Skinfaxi - 01.07.1953, Blaðsíða 17

SKINFAXI
65
Þinn svipurinn ljúfi, þitt líf og þitt mál,
í lögum þeim hljóma, er kveður mín sál.
Stephan hefði óhikað getað sagt með öðrum íslenzk-
um skáldbróður sínum: „Mér eru fornu minnin kær.“
Þó var hann fjarri því að vera fornaldardýrkari, eins
og Sigurður Nordal bendir réttilega á í fyrrnefndri
ritgerð sinni, og hann bætir jafn réttilega við um
skáldið: „Þegar hann yrkir um liðna tima, er honum
ekki efst í huga gullöld Islendinga, alsæl þjóð, dýrmælt
herfang og skrautbúin skip, — heldur kjarkur, metn-
aður og karlmennska, sérkennilegir og stórskornir ein-
staklingar, sem stoi'ka ofureflinu og ryðja nýjar braut-
ir.“
1 þeim anda yrkir hann stórbrotin og frumleg sagna-
kvæði eins og „Illugadrápu“ og „Sigurð trölla“, en um
slík kvæði hans má tíðum segja hið sama og um
náttúrulýsingar hans, að samtíðin speglast i fortiðar-
lýsingunum; þau kvæði lians verða að öðrum þræði
djúptækar og tímabærar mannlífslýsingar. Gott dæmi
þess er kvæðið „Hjaðningavíg“, þar sem baráttunni
milli framsóknar og l'astheldni er lýst með þeirri
djörfung og sannleiksást, sem skáldinu var eiginlegt.
Heilhrigð afstaða hans til fortíðar og samtíðar lýsir
sér annars ágætlega í vísunni fögru „Hugur og hjarta“,
sem vel má kallast spakmál áminning um að forðast
öfgar í hvora áttina sem er:
Láttu hug þinn aldrei eldast eða hjartað.
Vinur aftansólar sértu,
sonur morgunroðans vertu.
Ekki er það heldur nein tilviljun, að bæði náttúru-
lýsingar og söguleg kvæði Stephans verða svo oft að
mann- og lífslýsingum; mannást hans og mannúðar-
andi kynda þar undir og fundu sér beina framrás í
5