Ásgarði og ég og foreldrar
mínum í Arnarhóli. Hjálmar var gift-
ur föðursystur minni Svandísi og bjó
með henni og börnum þeirra þeim
Jakobi, Mörtu og Heru í reisulegu
hvítu húsi sínu sem stóð efst við Mar-
íubrekkuna á Bíldudal.
Frá þeim tíma er ég fór að muna
eftir mér minnist ég þess að hafa verið
heimagangur á því heimili. Þar átti ég
í raun nokkurs konar annað heimili öll
þau ár er fjölskylda mín bjó á Bíldu-
dal.
Við Hjalli urðum strax vinir enda
var það létt verk að vingast við hann.
Hjálmar var sérlega glaðlyndur mað-
ur, barngóður og hafði lag á að tala
með sínum glaðlega svolítið stríðnis-
lega tón við okkur strákana. Gott var
fyrir lítinn stubb að koma til þeirra
Hjalla og Svandísar og finna þeirra
hlýju og vinarhug þegar hann þurfti á
að halda.
Hjálmar vann lengst af sem verk-
stjóri í frystihúsi bæjarins þann tíma
er við bjuggum fyrir vestan og fórst
það vel úr hendi. Þar nýttist honum
hans góða geðslag og hæfileiki til að
umgangast og sinna fólki. Alltaf var
litlum fjörulalla vel tekið ef hann ráf-
aði inn á kontór til Hjalla í frystihús-
inu og stundum kvaddur með túkall í
hönd þótt síðar meir hafi mig grunað
að það hafi verið til að kaupa vinnu-
frið.
Mikil og náin samskipti voru og eru
milli fjölskyldna Hjalla og Svandísar
frænku og minnar. Um tíma að sum-
arlagi bjó ég hjá þeim í Ásgarði meðan
foreldrar mínir ferðuðust og á ég það-
an margar mínar bestu æskuminning-
ar.
Síðustu árin fór heilsu Hjalla hrak-
andi með ýmsum áföllum. Glaðlyndi
hans og æðruleysi í þeim erfiðleikum
sem og þrautseigja þurfti ekki að
koma okkur hinum sem þekktum
hann að óvörum.
Hans er sárt saknað. Blessuð sé
minning hans.
Ásmundur Jónasson.
Látinn er móðurbróðir minn,
Hjálmar Ágústsson. Þegar Jakob
hringdi í mig að morgni 14. mars og
tjáði mér að pabbi hans væri allur leit
ég út og sá sólina glampa á Bíldudals-
vog, komu mér þá þessar ljóðlínur
Hafliða í hug,
Bíldudalur, Bíldudalur
stöðum ertu flestum fegri.
Friðsælli og yndislegri,
ástkær ertu mér.
Þegar þau Hjalli frændi og Svandís
fluttu héðan frá Bíldudal snemma á 8.
áratugnum sagði móðir mín við mig:
Nú slitnaði einn strengur í viðbót. Ég
sá blika á tár, en hún mamma var ekki
mikið fyrir að flíka tilfinningum sín-
um. Henni þótti undurvænt um Hjalla
bróður sinn. Þegar vélskipið Þormóð-
ur fórst með manni og mús 17. febrúar
1943 fórust foreldrar Hjalla og mágur
hans, Gísli Guðmundsson, faðir minn.
Með skipinu fórst 31. Þetta hörmu-
lega slys hafði mjög afdrifaríkar af-
leiðingar fyrir Bíldudal. Kannski má
segja að staðurinn hafi aldrei náð sér
á strik eftir þetta. Vorið 1943 fluttu
Valhallarsystkinin í Arnarhól, en það
hús hafði faðir minn verið að byggja
er hann lést. Húsið var langt komið og
tókst að ljúka því með hjálp góðra
manna. Eins og áður sagði fórst faðir
minn með skipinu og vorum við Ági
bróðir því föðurlausir en þeir bræður
Hjalli, Palli og Jakob tóku við því hlut-
verki og má því segja með sanni að
þeir bræður hafi gengið okkur í föð-
urstað. Hjalli var smiður og teiknari
góður og eru til eftir hann margir fal-
Hjálmar Ágústsson
✝ Hjálmar Ágústs-son fæddist á
Bíldudal 30. maí
1920. Hann lést 14.
mars síl. og var útför
hans gerð frá Grens-
áskirkju 25. mars.
legir smíðisgripir ásamt
myndum frá æskuslóð-
unum. Mér er það í
bernskuminni að hann
smíðaði skip fyrir okkur
bræður í hlíðinni fyrir of-
an Ásgarð, húsið sem
hann byggði fyrir hana
Svandísi sína. Í skipi
þessu áttum við bræður
ásamt vinum okkar
margar ánægjustundir,
hafðu bestu þakkir fyrir
það Hjalli minn. Ég
minnist með þakklæti
sagnanna sem þú sagðir okkur Diddý
frænku. Við sátum á baðgólfinu í Arn-
arhól og hlustuðum hugfangin á þig,
sögurnar samdir þú sjálfur en þú
varst sögumaður af Guðs náð. Ég
þakka líka fyrir allar ferðirnar á Ými,
bátnum sem Gústi afi hafði átt og þú
keyptir norðan af strönd og gerðir
upp. Þá eru þér þökkuð störf þín við
félagsmál hér á Bíldudal. Þú varst
mikil félagsvera og hafðir gaman af
því að vera þátttakandi í félagsstörf-
um og var enginn svikinn af vinnu
þinni þar. Þær stundir sem þú áttir á
kirkjuloftinu með kórnum veittu þér
mikla ánægju, Bíldudalskirkja var
ykkur Svandísi mjög kær eins og gjöf
ykkar sýndi sem þið senduð á 100 ára
afmæli hennar. Ég gæti talið upp svo
ótalmargt sem þú afrekaðir hér á sviði
félagsmála en það yrði alltof langur
lestur. Ég vil þakka þér fyrir störf þín
að leiklistarmálum hér á Bíldudal en
ég var svo heppinn að fá að leika með
þér í einu stykki. Elsku Hjalli, ég veit
að þú varst Bílddælingur fram í fing-
urgóma og varst með hugann hér hjá
okkur allar stundir. Mig langar til að
ljúka þessu með orðum Hafliða:
Í höfn er bátur bundinn hljóður
brátt mun hafinn næsti róður.
Lifnar bær til lífs að nýju
í ljósi morguns hlýju.
Ég og fjölskylda mín kveðjum þig
með þakklæti fyrir allar ánægju-
stundirnar. Svandísi, börnum ykkar
og fjölskyldum þeirra sendum við
samúðarkveðjur.
Örn.
Þau bjuggu á fjórðu hæðinni, Svan-
dís og Hjálmar, að Unufelli 31. Fluttu
þangað í sumarbyrjun árið 1972
ásamt dætrum sínum Mörtu og Heru.
Ásmundur faðir Svandísar kom svo
síðar til þeirra í Unufellið.
Þetta sumar hófu sjö fjölskyldur
búsetu á þessum stað og kom fólkið
hvað úr sinni áttinni, einsog sagt er.
Tilviljun ein réð því að þessi hópur
kynntist á þessum stað. Það hefur oft
verið talað um það af fólkinu, sem
þarna flutti inn 1972, hversu vel tókst
til að framkvæma það sem sneri að
sameiginlegum hagsmunum heildar-
innar. Svo sem viðhald og umgengni í
stigahúsi og viðhald utanhúss. En, til
þess að svo megi verða er öllum sam-
félögum, stórum og smáum það nauð-
synlegt, að hafa styrka forystu. Það
skipti ekki máli hvort Hjalli og Svan-
dís voru í stjórn húseiningarinnar eða
ekki. Það er óumdeilt, þau voru kjöl-
festan, hin styrka, en hógværa hönd
sem hverju slíku samfélagi er nauð-
synlegt.
Og nú er komið að kveðjustund.
Hann Hjalli vinur okkar er farinn yfir
móðuna miklu og við viljum trúa því,
að hann muni hitta þá 9 íbúa sem farn-
ir eru á undan honum. Þegar ég hugsa
til baka og rifja upp samskipti Hjalla
við íbúana af yngri kynslóðinni þá sá
maður gæskuna og góðvildina um-
vefja viðkomandi. Annað sem mér er
mjög minnisstætt er, þessi yndislega
frásagnargáfa sem hann bjó yfir. Sög-
urnar sem hann sagði voru líka fyndn-
ar, sumar rosalega fyndnar svo við-
staddir voru með verkjum lengi á
eftir. Já, stund hánæturinnar er runn-
in upp og verkfærin úr hendi fallin.
Hinn hæsti höfuðsmiður gefi honum
pláss á sínum grænu grundum, þar
sem hann má næðis njóta.
Við kveðjum hann Hjalla og þökk-
um samfylgdina.
Elsku Svandís. Þér, börnum þínum
og fjölskyldum þeirra sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ragnar, Guðlaug, Sigrún, Atli Bent,
Magnús Páll, Guðrún og Þuríður.