Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 24

Risaskatan ...
Framh. af bls. 200.
Ég varpaði frá mér öllum harmahugsunum
um það, sem skeð var. Nú einbeitti ég hugan-
um að því að bjarga lífinu og losna á einhvem
hátt við þessa djöfullegu risaskötu, sem valdið
hafði slíkri bölvun. Ég greip skeiðahnífinn minn
qg batt hann fastan við krókstjaka, sem ein-
hvem veginn hafði orðið eftir innanborðs. Svo
hallaði ég mér eins Iangt út og ég gat og reyndi
að skera á kaðalinn. En hvernig, sem ég reyndi,
gat ég ekki náð til hans.
Við vorum bjargarlausir og dauðadæmdir.
Ég leit á þann innfædda. Hann sat á þilfar-
inu, hélt sér í leifar af borðstokknum og reri
fram og aftur. Hann var gagnslaus, þegar mest
þurfti á að halda. Það var ekki um annað að
ræða en setja traust sitt á byssuna. Hættan var
bara sú, að skatan, sem tjóðmð var svona
nærri bátnum, myndi stökkva upp, þegar kúl-
urnar hittu hana, og annað hvort hvolfa bátn-
um eða skella sér yfir hann og brjóta í spón.
Ég tróð skotum í riffilinn og stóð rólegur og
beið færis. Brátt kom trýni, síðan partur af
dökku baki upp á yfirborðið. Ég heyrði smell
sem það var hinn hrausti danski Petersen eða
Sörensen), fékk aldrei inngöngu í flotann.
Niels Juel hafði verðskuldað það hrós, sem
hann öðlaðist, og þau jarðnesku gæði, sem féllu
honum í skaut. Skipstökuprósenturnar fyrir
hei’teknu skipin var enginn smápeningur. Þá
peninga notaði hann til þess að eignast Valdi-
marslot á Taasige, sem enn þann dag í dag
er eign niðja hans.
1 hinni fögru grafhvelfingu í Holmeskirkju,
þar sem Tordenskjold sefur sinn síðasta blund,
liggja jarðneskar leifar Nielsar Juel. Kistan
hans stendur við hliðina á kistu trúföstu eigin-
konunnar hans, sonar hans og tengdasonar.
Hinir stóru fjölskyldufánar hreyfast fyrir
dragsúgnum, hvíti marmarinn setur sinn blæ
á kapelluna, en í baksýn eru 8 myndir af
frægustu afreksverkum hans: Umsátur Kaup-
mannahafnar — Gotland sigrað — Orustan
við Bornholm — Orustan við Öland — Orust-
an við Mön — Bardaginn í Kögeflóa — Sigur-
inn við Rúgens — Slagurinn í Kalmarssundi.
Maður getur ekki annað en orðið snortinn af
þeim hluta sögunnar. sem er eins og tali út frá
þessum minningum um gullöld Danmerkur
og hugurinn staðnæmist víðar en hjá orust-
unum og fallbyssudrununum, hann stöðvast
hjá hinni göfugu persónu, sem skildi, að fólkið
þurfti fremur þjóðlegan sigur en að þvinga
fjandmanninn á kné.
og sá kipp fara um skepnuna, þegar kúlan hitti.
Áður en skatan gæti tekið viðbragð eftir skotið,
sendi ég henni annað.
Kaðallinn kipptist til og sjórinn freyddi. —
Skatan kom æðandi að bátnum og lyftist upp
úr vatninu. Ég sá gríðarstóran væng stefna
beint niður yfir mig, þar sem ég stóð í skutn-
um. Ég gerði mér ekki ljóst hvað ég hugsaði,
heldur mun eðlishvöt hafa bjargað mér. Ég
kastaði mér útbyrðis.
Ekki veit ég hve lengi ég var í sjónum. Ég
var orðinn sljór í höfðinu af undangengnum
atburðum. Ég mundi, að við Cap höfðum jafn-
an haldið því fram, að við hræddumst ekkert.
Ef til vill hafði það verið satt. En það var
ekki satt lengur. Nú vissi ég hvað dauðans
angist var.
En brátt tók ég eftir því, að báturinn var
hættur að hringsóla.
Mér virtist óskiljanlegt, að skrímslið væri
farið að spekjast. Ég synti varlega í átt til
bátsins. Ég hóf mig upp og valt inn yfir brot-
inn borðstokkinn, svo skreið ég fram á þilfarið,
ennþá sljór og dasaður. Sá innfæddi sat á
sama stað, með sama tómlega, sljóa svipinn á
andlitinu. Fáeina metra frá bátnum maraði
skatan í vatnsskorpunni, sem nú var lituð blóði
hennar. Risaskatan var dauð.
Ég reisti hann við og benti. Hann virtist
smá saman átta sig á hlutunum og byrjaði að
babla ákaft og svo hratt, að ég greindi engin
orðaskil.
Stormurinn jókst og hrakti okkur, að því er
okkur fannst, eilífðartíma. Myndi okkur verða
bjargað? Ég reyndi að líta ekki þangað, er ég
hafði bundið niður lík Caps. Ég hugsaði um að
fara útbyrðis og skera okkur frá skötunni. En
ég var altekinn doða, sem ég hafði aldrei fund-
ið til áður.
Ég reyndi að hugga mig við það, að ég væri
þó lifandi. Og þegar langt var liðið á dag heyrði
ég vélaskrölt. Bátur hafði farið að leita okkar
og fundið okkur.
Þegar ég var kominn í höfn, leit ég út yfir
víkina, þar sem bardaginn hafði hafizt, og ég
hlustaði á innfædda piltinn skýra fólki sínu
frá því, hvernig ég hefði létt bölvun risasköt-
unnar af þorpi þeirra. Ég hugsaði til Cap
Harnett og virti fyrir mér brotinn bátinn. Það
hafði orðið dýrt að létta af þessari svokölluðu
bölvun þeirra. Alltof dýrt. En skeð varð ekki
aftur tekið. Og eitt vissi ég víst: Ég hafði í
síðasta sinn hætt mér í bardaga við risaskötu.
Ég myndi hafa vit á að forðast það eftirleiðis,
hvort sem bölvun fylgdi þeim eður ei.
212
VÍKIN □ U R