Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 70

70
SKINFAXI
legur og átt sér tilverurétt sakir eigin verðleika. Vegna
])ess, að niörg verkefni biðu ungra krafta og yrðu að
leysast, væri það skylda livers einasta manns, að starfa.
Menn, sem svona liugsa, geta ckki orðið ánægðir með
sjálfa sig, án þess að leggja fram krafla sína til úr-
lausnar og umhóta. Án þess getur þeim ekki liðið vel.
Það er skilvrði fyrir innra friði, góðri samvizku.
Hugsunina töldum við eins konar áttavita og álit-
um, að einungis hún væri þess umkomin, að veita
uokkurt öryggi, þegar valið væri um leiðir og stefnur
leknar. Þetta er ekkert ofbeldi við mannlegar tilfinn-
ingar. Heilbrigð liugsun finnur alltaf rök fyrir fagrar
og góöar tilfinningar. Heilbrigðar tilfinningar eru
sprottnar af mannlegri þörf, sem rökrétt hugsim tek-
ur til greina.
Ást á störfum, umhverfi, félögum o. s. frv. toldum
við hverjum manni nauðsynlega til að ylja og verma
lif lians og persónuleik. Ástinni fylgir öll hrjóstræn
gleði. Ástlaust hf er eyðimörk. Það er ömurlegt, að
bera ekki hlýjan hug eða fölskvalausa tryggð lil neins.
Sárasta fá.tækt er að eiga engan helgidóm.
Heimiiið trúðum við, að ætti að vera vígi og vermi-
reilur mannsins. Innan vébanda jjess væru dásemdir
lifs hans, sem nærðu sálarlílið og héldu honum upp-
rctium.
Mátlur og megin var nauðsynlegl til j)ess, að geta
unnið slörf sín eins og manni sæmdi, og fylgja j)eim
leiðuin, sem hugsun og ástir völdu. Mátturinn gerði
slarfið, hugsunina, áslina og heimilið að sælu manns-
ins. Við trúðum jivi, að sá maður, sem Iiefði mátt og
þrek til að starfa fyrir heimili silt með ást og hugsun,
væri farsæll og góður.
Nú finnst mér, að þessi trúarjátning taki ekki nógu
glöggt fram sainstarfið, samfélagið. Hún nefnir jiað
ekki, en auðvitað leiðir rökrétt hugsun til þcss. Ann-