Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 63

SKINFAXI
63
Nýjar kveíjui’.
Skúli GuÖjónsson scndir mér kveöju sína í síðasta
liefti Skinfaxa. Eg ætla hér ekki að rekja missagnir
lians, en ræða lítilsliáttar það, sem er mergur málsins:
þann mun, sem er á stefnu U. M. F. annarsvegar cins
og hún hefir komið mér fyrir sjónir og eg aðhyllist
hana, og ræðum og riturn Skúla Guðjónssonar liins-
vegar, eins og eg les þau í Skinfaxa.
Skúli virðist telja, að íslenzk þjóð væri ver stödd,
ef fólki liefði fjölgað í sveitum landsins, og fleiri lifðu
af landbúnaði. Nú skal eg segja honuin, hvernig ís-
lenzkir atvinnuhættir gætu verið að þessu leyti og geta
sjálfsagt orðið i framtíðinni. Raunar verður að eins
drepið á örfá atriði.
Eg ælla að biðja Skúla að atliuga mjólkurskortinn
og mjóikurokrið, sem nú cr i möjcgum þorpum lands-
ins; kynna sér innflutning mjólkurafurða, grænmetis,
garðávaxta, ullariðnaðar og fleira þesshátiar. Svo þætti
mér lika gott, að hann vildi rannsalca, hve mikið vantar
á, að neyzla grænmetis og garðávaxta sé æskilega mikil.
Þegar liann hefir athugað þetta, veit hann væntanlega,
að við getum framleitt og þurfum að nota miklu meiri
mjólk en nú er framleidd í landinu, að við þurfum
miklu meiri garðyrkju. Það er þjóðarnauðsyn, að ís-
lenzkur landbúnaður blómgist og aukist og leggi þjóð-
inni tit fjölbreyttari framleiðslu. Bæði til sjávar og
sveita þarf fólkið hollara viðurværi, scm landhúnaður-
inn einn cr fær um að veita.
Það væri garnan, að Skúli Guðjónsson gæfi þessum
staðreyndum auga: Við höfurn 'góða mold, scm ekki er
notuð. Við höfum hrýna þörf fyrir ávexti moldarinnar.
Við höfum fólk, sem ekkert fær að gera. Við Iiöfum
ódýra ull. En við höfum lítið af ódýrum fatnaði. Við
höfum fólk, sem veslast upp og deyr eftir kostnaðar-