Skinfaxi - 01.07.1953, Blaðsíða 12

60
SKINFAXI
hann eggjar landa sína vestan hafs um að sýna nú í
verki ræktarhug sinn til heimaþjóðarinnar.
En þó að Stephan væri eins fasttengdur ættjörðinni
og raun ber vitni og játi í kvæði sínu „Otlegðin“, að
fóstran hafi aldrei gengið sér i móðurstað, bar hann
eigi að síður hinn hlýjasta liug til fósturlandsins, kunni
vel að meta kosti þess og fegurð, og hyllti það í fögrum
kvæðum; einkum eru kvæði lians um sveitina hans 1
Alberta frumleg og svipmikil, svo sem „Sveitin min“ og
„Sumarkvöld í Alberta". Hefi ég á öðrum stað bent á
það, hvernig sævarmyndir og siglinga, eins og skáldið
minntist þeirra frá æskuárunum heima á Islandi, flétt-
ast inn í þessa andriku og gullfögru sveitarlýsingu hans,
og verður það ekki endurtekið hér, þó merkilegt atriði
sé, en um það, hve lifandi, litauðug og tilbreytingar-
mikil þessi lýsing skáldsins á umhverfi hans er, fá
lesendur nokkra hugmynd af þessum erindum hennar:
En aftanskinsins gullbrár
iða á hól og sundum,
á espihlið og hvammi,
á víðirunni og grundum.
Sem vörður merkja fjallveg,
græna grenið breiðir
um gilsbakkana raðir
og vísar strauma leiðir.
Og allt í kringum dalsins
brúnir rökkurbláu
sig breiða út í hvirfing
skógarbeltin lágu.
Sem bráðið gull í deiglu
við ána niðri eygjum,
þar út hún skýzt úr runni
og kröppum nesjabeygjum.