Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1945, Page 6

Minningar frá Bolungavík
Eftir frásÖgn ólafs Guðmundssonar.
Veturinn 1908 var ólafur formaður í Bolunga-
Vík á litlum vélbáti, er hann átti. Um páskaleytið
urðu oft nokkur mannaskipti á skipum í Bol-
ungavík, því bændur og aðrir sveitamenn, er
stunduðu róðra á vetrum, fóru þá oft heim til
búa sinna, en aðrir komu í þeirra stað.
Þennan vetur, um hálfum mánuði fyrir páska,
kom eimskipið Skálholt að norðan til ísafjarðar,
og komu þá með því margir sjómenn norðan úr
Strandasýslu, er ætluðu að stunda vorróðra frá
Bolungavík. Þeirra meðal tveir, er ráðnir voru
hjá ólafi, þeir Sigurður Sveinsson frá Gjögri og
Júlíus Árnason frá Þorpum við Steingrímsfjörð.
Fóru þá allmargir Bolvíkingar til ísafjarðar,
bæði til þess að taka á móti gömlum félögum,
svo og til þes að byrgja sig upp með vínföng
o. fl. til páskanna. Fóru þeir landleiðina, því
brim var á Víkinni og lítt eða ekki lendandi.
Tveir af mönnum ólafs, Ingvar Magnússon og
Skúli, ættaður frá Patreksfirði, höfðu brugðið
sér með í ferð þessa. Segir eigi af ferð þeirra
daginn eftir, né dvöl á ísafirði, nema að allríf-
lega hafði verið keypt af víninu.
Á heimleiðinni, er komið var út að svonefndri
ófæru á óshlíð, drógust þeir Ingvar og Skúli
aftur úr samferðamönnum sínum. Var veður
þá gott, en þung færð. Voru þeir þá að kalla
ódrukknir, en höfðu með sér 10 potta kút af
brennivíni og eina flösku átekna. Skömmu síðar,
eða um 7 leytið um kvöldið, tók að vinda af
norðaustri og fylgdi þegar nokkur snjókoma.
Klukkan hálf átta höfðu allir, er inn eftir fóru,
skilað sér til heimkynna sinna í Víkinni nema
þeir Ingvar og Skúli. Kl. 8 voru þeir enn ókomn-
ir, og fór mönnum þá að lengja eftir þeim, þótt
eigi þætti að svo komnu ástæða til að óttast um
seðlarnir hafa verið dregnir inn. Hún ver at-
vinnuvegina gegn taprekstri og tryggir þjóðinni,
að hún geti haldið innstæðum sínum erlendis ó-
skertum og frekar aukið þær.
Sjómenn! Látið samtök ykkar krefjast þess,
að það verði tekið í lög, að allar launagreiðslur
í landinu verði greiddar eftir vísitölu fiskverðs-
ins. Og dragið ekki að taka ákvörðun um þetta.
Jón Dúason.
þá, þar eð veður var enn sæmilega gott full-
hraustum mönnum. Kona ólafs var þess þó mjög
hvetjandi, að þeirra skyldi leita, og lagði ólafur
því brátt af stað við annan mann að nafni Tímo-
teus. Seint á níunda tímanum voru þeir komnir
inn að Hólum, og var þá komið versta veður,
bylur og frost. Fóru þeir þó allgreitt, því undan
veðri var að sækja. Hár móður var með fjörum
en fannfergi efra. Er komið var inn að Kálfadal,
grillti ólafur í eitthvað niðri á móðnum, er líkt-
ist svartri flyksu, en er hann aðgætti betur, sá
hann, að þetta var Skúli, dauðadrukkinn og
skríðandi á fjórum fótum í fönninni. Stóð
brennivínsflaska upp úr öðrum treyjuvasa hans
og var í henni vínlögg. Ilresstu þeir ólafur og
Tímoteus sig á dropanum, en Skúli var eigi við-
mælandi, svaraði engum spurningum, hvorki um
félaga sinn né annað, öskraði aðeins og var viti
sínu fjær af víndrykkju, svo að hann þekkti
jafnvel ekki þá ólaf og Tímoteus. Varð nú Tímo-
teus eftir hjá Skúla, en ólafur hélt áfram leit-
inni einsamall. Gekk hann fyrst að sjóbúðum
þeim, er þá voru í Kálfadal og Jökulfirðingar
áttu, leitaði þar líklega sem ólíklega, hélt síðan
áfram inn með móðbrúninni, kallaði og hóaði,
en allt árangurslaust. Sneri hann nú aftur út
eftir, þangað sem þeir voru Tímoteus og Skúli,
og lögðu þeir nú af stað með Skúla heimleiðis.
Ætluðu þeir í fyrstu að leiða hann á milli sín,
en það reyndist eigi fært sökum þess, hve drukk-
inn hann var og ófærð mikil. Tóku þeir þá til
ráðs að draga hann á eftir sér yfir skaflana,
þannig, að þeir héldu í treyjujaðar hans að
aftanverðu. Vildi ólafur nú stytta sér leið með
því að fara upp svonefnda Hólagötu, en er kom-
ið var nokkuð upp í brekkuna, tók við harðfenni,
því þar hafði skafið af. Reyndu þeir þó að klóra
sig áfram, en er skammt var eftir upp á hæðina,
runnu þeir úr sporum og stöðvuðust ekki fyrr
en við tók lausi snjórinn neðra. Varð ólafi þá
að orði, að nú hefði sá gamli kippt í „dröguna“.
Urðu þeir nú að krækja fyrir Hóla og að ósvör.
Er þangað kom, batnaði dráttarfærið, því nú
tóku við svokallaðar Grundir heim að ósi. Komu
þeir þangað á fyrsta tímanum um nóttina og
vöktu upp Friðrik ólafsson, er þar bjó. Var
Skúli þá sem dauður, allur stirður mjög og hætt-
VtKlNGUR
6