Morgunblaðið - 24.04.2008, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. APRÍL 2008 33
Enginn söngstjóri fékkst þó leitað
væri með logandi ljósi og lá starfið að
mestu niðri næsta vetur.
Haustið 1988 benti einn kórfélaga
loks á organista og reyndan kór-
stjóra sem var að flytja frá Húsavík,
Úlrik Ólason, sem ekkert okkar
hinna hafði heyrt getið. Hann gekk
strax til liðs við söngsveitina á ögur-
stundu og reyndist happafengur. Má
tvímælalaust þakka Úlrik að Fíl-
harmónía reis upp á ný með glæsi-
brag. Undir stjórn hans var fyrst
flutt sálumessa Mozarts þrisvar fyr-
ir yfirfullu húsi í Kristskirkju 17.-19.
mars 1989. Síðan sá söngsveitin um
messusöng við páfakomu í Landa-
koti 4. júní sama ár, og 10. og 11. des-
ember hélt hún í fyrsta sinn aðventu-
tónleika í Kristskirkju, með
blandaðri dagskrá, kammersveit og
einsöngvara. Allt þetta rétti líka við
fjárhag kórsins, sem var fremur bág-
ur eftir að formlegu samstarfi við
Sinfóníuhljómsveit Íslands frá stofn-
un 1959 lauk árið 1986.
Undir stjórn Úlriks hófst söng-
sveitin síðan til æ viðameiri og fjöl-
breyttari verkefna sem sjá má á
heimasíðunni, www.filharmonia.mi-
.is. Aðventutónleikar urðu líka fastur
liður og nutu mikilla vinsælda.
Haustið 1990 gekkst Úlrik fyrir
kórnámskeiði til að efla kunnáttu
söngfélaga og afla nýrra. Naut hann
þar dyggrar aðstoðar Elísabetar Er-
lingsdóttur óperusöngkonu sem
starfaði síðan að raddþjálfun og æf-
ingum með okkur árum saman. Und-
ir forystu þeirra gaf söngsveitin út
síðla árs 1992 fyrsta geisladisk sinn,
„Á hæstri hátíð“, með jóla- og hátíð-
artónlist, sem seldist vel enda mjög
til hans vandað. Einnig fór söng-
sveitin með Úlrik og Elísabetu í
fyrstu söngferð sína út fyrir land-
steinana í júní 1994, í tilefni 50 ára
afmælis lýðveldisins. Flutt voru ís-
lensk lög í kirkjum í Ósló, Gauta-
borg, Kaupmannahöfn og Lundi.
Úlrik stjórnaði Söngsveitinni Fíl-
harmóníu allt til vorsins 1996. Störf
hans öll einkenndust af vandvirkni
og fágun, ásamt metnaði og þolin-
mæði. Má raunar undrum sæta hve
flestir söngstjórar okkar hafa haldið
ró sinni og krafti á kvöldæfingum
þrátt fyrir mikið vinnuálag og tæt-
ing.
Góður maður er genginn. Það er
sérkennileg tilviljun að söngsveitin
skuli nk. sunnudag flytja Þýsku sálu-
messu Brahms í Póllandi, sama verk
og Úlrik stjórnaði á 30 ára afmæl-
istónleikum hennar vorið 1990. Frá
Póllandi eru líka margir þeir tón-
listamenn sem hann vann með hér á
Íslandi og eignaðist að traustum vin-
um og samherjum. Utanlandsförin
nú er ástæða þess að ekkert okkar
sem þekktum hann vel og störfum
ennþá með söngsveitinni á þess kost
að vera viðstatt kveðjustundina í
Kristskirkju – þar sem vegferð okk-
ar með Úlrik hófst.
Fyrir hönd Söngsveitarinnar Fíl-
harmóníu þökkum við ómetanleg og
ógleymanleg kynni og vottum fjöl-
skyldu Úlriks einlæga samúð. Tón-
leikarnir í Póllandi 20. apríl verða til-
einkaðir minningu hans.
Baldur F. Sigfússon,
Lilja Árnadóttir.
Fyrir nokkrum árum spurði ég
Úlrik hvort hann gæti spilað í hjóna-
vígslu sem var á döfinni. Því miður
var hann upptekinn en bauðst strax
til að útvega organista og hringdi í
eina fimm eða sex áður en hann fann
einn sem var tiltækur.
Þetta atvik er í huga mínum
dæmigert fyrir Úlrik Ólason, velvild
hans og greiðvikni. Ljúfmennskan
var einstök.
Við störfuðum saman einn vetur
þegar ég leysti af sem sóknarprestur
í Víðistaðaprestakalli. Hann hafði
mikið að gera enda sóttust margir
eftir starfskröftum hans. Alltaf var
hann samt jafn yndislegur í sam-
skiptum og samstarfi og allt svo
sjálfsagt sem eftir var leitað að hann
sinnti í þágu safnaðarstarfsins.
Það var stórkostlegt að honum
skyldi endast aldur til að vera við-
staddur hátíðarguðsþjónustu í tilefni
af 20 ára afmæli Víðistaðakirkju nú í
byrjun mars. Þar stjórnaði hann
frumflutningi á tónverki sínu við
sálm sóknarprestsins, sr. Braga J.
Ingibergssonar, en hvorttveggja var
samið í tilefni afmælisins. Þannig
kvaddi Úlrik með reisn söfnuðinn og
kirkjuna sem hann hafði þjónað svo
vel og lengi.
Vorið ber með sér birtu og von.
Hvorttveggja hæfir hinstu kveðju
Úlriks Ólasonar. Nú er hann sjálfur í
himnesku birtunni á landi vonarinn-
ar, laus úr viðjum allrar þjáningar.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Úlrik Ólasyni, votta honum
virðingu og fjölskyldu hans samúð.
Sr. Ólafur Jóhannsson.
Með ótímabæru fráfalli Úlriks
Ólasonar er enn minnt á hverfulleika
lífsins. Horfinn er á braut í blóma
lífsins mikill hæfileikamaður og ein-
staklega góður drengur. Úlrik átti
farsælan feril sem orgelleikari og
kórstjóri um áratuga skeið. Hann
hafði jafnframt mikil áhrif á fjölda
upprennandi organista sem einn að-
alkennari við Tónskóla Þjóðkirkj-
unnar um árabil. Úlrik var mikill fé-
lagi nemenda sinna, hvatti þá til
góðra verka og er kímnigáfa hans
þeim mjög eftirminnileg.
Úlrik hélt sig nokkuð til hlés í fé-
lagsstarfinu hin síðari ár en fylgdist
þó vel með gangi mála. Hann var
hógvær maður. Mér eru minnisstæð
símtöl við hann þar sem hann lét sér
mjög annt um velferð stéttarinnar.
Organistar á Íslandi minnast Úlriks
með miklum hlýhug og þakka sam-
fylgdina. Guð blessi minningu þessa
hæfileikaríka sómamanns og styrki
fjölskyldu hans á erfiðum tímum.
F.h. FÍO/Organistadeild FÍH,
Guðmundur Sigurðsson
Ég var tíður gestur sem unglingur
á heimili Margrétar og Úlriks á
Öldugötu 33. Alltaf var ég velkominn
og alltaf var Úlrik í stuði og tilbúinn
að djóka. Hann bjó til skrýtin nöfn á
okkur vinina og bjó til frasa og orð
sem hann notaði í staðinn fyrir blóts-
yrði þegar svo bar undir. „Ugg“ og
„ugg-itt“ urðu fræg. Hann kallaði
mig Stygga og Svenna Blöndal vin
okkar kallaði hann Blögga. Besta
nafnið var líklega það sem Dóri fékk.
Hann er alltaf kallaður Halldór Óli
heima hjá sér og Úlriki þótti það
greinilega ekki nógu þjált í fram-
burði. Hann stytti það því í „Drulli“,
sem er ansi nálægt hljómfallinu þeg-
ar nafnið er sagt mjög hratt … Hal-
drulli. Úlrik var líka alltaf að stríða
okkur og reyna að fipa okkur með yf-
irheyrslum sem vörðuðu okkar ung-
lingamál. Honum tókst oft að koma
okkur í klípu og vissi algerlega hvað
klukkan sló hjá okkur. Hann bað
okkur bara að fara gætilega.
Sumarið 1997 fluttu Úlrik, Mar-
grét og Dóri til Vínarborgar og fór
ég með þeim út í eina viku. Mér þótti
það stórskemmtilegt. Úlrik sagði
okkur að það væri ekki ólíklegt að
Beethoven hefði dvalið í húsinu
þeirra við Probusgasse. Við Dóri
vorum þá sextán ára og farnir að
huga að því hvernig lífið virkaði og
hvernig við færum að því að láta
drauma okkar rætast. Dóri velti fyr-
ir sér hvernig foreldrar hans hefðu
farið að því að flytja til Vínarborgar í
nám – láta drauma sína rætast. Eitt
kvöldið sátum við síðan úti í porti við
Probusgasse og spiluðum á spil. Við
spiluðum póker og upp úr þurru
spurði Dóri pabba sinn hvernig í
ósköpunum þau hefðu haft efni á því
að flytja til útlanda í eitt ár. Það stóð
ekki á svari frá Úlriki: „Þú skalt ekki
hafa áhyggjur af því vinur minn. Þú
skalt bara gúffa og vera glaður.“
Dæmigert svar frá þessum góða
manni.
Samúðarkveðja til Margrétar,
Andra og Dóra og fjölskyldna þeirra.
Styrmir Goðason.
„Það syrtir að er sumir kveðja.“
Svo var eitt sinn ort og víst er það
satt. Þegar horft er á eftir vinum
sem kveðja á besta aldri fer ekki hjá
því að það kemur við. Ótal stundir
glaðar og bjartar koma upp í hugann
og þær gera í senn að ylja og vekja
trega því slíkar stundir koma aldrei
aftur. Þegar Úlrik kom til okkar í
Víðistaðakirkju réðst þar til starfa
góður drengur. Hann var einstak-
lega þægilegur í öllum viðskiptum,
viðræðugóður og lipur og bjó yfir yf-
irgripsmikilli þekkingu og reynslu.
Enginn var fljótari en hann að hripa
upp nótur eftir laglínu sem hann
heyrði og útsetja á þann veg sem ein-
ungis mjög færum tónlistarmönnum
er gerlegt að framkvæma. Allt þetta
kom því að góðum notum í stjórn
kóra og flutningi á tónverkum og þar
liggur eftir hann mikið starf. Samt
sem áður þótti mér mest koma til
vináttu hans og þær stundir sem við
áttum saman innan kirkju sem utan
eru okkur hjónum dýrmætar í minn-
ingunni, en okkur bæði aðstoðaði
hann á margan veg. Um leið og við
kveðjum góðan vin sendum við ást-
vinum hans öllum hugheilar samúð-
arkveðjur.
Sigurður Helgi Guðmundsson,
Brynhildur Ósk Sigurðardóttir.
Þakklæti er sú tilfinning sem er
efst í huga mér þegar ég hugsa til
Úlriks. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast honum. Hann
var besti tengdapabbi sem hægt er
að hugsa sér, alltaf boðinn og búinn
til að rétta okkur hjálparhönd. Hann
var hlýr og einlægur og hafði stórt
hjarta. Mér þótti óskaplega vænt um
hann. Í gærkvöldi sagði ég við Ár-
mann, son okkar Andra, „Ármann,
þú veist að afa þótti ofboðslega vænt
um þig.“ Ármann svaraði „Ég veit
það, mamma, honum þykir ennþá
vænt um mig … bara núna þykir
honum vænt um mig uppi á himn-
inum.“ Ármann sagði mér líka í
þessu samtali okkar að hann ætti eft-
ir að sakna mikið að „spjaggla“ við
afa. Það er einmitt það sem við eig-
um öll eftir að sakna mest, því það
var svo gott að tala við hann, hann
var svo góður að hlusta. Hann hlust-
aði af mikilli athygli og vildi vita um
allt sem snerti fjölskylduna. Hann
dæmdi mann aldrei og fannst í raun
allt frábært sem við gerðum. Það er
ekki skrýtið að ég elski Andra eins
mikið og raun ber vitni – hann er
kominn af svo góðu fólki og var alinn
upp með einstakri hlýju og örlæti
sem ég hef fengið að kynnast í
Hrauntungunni.
Úlrik hafði einstaka þolinmæði við
barnabörnin sín. Mér finnst svo sárt
að yngsta barnabarnið, nafni hans
Úlriks, muni ekki koma til með að
muna eftir honum þegar hann verð-
ur stór. En við ætlum að segja hon-
um frá afa sínum og hvaða mann
hann hafði að geyma. Kjartan Úlrik
litli mun fá að vita að hann var
skírður í höfuðið á manni sem elskaði
hann og vildi allt fyrir hann gera.
Ég minnist þess hversu hissa
hann var í skírninni þegar hann
heyrði nafnið Kjartan Úlrik. Hann
var nefnilega svo hlédrægur og ætl-
aðist ekki til neins af neinum. Hann
var svo ánægður með nafnann, sagði
við mig að „fjárhagsleg framtíð
þessa barns væri ævinlega tryggð!“
Hann vildi gera allt fyrir nafnann.
Lítið sem hann vissi, að hann fengi
ekki að lifa nema eitt ár í þessu lífi
með nafna sínum. Ég bið þess að
nafninu fylgi eitthvað af þeirri
hjartahlýju sem afinn hafði að
geyma.
Debbet venner … það er erfitt að
skrifa þessa minningagrein því
minningarnar flæða fram og tárin
með. En þakklætið situr eftir. Þakk-
lætið fyrir góðu minningarnar sem
við geymum um Úlla. Barcelona-
heimsókn þeirra Grétu, grillveisl-
urnar og sunnudagsgúffið, og síðast
en ekki síst er ég þakklát Úlla fyrir
að hafa gert hann Andra að þeim
manni sem ég elska. Andri hefur oft
sagt mér í gegnum tíðina: „Pabbi er
enginn engill og hefur auðvitað galla
en hann er besti pabbi sem til er í
heiminum.“ Þeir voru nánir feðgar
og líkir að mörgu leyti. Það verður
erfitt fyrir Andra að hafa ekki lengur
Úlla til að tala við því þeir töluðu
mikið saman og Úlli spilaði stóran
þátt í lífi Andra.
Elsku Gréta mín, Guð gefi þér
styrk til að komast yfir þessa sorg
sem fráfall Úlla skilur eftir. En eins
og Ármann á sinn einfalda og ein-
læga hátt orðaði það: „Afi er orðinn
engill og er núna að hugsa um hann
Gabríel bróður minn.“ Hann er far-
inn í sína sólarsigurför og er þar sem
best er að vera: hjá Guði í himnaríki.
Ásdís Kjartansdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
BOGI PÉTURSSON,
andaðist fimmtudaginn 17. apríl á Sjúkrahúsinu á
Akureyri.
Útförin fer fram frá Glerárkirkju þriðjudaginn
29. apríl kl. 14.00.
Margrét Magnúsdóttir,
Arthur Bogason, Dagný Elsa Einarsdóttir
og barnabarn.
✝
Okkar ástkæri afi, langafi og tengdafaðir,
EMIL S. MAGNÚSSON,
Hátúni 8,
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
miðvikudaginn 16. apríl.
Hann verður jarðsunginn frá Landakirkju laugar-
daginn 26. apríl kl. 14.00.
Emil Sigurður Magnússon, Rósa Viggósdóttir,
Guðný Helga Magnúsdóttir, Ólafur Á. Sigvaldason,
Guðmundur Freyr Magnússon,
Þorvaldur Magnússon,
Harpa Særós Magnúsdóttir, Ólafur Jónsson,
Stefán Marteinn Ólafsson,
Ingveldur Lára Karlsdóttir
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
INGER HALLSSON,
Otte Rudsgade 17,
Álaborg,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 15. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Vor Frelsers Kirke í Álaborg
fimmtudaginn 24. apríl kl. 13.00.
Mona Hallsson Pedersen, Knud Pedersen,
Bjarni Hallsson, Gitte Kragh Hallsson,
Hallur Karl Hallsson, Christine Hallsson,
ömmubörn, langömmubarn og aðrir ástvinir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, dóttir mín og
systir okkar,
GUÐBJÖRG MAGNA BJÖRNSDÓTTIR,
Fensölum 2,
Kópavogi,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
aðfaranótt þriðjudagsins 22. apríl.
Fyrir hönd vandamanna,
Þórður Jónsson,
Þórunn Soffía Þórðardóttir,
Þórður Sveinlaugur Þórðarson,
Þórunn Magnúsdóttir,
Sveinlaugur Björnsson,
Rebekka Björnsdóttir,
Þórgunnur Björnsdóttir,
Sveinbjörn Björnsson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
BJÖRG RÖGNVALDSDÓTTIR
frá Miðfirði í
V - Húnavallasýslu,
lést á Fjórðungssjúkrahúsi Ísafjarðar 22. apríl.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn
3. maí kl. 14.00.
Guðfinna Margrét Óskarsdóttir,
Stefán Dan Óskarsson, Rannveig Hestnes,
Brynjólfur Óskarsson, Selma Olsen,
Rögnvaldur Þór Óskarsson, Védís Geirsdóttir,
Már Óskarsson, Bryndís G. Friðgeirsdóttir,
Arnar Óskarsson, Anna Magnea Hreinsdóttir
og ömmubörnin.