Skinfaxi - 01.07.1953, Blaðsíða 22

70
SKINFAXI
ávaxtarík að sama skapi, eins og sést bezt á kvæða-
flokkinum „Heimleiðis“.
Af nokkrum kennileitum hefir þá verið svipazt um
í víðlendu og gróðursælu landnámi Stephans G. Step-
hanssonar í íslenzkum skáldskap, en þó farið æði hratt
yl'ir, jafn mikið víðlendi í andans heimi og þar er um
að ræða. Skal nú, nær málslokum, horfið aftur að komu
minni í heimabyggð hans i Alberta; vitanlega fór ég
eigi þaðan, svo að ég kæmi eigi að legstað skáldsins.
Er ég stóð við leiði hans, sóttu fast á mig ódauðlegar
ljóðlínur hans.
En ættjarðarböndum mig grípur hver grund,
'sem grær kringum Isleudings bein.
Og mér hvarf i hug þessi frásögn Jóhanns Magnúsar
Bjarnasonar rithöfundar úr heimsókn hans til Stephans
1924 (Vestan um haf); „Eitt kvöldið sýndi Stephan
okkur grafreit fólksins síns, og benti hann mér á þann
reit, er hann ætlaði sér í norðaustur-horni garðsins.
Eg spurði hann, af hverju hann hefði valið þennan sér-
staka blett handa sér. „Af því ég vil vera sem allra
næst lslandi“, svaraði hann.“
Þau orð voru skáldinu lík, og fjarri því að vera
nokkurt hégómamál, eins og skráð er gullnu letri í
lífi hans og ljóðum. Og þá er áletrunin á minnisvarða
hans eigi síður sérkennandi fyrir hann og löndum hans
öllum um leið lögeggjan til dáða:
Að liugsa ekki í árum, en öldum,
að alheimta ei daglaun að kvöldum,
----])ví svo lengist mannsævin mesl.