Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Side 37

klukkustundum áður. Vélbáturinn Gotta er ein-
hvers staðar úti í sjávarmyrkrinu; hún heldur
vörð fyrir mennina á skerinu, fór út í óveðrið
um níuleytið á laugardagskvöld, en er búin að
missa loftnetið og getur ekkert samband haft
við land. Um tíma voru menn farnir að óttast
um hana.
Herðubreið er búin að missa akkerið og ligg-
ur oftast við laust. Með henni eru 30 farþegar,
meðal annars konur og börn. Hún hefur reynt
eftir megni að líta eftir Nönnu, sem er nú með
bilað stýri, en í birtingu sést það, að hún er
horfin — eitthvað út í buskann.
Og við Edinborgarbryggju í austurhöfninni
í Eyjum er efsta hæð Hraðfrystistöðvarinnar
eitt logandi bál, sem lýsir upp bæinn, þar sem
allir vaka, nema yngstu börnin. En í mörgum
húsum er kertaljós, því veðrið er búið að rífa
og slíta rafmagnslínur við ýmsar götur.
/ sólarhring við Faxasker.
En nú verður farið fljótt yfir sögu. Á ellefta
tímanum á sunnudagsmorguninn hefur teldzt
að slökkva í Hraðfrystihúsinu. Þá er einnig
vitað, að Gotta er ofan sjávar, en um klukkan
eitt heyrðist í Nönnu, sem er með bilað móttöku-
tæki, en getur skýrt frá því, að hún sé stödd
35 til 40 sjómílur vestur af Eyjum, reki hjálp-
arlaust, en sé þó ekki í bráðri hættu.
Ógerningur er að komast út í Faxasker.
Klukkan sex um kvöldið, tala menn úr Björg-
unarfélaginu við Herðubreið og spyrja, hvort
reynandi sé þá að senda út bát. Herðubreið
þvertekur fyrir það. Klukkan tíu kemur Gotta
inn á höfnina, hefur þá verið við Faxasker í
rúmlega sólarhring. Menn hafa hug á að senda
annan bát á vörðinn, en það er ekki fært út
úr höfninni. Brimið er geysimikið og stormur-
inn um 10 vindstig. En það hefur heyrzt frá
Nönnu, að hún sé búin að koma stýrinu í lag
að einhverju leyti og sé á heimleið.
Þá eru Sæbjörg og Ingólfur Arnarson farin
að leita að henni. Herðubreið liggur hins vegar
fyrir Eiðinu. Slysavarnafélagið hefur ekki beð-
ið hana að fara í leitina, þar sem hún er með
30 farþega innanborðs.
Lokaþátturinn.
Og svo hefst síðasti þátturinn klukkan sex á
mánudagsmorgun. Vélbáturinn Sjöfn leggur út
úr höfninni og „fyrir klettinn" að Eiðinu, þar
sem hann tekur björgunarbát, mannaðan níu
völdum sjómönnum, og heidur áleiðis að Faxa-
skeri. Vindur er þá suðaustlægur, um níu vind-
stig. Ferðin gengur greiðlega, en er þó langt
í frá hættulaus. — Björgunarbáturinn sleppir
Sjöfn og heldur að skerinu, og innan stundar
eru fjórir menn komnir upp í það. Þar finna
þeir, í svolitlu afdrepi, lík Gísla Jónassonar
stýrimanns og Óskars Magnússonar háseta.
Þeim er komið um borð í björgunarbátinn og
síðan flutt upp á Eiðið, við bátaskýlið. Þá eru
liðnar rösklega 40 klukkustundir frá því Helgi
fórst. En um líkt leyti kemur Nanna inn á
höfnina heil á húfi og svo Herðubreið. Og um
Vestmannaeyjar allar blakta fánar í hálfa
stöng. Það er eitthvað verið að gera við slitnu
rafmagnstaugarnar, en annars er lítið unnið.
G. J. Á.
Varðar-slysið
Framh. af bls. 42.
Var þá strax ákveðið að leysa báta og fleka,
en þar sem bakborðsbáturinn var þá svo nálægt
sjómáli, að ógerningur reyndist að koma hon-
um út, vegna þess að öldurnar skelltu honum
jafnharðan upp aftur, tókum við til þess ráðs,
að losa stjórnborðsbátinn, þó ókleift væri að
koma honum á flot. Hann var þá laus, ef skipið
sykki, sem nú var að verða fullljóst. Myndi hon-
um að öllum líkindum skjóta strax upp. Einnig
leystum við björgunarflekann, og höfðum hann
til taks í sama tilgangi.
Loftskeytamaðurinn, Grímur Jónsson, hafði
staðið vörð í klefa sínum, þar til hann var í
sjó upp að mitti, og senditækið brann yfir. Þá
braust hann upp í efri brú, til þess að reyna
að tala þar í „varastöð", en tókst ekki, þar sem
allt fyllti einnig þar. Gat skipstjórinn, Gísli
Bjarnason, náð honum út á síðustu stundu, og
komst Grímur aftur eftir til okkar við illan
leik. Gísli skipstjóri komst aftur á móti ekki
lengra en á aftur-„gálga“. Þannig var það, er
skipið hallaðist svo, að sjórinn fór að renna
inn í reykháfinn. Ég fyrir mitt leyti sá þá
fyrst, að skipinu yrði ekki bjargað, en annars
var það mín fasta trú fram að þessu, að það
mundi takast. Þar sem við sáum, að ekki var
annars úrkosta en að treysta aðallega á bátinn,
settumst við allflestir í hann, og biðum þess
rólegir, að skipið sykki, sem nú var skammt að
bíða.
Flestir okkar eru syndir, og sumir afbrags-
sundmenn, en aðrir ósjmdir. Æðruorð heyrðist
þá ekki frá einum einasta manni. Við sjáum
nú „Bjarna Ólafsson" koma svo nálægt skut
„Varðar“, að ég var kominn úr jakkanum og
var að hugsa um að synda yfir til hans, en þá
sá ég að kjölurinn á „Verði“ var að koma upp
VÍKINGUR
71