Skinfaxi - 01.02.1934, Síða 25

SKINFAXI
25
Eldri mennirnir þurfa, sjáfra sín vegna, að ganga
jöfnum fetum fram móti æskunni — rétta hugsjón-
um hennar hjálparhönd; starfsþrá liennar styrk í orði
og á borði; sýna trúlyndi hennar traust, og viðleitni
hennar virðingu og vinsemd. Iiún er það, sem siðar
á að létta undir, þegar árin og erfiðleikafjöldinn hefir
gert þá vanburða, og liún er það, sem lengur á að lifa
í landinu — lengur að njóta. Æskan getur í raun og
veru ekki lagt neitt fram til lífsstarfsins, nema andann.
Eldri mennirnir eiga að leggja fram efnið. Og ekki
deilir um, liver þátturinn er verðmætari.
--------Lífið er ekki annað en þrotlaus hamingju-
leit. Sífelld seta á krossgötum. Það á ekki heldur að
vera annað. En það fer viliigötur, ef það leitar far-
sældarinnar i dyngju peninganna, Þá iiefir það geng-
ið burt með álfunum, og þegið gull þeirra og gersim-
ar, áður cn dagur rann. Þá hefir það orðið frávita. Hitt
er visast, að alla liarma má lmgga, allt böl bæta og
allan grát græða, ef við aðeins viljum vinna saman ■—•
vinna saman við æskueðlið alla æfi. Eg veit ekki, hvort
það verður trúlegar gert á annan hátt eu þann, sem
Rousseau lagði fyrir, með sínu alkunna orðtaki: „Hverf-
um aftur til náttúrunnar“. Og það vcrður aftur á móti
liklega hclzt gert með því, að fylg'ja kemiiorðum ann-
ars spekings:
„L á t u m o s s s t u n d a h a m in g j u v o r a —
g a n g a n i ð u r í g a r ð i n n o g v i n n a“.
Þórsteinn Þórarinsson.