Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Page 3

skipbrotsmönnum skammt frá Englandsströnd.
Á árinu 1940 björguðu íslenzk skip 1093 er-
lendum sjómönnum.
Marz 1941: Togarinn Baldur bjargar 49
skipbrotsmönnum undan Englandsströndum
(þar af 10 Bretum).
I sama mánuði bjargar togarinn Hilmir 10
skipbrotsmönnum.
6. apríl: Togarinn Gulltoppur bjargar 33
skipbrotsmönnum út af Garðskaga af brezka
skipinu Biaverdale.
7. apríl: Fiskibátar frá Sandi á Snæfellsnesi
bjarga 32 erlendum skipbrotsmönnum, er voru
í björgunarbát frá sokknu skipi.
5. maí: V.b. Sigurfari Akranesi bjargar 17
mönnum af erlendu skipi, er þýzkur kafbátur
sökkti undan íslandsströndum.
15. júní: V.b. Pilot bjargar 14 mönnum í
björgunarbát undan Reykjanesi.
16. okt.: Togarinn Surprise kemur til Patr-
eksfjarðar með 29 erlenda skipbrotsmenn.
Febr. 1942: Vélbátar af Suðurnesjum björg-
uðu hóp skipverja af bandarísku strandgæzlu-
skipi, sem sökk út af Garðskaga.
11. maí: Togarinn Gyllir bjargar 10 erlend-
um skipbrotsmönnum, er hann fann 250 sjó-
mílur undan Vestmannaeyjum. Þýzk flugvél
hafði grandað skipi þeirra.
Upptalning þessi skal nú ekki lengd frekar
og öllum björgunardæmum sleppt, þar sem um
minna en 10 manna hópa var að ræða. Hér
verður heldur engin upptalning á öllum þeim
fjölda brezkra sjómanna, sem íslenzkar björg-
unarsveitir og einstaklingar hafa hrifið úr
greipum dauðans í veðraham hins íslenzka
vetrar við strendur landsins undanfarin ár við
hin erfiðustu skilyrði. En þegar litið er á það,
að íslenzkir sjómenn báni gæfu til að bjarga
hundruðum brezkra sjómanna, eftir að þýzkir
kafbátar og flugvélar bjuggu þeim banaráð, þá
er eins og manni renni kalt vatn milli skinns
og hörunds við að renna huganum að þeirri
staðreynd, að brezkir útgerðarmenn beittu sér
fyrir því, að þýzkir togarar gengju fyrir ís-
lenzkum um löndun í brezkum höfnum, —
staðreynd, sem hin brezka klíka, er nú gengst
fyrir hefndarráðstöfunum gegn íslenzkum sjó-
mönnum, fær ekki umflúið.
Það kann að vera, að íslenzk stjómarvöld
eigi erfitt með að koma upplýsingum sem þess-
um á framfæri á enskri tungu, en það er mál,
sem vert er að athuga í sambandi við þær
purkunarlausu ofbeldisaðgerðir í verki og óvið-
urkvæmilegu blaðaskrif, er brezkir útgerðar-
menn, togaraskipstjórar og handbendi þeirra
V í K I N □ U R
hafa um þessar mundir í frammi gegn Islend-
ingum.
Engum getum skal að því leitt, hve lengi
brezku togaraeigendaklíkunni tekst að halda í
löndunarbannað þvert ofan í vilja almennings
í Bretlandi. En ýmis sólarmerki benda til, að
farið sé að halla undan fæti hjá þeim. Fisk-
kaupmenn eru mjög skiptir í málinu og var
aðeins naumur meirihluti með því fyrir
skemmstu að halda áfram að neita kaupum á
íslenzkum fiski. Og það er opinbert leyndar-
mál, að ógnanir brezkra útgerðarmanna voru
orsök þess, að meirihluti fékkst.
J. Ó. P.
Endurminningar
Þorsteins í Þórshamri
Hinar fróðlegn endurminningar Þorsteins Þorsteins-
sonar skipstjóra í Þórshamri, sem birtust í nokkr-
um blöðum Víkings fyrr á þessu ári, hafa vakið at-
hygli og fallið iesendum blaðsins mjög vel í geð.
Sjálfur hefur höfundurinn fengið margar kveðjur og
þakkir fyrir minningamar, þar á meðal eina vestan
um haf, frá hinum ágæta íslendingi og hollvini ís-
lenzkra sjómanna, prófessor Richard Beck. Hefur Þor-
steinn Þorsteinsson góðfúslega leyft Víkingnum að
birta bréf það, er Richard Beck sendi honum. Fer
það hér á eftir. Ritstj.
3. ágúst 1953.
Herra skipstjóri Þorsteinn Þorsteinsson,
Þórshamri, Reykjavík.
Kæri herra.
Líklega kemur yður mjög á óvart, að fá
brjef frá mér, yður ókunnugum persónulega,
en ég vil ekki láta það undir höfuð leggjast
a,ð þakka yður fyrir endurminningar yðar í
Sjómannablaðinu Víkingur, sem ég hefi lesið
mér til mikillar ánægju og fróðleiks, og var
vel, að þær komu fyrir sjónir almennings.
Sérstaklega vil ég þakka yður fyrir vin-
samleg og drengileg ummæli yðar um nafna
minn og náfrænda, Richard Beck skipstjóra
frá Sómastöðum í Reyðiarfirði; Sþeir voru
bræðrasynir faðir minn, Hans K. Beck í Litlu-
Breiðuvík í Reyðarfirði, og Richard skipstjóri
og miklir vinir, og þar sem ég fæddist síðar
á sama árinu og Richard drukknaði, var ég
látinn heita í höfuðið á honum; þótti mér því
sérstaklega ánægjulegt að fræðast um þennan
nafna minn og frænda af frásögn yðar. Sjálf-
191