Skinfaxi - 01.07.1953, Blaðsíða 16

64
SKINFAXI
Annars eru mannlífslýsingarnar, sem fléttast inn í
náttúrulýsingar Stephans, ósjaldan almenns eðlis, t. d.
í kvæðabálknum Á ferð og flugi, og hvergi fremur en
í kvæðinu „Greniskógurinn“; tvö erindi þess afbragðs-
kvæðis nægja þeim ummælum til sönnunar; tákn-
myndin í hinu fyrra er skáldleg og samúðarrík, en
ádeilan i hinu síðara hein og markviss:
Þér hefur víst á vetrum þrátt
verið kalt á fótum:
svell við stálhart, sterkt og blátt
stappa votum rótum,
berja i'rost úr fagurlims
fingri og liðamótum.
-----Margur grær sem grenitrén
gusti vetrar strokin:
starir í botnlaus fúafen
fólks um andann lokin.
Kjálkagulur yfir er
oddborgara hrokinn.
Snar þáttur og umfangsmikill í skáldskap Stephans
eru einnig hin sögulegu kvæði hans, um efni úr ís-
lenzkum fornsögum og þjóðsögum, sem liann hafði
lesið í æsku og urðu honum auðug uppspretta and-
ríkis og yrkisefna. Hann stóð djúpum rótum í jarðvegi
íslenzkra menningarerfða, ])ó ungur færi af ættjörð-
inni, og hefir sjálfur lýst þeim nánu tengslum við
móðurmoldina og menningarskuld sinni við hana á
ógleymanlegan hátt í „Ástarvísum til Islands“:
Þín fornöld og sögur mér búa í barm
og bergmál frá dölum og hörgum,
þín forlög og vonspár um frægðir og harm
mér fylgt hafa að draumþingum mörgum.