Skinfaxi - 01.02.1934, Page 50

50
SKINFAXI
öðru. Það var auðséð: líósa var búin með sitt hlutverk í bráð-
ina. Nei, ekki var það, en allra lílcast því.
Svo kom það fyrir þarna rétt á eflir, að Rögnvaldur hitti
föður sinn úti við fjóshlöðu, mætti honum óvænt og allt í einu,
án þess að geta á það gizkað, hvaðan sá aldraði kom. „Jæja,
Rögnvaldur," segir hann, „heyrðu mig“. Hann var æfinlega
ákveðinn og töluvert bjóðandi i röddinni.
Og bóndinn fór með son sinn inn í fjóshlöðuna, sem var
hálf af heyi.
Iiann byrjaði á að segja: „Já, vel lízt mér á Rósu. Alveg
Ijómandi stúlka, af ágætu fólki, efnuð og allt að tarna. Enda
liefir þeim litizt á hana. Það er sagt, að þeir hafi beðið henn-
ar einir 5 að minnsta kosti á meðan hún var fyrir vestan.
Og sá sjötti. Ja, það er haldið, að hann liafi fargað sér út af
henni. Allt myndarmenn. Já, það er nú svona, Rögnvaldur
minn: Eg er að verða gamall og farinn. Og það veit enginn,
hvað mín lcann að njóta lengi við hérna i l)al. Og þú ert nú
eini sonurinn. Eg hefi alltaf sett mitt traust á þig. Og þú
ert að verða fulttíða maður. Eg vil ekki hæta þér neitt, en
scgi það bara si svona undir fjögur augu, að prófastsfrúin
sagði við mig á dögunum. Já, svona einslega sagði hún við
mig: „Mikið dæmalaust er hann Rögnvaldur þinn annars álit-
legur piltur. Mér kæmi það ekki á óvart, þó þar væri mesta
mannsefnið í allri sýslunni."
Og þetla finnst fleirum. Eg er illa svikinn, ef Rósa litur
öðruvísi á það. Þvi segi eg: Þú ert illa slyppur, ef þú sleppir
henni nú fyrir fullt og allt. Hún er nú að fara, og þá veit
maður aldrei hvað fyrir kann að koma, svona í fjarlægðinni,
af því að Rósu býðst margt. Eg gæti tagt þér liðsyrði. Min
orð eru metin enn ofurlítið. Viltu, að eg fari ofurlítið kring-
um þelta við hana? Eklci slcal hún skilja það á mér, að það
sé með þinni vitund gert, ef hún skyldi taka því fjarri, sem
eg býst alls ekki við. Viltu þetta, Rögnvaldur minn?“
Rögnvaltlur mundi ekki til, að faðir hans hefði nokkurn
tíma haldið svona langa ræðu yfir honum.
Hann gat bara ekkert sagt. Mótþróinn, þverúðin, andúðin,
stærilætið reis upp af þvi heljarafli, að hann alveg gleymdi
Rósu, gleymdi ]xví, hvað það var, sem faðir hans talaði um,
að það var Rósa, að hann vildi lcggja honum liðsinni, hjálpa
linnum. Aðalatriðið varð að engu fyrir aukaatriðum. Það bara
sló hann, að það álti enn að stjórna með hann, gera það fyrir
hann, sem hann átti að gera og gat gert sjálfur.
Hann stamaði þessu út úr sér: