Skinfaxi - 01.05.1943, Qupperneq 6

8
SKINFAXI
fyrst og fremst kröfur til sín sjálfs. Hann aflaði sér f jöl-
þætts þroska og menntunar að rækja störf sín og liug-
sjónir og lagði síðan alla sál sína í störfin. llann var
aldrei hálfvolgur, er skyldan var annarsvegar og liugð-
arefnin og liann krafðist líka einlægni og áhuga af
öðrum.
Þótt störf Aðalsteins yrðu fjölþælt, var eining í þeim.
Alltaf var hann kennarinn, hinn hugkvæmi og lærði.
En hann var jafnframt leiðtoginn, þótt hann hæri ekki
þá lign utan á sér. Frá lionum streymdi hlý skapandi
orka. Orðlak hans var við hikandi og vantrúaða ung-
linga: „Þú getur það, ef þú villl það.“ Ilann kenndi þeim,
er nutu leiðsagnar lians, að finna sjáll'a sig, mátt sinn
og manndóm. Er nemendur hans sáu hann fórna
og starfa, urðu þeir við það betri menn.
Orð Aðalsteins voru sjaldan mörg, en handtakið var
hjartanlegt og hlýtt. Ilann var liinn óbrigðuli vinur.
Mér hefir verið falið að hera fram þakkir. Eg á að
þakka fyrir Iiönd annarra, sem á þó sjálfur meira að
þakka en orð fái lýst. Uppeldissonur lians þakkar sér-
staklega. Annars þarf ekki að flytja hér margorðar
þakkir. Við skulum þakka, vinir og lærisveinar, með
því að minna á hann í lífi og störfum.
Aðalsteinn var ekki frábær kennari í kristnum fræð-
um. Þó liafði hann eill sinn orð á, að sig langaði að
semja námsbók í kristinfræði. Um trúarlif hans verður
hér fált eitt sagt. Víst var, að hann dáði Jesúm Krist,
en hmdarfar hans var þannig, að hann átti erfitt með
að láta í ljósi viðkvæmar tilfinningar, og hefði hann
tæpast talað um trú sína, og því réttast að aðrir láti
það einnig vera. Þess skal aðeins getið, að varast bar
vt) talva Aðalstein bókstaflega, er viðkvæm mál bar á
góma, hann faldi oft tilfinningar sínar í umbúðum
gáska, sem ókunnugir gátu jafnvel lmeykslast á. Líf
Aðalsteins var af rót mikillar trúar. Hann helgaði sig
vextinum, vöxturinn var og verður hans eilífa hf.