Morgunblaðið - 24.04.2008, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 24. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
„Þetta var lítil þrí-
und,“ sagði Úlrik við
okkur, um leið og hann
lagði símtólið á. Og
varð strax svolítið
kindarlegur, enda vorum við nem-
endur hans í miðju tónfræðiprófi og
hann búinn að ljóstra upp svarinu við
síðustu spurningu vegna truflunar
hins óvænta símtals. En svo var það
auðvitað ekkert mál, enda próf auka-
atriði og menntun aðal. Gott ef Úlrik
kenndi mér þau sannindi ekki með
þessu uppátæki sínu. Ég varð hvorki
betri né verri í tónheyrn þótt hann
skriplaði þarna á prótókollskötunni.
Ég var svo heppinn að kynnast Úl-
rik Ólasyni bæði sem lærimeistara
og félaga á þeim árum sem hann var
skólastjóri og kennari við Tónlistar-
skóla Húsavíkur. Sem nemandi við
þann góða skóla settist ég í mjög
skemmtilega samsettan tónfræði-
bekk hjá honum. Úlrik hófst þegar
handa við að kenna okkur það sem
hann langaði að kenna. Og gekk vel,
við hljómgreindum Bachkóralla og
lékum allskyns listir eins og ekkert
væri sjálfsagðara. Löngu síðar
komst ég að því að námsefnið hafði
verið svona tveimur til þremur stig-
um fyrir ofan það sem hefði verið
hæfilegt, og ég kunni fullt af hlutum
sem kerfið gerði ráð fyrir að væru
mér huldir enn um sinn, en vantaði
hinsvegar allskyns undirstöður. En
þessar kennslustundir eru mér bæði
dýrmætar og ógleymanlegar. Ég bý
að þekkingunni og gleðst við minn-
ingarnar. Svoleiðis á það að vera.
Enn mikilvægari en hin formlega
kennsla voru mér þó samskiptin við
Úlrik utan skólastofunnar, enda
menn af hans sauðahúsi ekki á
hverju strái í bæ á borð við Húsavík.
Hann hikaði ekki við að senda ung-
lingsskjátuna heim með Jóhannesar-
passíu Bachs á hljómplötum í ann-
arri hendi og nóturnar í hinni, búinn
að sannfæra mig um um að það væri
eina leiðin til að njóta tónlistarinnar
til fulls. Ég fór í gegnum allt verkið,
hlustaði á plöturnar og las nóturnar
eftir bestu getu. Skildi mest lítið,
enda sennilega ekki alveg kominn
með hinar faglegu forsendur. En
traustið, og sú tilfinning að læri-
meistarinn væri að tala við jafningja
– mann með eyru og skynsemi – var
hinn raunverulegi lærdómur.
Eins og alltof oft gerist þá missti
ég sjónar á Úlrik og Margréti eftir
Úlrik Ólason
✝ Úlrik Ólasonfæddist á Hólma-
vík 4. júní 1952.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 9. apríl
síðastliðinn og var
honum sungin sálu-
messa í Kristskirkju
í Landakoti 18. apríl.
að við vorum öll kom-
in suður. Og nú er
hann horfinn. Og þá
fyrst fer ég yfir hvað
það var sem hann
kenndi mér og kemst
að því hversu miklu
stærra og merkilegra
það var en virtist við
fyrstu sýn.
Og ég leyfi mér að
fullyrða að svo hafi
verið um fleiri verk
Úlriks Ólasonar og
kannski allra góðra
kennara með ástríðu
fyrir fagi sínu.
Ég sakna hans úr heiminum og
samhryggist leiksystur minni Mar-
gréti og fjölskyldunni allri.
Þorgeir Tryggvason.
Hann var hógvær, hugljúfur og
hlýr okkar kæri vinur Úlrik Ólason,
sem við nú kveðjum.
Það voru forréttindi að starfa hjá
Söngmálastjóra þjóðkirkjunnar
Hauki Guðlaugssyni og því fólki sem
með honum starfaði, en í þeim hópi
var Úlrik. Þar var kærleikurinn og
virðingin gagnvart öllum mönnum í
hávegum höfð og átti hann stóran
þátt í að skapa þann anda og fyrir
það viljum við þakka.
Ógleymanlegir eru allir nemenda-
tónleikar sem haldnir voru víðs veg-
ar í kirkjum borgarinnar, þar sem
hann spilaði með í söng nemenda.
Ein var sú kirkja sem bar af öðrum,
en það var kirkjan hans, Krists-
kirkja í Landakoti, Þar sem Kristur
og María Guðsmóðir halda verndar-
hendi yfir öllu.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson)
Við vottum Margréti, börnunum,
foreldrum, systkinum og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Hjartans þakkir fyrir allt og allt
elsku vinur.
Vertu Guði falinn.
Guðrún Tómasdóttir,
Edda L. Jónsdóttir.
Fyrrum píanónemandi minn, Úl-
rik Ólason, tók píanónám sitt tals-
vert öðrum tökum en ég hafði átt að
venjast, því í staðinn fyrir að vera
alltaf að nudda við sömu verkin, eins
og við hin, var hann sífellt að spila yf-
ir ný verk og nýja og nýja höfunda.
Kynntist hann því undraheimi tón-
listarinnar á allt annan hátt en
venjulegir nemendur. Til er frásögn
af hinum mikla píanóleikara Walter
Gieseking, en hann hafði einmitt
þennan sama hátt á allt til 16 ára ald-
urs. (Þetta er því miður sá þáttur,
sem vantar venjulega inn í námið hjá
hinum almenna nemanda). Undra-
veröld tónlistarinnar hefur framar
öðru að geyma fegurð tilveru okkar,
fegurð náttúrunnar og allt sem í
henni er, fegurð blómanna, sólar-
upprásar og sólarlags. Allt þetta hef-
ur Úlrik skynjað mætavel, því í Tón-
listarskólanum á Akranesi var hann
langt fram á nótt við þetta áhugamál
sitt.
Einn góðan veðurdag birtist hann
hjá mér og óskaði eftir því að fá að
læra að leika á orgel. Þá var síðan
auðvitað spilað í kirkjunni fram eftir
nóttu, og mönnum hefur sjálfsagt
ekki orðið um sel, að heyra organ-
slátt í kirkjunni um miðja nótt. Síðan
hefur sjálfsagt hringjarinn tekið við,
því ég vissi til þess, að hann var oft
byrjaður klukkan 5 á morgnana að
spila „Á hendur fel þú honum“. Síðar
var Úlrik í framhaldsnámi í Regens-
burg og var þá meðal annars í kór-
og hljómsveitarstjórn. Það eru ekki
mörg ár síðan hann færði upp fyrri
messu Gunnars Þórðarsonar, með
kór Víðistaðakirkju og Aldamóta-
kórnum, sem var sérlega verðugt
verkefni og vel flutt.
Úlrik var einstaklega hlýr og já-
kvæður persónuleiki, og það gerir
manni ætíð gott að minnast slíkra og
að hafa kynnst þeim, en hann kenndi
um árabil í Tónskóla Þjóðkirkjunn-
ar. Kímnigáfa hans var með sérstök-
um hætti, eins og svo margt í fari
hans. Eitt sinn sagði samkennari
hans mér frá skemmtilegu atviki,
sem hún var þátttakandi í. Úlrik
hafði þá sagt við félaga sinn: „Nú
skulum við biðja hana vinkonu okkar
að hella á kaffi fyrir okkur.“ En sam-
kennaranum fannst, að hún ætti nú
alls ekki að vera að stjana við karl-
mennina, og var í kvenréttindaham
og var reyndar í miklum önnum. Úl-
rik fór þá inn í eldhús og hellti á
kaffið, en lét ekki hjá líða að færa
henni einnig bolla af kaffi. (Ekki nóg
með það, hann gerði þetta ætíð síð-
an). Mér fannst þetta skemmtileg
frásögn. Lítil atvik lýsa oft fólki vel,
og finnst mér þetta næstum jaðra við
það að „bjóða hina kinnina“.
Úlrik lætur okkur eftir minn-
inguna um góðan dreng, einstaklega
hógværan og lítillátan, sem er ein-
kenni þeirra, sem geta og kunna.
Fyrir u.þ.b. tveimur mánuðum kall-
aði Úlrik mig vestur í Kristskirkju,
til þess að ég hlustaði á ungan mann,
sem hann hafði tekið að sér að kenna
á orgel. Það verður einmitt Eyþór,
sem leikur á orgelið við sálumessuna
í dag. Megi þeir tónar umvefja kenn-
ara hans, svo og Margréti, hina frá-
bæru og traustu eiginkonu Úlriks og
synina þrjá, foreldra, bræður, systur
og aðra aðstandendur. Far í friði í
hin nýju undralönd, þar sem birta,
friður og fegurð munu ríkja.
Haukur Guðlaugsson.
Í dag kveðjum við hinstu kveðju
okkar kæra vin Úlrik Ólason, org-
anista og kórstjóra í Víðistaðakirkju.
Það er margs að minnast, Úlrik var
góður tónlistarmaður, orgelleikari
og kórstjóri. Í löngu og farsælu sam-
starfi tókumst við kórfélagar á við
ýmis kórverk undir hans stjórn, má
þar nefna „Heilaga messu“ eftir
Gunnar Þórðarson sem frumflutt var
í Víðistaðakirkju á nýársdag árið
2000, messur eftir Mozart og Schu-
bert og margt fleira mætti telja. Úl-
rik fór með kórnum í allmargar
söngferðir til útlanda, þ.á m. til Dan-
merkur, Skotlands og Englands til
Cuxhaven og Hamborgar, allt frá-
bærar og eftirminnilegar ferðir.
Ekki var hún síst ferðin sem við fór-
um til Vínar og Búdapest árið 1998,
þá heimsóttum við þau hjón, Úlrik og
Margréti, sem voru í námsleyfi þar
ytra.
Ótal helgarferðir voru farnar inn-
anlands, heimsóttir aðrir kórar og
haldnir tónleikar.
Ein er sú ferð sem hefur nokkra
sérstöðu. Þá heimsóttum við sr. Sig-
ríði systur Úlriks og kirkjukórinn
hennar á Hólmavík og fengum höfð-
inglegar móttökur. Óli faðir Úlriks
var með sem leiðsögumaður, en hann
er ættaður frá þessum slóðum, og
þar hafði fjölskyldan búið. Úlrik
hafði sterkar taugar til Hólmavíkur
og ákveðið hafði verið að endurtaka
heimsókn þangað sl. haust, en henni
þurfti að fresta vegna veikinda hans.
Í byrjun árs ræddi hann bjartsýnn
um að nú skyldum við láta verða af
ferðinni til Hólmavíkur, að loknum
páskum og fermingum. Stefnt var á
helgina 11.-13. apríl. En þá var Úlrik
farinn í sína hinstu ferð.
Minningin um Úlrik er ljúf, hann
var góður og hlýr maður, góður vin-
ur okkar.
Síðasta minningin um hann er frá
20 ára afmælismessu í Víðistaða-
kirkju, þegar hann, fárveikur,
stjórnaði frumflutningi á eigin tón-
verki. Þetta var áhrifamikil stund
þegar við sungum undir hans stjórn í
síðasta sinn. Stund sem aldrei mun
gleymast.
Hver einasti maður hefur sinn tilgang.
Hver maður hefur fram að færa einstæða gjöf
eða sérstakar gáfur til að gefa öðrum.
Og þegar þessar sérstöku gáfur eru notaðar í
þjónustu annarra, þá hljótum við lífsfyllingu,
innri fögnuð og frið andans, sem er hinn
endanlegi tilgangur allra markmiða.
(Deepak Chopra, Gunnar Dal þýddi.)
Margréti og fjölskyldunni allri
vottum við okkar dýpstu samúð.
Úlrik kveðjum við með virðingu og
þökk og söknum hins góða vinar sem
hann var okkur öllum. Hann hvíli í
friði.
Kór Víðistaðasóknar.
Kveðja frá Kór Kristskirkju.
Úlrik Ólason, organisti og kór-
stjóri – maestro kórs Kristskirkju –
er látinn eftir stutta en mjög harða
baráttu við sjúkdóm sem engu eirir.
Hann er okkur mikill harmdauði.
Kórinn hefur misst sinn góða söng-
stjóra sem einnig og ekki síður var
sannur vinur okkar kórfélaganna,
gestgjafi, ferðafélagi og fararstjóri.
Fráfall vinar okkar og foringja er
okkur áfall í öllu tilliti. Úlrik var mik-
ill og góður tónlistarmaður sem hafði
einstakt lag á því að laða það besta
fram hjá kórnum sem heild og ein-
stökum meðlimum hans. Í seinni tíð
var hann farinn að leggja stöðugt
meira krefjandi verk fyrir kórinn.
Hann leiddi okkur í gegn um flókna
hluti með léttleika en ákveðni. Hann
hafði trú á að kórinn kæmist í gegn
um hlutina og sú trú hans var á
stundum áreiðanlega sterkari en hjá
kórnum sjálfum. Þegar mikið lá við
fór hann með okkur í æfingabúðir til
að skerpa á hlutunum, hrista mann-
skapinn saman og til að fínslípa tón-
listina. Þetta skilaði árangri. Þetta
skilaði líka því að metnaður kór-
félaga gagnvart tónlistinni og virð-
ing fyrir hlustendunum, kirkjugest-
um, fór stöðugt vaxandi.
Öll þessi mikla fyrirhöfn Úlriks
skilaði kórnum líka auknu sjálfs-
trausti og ekki síður nýjum og öfl-
ugum kórfélögum og þar með betri
kór. Og Úlrik, sá frábæri kennari og
leiðtogi sem hann var, hafði skilning
á því að styðja og styrkja okkur til
góðra verka með því að hrósa fyrir
það sem var þokkalega og jafnvel vel
af hendi leyst, en vera ekkert enda-
laust að núa okkur því um nasir sem
var síðra.
Úlrik og Margrét kona hans voru
samhent hjón og miklir höfðingjar. Á
hverju vori og hausti opnuðu þau
heimili sitt fyrir kórfélögum þegar
tími var til að gleðjast saman og við
minnumst Úlriks með sitt glettnis-
bros við grillið og við málsverðinn
þegar hann bauð okkur velkomin og
þegar kvaðst var í veislulok.
Við minnumst hans einnig í utan-
ferðum kórsins annað hvert ár – síð-
ast undir lok síðasta árs í Kraká í
Póllandi.
Í hátíðarkvöldverðinum í þeirri
ferð lék hann á als oddi og lýsti því
meðal annars í hátíðarræðu hve
vænt honum þótti um Landakots-
kórinn sinn. Það gerði hann með því
að lýsa því yfir að þessi kór væri sá
vandræðalausasti sem hann hefði
ferðast með um dagana. Þessi orð
hans finnst okkur lýsa þeim hlýleika
sem hann bar í brjósti til samferða-
fólks síns. Ekki er sjálfgefið að
Landakotskórinn sé hópur vand-
ræðalauss fólks, heldur má ætla að
Úlrik hafi valið honum þessi orð til
þess að gleðja kórfélaga. Úlrik hafði
gott lag á að láta fólki líða vel í návist
sinni. Hann var vandaður og gegn
maður og óskandi er að kór Landa-
kotskirkju beri gæfu til að halda
áfram á þeirri góðu braut sem hinn
nú fallni leiðtogi hans markaði.
Við sendum eftirlifandi ástvinum
Úlriks: kórfélaga okkar Margréti
konu hans, sonum, barnabörnum,
foreldrum og systkinum einlægar
samúðarkveðjur við fráfall mæts og
góðs drengs og þökkum að leiðarlok-
um fyrir að hafa mátt eiga hann að
leiðtoga og vini.
F.h. Kórs Kristskirkju, Landa-
koti,
Guðmundur Garðar Guðmunds-
son og Stefán Ásgrímsson.
Kveðja frá orgelnefnd
Landakotskirkju
Mín fyrstu kynni af Úlrik voru í
febrúar 1995 þegar ég byrjaði í kór
Kristskirkju Landakoti. Ég hafði
aldrei verið í kór áður eða sungið að
neinu ráði, orðin 45 ára, hvað þá að
ég kynni tónfræði og nótnalestur.
Úlrik gaf mér engu að síður tækifær-
ið og kenndi bæði mér og kórfélög-
unum af mikilli þolinmæði og leið-
beindi okkur inn í heim tónlistarinn-
ar.
Það var svo í upphafi árs 1998 að
orgelnefnd Kristskirkju var sett á
stofn. Þá stóð fyrir dyrum mikil og
dýr viðgerð á orgeli kirkjunnar. Til-
gangur þessarar nefndar var að
safna fé til að kosta þessa viðgerð. Í
orgelnefndinni höfum við Úlrik setið
frá upphafi og á fyrstu tveimur
starfsárum hennar náðist upphaf-
lega markmiðið. Því næst fékk
nefndin það hlutverk að koma upp
sjóði sem staðið gæti undir stöðugu
og eðlilegu framtíðarviðhaldi þess.
Það er nálægt því að takast. Í þessari
nefnd höfum við Úlrik átt frábært
samstarf um kirkjuhljóðfærið og um
kórsöng í kirkjunni.
Kór Landakotskirkju hefur frá
árinu 2002 farið í ferðalög til útlanda
annað hvert ár undir fararstjórn Úl-
riks, til að treysta samstarfsandann.
Sú fyrsta þessara ferða var farin árið
2002 til Danmerkur. Þá var viðgerð-
inni miklu á orgelinu nýlega lokið en
það hafði verið tekið niður og sent út
til endurbyggingar í Frobenius-org-
elsmiðjuna í Lyngby þar sem það var
upphaflega byggt um miðja síðustu
öld. Úlrik þurfti að hitta orgelsmið-
ina að máli til að leggja lokahönd á
samninga við þá um áframhaldandi
viðhald og tók einfaldlega allan
kirkjukórinn með sér til að hann
mætti kynnast því um leið hvernig
heilt kirkjuorgel verður til. Það var
ógleymanlegt.
Úlrik vann mikið og óeigingjarnt
starf fyrir orgelnefndina og fyrir
Kristskirkju. Hann var ekki bara
organisti og kórstjóri heldur tók
hann virkan þátt í félagsstarfi sem
tengdist tónlistarflutningi í kirkj-
unni, lék á tónleikum þar og meira að
segja lagði það á sig að mæta á fjár-
öflunarbingó nefndarinnar til að
kalla upp bingótölurnar og til að
skreyta leiðisgreinar sem nefndin
seldi í fjáröflunarskyni fyrir jólin ár
hvert svo eitthvað sé nefnt. Síðustu
árin var Úlrik gjaldkeri og fjárhalds-
maður orgelnefndarinnar og annað-
ist þau mál af samviskusemi og trún-
aði eins og hans var von og vísa.
Góð persónuleg kynni tókust milli
okkar hjónanna og þeirra Margrétar
og Úlriks og við minnumst með hlý-
hug og söknuði glaðra og góðra
stunda eins og til dæmis í árlegri
skötuveislu á Vesturgötu og á heimili
þeirra Úlriks og Margrétar oft og
mörgum sinnum. Úlrik var vandaður
og góður maður sem skilur eftir sig
margar, hlýjar og góðar minningar.
Sérstaklega eru störf hans í þágu
Landakotskirkju eftirminnileg og nú
við leiðarlok viljum við samstarfs-
menn hans í orgelnefndinni sérstak-
lega þakka fyrir að hafa átt hann að.
Guð blessi Úlrik Ólason og minningu
hans og gæti fjölskyldu hans og ást-
vina.
Fyrir hönd orgelnefndar Krists-
kirkju Landakoti,
Sif Knudsen,
formaður nefndar.
Kveðja frá Söngsveitinni
Fílharmóníu
Eftir ótímabært fráfall dr. Ró-
berts Abrahams Ottóssonar árið
1974 æfðu ýmsir ágætir tónlistar-
menn Söngsveitina Fílharmóníu og
stjórnuðu oft á tónleikum. Haustið
1987 var þó orðið óvíst um framhald
starfsemi „kórsins hans Róberts“.