Morgunblaðið - 23.04.2008, Page 26

26 MIÐVIKUDAGUR 23. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 3. mars
1952. Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 17.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Inga Ein-
arsdóttir, f. 27. maí
1930 og Ólafur
Gaukur Þórhallsson,
f. 11. ágúst 1930.
Alsystkini Ingi-
bjargar eru: 1) Berg-
þóra, f. 10. október
1949, maki Sigurjón Jóhannsson
(skilin), börn Inga Lára og Atli
Már. 2) Ragnhildur, f. 14. janúar
1951, maki Haraldur Sigurðsson,
dætur Ólöf Una, Helga Dögg og
Jóhanna Bára. 3) Ingunn, f. 3. febr-
úar 1954, sonur Ólafur Steinn. 4)
Hlöðver Már, f. 31. maí 1959, maki
Erla Jóna Guðmundsdóttir, börn
Eva Björk, Davíð Örn og Íris Ósk.
Systir sammæðra er Ingveldur, f.
1. október 1966, maki Jóhannes
Ólafsson, börn Ólafía og Einar
Páll. Systkin sam-
feðra eru: 1) Aðal-
björg María, f. 12.
mars 1953, maki
Páll Sigurgeirsson,
börn Aðalsteinn Ingi
og Heiða Sigrún. 2)
Inga Sigrún, f. 12,
mars 1953, maki
Smári Árnason,
börn Örn, Sólveig,
Berglind og Aðal-
björg Arna. 3) Andri
Gaukur, f. 11. ágúst
1963, maki Ingi-
björg Sigurjóns-
dóttir, börn Aron Gaukur og Alex-
andra. 4) Anna Mjöll, f. 7. janúar
1970, maki Neil Stubenhaus.
Ingibjörg lauk hefðbundinni
skólagöngu ásamt tveimur árum í
Kennaraskólanum. Þá lá leiðin út á
vinnumarkaðinn og starfaði hún
við ljósmyndagerð alla tíð, í Dan-
mörku, Noregi og á Íslandi, síð-
ustu 19 árin hjá Morgunblaðinu.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Elskuleg systir hefur kvatt okkur
um stund, erfiðum vetri er lokið og
við tekur sumar með birtu og yl.
Við látum öðrum það eftir að fjalla
um lífshlaup hennar en minnumst
Ingibjargar eins og hún kom fjöl-
skyldunni fyrir sjónir.
Hún var ákveðin og sjálfstæð, sem
sást best á því hvernig hún tókst á við
verkefnin sem lífið lagði á hana. Bar-
átta við Bakkus og viðurkenning sam-
kynhneigðar voru til dæmis ekki auð-
veldustu verkefnin en þau voru leyst
með þeim sóma sem henni var lagið.
Margt var henni til lista lagt og er
þar efst á blaði einlægur áhugi henn-
ar á ljósmyndun, ekki var haldin sú
veisla í fjölskyldunni að hún væri ekki
mætt með ljósmyndagræjurnar.
Brúðkaup, fermingar, skírnir og af-
mæli, allt var fest á filmu og síðan
fært viðtakanda tilbúið í möppu eða
tæknin nýtt og allt sett á DVD. Sást
þá best hve metnaðarfull hún var
gagnvart verkinu og hve stolt hún var
yfir að geta gert þetta fyrir sína fjöl-
skyldu. Systkinabörn hennar voru
henni afar mikilvæg og hún var og
verður í þeirra huga hin eina sanna
„Frænka“.
Hún hafði gaman af útivist og
gönguferðum, naut þess að vera í
tjaldi og ekki var nú leiðinlegt að
kasta öngli út í vatn. Lestur og hvers
kyns þrautir áttu upp á pallborðið því
hún hafði ríka þörf fyrir að ögra hug-
anum.
Ingibjörg okkar var búin að glíma
við erfið veikindi í þrjú ár. Sjúkdóms-
greining í júní 2005, uppskurður í júlí
og lyfjameðferð fram til áramóta
sama ár var tekið sem hverju öðru
verkefni, skipulega og ákveðið. En þó
að um tíma liti út fyrir að lækning
hefði fengist þá fór svo að meinið
hafði sigur. Ingibjörg var lögð inn á
Landspítalann í desember síðastlið-
inn og síðan lá leiðin á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi 14. janúar á
þessu ári. Þar dvaldi hún þar til yfir
lauk hinn 17. apríl.
Umönnun sú sem hún naut bæði á
Landspítalanum og síðan á líknar-
deildinni var alveg einstök og fyrir
hana erum við fjölskylda hennar eilíf-
lega þakklát.
Það þarf sterk bein til að horfast í
augu við þá staðreynd að fá ekki bata
meina sinna og getur enginn skilið,
nema sá sem upplifir. Þessa ágjöf
stóð Ingibjörg af sér og tók þá
ákvörðun að eiga sem flesta góða
daga fram að lokastund sem kostur
væri. Við sem næst henni stóðum nut-
um þess heiðurs að fá að taka þátt í
þessari baráttu hennar og ómetanleg-
ur er sá tími sem við áttum með
henni, hvert og eitt.
Minningarnar eru svo ótal margar
og skemmtilegar, þær eru farteskið
sem við höldum með út í hversdaginn,
þær munu ylja okkur elsku systir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Bergþóra, Ragnhildur,
Ingunn og Ingveldur.
Það eru ljúfar minningar sem
tengjast Ingibjörgu. Hún hafði já-
kvæð áhrif á fólkið í kringum sig með
gleði sinni og umhyggju. Ingibjörg
var dugnaðarforkur og þau verkefni
sem hún tók sér fyrir hendur sinnti
hún samviskusamlega. Helstu ein-
kenni Ingibjargar voru ákveðni og
þrautseigja sem komu berlega í ljós í
baráttu hennar við illvígan sjúkdóm.
Við minnumst þess eins og það
hefði verið í gær þegar hún flutti til
okkar á Grettisgötuna eftir dvöl sína í
Noregi. Hún var hjá okkur í rúma tvo
mánuði og áttum við þá saman marg-
ar yndislegar stundir. Hún var fjöl-
skyldumanneskja mikil og naut sín
vel þegar öll fjölskyldan kom saman,
þá var Ingibjörg ekki langt undan
með myndavélina. Næmt auga henn-
ar töfraði fram góðar og eftirminni-
legar myndir sem munu varðveitast
með fjölskyldunni. Hún hélt mikið í
hefðir og þrátt fyrir skyndileg veik-
indi rétt fyrir síðustu áramót var það
einlæg ósk hennar að hið árlega gaml-
ársboð fjölskyldunnar yrði haldið.
Við söknum Ingibjargar sárt og
þökkum yndisleg og góð kynni. Minn-
ing hennar mun ávallt lifa í hjörtum
okkar.
Hlöðver, Erla og börn.
„Það var nú ekki alveg svona sem
ég hafði hugsað mér þetta,“ sagði hún
frænka mín við mig rétt fyrir jólin síð-
ustu, þegar ljóst var að hverju
stefndi. Og nú er stríðinu lokið, og
Ingibjörg horfin á þá braut er okkur
er öllum ætluð. Keik og ótrauð horfð-
ist hún í augu við það sem koma
skyldi og maður veltir því fyrir sér
hvað það er sem gefur manneskjunni
þann kjark og þá reisn að takast á við
þennan dóm.
Hún stóð svo sannarlega ekki ein í
baráttu sinni, fjölskyldan hennar sló
um hana skjaldborg og hélt þétt utan
um hana svo að eftir er tekið. Börn
systkina hennar voru líka börnin
hennar, enda veit ég að hún var
Frænkan með stóru effi.
Síðastliðið sumar var haldið ættar-
mót niðja ömmu okkar og afa, stór-
fjölskyldunnar frá Bergstaðastræti
24B. Þetta var í þriðja sinn sem þessi
stóra fjölskylda hélt slíkt mót en í
þetta skipti hittumst við í skugga
sorgar vegna fráfalls ungrar frænku
okkar nokkrum dögum áður. Ingi-
björg var harðákveðin að mæta, og er
mér ekki örgrannt um að hún hafi
þarna einnig komið til að kveðja okk-
ur.
Ingibjörg var slyngur ljósmyndari
og hafði fyrir þetta mót okkar unnið
og sett saman myndir frá fyrri ætt-
armótum og sett yfir á geisladiska
fyrir okkur. Þetta var frábært fram-
tak og ómetanleg samantekt minn-
inga bæði fyrir okkur í eldri kantin-
um, en ekki síður fyrir þau yngri.
Ingibjörg starfaði á ljósmynda-
deild Morgunblaðsins til margra ára,
og sá þá um framköllunina og þegar
framköllun lagðist af um tölvuvinnslu
mynda. Ég hitti hana þar öðru hvoru
þegar ég átti erindi á ljósmyndadeild-
ina í starfi mínu og það er ekki ofsög-
um sagt að framköllunarvélarnarnar
hennar voru þær snyrtilegustu sem
maður rakst á og allt í röð og reglu á
þeim bænum.
Ingibjörg var hrein og bein, hún
var lítið fyrir að kalla hlutina annað
en sínu réttu nöfnum og var ákaflega
traust sínu fólki, hvort heldur sem var
fjölskyldu sinni eða vinnuveitendum.
Ég er þess fullviss að vel hefur ver-
ið tekið á móti frænku minni og bið
henni Guðs blessunar á sóllendum
himnanna.
Ragnhildur Ásmundsdóttir.
Eyri á Seltjarnarnesi stendur við
Tjarnarstíginn þar sem áður skopp-
uðu stundum gárur Skerjafjarðar yfir
fjörukambinn svo að mýrin umhverfis
Eyri stóð undir vatni. Eyri var
bernskuheimili okkar Ingibjargar og
systkina hennar fjögurra, Beggu,
Röggu, Ingunnar og Hlöðvers, sem
þá var í vöggu. Þau voru börn Gauks
bróður og Ingu konu hans. Á Eyri var
mannmargt og þar áttu lengst af
heima allt að fimmtán manns.
Á miðhæð hússins var kontórinn,
þar sem réð ríkjum magister Þórhall-
ur, faðir minn og afi Ingibjargar og
systkina hennar. Þegar hann var af
bæ, ýmist við vinnu sína á Lands-
bókasafninu eða kennslu- og fræði-
störf, heima og erlendis, kannski við
kennslustörf í Maryland University
meðal amerískra á Keflavíkurflug-
velli, var rekinn skóli á kontórnum.
Var kontórnum skipt í tvær
kennslustofur, þar sem störfuðu neðri
og efri bekkur (undirbúnings- og
framhaldsdeild). Kennaraliðið sam-
anstóð af mér, sem var skólastjóri
(rektor) og kennari, og Bergþóru,
systur Ingibjargar, sem var bæði að-
stoðarkennari og nemandi í efri bekk
(framhaldsdeildinni). Nemendur
skólans voru systurnar á Eyri og
nokkur börn úr næstu húsum, öll af-
burðanemendur, sem sköruðu fram
úr hvert á sínu áhugasviði. Helstu
námsgreinar voru klassískar: lestur,
ritmennt, myndmennt og jafnvel
stærðfræði (ekki þó fræðileg).
Þarna í Eyrarskóla komu snemma
fram góðar námsgáfur Ingibjargar
Ólafsdóttur, sem varð snemma læs og
gerðist lestrarhestur mikill samtímis
Röggu systur sinni, og mátti stundum
vart á milli sjá hvor þeirra las fleiri
bækur á viku. Þá var Ingibjörg líka
sérstaklega flink í að setja upp bækur
með biblíumyndum sem hún fékk í
barnastúkunni hjá Sigurði Jónssyni,
skólastjóra Mýrarhúsaskólans, þang-
að sem allir krakkarnir í hverfinu
sóttu skóla. Þarna kom strax fram
hæfileiki Ingibjargar við að skipu-
leggja og raða niður myndefni, sem
nýttist henni löngu síðar, er hún vann
við ljósmyndadeild Morgunblaðsins.
Á ofanverðum 6. áratugnum féll
Þórhallur, pater familias á Eyri, frá
langt um aldur fram, eins og Ingi-
björg barnabarn hans nú, og úr því
tók stórfjölskyldan að dreifast og
hverfa á brott frá Eyri, bernskuheim-
ili okkar Ingibjargar og systkina
hennar. Þau fluttu í Þingholtin, á
Bergstaðastrætið, en við mamma
fluttum í Vesturbæinn, á Hagamelinn.
Þá var Ingibjörg litla tæpra sjö ára.
Eftir árin blíð á Nesinu tóku við
fullorðinsár í Reykjavík, sem líka var
að breytast úr bæ í borg. Ingibjörg
kom stundum að heimsækja Berg-
þóru, ömmu sína, sem þótti einkar
vænt um Ingibjörgu sem var einatt
málglöð og skemmtileg.
Stöku sinnum hittumst við Ingi-
björg á fullorðinsárum og var þá gam-
an að rifja upp minningar horfinnar
bernsku. Ég leitaði stundum ráða hjá
henni varðandi ljósmyndun, en hún
var afbragðsljósmyndari.
Minning hennar er hlý.
Að leiðarlokum bið ég henni Guðs
blessunar.
Einar G.
Elsku frænka mín er látin. Barátta
hennar var löng og ströng og hetjuleg
en á endanum varð hún að láta í minni
pokann. Margs er að minnast á
stundu sem þessari þegar manneskja
sem hefur haft jafnmikil áhrif á mann
eins og hún hafði á mig hverfur á
braut. Stundirnar sem við áttum sam-
an munu ávallt vera ljóslifandi í huga
mínum. Frænka var um margt stór-
kostleg manneskja. Víðtæk reynsla
hennar af lífinu hafði þau áhrif á mig
að þegar við töluðum saman um hjart-
ans málefni vissi ég að það sem hún
sagði var ekki sagt út í bláinn heldur
var það vel og vandlega hugsað mál
sem mælt var af þekkingu og reynslu.
Það var margt sem við gátum talað
um og hvort sem það voru bókmennt-
ir og listir, pólitík, samfélagsmál eða
bara fótbolti sem voru til umræðu
kom maður aldrei að tómum kofun-
um. Hún hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og þrátt fyrir að það væri
ýmislegt sem við vorum ekki endilega
sammála um bárum við alltaf virðingu
fyrir skoðunum hvort annars eins og
sannir vinir gera. Ég mun alltaf sakna
þess að geta ekki setið hjá henni og
spjallað við hana á Skólavörðustígn-
um þar sem hún hafði búið sér ynd-
islegt heimili. Draumur hennar var að
vera heima hjá sér innan um sitt dót
og var það henni mikið áfall og von-
brigði þegar útséð var með að hún
gæti ekki verið þar lengur vegna veik-
inda sinna. Um daginn rakst ég á lítið
segulbandstæki með spólu í þar sem
hún var að syngja og spila á gítar og
langar mig að láta ljóðið fylgja með
þar sem það lýsir henni svo vel og
hennar hugðarefnum um réttlæti og
samkennd, ekki síst í málefnum sam-
kynhneigðra.
Ég hef hlustað svo oft á hin hljóðu tár,
hin hljóðu tár sem í myrkrinu falla,
svo harmþrungin, vonlaus og veik og þjáð,
eins og veiks manns stuna, sem heyrist varla.
Gegnum áranna þyt, gegnum aldanna nið,
frá upphafi heyrðist sá vonlausi rómur,
eins og bölvunar orð yfir breyskum lýð,
eins og bannfæring guðs eða skapadómur.
Þau falla svo hægt þessi hljóðu tár,
þessi hljóðu tár út í myrkrinu svarta,
samt tákna þau þjáning hins þrautpínda lýðs
og þjáning og kvalir í mannlegu hjarta,
samt boða þau hefnd fyrir böl og skort,
og bölvun og dauða yfir heimsbyggð alla.
Og þau brenna af hatri, hin hljóðu tár,
hin hljóðu tár, sem í myrkrinu falla.
Þau streyma, þau streyma svo brennandi beisk,
með brimsins gný gegnum rúm og tíma.
Hvort kúgarinn lifir, eða kúgarinn deyr,
hún kemur nú bráðum, sú úrslitaglíma.
Þau falla, þau falla, hin hljóðu tár,
eins og fórnir til lífsins í myrkrinu svarta.
Og þau boða hefnd fyrir bölvun og kvöl,
sem var brennd, sem var brennd inn í mannlegt
hjarta.
(Steinn Steinarr.)
Ég mun aldrei gleyma henni elsku
frænku minni svo lengi sem ég lifi.
Hún á sérstakan stað í hjarta mínu
sem ég mun alltaf getað leitað til þeg-
ar ég er hryggur og leiður og fundið
þar gleðina og hamingjuna sem ávallt
fylgdi henni.
Ólafur Steinn Ingunnarson.
Ingibjörg Ólafsdóttir var sannköll-
uð kjarnakona. Það var því mikið lán
fyrir Morgunblaðið og okkur sem vor-
um fyrir á ljósmyndadeild blaðsins, að
hún skyldi koma til starfa í framköll-
uninni eftir að hún flutti aftur til
landsins. Hún hafði reynslu í ljós-
myndavinnslu frá Norðurlöndum og
var fljót að setja mark sitt á hinn sam-
henta hóp á ljósmyndadeildinni og
vinnuna sem þar var unnin. Faðir
deildarinnar, Ólafur K. Magnússon,
var ekki lengi að komast að því að
þarna var kominn kona sem hann gat
fullkomlega treyst fyrir filmum sínum
og myndum, og það var hið besta
gæðavottorð.
Ingibjörg varð verkstjórinn í fram-
kölluninni og sætti sig ekki við neitt
hálfkák eða fúsk, umgengnin skyldi
vera eins og hún ákvað og hinir gömlu
hundar fengu að heyra það ef þeir
stóðu sig ekki. Hún gat verið ströng
og föst fyrir en jafnframt var hún
hláturmild og hafði gaman af sprell-
inu í strákagenginu sem hún vann
með. Undir stjórn Ingibjargar var
farið út í litframköllun og innleiddur
dýrindis tækjakostur, sem hún tók til-
skilin próf á og fékk vottorð upp á að
við værum komin í alþjóðlegan gæða-
klúbb í framkölluninni. Henni, eins og
okkur hinum, fannst annað ekki hæfa.
Við settum okkur á þessum tíma það
markmið að bjóða lesendum okkar
upp á blaðaljósmyndun sem væri
sambærileg við það besta annars
staðar – og í því starfi var Ingibjörg
ómissandi.
Ingibjörg fékk smám saman meiri
áhuga á að mynda sjálf og varð liðtæk
á því sviði, enda skildi hún hvað þarf
til að ná góðum ljósmyndum. En hún
leiddi áfram myndvinnsluna á deild-
inni, og eftir að hin stafræna bylting
fór að hafa hátt, þótt óburðug væri í
fyrstu, fylgdist hún einnig vel með í
þeim geira. Svo fór, þegar dró úr
framkölluninni, að við urðum enn nán-
ari samstarfsmenn þegar hún settist
við myndborðið á Morgunblaðinu. Þar
nutu dugnaður hennar og nákvæmni
sín engu síður, þegar saman komu
þekking á ljósmyndamiðlinum og um-
sjón með framleiðsluferli myndanna.
Hún var líka afskaplega ákveðin kona
hún Ingibjörg og lét ekki kveða sig í
kútinn. Þó mátti alltaf treysta því að
hún stæði heils hugar með okkur koll-
egunum, á hverju sem gekk. Það voru
aldrei vöflur á þessari konu, eins og
sást þegar hún hikaði ekki við að fara í
óveðrinu með Ragnari Axelssyni vest-
ur á firði, þegar snjóflóðið féll á Flat-
eyri. Þar mynduðu tveir sérfræðingar
ósigrandi lið sem kom efninu til les-
enda blaðsins.
Síðustu árin hafa verið Ingibjörgu
afar erfið og skelfing ósanngjarnt að
sjá þessa sterku og ungu konu þurfa
að takast á við þessa erfiðu sjúkdóma.
Aðdáunarvert var að fylgjast með
samheldni fjölskyldunnar, sem var
alltaf til staðar fyrir kæra dóttur,
systur og frænku, allan tímann á
langri þrautargöngu.
Á ljósmyndadeildinni söknum við
trausts samstarfsmanns og afar góðs
vinar.
Einar Falur Ingólfsson.
Í dag kveðjum við góða vinkonu og
samstarfsmann til margra ára á
Morgunblaðinu, Ingibjörgu Ólafs-
dóttur.
Það er margt sem kemur upp í hug-
ann þegar hugsað er til bakan til
þeirra ára þegar Ingibjörg hugsaði
um okkur strákana og filmurnar okk-
ar af samviskusemi, dugnaði og ósér-
hlífni. Þar var ekki leyft kæruleysi í
umgengni við menningarleg verð-
mæti, sem fólust í því að skrásetja í
myndum atburði Íslandssögunnar til
varðveislu. Þar fór ekki á milli mála
hver réði og okkur líkaði það vel. Við
vissum að allt sem hún gerði var pott-
þétt.
Það voru ófáar ferðirnar sem Ingi-
björg kom með í á þeim stundum þeg-
ar mikið lá við að ná myndum af at-
burðum á Íslandi. Það getur hrikt í
sálinni þegar farið er af stað í brjál-
uðum veðrum til að ná fréttamyndum
fyrir lesendur blaðsins, í flugi, á bát
eða í bíl, við verstu aðstæður sem fáir
fara ótilneyddir í. Þá reynir á einbeit-
ingu hugans og áræði til að komast
heilir í höfn. Ingibjörg kom með,
æðrulaus eins og alltaf, hún treysti
okkur, hvernig sem við fórum, líkt og
við treystum henni fullkomlega.
Það var einhvern veginn svo að við
treystum henni betur en nokkrum
öðrum að koma myndunum á leiðar-
enda. „Strákar, ég kalla á ykkur þeg-
ar ég er tilbúin, þið bara truflið mig á
Ingibjörg Ólafsdóttir