Skinfaxi - 01.02.1934, Síða 52

SKINFAXI
52
Rögnvaldur er eins og dofinn og tekur naumast eftir því,
sem fram fer. Alll er orðið autt og tómt. Hann reikar ofan
af loftinu, ut í dyr, inn í stofu, í eldhús og síðan út. Hann
rjátlar svona eirulaus. Rósa er farin, kápan hennar, sem alltaf
hékk í anddyrinu, blá og aðlaSndi kápa, taskan hennar, vesk-
ið, hatturinn. Allt er horfið, farið, allt autt, tómt, kalt, öniur-
legt.
„Nú, það er svona.“ Það er systir hans, sem talar, sú scm
heitir Helga og er 18 ára.
„Á eg nú ekki að vera góða stúlkan? Eg get verið klók og
komið pabha okkar til að fá Rósu lil að koma aftur i haust.
I’etta er svo sem von. Meira að segja mér finnst tómlegt, sið
an hún fór.“
Rögnvaldur anzar ekki og fer. Hann fer út og suður fyrir
hœ. Hann verður að vera einn. Allir skaprauna honum, hafa
alltaf gert það. Allir, hver einasti nema Rósa. Það er hún
ein, sem metur hann, virðir hann, skilur hann.
Og i öngum sínum fer liann inn i fjóshlöðuna. Þar er af-
<lrep. Þar er einrúm. Þar er næði. í annað skipti á þessum
sama degi.
Og nú gal hann ekki valdið sér lengur. Hann kastaði sér
áfram, greip fyrir andlitið og grét eins og harn.
En það er skyll að minna á það, að hann var ekki nema
17 ára.
Rósa fór lil Þýzkalands í nóvember. Þangað til dró hún það.
En nú eftir liálft annað ár, er enn lalað um Rósu i fásinn-
Inu umhverfis Innridal, eins og hún hefði verið þar í fyrra-
dag.
Nú orðið kemur konunum á hinum bæjunum saman um
það, að hún hafi verið sú prýðilegasta ógift stúlka, sem þar
hafi nokkurn tíma komið í sveitina til dvalar. Þær játa þetta
allar, síðan hún fór svona alfarin, fyr ekki. Enda var það
ekki von, því suinar af þeim átlu sjálfar uppkomnar dætur.
En það er annað: Yiö hátíðleg tækifæri — þegar þær mega
vera að — glíma þær við flókna gátu, helzt ef þær hitta hver
aðra og hafa gott næði frammi við.
Það er þessi ráðgáta: Hvernig var það á milli Rósu og
Rögnvaldar? Oll sveitin veit það og guð líka, að eitthvað var
það meira en lílið. En livernig?
Ein kona af miirgum segir — en hún þykir rista grunnt.
Já, þetta segir hún: „Oli, hún hefir víst aldrei ætlað sér mik-