Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1945, Side 28

fjalla og taldi ekki eftir sér nokkra erfiðleika í
þeim efnum.
Hafliði kvæntist árið 1921 eftirlifandi konu sinni,
Halldóru Helgadóttur, einnig ættaðri af Barða-
strönd. Eignuðust þau 3 syni: Kristinn Daníel, 22
ára, er stundar nú nám í vélskólanum, Gísla, 19
ára; nemur hann járnsmíði; og Pétur Má, 17 ára,
sem drukknaði með föður sínum. Halldóra er hin
mesta skapfestu og atgerviskona, vel samhont
manni sínum um að gera garðinn frægan. Er heimili
þeirra hið prýðilegasta.
Pétur Már Hafliðason var fæddur 10. ágúst 1927
í Reykjavík. Ólst hann upp í foreldrahúsum, gekk
í gagnfræðaskóla og tók þar ágætt próf síðast liðið
vor. Hann var yngstur þeirra bræðra og foreldrun-
um einkar kær. Þau hjónin gerðu sér háar vonir
um hann, er árin færðust yfir. Og nú átti að reyna,
hvernig sjóvinnan ætti við hann. Ferðin með Goða-
fossi var hans fyrsta yfir Atlantshaf, og einnig
sú síðasta. Þannig vill það stundum verða. Dauðinn
kippir þeim stundum til hliðar, sem mestar vonir
eru bundnar við. En ástvinirnir sitja eftir með
sára sorg. Svo er nú hér. Hér er óbætanlegt skarð
höggvið á skömmum tíma. Eina huggun ástvinanna
eru hugljúfar enudurminningar um þessa mætu
menn.
Hafliði, vinur minn! Sízt af öllu bjóst ég við því,
er við spjölluðum saman s. 1. sumar, að það yrðu
okkar síðustu samfundir. Þú nálgaðist fast aldurs-
mörkin í vistinni hjá Eimskip, og var það aðalum-
ræðuefnið. f gamni komumst við svo að orði, að enn
væri svo mikið eftir af þér, að það væri skaði fyrir
alla hlutaðeigendur, að þú yfirgæfir svo fljótt starf-
ið, sem þú hefðir rækt svo ágætlega á fjórða tug
ára. En aldursmörkin reyndust nær en við hugðum.
Þannig er það stundum í þessu lífi, og undanþágur
frá þeim aldursmörkum fást ekki. Við, hinir gömlu
félagar þínir og vinir, eigum svo margar góðar
endurminningar frá samfundum í litla klefanum
þínum á skipinu, frá gleðistundum á heimili þínu,
meðal ástvina þinna og vina, því þar er jafnan gott
að koma. Við munum tillögur þínar um félagsmál,
sem við mátum svo mikils. Hreinskilni þín og ein-
lægni í skiptum við samferðamennina var alkunn.
Og er nokkuð annað sigurvænlegra og samboðnara
góðum dreng ? Þú varst til fyrirmyndar í starfs-
grein okkar, og við minnumst þín með söknuði. Við
þökkum trausta og ánægjulega samfylgd um ára-
tuga skeið. Við minnumst hins vammlausa vinar.
Okkur hefði verið það ljúfara að þrýsta hönd þína
við sextugs ára aldursmörkin, í hópi ástvina þinna,
en að sjá nú á bak þér. En nú ertu látinn og þið
feðgar báðir; það er skarð fyrir skildi. Bandið er
rofið í bili, svo að handtakið verður að bíða betri
tíma. Guð blessi minningu ykkar.
Hallgr. Jónsson.
Bjarni
Bárðarson
f Lesbók Morgunblaðsins 26. febrúar er
skýrt allítarlega frá frækilegu björgunarafreki,
er unnið var á Bolungavík sumardaginn fyrsta
1913.
Um hádegisbilið þennan dag rak á ofsarok
af norðri, með snjóhríð og miklum sjógangi.
Allir þeir bátar, er lágu á víkinni, slitnuðu upp
eða sukku við legufæri sín, enda varð út í eng-
an þeirra komizt fyrir veðurofsanum.
Einn hinna minni báta, er á sjó voru, varð
fyrir áfalli, skömmu áður en hann náði landi,
svo að vélin stöðvaðist og hann rak fyrir sjó
og vindi í áttina að hinum mestu grunnbrotum,
er voru á þessum slóðum. Var ekki annað sjá-
anlegt, en að hann mundi bera upp á brotin á
hverri stundu og tortímast með allri áhöfn í
augsýn venzlafólks þeirra sjö manna, er á bátn-
um voru, auk annara, er fylgdust með því úr
landi, sem fram fór.
Þegar örvænt þótti með öllu, að nokkur skip-
verja mundi lífi halda, bar að vélbátinn Dúfu
utan úr sortanum. Þar var formaður Bjarni
Bárðarson. Hann renndi báti sínum milli grunn-
brotanna og hins nauðstadda báts, — ekki einu
sinni, heldur þrisvar sinnum, unz öll áhöfn hans
var kornin um borð í Dúfuna. Sigldi hann síðan
með skipbrotsmennina til ísafjarðar, því að ekki
var viðlit að lenda í Bolungavík.
Bjarni Bárðarson er nú orðinn 67 ára að aldri,
og 32 ár eru liðin síðan hann og félagar hans
á Dúfunni unnu þetta frækilega björgunarafrek,
sem lengi mun bera hátt meðal hreystiverka ís-
lenzkra sjómanna. Athygli Alþingis hefir verið
vakin á afreki hans; og það brugðizt vel við
og veitt honum nokkra fjárhæð í viðurkenning-
arskyni- Er það vel, er slíkum mönnum er
sýnd verðug sæmd, þótt seinna sé en málefni
standa til. G. ó. E.
28
VlKINGUR