Morgunblaðið - 29.03.2008, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 29. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Tjaldið er fallið og ég þakka í
hljóðri bæn fyrir þær stundir sem ég
hef átt með þér og þinni fjölskyldu.
Elsku Friðrik, við Guðmundur send-
um þér og dætrum þínum innilegar
samúðarkveðjur
Erna S. Kristinsdóttir.
Það hefur líklega verið árið 1986
sem vinskapur okkar Ólafar Péturs-
dóttur hófst, þegar ég settist í stjórn
Dómarafélags Reykjavíkur. Við vor-
um auðvitað málkunnugar áður,
báðar lögfræðingar og báðar dóm-
arar þegar hér var komið sögu. En
hún var yngri svo við höfðum lítið
kynnst í deildinni og hún hafði byrj-
að sinn starfsferil í dómsmálaráðu-
neytinu. Mér eru þessir stjórnar-
fundir í dómarafélaginu mjög
minnisstæðir. Hún var formaður fé-
lagsins og stýrði fundunum og um-
ræðum af einurð en samt tillitssemi,
sat bein í baki, alltaf kvenlega klædd
með fallega skartgripi. Mér fannst
hún þá og ætíð síðan dálítið eins og
af öðrum heimi; en eins og allir vita
eru álfkonur ekki bara fallegar, þær
eru líka vitrar, ráðagóðar og trygg-
ar. Í okkar margræða og flókna
heimi var hún allt þetta en lifði jafn-
framt staðfastlega í raunveruleika
hvers augnabliks. Henni var mjög
annt um hagsmuni dómara og stöðu
dómstólanna og lagði þar lóð sitt á
vogarskálarnar; bæði með nærveru
sinni þegar umræður áttu sér stað,
og ekki síður með því að leggja alltaf
eitthvað til málanna. Hún hikaði
ekki við að segja skoðun sína, hvort
heldur var til að taka undir þar sem
hún taldi rétt eða vel fram farið eða
til að lýsa sig ósammála. Frá árinu
1992 var hún dómstjóri næststærsta
héraðsdómstóls landsins og kom
honum undir nýtt þak með miklum
glæsileik og skörungsskap. Að leiða
stóran dómstól var ekki alltaf dans á
rósum, en hún leysti hverja þraut af
festu. Með framgöngu sinni og verk-
um gaf hún öðrum konum fordæmi.
Kannski var það ekki á fundunum í
stjórn Dómarafélags Reykjavíkur
sem vinátta okkar myndaðist. Ég
geri mér það ekki ljóst, það kann að
hafa orðið síðar í samstöðu eða and-
stöðu um málefni, eða á gleðinótum
yfir kvöldverði, eða í spjalli um
gamla mynd af feðrum okkar saman,
sem hún átti og ég hef reyndar aldr-
ei séð, eða kannski varð það á rölti
um Ósló eða Berlín. Það skiptir ekki
máli, minningarnar verma. Það var
gott að eiga hana að og geta leitað til
hennar ef ráða þurfti fram úr vanda
eða taka ákvörðun og geta hiklaust
treyst því að maður myndi fá hreint
og beint álit, en líka stuðning. Það er
ekki hægt að ljúka þessum fátæk-
legu orðum án þess að geta þess að
kjarkur hennar, leiðsögn og vinátta
hvarflaði ekki þrátt fyrir það mikla
áfall sem hún varð fyrir. Hún naut
þá líka styrks og umhyggju Guðrún-
ar systur sinnar, Friðriks og dætr-
anna, þannig að það lét okkur hin
ekki ósnortin. Ég kveð góðan vin og
merkilega konu sem lifði að vera
öðrum hvatning og fyrirmynd.
Hjördís Hákonardóttir.
Fátt er ungu fólki hollara en að
njóta leiðsagnar og hvatningar
þeirra sem þroskaðri eru og reynd-
ari. Við upphaf starfsferils míns átti
ég því láni að fagna að hafa Ólöfu
Pétursdóttur sem yfirmann í dóms-
og kirkjumálaráðuneytinu. Hún var
búin þeim góðu kostum yfirmanns
að vera ákveðin og mild í senn. Hún
agaði, kenndi og vísaði mér leið,
ungri og lítt reyndri, um lendur
stjórnsýslunnar. Henni var annt um
velferð mína og var sannur mentor.
Eitt má hér nefna.
Dag einn rétti ég henni afar stolt
drög að mínum fyrsta úrskurði í
barnarétti. Eftir að hafa kynnt sér
snilldina kom hún til mín, settist hjá
mér móðurleg og sagði: „Ragnhildur
mín. Þú fengir ekki háa einkunn fyr-
ir þennan úrskurð.“ Þetta var mér
mikið áfall. Eftir að hafa jafnað mig
gerði ég mér grein fyrir því hvað
þessi gagnrýni hennar var góður
skóli. Það var einkum vegna þess
hvernig hún fór að, með hlýju og
væntumþykju en jafnframt kröfu
um fullkomin og vönduð vinnubrögð.
Það skal hér með þakkað.
Ólöf ruddi brautina og var góð
fyrirmynd okkar kvenna. Hún hafði
til að bera gáfur, hugrekki og metn-
að, var fylgin sér og lagði mikið af
mörkum með starfi sínu og lífi. Hún
var réttsýnn og góður lögfræðingur.
Ég bar mikla virðingu fyrir Ólöfu og
þótti vænt um hana.
Dýrmætar minningarnar sem hún
skilur eftir sig gefa styrk en það er
þyngra en tárum taki að henni
skyldi ekki auðið lengra lífs. Ég
votta Friðriki, Mörtu Maríu, Ingi-
björgu Guðnýju, Guðrúnu systur
hennar og fjölskyldu og öllum ást-
vinum einlæga samúð.
Blessuð sé minning Ólafar Péturs-
dóttur.
Ragnhildur Hjaltadóttir.
Þegar mamma hringdi og sagði að
þú værir búin að yfirgefa líkama
þinn trúði ég þessu varla, fann fyrir
miklum söknuði og sorg en gat ekki
grátið. Svo hringdir þú, Friðrik, og
sagðir mér að ég hefði alltaf verið
Ólöfu nálægur og hún hefði viljað að
ég vissi það, þá loksins opnaðist
hjarta mitt, svo djúpar tilfinningar,
svo mörg tár. Það er erfitt að skilja
hvað það er sem veldur djúpum
sterkum tengslum sem eru svo náin
þó að dagleg samskipti séu ekki mik-
il svo árum skipti.
Elsku Ólöf, það eru svo margar
góðar tilfinningar sem tengjast þér
og þá sértaklega þeim stundum sem
við áttum saman bara við tvö. Ást
mín og virðing til þín var mjög mikil
og ég fann alltaf mikla hlýju frá þér,
það fann ég vel þegar ekki voru
margir í kringum okkur. Mér fannst
ég vera svo vanmáttugur en vildi svo
heitt og innilega geta gert eitthvað
fyrir þig eftir að þú lentir í slysinu
en hræðsla mín og vanmáttarkennd
voru mér hindrun í því að koma oftar
til þín. Hugur minn og bænir voru
oft hjá þér og ég vona innilega að
Guð hafi hlustað, veitt þér styrk og
innri frið til þess að takast á við
þetta erfiða skeið í lífi þínu. Ég sé
núna að meiri samvera með þér
hefði verið æskileg og ég græt í dag
vegna þess að ég gerði ekki meira af
því á meðan þú varst hér. Ég veit
samt í hjarta mér að þú fannst okkar
sterku tengsl þrátt fyrir að ég kæmi
ekki oft í heimsókn til þín. Núna um
páskana sé ég ljóslifandi fyrir mér
þínar fallegu skreytingar sem voru
skapaðar af þér og sýndu svo vel
þína yndislegu sál, guli páskalitur-
inn smekklega notaður um allt húsið
á þessum árstíma. Það er mér ómet-
anlegt að hafa fengið að vera nálægt
þér og ég finn núna hversu sterk
böndin eru á milli okkar og þau
munu aldrei rofna, aldrei að eilífu.
Elsku Friðrik, ég bið góðan Guð
að vera með þér og veita þér styrk
og þrek til að takast á við þitt líf.
Marta María og Ingibjörg Guðný,
þið eruð í bæn minni til Drottins um
innri frið og styrk ykkur til handa á
þessari erfiðu stundu. Elsku Guðrún
og fjölskylda, Guð gefi ykkur styrk
og þol.
Skúli Sigurðsson.
Kveðja frá starfsfólki
Héraðsdóms Reykjaness
Af sviðinu er horfin mikil heiðurs-
kona og góður vinur okkar allra.
Ólöf Pétursdóttir varð dómstjóri
við Héraðsdóm Reykjaness þegar
dómstóllinn hóf starfsemi 1. júlí
1992. Því starfi sinnti hún jafnan af
mikilli ábyrgð og samviskusemi svo
sem búast mátti við af henni. Hún
var einfaldlega þeirrar gerðar að
hún vildi hafa reglu á hlutunum og
hagaði öllum sínum störfum með það
að leiðarljósi að réttilega væri að
málum staðið í smáu sem stóru. Við
höfðum þannig vissu fyrir því að
með hana við stjórnvölinn væri
rekstur dómstólsins í góðum hönd-
um og að öllu yrði þar skipað eins og
best væri á kosið. Það varð og raun-
in og með allri framgöngu sinni
ávann hún sér traust okkar og virð-
ingu. Fyrir þetta og samstarf sem
ekki féll skuggi á er nú þakkað við
leiðarlok.
Ólöf Pétursdóttir var baráttu-
kona. Því kynntumst við með marg-
víslegum hætti í starfi hennar sem
dómstjóri. Þessi eiginleiki hennar
kom svo skýrlega í ljós eftir að hún
slasaðist. Lífsviljinn var svo sann-
arlega til staðar og hún var ekki á
því að leggja árar í bát. Hin mikla
lömun skyldi ekki ná að svipta hana
öllu því sem henni var kært og hún
hafði haft ánægju af að sinna. Hún
var staðföst í þeim ásetningi sínum
að ef einhver von var til þess að hún
gæti sinnt hugðarefnum sínum þá
skyldi það reynt, hún var í öllu falli
ekki reiðubúin til að játa sig sigraða.
Málverkin sem hún málaði á síðasta
ári vitna um þetta og þá ótrúlegu
þrautseigju sem hún bjó yfir.
Af djúpri virðingu og með einlægu
þakklæti fyrir allt, kveðja starfs-
menn Héraðsdóms Reykjaness
Ólöfu Pétursdóttur. Guð blessi
minningu hennar. Friðriki, Mörtu
Maríu og Ingibjörgu Guðnýju vott-
um við samúð.
Kveðja frá Dómarafélagi
Íslands
Við fráfall Ólafar Pétursdóttur
dómstjóra er höggvið skarð í ís-
lenska dómarastétt. Ólöf hafði langa
starfsreynslu sem dómari. Hún var
fyrst skipuð sem héraðsdómari hjá
bæjarfógetanum í Kópavogi 1984 og
hún var settur borgardómari í
Reykjavík frá 1. september 1990 til
31. ágúst 1991. Hún var sett til að
gegna störfum dómstjóra við Hér-
aðsdóm Reykjaness frá 25. febrúar
til 30. júní 1992 og skipuð héraðs-
dómari og dómstjóri þar frá 1. júlí
1992. Hún gegndi dómstörfum sín-
um og starfi dómstjóra með miklum
ágætum. Ólöf lét félagsmál dómara
mikið til sín taka. Hún var formaður
Dómarafélags Reykjavíkur 1986-
1990 og í stjórn Dómarafélags Ís-
lands frá 1993-1997, varaformaður
félagsins 1996-1997.
Ólöf slasaðist mjög alvarlega og
lamaðist í september 2006. Hún lét
þó ekki deigan síga og barðist fyrir
bata sínum. Þrautseigja hennar og
viljakraftur í þeirri baráttu er aðdá-
unarverð. Hún gaf aldrei upp vonina
um að hún gæti snúið aftur til starfa
og hún fylgdist náið með því sem var
að gerast á vettvangi dómsmálanna.
Hún gat notfært sér tölvutæknina
og var í góðum samskiptum með
tölvupósti. Það var mikið ánægjuefni
þegar hún kom á aðalfund Dómara-
félags Íslands í nóvember 2007, á
henni var engan bilbug að finna.
Dómarafélag Íslands þakkar
Ólöfu samfylgdina og vottar eftirlif-
andi eiginmanni og börnum innilega
samúð.
Eggert Óskarsson,
formaður Dómarafélags Íslands.
Andlátsfregnir vina og ættingja
koma ávallt sem þruma úr heiðskíru
lofti. Dánarfregninni um Ólöfu laust
óvenjulega harkalega niður í huga
minn. Aðeins viku fyrr hafði ég kvatt
þau hjónin og dóttur þeirra á Grens-
ási þar sem Ólöf eyddi hinstu ævi-
dögum sínum en ég æfi reglulega
leikfimi og sund. Það hvarflaði ekki
að mér að kveðjukossinn á vanga
hennar væri hinsti kossinn.
Eins og venjulega var Ólöf skraf-
hreifin og kát þennan dag enda bíl-
ferð framundan með hennar nánustu
í sól og komandi vori. Ekkert okkar
grunaði, að henni myndi ekki endast
aldur til að ná inn í vorið og sumarið.
Enn einu sinni var ég minntur á
forgengileik lífsins og hraða tímans.
Ég kynntist þeim systrum, Ólöfu og
Guðrúnu, í upphafi ára okkar við
Menntaskólann í Reykjavík og fljót-
lega tókst með okkur góður vinskap-
ur.
Leiðir okkar Guðrúnar áttu eftir
að liggja töluvert saman á komandi
árum, bæði á háskólaárunum í Osló
og síðar í lífinu.
Ólöfu hitti ég hins vegar lítið
þangað til hún birtist mér á göngum
Grensásdeildar, illa haldin eftir
sorglegt slys. Ég var þá í strangri
endurþjálfun eftir langa legu á sömu
sjúkrastofnun. Þarna mættust við
aftur skólasystkinin sem höfðum
orðið vinir, ung, hress og lífsglöð í
blóma lífsins.
Vináttan var þó óbreytt og við töl-
uðum mikið saman og föðmuðumst í
hvert skipti sem fundum okkar bar
saman. Við hlið hennar stóð einatt
gamall kunningi minn, Friðrik Páls-
son, eiginmaður hennar. Ég skynj-
aði fljótlega þeirra djúpa og mikla
kærleik og dáðist að hjálpsemi,
tryggð og styrk Friðriks á hinum
nýju og erfiðu tímum. Oft eru áföll
erfiðari aðstendendum en þeim sem
í slysinu lenda. Ég dáðist að styrk og
fórnarlund hans sem tók ágjöfinni
óhræddur og æðrulaus, Þegar tím-
inn leið og hægur bati ásamt kvölum
og erfiðum hliðarverkunum varð
raunveruleiki í lífi Ólafar skynjuðum
við mörg, að baráttan yrði ef til vill
stutt fremur en löng. Engu að síður
blekkti hin upplitsdjarfa og glæsi-
lega ásjóna Ólafar og mér fannst
hún ávallt sjálfri sér lík, allt frá því
að hún var ung og sæt menntóstelpa.
Dauðinn sveif ekki yfir henni heldur
léku geislar lífsins um hana. Þess
vegna var höggið snöggt og þungt
þegar dundi á okkur.
Ég votta Friðriki og dætrunum og
ættingjum Ólafar hluttekningu mína
og bið guð að veita þeim styrk og
von á þessari erfiðu og þungu
stundu.
Ingólfur Margeirsson.
Ólöf Pétursdóttir
 Fleiri minningargreinar um Ólöfu
Pétursdóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Elskuleg systir okkar,
LILJA JÓNHEIÐUR SKARPHÉÐINSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Ægisgötu 12,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
1. apríl kl. 13.30.
Inga Skarphéðinsdóttir,
Anna V. Skarphéðinsdóttir.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
elskulegrar móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SIGURLAUGAR NJÁLSDÓTTUR,
Lindasíðu 2,
Akureyri,
áður Þingvöllum,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á lyflækningadeild Sjúkrahúss Akureyrar
fyrir góða umönnun.
Þorsteinn Óskarsson, María Guðmunda Kristinsdóttir,
Jón Þórir Óskarsson, Hlíf Guðmundsdóttir,
Ólafur Njáll Óskarsson, María Helga Kristjánsdóttir,
Sigurður Freyr Sigurðsson,
Lilja Ósk Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við fráfall ástvinar okkar,
PETER JONES.
Kærar þakkir til allra þeirra sem önnuðust hann í
veikindunum.
Ingibjörg Margrét og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar,
GÍSLA RAFNS ÍSLEIFSSONAR,
Mávabraut 10c,
Keflavík.
Sigríður Eyjólfsdóttir,
synir, barnabörn og systkini hins látna.
✝
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
ÓLÖF PÉTURSDÓTTIR,
dómstjóri,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík
í dag, laugardaginn 29. mars kl. 11.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hennar er bent á Listasjóð Ólafar,
kt. 670308-1540, banki: 1105 - 18 - 640900.
Friðrik Pálsson,
Marta María og Ingibjörg Guðný Friðriksdætur.