Skinfaxi - 01.09.1927, Blaðsíða 27

SKLNFAXI
91
úran hefir að bjóða. Hvað er hryðjuleg „bíó“-mynd
á móti blómskrýddum bölum og skruðgrænum skógum?
Mun enginn með ómengaðan fegurðarsmekk verða
lengi að greina muninn, greina hismið frá kjarnanum.
Og þó eru það sorgleg sannindi, að mikill hluti æsku-
lýðs íslands leitar gléðinnar i fánýtum hégóma bæj-
anna. Vaninn hefir kent honum það. Og hann skortir
þrek til að brjóta hlekki vanans. Ef forfeður vorir litu
nú upp úr gröfum sinum, þeir, sem drukku hákarla-
lýsið lir tunnum og neyttu að eins kjarngóðrar, íslenskr-
ar fæðu, þeir, sem gættu sauða í harðneskjuhriðum og
kiptu sér Jitt við æðisgang tryltra náttúruafla, ef þeir
litu nú að kveldi lil á götur einhvers kaupstaðarins
og sæju „dömurnar“ tipla þar á tánum klæddar pelli
og jjurpura, málaðar í andliti og snoðkliptar. Við hlið
þeirra væri yngismaður, spengilegur á nútímavísu, með
snjóhvitar hendur, grannar eins og á yfirsetukonu; og
svo færi þcssi lýður inn á „bió“, síðan í kaffibús, reykti
þar og rabbaði og hamingjan má vita, livar og live-
nær staðar yrði numið. pykir mér liklegl að þeir mundu
lirista höfuðin og ofbjóða hvernig lífinu er varið. Eða
skyldu þeir menn, er á gölunum lifa, reynast traust-
ir að standa hjá sauðum að vetrarlagi í Bárðardal eða
Mývatnssveit? Og livað mundu máluð andlit og hvít-
ar hendur stoða í frostum og fárviðrisbyljum ? Eg læt
lesendurna eina um að svara. Ekki dettur mér i hug
að neita því, að enn geti verið nýtir menn og kjarngóð
kynslóð i bæjum landsins, en þvi verður heldur ekki
neitað, að spilling götulífsins er liér allmikil, og það
er átumeinið i þjóðarlíkamanum, sem þarf að skerast
burt áður en það verður að ólæknandi holund. Vist
er um það, að ólíkt væri meiri heilhrigði fólks, ef öll
hin skaðlega munaðarvara, svo sem áfengi, tóbak, sæt-
indi o. fl„ er neytt hefir verið, liefði verið lýsi og önn-
ur bætiefnaauðug fæða. Er leitt til þess að vita, live