Morgunblaðið - 29.03.2008, Síða 38

38 LAUGARDAGUR 29. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðni Karlssonfæddist á Gunn-
fríðarstöðum í
Svínavatnshreppi 9.
maí 1920. Hann lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 21. mars síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna
Karls Jónssonar,
bónda frá Gunnfríð-
arstöðum, og Guð-
rúnar Sigurð-
ardóttur frá Hamri í
Svínavatnshreppi.
Guðni var þriðji
yngsti af 10 systkina hópi en hin
voru: Halldóra, f. 15. okt. 1906, lát-
in, Anna, f. 23. febr. 1908, búsett á
Blönduósi, Katrín, f. 6. ágúst 1909,
látin, Jón, f. 18. ágúst 1912, látinn,
Herdís Gróa, f. 23. júlí 1915, látin,
Björn, f. 23. mars 1917, látinn, Ingi-
björg, f. 16. apríl 1919, búsett á
Blönduósi, Jón Pálmi, f. 9. jan.
1922, látinn, Júlíus, f. 20. okt. 1923,
látinn.
Guðni kvæntist 28. des. 1948
Helgu Þorsteinsdóttur frá Lang-
holti í Hraungerðishreppi, f. 3. nóv.
1917, d. 10. febr. 1994. Þau eign-
uðust 4 börn, þau eru: 1) Guðrún, f.
16. sept. 1948, gift Jóni Dagbjarts-
syni, f. 27. júlí 1941, synir þeirra
dóttir Drífu er Þórdís Anna, dóttir
Harðar er Hafrún. Börn Drífu og
Harðar: Sigurjón Daði og Andrea
Katrín. Börn Katrínar og Sigurðar
eru a) Magnús, f. 14. feb. 1982, sam-
býliskona Gerður Skúladóttir, son-
ur þeirra Sigurður Darri, b) Anna
Linda, f. 26. apríl 1988, og c) Eyþór
Almar, f. 28. febr. 1989.
Guðni ólst upp í Austur-Húna-
vatnssýslu og vann við hefðbundin
sveitastörf. Guðni og Helga stofn-
uði heimili á Selfossi og fluttu síðan
í Þingborg í Hraungerðishreppi og
þaðan í Þorleifskot í sömu sveit en
lengst af bjuggu þau í Þorlákshöfn.
Þangað fluttu þau 1957 þegar Þor-
lákshöfn var að byggjast upp og
myndast þar þéttbýliskjarni. Guðni
fór í vélstjóranám á fyrstu árum
sínum í Þorlákshöfn og var síðan á
sjó sem vélstjóri á bátum þar, en
vann síðan við ýmis störf í landi
þegar hann hætti sjómennskunni
og endaði sinn starfsferil hjá Olíu-
félaginu Esso sem afgreiðslumað-
ur.
Guðni hafði mikið dálæti á hest-
um og var einn af frumkvöðlum og
stofnendum hestamannafélagsins
Háfeta í Þorlákshöfn og fyrsti for-
maður þess félags. Hann var einnig
einn af stofnendum Félags eldri
borgara í Þorlákshöfn og fyrsti for-
maður þess.
Útför Guðna fer fram frá Þor-
lákskirkju í Þorlákshöfn í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
eru a) Guðni, f. 29. júlí
1968, kvæntur Haf-
rúnu Ástu Grét-
arsdóttir, börn þeirra:
Ingvi Már og Guðrún
Petra, og b) Dag-
bjartur, f. 13. mars
1973. 2) Helga, f. 4.
maí 1951, gift Páli
Bergssyni, f. 4. júlí
1945, d. 1. maí 1992,
synir þeirra eru a)
Karl, f. 8. ágúst 1972,
sambýliskona Ásrún
Björgvinsdóttir; börn
Karls eru Aron Páll og
Sigrún Þóra og börn Ásrúnar eru
Selma og Íris. b) Sveinn, f. 24. mars
1978, sambýliskona Theodóra Frið-
björnsdóttir, dóttir þeirra Birgitta.
Sambýlismaður Helgu er Sæmund-
ur Gunnarsson, f. 6. mars 1947. 3)
Þorsteinn, f. 21. maí 1953, kvæntur
Lovísu Rúnu Sigurðardóttur, f. 20.
des. 1955, börn þeirra eru a) Sig-
urður, f. 1. okt. 1975, kvæntur
Helgu Helgadóttur, synir þeirra eru
Þorsteinn Helgi og Þorkell Hugi. b)
Helga Rúna, f. 27. okt. 1982, sam-
býlismaður Bjarni Gunnarsson. 4)
Katrín, f. 17. maí 1959, gift Sigurði
Magnússyni, f. 9. nóv. 1955. Dóttir
Katrínar er Drífa Heimisdóttir, f. 6.
sept. 1974, gift Herði Sigurjónssyni;
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við erum öll áhorfendur að hinu ei-
lífa tifi tímans, lífi og dauða. En þegar
ástvinur deyr þá erum við samt alltaf
óviðbúin að taka missinum og sorg-
inni, jafnvel þótt ljóst sé að hverju
stefni.
Elsku besti afi, nú ert þú farinn frá
okkur. Það er svo skrýtið að hugsa til
þess að ég eigi ekki eftir að sjá þig
aftur því þú hefur alltaf verið til stað-
ar fyrir mig. Þín verður sárt saknað
enda varst þú alltaf svo hress og kát-
ur. Þegar ég sest niður og hugsa um
þig get ég ekki annað en brosað, það
eru svo margar góðar minningar sem
ég á um þig, elsku afi.
Ein minning sem mér dettur í hug
er þegar ég var í grunnskóla og var
að fara í skólann á morgnana, þá kom
það oftar en ekki fyrir að ég sá afa
hjóla í sund á stutterma skyrtu með
sundtöskuna á bögglaberanum. Afi
lét kuldann ekki hafa áhrif á sig og
sagði að þá hjólaði hann bara hraðar;
þetta er ekta afi. Alltaf á fleygiferð.
Enda held ég að allir sem þekktu afa
sjái hann fyrir sér hoppandi og
skoppandi út um allt enda var hann
mikill fjörkálfur.
Afi skemmti sér alltaf vel þegar
það var mikið af fólki í kringum hann
og þá sérstaklega ef við fjölskyldan
vorum saman komin til að syngja og
tralla eins og við gerum alltaf um
áramótin. Áramótin áttu sérstakan
stað í hjarta afa eins og hjá okkur öll-
um í fjölskyldunni, þá komum við
saman allir afkomendur afa og
skemmtum okkur langt fram á morg-
un.
Afi var allt tíð mikill hestamaður,
hann var meðal annars einn af stofn-
endum hestamannafélagsins Háfeta
í Þorlákshöfn og var formaður þess
félags fyrstu árin. Afi átti marga
góða hesta sem honum þótti vænt um
og var með stórar myndir af þeim
uppi á vegg hjá sér.
Afi hafði gaman af því þegar við
fjölskyldan komum við hjá honum.
Þegar við vorum á hestbaki, þá kom
afi alltaf til dyra með brauð handa
hestunum, enda voru hestarnir farn-
ir að rata heim til hans.
Þó það sé alltaf erfitt að sjá á eftir
þeim sem maður elskar þá hugga ég
mig við það að núna líður þér betur,
elsku afi, og ert kominn til ömmu
Helgu. Og eins og með ömmu þá mun
minningin um þig lifa svo lengi sem
ég lifi.
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín afastelpa
Helga Rúna.
Elsku besti afi minn. Í stærsta
hólfi hjarta míns hef ég ávallt mynd
af þér.
Erfið var stundin er ég horfði á
þig, elsku afi minn, fara frá mér. En
ég veit að þú varst búinn að eiga góða
ævi og tilbúinn að fara.
Þegar ég hugsa til þín, elsku afi
minn, þá fer ég alltaf að brosa.Þú
varst svo lífsglaður, jákvæður og
með eindæmum skemmtilegur og
alltaf til í grín og glens. Ég er þakklát
fyrir stundirnar sem ég átti með þér,
og voru þær bæði margar og mjög
skemmtilegar.
Ég minnist þín, elsku afi minn,
með gleði í hjarta.
Þú komst í hlaðið á hvítum hesti,
þú komst með vor í augum þér.
Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í brjósti mér.
Ég heyri álengdar hófadyninn,
ég horfi langt á eftir þér.
Og bjart er alltaf um besta vininn
og blítt er nafn hans á vörum mér.
Þó líði dagar og líði nætur,
má lengi rekja gömul spor.
Þó kuldinn næði um daladætur,
þá dreymir allar um sól og vor.
(Davíð Stefánsson.)
Drífa.
Ein af mínum fyrstu minningum
er að ég var að taka á móti pabba,
sem var að koma að landi á Frikk-
anum. Og þá sá ég kall einn sem
snaraði sér upp á dekk og tók húfuna
ofan og bauð mér góðan daginn með
bros á vör. Þar var kominn mótorist-
inn á bátnum, Guðni Karlsson, er við
kveðjum hér í dag. Þessi framganga
einkenndi Guðna, ávallt léttur á fæti
og léttur í lund og fór hratt yfir ef sá
gállinn var á honum.
Skömmu síðar var ég var við að
íbúum hafði fjölgað að A-götu 2 en
þangað höfðu þá Guðni og Helga flutt
ásamt þremur börnum sínum, þeim
Guðrúnu, Helgu og nafna mínum.
Upp frá því var oft mikið líf í tusk-
unum og stóðu leikar langt fram á
kvöld. Nokkru síðar festu þau kaup á
A-götu 12 og stóð heimili þeirra æ
síðan þar. Þar fjölgaði enn í fjöl-
skyldunni því fjórða barn þeirra,
Katrín, leit þar dagsins ljós.
Seinna meir komst ég að því að
Guðni var Húnvetningur að uppruna,
eins og mitt föðurfólk, og því kom
ekki á óvart að faðir minn og hann
áttu gott skap saman og ávallt var
mikið og gott samband á milli þeirra.
Er byggðin tók að myndast í Höfn-
inni streymdi að fólk úr ýmsum átt-
um. Mér verður oft hugsað til þess að
þetta var ein af gæfum Þorlákshafn-
ar, því þetta fólk bar með sér ólíka
strauma og verklag.
Og sem dæmi um það má nefna, að
þeir sem komu frá Stokkseyri og
Eyrarbakka voru skipstjórarnir.
Þeir sem komu frá Selvogi voru
verkstjórar, Flóamenn voru góðir
bílstjórar og iðnaðarmenn, Rang-
æingar komu með tónlistina og Hún-
vetningar komu með léttleikann og
dugnaðinn.
Þessir eðlisþættir, léttleikinn og
Guðni Karlsson
✝ Ingibjörg EbbaJósafatsdóttir
fæddist í Efra-
Vatnshorni í Húna-
vatnssýslu 6. des-
ember 1919. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Blönduósi 20. mars
síðastliðinn. Hún
var elsta barn for-
eldra sinna, sem
voru Jósafat Hans-
son, f. 1870, d.
1930 og Guðrún
Ebenezersdóttur, f.
1890, d. 1955. Systkini Ebbu eru
Friðbjörn, látinn, Sesselja, látin,
Grímur, býr í Reykjavík, Hann-
es, látinn, Náttfríður, býr á
Hvammstanga, Ragnhildur, sem
lést á fermingaraldri, og Jósafat
býr á Hvammstanga.
Eftir föðurmissinn, fór Ebba
ung að Þóreyjarnúpi og réð sig
síðar í vist á heimili á Akureyri,
þar sem hún var um árabil á
barnmörgu heimili og sinnti öll-
um heimilisstörfum ásamt
barnapössun. Lét hún vel af
þeirri vist og taldi
sig hafa lært mikið
þar. Eftir það fór
hún til Hvamms-
tanga, kynntist
eiginmanni sínum
Haraldi Jónssyni
frá Húsavík, f. 25.
apríl 1916, d. 1992,
sem hún giftist 18.
ágúst 1949. Þá var
hann skrif-
stofumaður í Kaup-
félaginu á
Hvammstanga en
síðan fluttu þau til
Borðeyrar, þar sem hann réð
sig til vinnu á Póst- og símstöð-
ina á Borðeyri. Sú starfsemi
fluttist síðan í Brú Hrútafirði
sem var mikið mannvirki og
miðstöð Landsímans í þá tíð.
Ebba og Halli, eins og flestir
töluðu um í samhengi, voru
barnlaus samhent hjón og áttu
sameiginlegt áhugamál, skóg-
rækt.
Útför Ebbu fer fram frá
Blönduósskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Frá Brú er mín fyrsta minning um
Ebbu frænku mína í nýrri íbúð, mér
fannst rosalega flott hjá þeim, rósótt-
ar gardínur í sólríkri íbúð í alfaraleið
með útsýni á Holtavörðuheiði. Ég
man umferðargnýinn, árniðinn og allt
vegarykið sem þá var, fullt af kátu
fólki og hún átti KLAKA í ísskápnum.
Þegar Félag íslenskra símamanna
eignaðist lóð til að gera að sumardval-
arstað fyrir sitt fólk að Apavatni voru
Ebba og Halli þar í tjöldum ásamt fé-
lagsmönnum að planta trjám, sem eru
hin mesta prýði þar í dag. 1957 flutt-
ust þau til Blönduóss þar sem þau
áttu heima síðan, og unnu bæði hjá
Pósti og síma Lögðu þau sitt af mörk-
um fyrir Skógræktarfélagið á
Blönduósi. Ebba var víkingur, dug-
leg, lítil og lipur og vann vel og hratt.
Hún vissi margt, kunni alla þá handa-
vinnu sem er í dag kölluð LIST. Eftir
dvölina á Borðeyri og í Brú kynntust
þau afar mörgum og á heimili þeirra
var mikill gestagangur, þótti gott að
heimsækja þau, enda virðingin fyrir
öllum í hávegum höfð. Þau áttu heil-
brigð áhugamál, útivist, veiði, göngu-
ferðir og skoðuðu náttúru Íslands í
sumarfríum.
Eins og svo ótal margir aðrir, naut
ég sennilega góðs af barnleysi Ebbu
og Halla.
Á meðan þau voru í Brú komu þau
stundum í sunnudagsbíltúr til
Hvammstanga. Oft var eitthvað með
handa mér, ég man eftir dúkku, full-
um kassa af sprengdu poppkorni og
ógleymanlegu tyggjóinu svarta sem
Halli keypti á Stað, af því mitt tyggjó
varð svo skítugt að honum fannst
betra að ég notaði svart.
Þegar þau voru flutt til Blönduóss
var ég unglingur til heimilis hjá þeim
og algjörlega ofdekruð. Ég gat keypt
efni á þriðjudegi og pantað flík fyrir
næstu helgi, sem Ebba saumaði. Eitt
sinn man ég eftir að hún hafði ekki
nægan tíma þannig að hún saumaði
tölurnar fastar í blússuna en saumaði
hnappagötin seinna. Það voru margar
flíkur sem hún saumaði handa mér og
ekki bara það, ég þurfti ekki einu
sinni að þvo þær eða strauja, ég gat
bara vitað að þær væru hreinar inni í
skáp.
Á Blönduósi, á bökkum Blöndu
með allri sinni stórbrotnu náttúru,
bjuggu þau aftur við árnið, en síðustu
árin uppi á brekku með hafið að út-
sýni.
Ebba og Halli voru framsýn, tíma-
ritin á heimilinu voru Times, Hjem-
met og Familie Journalen, Ebba las
dönsku framhaldssögurnar, fylgdist
með matargerð, bakstri og tísku.
Halli hvatti mig til að læra blindskrift
á gömlu ritvélina, límdi yfir stafina og
kom með upp í íbúð til að ég gæti æft
mig, sagði að ritmál væri framtíðin.
Ebba hafði líka svo margt að segja
af þeim sem hún kynntist ung á Sím-
stöðinni í Brú. Seinna þegar ég fór að
vinna á Ritsímanum í Reykjavík, voru
þær persónur þar, mér leið eins og ég
hefði þekkt þetta fólk alla ævi.
Síðasta heimsókn mín til Ebbu á
Heilbrigðisstofnunina á Blönduósi
var í janúar. Þá var verulega af henni
dregið.
Ebba mín hefur staðið sig eins og
hetja, einnig í öll þau ár sem hún hef-
ur verið ein, passað upp á alla hluti og
meira að segja lét hún mála húsið sitt
að utan fyrir stuttu, þó svo að hún
vissi að þangað flytti hún aldrei aftur.
Með virðingu og þökk.
Ragnhildur Valgeirsdóttir.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kannski’ í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
(Hjálmar Jónsson frá Bólu.)
Kæra, góða vinkona.
Það eru orðin rúm 50 ár síðan ég
kynntist þér og Halla, en þá kom ég
ung að sunnan til starfa við símstöð-
ina Brú í Hrútafirði, það skemmtilega
og samstillta samfélag. Þið hjónin
tókuð mér svo sannarlega opnum
örmum og vináttan við mig og fjöl-
skyldu mína hefur ekki rofnað síðan.
Hjálpsemin og góðvildin var alla tíð
með ólíkindum og seint hægt að
þakka. Eftir að þú varst orðin ekkja
fannst mér ég vanmáttug að geta ekki
aðstoðað þig eins og ég vildi hafa gert,
en vík var milli vina, ásamt heilsu-
leysi, og við því var ekkert að gera. Að
leiðarlokum þakka ég fyrir þá gæfu
að hafa átt ykkur hjónin að vinum
sem alltaf stóðuð við bakið á mér og
studduð með ráðum og kærleika.
Megir þú hvíla í friði.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
(Davíð Stefánsson.)
Unnur Jóhannsdóttir
frá Laxárdal.
Bernskuminningarnar streyma
fram. Góðar minningar um gott fólk
sem alltaf var tilbúið að taka á móti
vinum og ferðalöngum með hlýju og
gestrisni. Ebba og Halli voru mikið og
gott vinafólk móðurömmu minnar og
afa, Hrefnu Ásgeirsdóttur og Daníels
Markússonar. Þau voru Húnvetning-
ar og eftir búferlaflutning til Reykja-
víkur sóttu þau norður í sumarfríum
og hvenær sem færi gafst. Þá lá leiðin
alltaf til Halla og Ebbu á Blönduósi.
Fleiri klukkustunda akstur frá
Reykjavík með samviskusamlegu
stoppi hjá góðu fólki á Hvammstanga,
Laugarbakka og sveitabæjum í
Húnaþingi. Þetta var heilmikið fyr-
irtæki hjá bílveikri stelpuskottu, enda
mikið ferðalag hér áður fyrr á mal-
arvegum, rykugum og ófærum. Samt
gaman, ógleymanlegt og dýrmætt í
minningunni.
Það var einhvern veginn svo óskap-
lega langt til Blönduóss eftir síðasta
stopp, sem var á Lækjarmóti. Aldrei
ætlaði Blönduós að birtast en svo vor-
um við allt í einu komin. Brekkan var
brött niður í þorpið og þar blasti við
hótelið og húsið þeirra Ebbu og Halla,
gamla símstöðvarhúsið. Þau tóku
okkur fagnandi í hlaði og leiddu okkur
að dekkuðu borði af kræsingum. Oft
vorum við seint á ferð og þá var gott
að hátta í hreint rúm með útiþurrk-
uðum, straujuðum rúmfötum. Ilmur-
inn af þeim var ógleymanlegur. Eftir
að ég hafði fengið hressingu var ég
háttuð oní rúm og þaðan var notalegt
að heyra kliðinn frá vinunum í stof-
unni meðan ég fletti í gegnum Familie
Journal og National Geographic.
Gestrisni Ebbu og Halla var að göml-
um og góðum íslenskum sið og gengið
var úr rúmi fyrir ferðalangana.
Næstu daga var gjarnan ferðast um
nágrennið, veitt í Blöndu, farið í fjör-
una milli Blönduóss og Skagastrand-
ar, kaupfélagið skoðað í út ystu æsar
og ekki má gleyma folaldahófunum
sem buðu upp á að farið væri í hesta-
leik. Þegar svo brölti dagsins lauk
tóku við kræsingar þegar heim var
komið. Kvöldinu var eytt heima í
stofu. Þar var notalegt að vera því
heimili Ebbu og Halla var alltaf jafn
skínandi hreint og allt bar þar vitni
góðri smekkvísi. Ebba og amma
flettu dönsku blöðunum á kvöldin og
sinntu handavinnu en Halli og afi
settust að tali og reyktu pípurnar sín-
ar. Á meðan gat ég endalaust virt fyr-
ir mér steinasafnið og kuðungana
hans Halla.
Mér er það í barnsminni hve fín
Ebba Jósafatsdóttir
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800