Morgunblaðið - 12.07.2008, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 2008 35
og fá aðstoð, einkum við
handavinnunámið sem ég átti ekki
alltaf auðvelt með. Ófá frændsystk-
ini Önnu Siggu minnast heimsókn-
ar til hennar í viðskiptaráðuneytið,
þar sem hún starfaði sem fulltrúi í
mörg ár. Þar var lítill ísskápur bak
við hurðina sem geymdi kók í gler-
flösku sem maður fékk að loknum
samræðum um menn og málefni.
Þarna ræddi Anna Sigga við mig
eins og ég væri fullorðin mann-
eskja að koma til fundar við hana í
vinnunni og hafði lag á að örva
ábyrgðartilfinningu um leið og hún
skenkti fágætan drykk.
Minningarnar eru óteljandi og
að koma á Langholtsveginn og
hitta Önnu Siggu og Nönnu hefur
alltaf verið næring, einkum fyrir
andann, en einnig líkamann. Þar
voru dönsku blöðin á sínum stað
sem síðan voru send milli fjöl-
skyldna. Langholtsvegur var
menningarheimili með glaðværum
brag þar sem margt var spjallað
og brallað. Með fráfalli Önnu
Siggu frænku minnar er hnýttur
enn einn hnútur í vef minninga
minna en áfram spinnst vefurinn í
samskiptum við stóran frændgarð
sem ég veit að hún mun líta eftir í
öðru lífi.
Anna Björg Aradóttir.
Hún Anna Sigga systir hans
pabba var elst í átta systkina hópi.
Við litum til hennar sem elstu og
jafnvel helstu frænku okkar í föð-
urætt og fannst hún hafa forystu-
hlutverki að gegna.
Anna Sigga fæddist á Vopna-
firði, ólst upp á Djúpavogi, kom við
á Húsavík áður en hún fluttist til
Reykjavíkur. Þar vann hún lengst
af sem ritari í viðskiptaráðuneyt-
inu, í 43 ár.
Einstakar eru þær minningar
þegar við tvíburasysturnar fórum í
ráðuneytið í heimsóknir. Ekki
kannski eingöngu til að rækta
frændgarðinn, því fleira kom til.
Anna tók ávallt á móti okkur
sem tignum gestum. Sýndi okkur
vinnustaðinn og kynnti okkur fyrir
starfsfólkinu. Þetta voru ævintýri
fléttuð framtíðarsýn okkar um að
gerast alvöru aðilar á svona vinnu-
stað.
Við vissum að í bakherbergi var
geymt Coca Cola í gleri.
Seinasti þáttur þessara kurteis-
isheimsókna endaði oftast að boðið
var upp á veitingar sem voru vel
þegnar.
Margt fleira rekur á fjörur
minninganna.
Sem fyrr segir var Anna elst
systkinanna en Nanna yngst.
Eftir að báðar fluttu til Reykja-
víkur bjuggu þær lengst af saman.
Fyrir kom að við systurnar feng-
um að gista. Þetta voru algjörar
dekurferðir.
Við fengum að spila á píanóið,
máta kjólana og snyrta okkur á
meðan þær töfruðu fram sælkera-
rétti eftir uppskriftum dönsku
vikublaðanna. Þetta voru algjör
ævintýri.
Eftir að afi Þórhallur, kaup-
félagsstjóri á Húsavík, og amma
Kristbjörg fluttu suður, höfðu þau
aðsetur í húsi sonar síns við Lang-
holtsveg 208. Síðar keyptu syst-
urnar íbúð við Langholstveg 187.
Anna og Nanna fluttu þangað og
Þórhallur og Kristbjörg með þeim.
Kjarni stórfjölskyldunnar bjó í
sama hverfi. Langholtsvegur 187
var nú miðstöð stórfjölskyldunnar
við merka atburði og ávallt hvert
gamlárskvöld þar sem var fullt út
úr dyrum af fólki nokkurra ættliða,
enda allir velkomnir eftir frábæran
undirbúning þeirra systra.
Þótt Anna Sigríður næði 97 ára
aldri, var hún skýr í hugsun fram á
seinustu mánuði.
Hent var gaman að því að í vor
voru nokkrar systur, Garðarsdæt-
ur, á leið í sumarbústað. Þær litu
við hjá þeim Önnu og Nönnu og
sögðu þau tíðindi að þær yrðu þar í
tvo daga.
„Jæja svo þið ætlið bara að vera
þar fram á sumar.“
Nú var talið að henni væri farið
að förlast. Þegar að var gáð var
þetta sagt á seinasta vetrardegi.
Fyrir nokkru var slegið á létta
strengi og henni bent á að ekki
væru nema liðlega tvö ár þar til
hún yrði 100 ára. „Ætli sé ekki
best að fara að panta lagninguna.“
Anna Sigríður var alveg sérstök
manneskja þar sem mannleg gildi
voru í hávegum höfð, enda átti hún
ekki langt að sækja það. Þótt
hugsunin væri skýr þurfti hún orð-
ið talsverða aðstoð vegna almennra
þarfa og ekki þótti eðlilegt að
skilja hana eftir eina.
Ánægjulegt er að minnast á elju-
semi Nönnu í umönnun, aðstoð og
hjúkrun „stóru systur.“
Guð blessi Nönnu. Hennar hjálp-
semi verður lengi í minnum höfð.
Við kveðjum Önnu Sigríði.
Henni fylgja hlýjar óskir í nýjum
heimkynnum.
Eftir situr söknuður og góðar
minningar.
Silvía og
Erla Garðarsdætur.
Mig langar að minnast einstakr-
ar vinkonu minnar, hennar Önnu
Sigríðar Þórhallsdóttur sem lést
fyrir tveimur vikum á 98. aldurs-
ári.
Kynni okkar Önnu hófust árið
1982 þegar ég, fimm ára strákur á
gangi um hverfið, álpaðist inn í
garðinn hennar á Langholtsvegi.
Þar kom ég auga á roskna konu
sem var að vinna í garðinum. Ég
labbaði til hennar og spurði: „Vilt
þú ekki bara vera vinkona mín?“
Önnu fannst þessi kynni afar
skemmtileg eins og hún hafði oft á
orði seinna meir, sérstaklega í ljósi
þess að aldursmunurinn var nú
ekki nema 67 ár.
Anna bjó ásamt Nönnu systur
sinni á Langholtsveginum og þar
var ég tíður gestur í barnæsku
minni og raunar alveg fram á ung-
lingsár. Það er mér afar dýrmæt
minning og lífsgjöf að fá að kynn-
ast eins mikilli öðlingskonu eins og
Önnu. Hún kenndi mér margt, hún
hafði ráð við öllu og skemmtilegri
manneskja var vandfundin.
Mér eru ógleymanlegar stund-
irnar sem við áttum saman þar
sem Anna las fyrir mig sögur,við
spiluðum og spjölluðum um lífið og
tilveruna. Hún sat við skrifborðið
sitt, ég á móti henni og Nanna í
sófanum fyrir aftan Önnu. Allt
fram á síðustu stundir mátti sjá
móta fyrir kollinum á Önnu í
glugganum sitjandi á sama stað og
virða fyrir sér vegfarendur við
Langholtsveginn. Þegar ég fluttist
til Finnlands 12 ára gamall héldum
við Anna sambandi í gegnum
bréfaskriftir. Bréfin hennar voru
fallega skrifuð á vandaðri íslensku
og ég minnist alltaf kveðjunnar í
lok bréfanna: „Blessaður ævinlega,
Þórhallur minn, þín vinkona Anna
S.“ Ég hafði aldrei heyrt svona
kveðju. Á fyrsta afmælisdegi mín-
um á erlendri grundu sendi Anna
mér sérmerkt bréfsefni og umslög
og er sú gjöf mér afar kær. Ég
hafði ekki hitt hana Önnu í tæpan
áratug þegar ég sá hana gangandi
í Eikjuvoginum fyrir um þremur
árum. Ég vatt mér út úr bílnum og
gekk til hennar og spurði hvort
hún þekkti mig. Hún svaraði að
bragði: „Auðvitað þekki ég þig,
Þórhallur minn.“ Við spjölluðum
lengi og Anna hafði ekkert breyst í
fasi og var jafnglæsileg að vanda.
Mér fannst vel viðeigandi að heyra
prestinn segja í jarðarförinni að nú
þegar Anna er farin, þá lifa rós-
irnar hennar í garðinum áfram,
rósirnar sem hún hafði svo mikið
dálæti á. Anna hefði verið ánægð
með þessi ummæli. Ég mun alltaf
minnast Önnu vinkonu minnar
þegar ég keyri um gamla hverfið
mitt eins og ég geri oft og sjá fyrir
mér fallega kollinn hennar í glugg-
anum. Það mun ylja mér um
hjartaræturnar um ókomna fram-
tíð.
Elsku Nanna. Guð styrki þig í
miklum missi þinnar yndislegu
systur. Nú líður Önnu okkar vel.
Elsku Anna mín, vertu blessuð
ævinlega. Þinn vinur
Þórhallur.
Vegna mistaka í
vinnslu birtum við
greinina aftur. Hlut-
aðeigandi eru beðnir velvirðingar.
„Enginn veit sína ævi fyrr en öll
er,“ segir máltækið og það eru víst
orð að sönnu. Fyrir örfáum mán-
uðum var Þorgeir bróðir hress og
kátur, lék á als oddi eins og venju-
lega. Síðan kom reiðarslagið og ör-
fáum mánuðum síðar er hann lát-
inn. Það er varla að maður trúi
þessu, en samt er maður innst inni
feginn að vita af honum í guðs
höndum frekar en þola kvalir og
illa vist.
Um líkt leyti og örlagaþræðir
Þorgeirs spunnust saman í átt að
eilífðinni, lenti ég sjálfur í erfiðum
veikindum og var víst vart huguð
frekari vist í mannheimum. Ein-
hvern veginn gekk allt saman upp
og ég á víst enn ófarin skref jarð-
vistarmegin en handan móðunnar
Þorgeir Kristjánsson
✝ Þorgeir Krist-jánsson fæddist
í Reykjavík 1.
október 1935.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu á
Hornafirði hinn 20.
júní síðastliðinn og
var útför hans
gerð frá Hafn-
arkirkju á Horna-
firði 27. júní.
miklu er bróðir að
stíga sín fyrstu skref.
Ég er þess fullviss að
hann mun taka vel á
móti mér þegar þar
að kemur.
Hugurinn hvarflar
aftur um heilmarga
áratugi. Atvikin hög-
uðu því svo að við
bræður ólumst upp
sinn í hvoru lagi. Ein
af mínum allra fyrstu
minningum er þegar
Þorgeir bróðir kom í
heimsókn og upp frá
því hófst traust vinátta sem staðið
hefur óslitið án þess að skugga
bæri nokkurn tíma á. Þorgeir var
sérlega glaðlegur, eilítið stríðinn
og alltaf í góðu skapi. Það væri svo
sem hægt að rifja upp eitt og ann-
að, af mörgu er að taka. Umfram
allt er minningin skínandi hrein og
tær. Minning um heimsóknir aust-
ur á Höfn eða í sumarbústaðinn í
Lóni. Minningar frá árunum þegar
við bjuggum báðir á Höfn og yf-
irhöfuð allar stundir sem við áttum
saman.
Ég sendi mágkonu minni, Ásu
Þóru og börnum þeirra sem öll eru
uppkomin, Þórarni, Kristjáni, Þór-
halli Dan, Hörpu og Berki, ásamt
fjölskyldum þeirra og vinum öllum
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Nú er komin kveðjustund. Það
er bjart yfir minningu Þorgeirs, ég
mun sakna þín, bróðir minn og
vinur. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guð blessi minningu þína að eilífu.
Örvar Kristjánsson og Guð-
björg B. Sigurðardóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR JÓNS HELGASONAR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á
hjúkrunarheimilinu Víðihlíð í Grindavík.
Guð blessi ykkur öll.
Þorgerður Guðný Guðmundsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför okkar ástkæru móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
ÁSTHILDAR GUÐLAUGSDÓTTUR,
Borgarbraut 65a,
Borgarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyflækningadeildar á
Sjúkrahúsi Akraness fyrir hlýhug og góða umönnun
í veikindum Ásthildar.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Heiðrún Loftsdóttir,
Þórhildur Loftsdóttir, Jóhann Kjartansson,
Guðlaugur Loftsson,
Einar Þ. Loftsson,
Hjördís E. Karlsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.✝
Þökkum hlýhug og auðsýnda samúð við andlát
elskulegrar móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JÓHÖNNU SIGURBJÖRNSDÓTTUR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á líknardeild Landa-
kotsspítala fyrir einstaka alúð og umönnun.
Margrét Snorradóttir, Jón Magngeirsson,
Sigríður Snorradóttir,
Guðfinna Snorradóttir,
Jónas Snorrason, Jóhanna Baldvinsdóttir,
Auður Snorradóttir, Jim Clark,
Arnar Snorrason, Þórdís Ingadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Við fráfall herra
Ólafs Skúlasonar biskups eru mér
hugstæð ánægjuleg samskipti er ég
nokkrum sinnum leitaði til hans
með ýmis erindi þar sem stuðningur
dómprófasts eða biskups var til
framdráttar hugsjónamálum. Ævin-
lega var mér ljúfmannlega tekið,
undirtektir góðar og brugðist við
skjótt – og skörulega var tekið til
orða er beðið hafði verið um ávarp.
Minnist ég hér með þökk stuðnings
Ólafs af þessu tagi á þremur svið-
um. Um skeið var ég formaður List-
vinafélags Hallgrímskirkju og var
uppörvandi liðsinni hans mikils virði
hinu unga félagi. Snemma árs 1990
hugðust áhugamenn um framtíð
sögustaðarins Odda á Rangárvöll-
um, þar sem kristni hefur verið boð-
uð allt frá upphafsárum kristni á Ís-
landi, stofna Oddafélagið til að
vinna að því efla staðinn. Þótti til-
hlýðilegt að ganga fyrir Ólaf biskup,
bera hugmyndir undir hann og
þiggja ráð hans. Umsvifalaust lagði
hann blessun sína yfir fyrirætlanir
okkar og spurði oft síðan hvernig
gengi. Þá vil ég nefna móttöku og
eftirminnilega ræðu er sr. Ólafur
hélt gestgjafi hóps manna er kom
við í Dómkirkjunni í sólstöðugöngu
fyrir allmörgum árum og var þetta
snemma morguns. Sr. Ólafur var
boðinn og búinn að leggja málum
þessum lið og svo hefur það verið í
öðrum efnum þegar til hans var leit-
að.
Jafnvel móttöku ljósmyndar gat
biskupinn gert að hlýlegri og hátíð-
legri stund. Faðir minn, sr. Jakob
Jónsson, dr. theol., sóknarprestur í
Hallgrímskirkju, var skömmu eftir
seinni heimsstyrjöld fulltrúi ís-
lensku kirkjunnar á stofnfundi al-
kirkjuráðs sem haldinn var á meg-
Ólafur Skúlason
✝ Ólafur Skúla-son biskup
fæddist í Birt-
ingaholti í Hruna-
mannahreppi 29.
desember 1929.
Hann andaðist á
lungnadeild Land-
spítalans í Fossvogi
að kvöldi 9. júní
síðastliðins og var
jarðsunginn frá Bú-
staðakirkju 19.
júní.
inlandi Evrópu.
Fulltrúar frá nálega
150 kirkjudeildum
voru þarna saman
komnir og mynd tekin
eins og gefur að skilja
í tilefni þessa. Mynd
þessa úr fórum föður
míns þótti mér rétt að
færa biskupsstofu.
Tók biskup við hinni
sögulegu mynd með
alúð, minntist föður
míns og starfa fyrir
kristni og kirkju, og
vinskapar þeirra
tveggja. Má hér rifja upp að þeir
höfðu báðir þá reynslu sem nú er fá-
heyrð um starfandi presta hér á
landi að hafa þjónað meðal Vestur-
Íslendinga, faðir minn í Kanada, en
sr. Ólafur alllöngu síðar í Banda-
ríkjunum. Hefur slík dvöl vestan-
hafs aukið víðsýni ungra presta og
mótað afstöðu í ýmsum málum síð-
an. Þá höfðu báðir verið formenn
Prestafélags Íslands og unnið þar
ötullega hvor á sínum tíma.
Ólafur biskup var höfði hærri en
allur lýður og er að honum sjón-
arsviptir. Með línum þessum vil ég
þó fyrst og fremst þakka hjálpsemi
og uppörvandi hvatningu er hann
lét í té á margs kyns vettvangi. Við
hjónin vottum Ebbu Sigurðardóttur
og fjölskyldu samúð í söknuði
þeirra.
Þór Jakobsson.