Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 4

Framtíð þjóðarinnar og
siglingaskipaf lotinn
Sumarið 1953 er bráðum liðið, og við tekur
haust og síðan vetur að nýju. Þetta eru hin
órjúfanlegu tímamót, sem enginn getur breytt.
Sumarið hefur verið, að sagt er, mjög hagstætt
til lands og sjá\ar. Bændum hefur gengið vel að
koma afrakstri jarðar í góðu lagi í hús, og
vænta má eftir tíðarfarinu, að fénaður bænda
komi vel af fjalli. Þá hafa þau gleðilegu tíðindi
gerzt í sumar, að meiri síld hefur veiðzt fyrir
Norðurlandi en um mörg undanfarin ár, og
sú veiði mun þegar seld með sæmilegu verði.
Þess er því að vænta, að það muni að dálitlu
leyti laga efnahag útgerðarmanna, og þá um
leið bæta afkomu sjómanna og annarra þeirra,
sem að þeirri framleiðslu hafa starfað. Við
þetta bætist svo það, að sæmilegir sölumögu-
leikar munu vera fyrir hendi til að selja allan
okkar fisk, og væntanlega Faxasíld. Þetta ætti
þá í heild að geta lagað þjóðarbúskapinn að
verulegu leyti, ef valdhafarnir og þjóðin sjálf
fara ekki því ver með fengið fé, sem ekki er
að vænta.
Þjóðin hefur oft fengið reynslu fyrir því, að
okkar aðalatvinnugrein, fiskveiðarnar, getur að
miklu leyti brugðizt frá ári til árs. Það koma
misjafnlega löng fiskileysistímabil, eins og
hefur sýnt sig á undanförnum árum með síld-
ina, einnig eru sölumöguleikar misjafnlega
ur var ég á yngri árum mínum sjómaður í átt-
högunum á Austurlandi og um nokkur ár for-
maður; tel ég mig því í hópi íslenzkra sjó-
manna, ber til þeirra hinn hlýjasta hug og
virði þá að sama skapi; allt, sem þeim við-
kemur og sjósókn í heild sinni, snertir því
næma strengi í huga mínum. Þess vegna var
það einnig, að ég las hinar skilmerkilegu og
athyglisverðu minningar yðar með athygli og
þakklátum huga.
Með þökk fyrir mikil og þjóðnýt störf yðar
á liðinni tíð og með hugheilustu kveðju.
Yðar einlægur
Richard Beck.
góðir. Það er því nauðsynlegt, að upp rísi hjá
okkar þjóð einhver sú stórdrift, sem líkindi
væri til að gæti haldið velli, hvemig sem til
tækist með fiskveiðarnar. Margur mun spyrja:
Hvað ætti það að vera? Ég vil svara því til,
að við þurfum að eignast stóran og góðan
verzlunarflota, sem getur verið í förum úti í
heimi, og innunnið þjóðinni á öllum tímum
verðmætan og tryggan gjaldeyri. Það er sagt,
að minnsta kosti einu sinni á ári, á 'sjómanna-
daginn, að íslenzkir sjómenn séu dugandi í
starfi og engir eftirbátar erlendra starfs-
bræðra sinna, og mun það áreiðanlega satt
vera. Þeim væri því vel trúandi til að sigla
íslenzkum farskipum um fjarlæg höf, og myndu
í engu spara krafta sína til að innvinna þjóð-
inni fé og frama. Þá mun það einnig vera
víst, að íslenzka athafnamenn til að reka slík
fyrirtæki myndi ekki vanta, ef þannig væri
í pottinn búið af hendi ríkisstjórnarinnar og
peningastofnana, að slíkan atvinnurekstur væri
hægt að stofna. Við íslendingar eigum marga
víðsýna og duglega atvinnurekendur, sem sízt
standa að baki starfsbræðrum sínum í öðr-
um löndum. Það virðist svo sem þjóðinni vaxi
það ekkert orðið í augum, þótt ráðizt sé í fyrir-
tæki innanlands, sem kosta hundrað miljónir
króna, samanber vatnsvirkjanirnar og áburð-
ar- og sementsverksmiðjurnar. Nú er það svo,
að þessi fyrirtæki voru mjög nauðsynleg og
sjálfsögð, en það atriði, að ráðist er í það að
stofna svo dýr fyrirtæki, sannar vaxandi stór-
hug þjóðarinnar, og er það vel, en hví ætti þá
þjóðinni að vera það ofvaxið að leggja svo
sem 20—30 miljónir á ári til kaupa á far-
skipum?
Islendingar! í janúar í vetur verða liðin 40
ár frá því er það góða félag, Eimskipafélag
fslands, var stofnað. Það voru framsýnir og
þjóðhollir menn, sem þar voru að verki. Þá
var fullt svo erfitt að safna saman 10 þúsund
krónum eins og nú einni milljón. Þó tókst að
kaupa tvö glæsileg siglingaskip í byrjun, og
þjóðin hefur til þessa dags hagnazt ómetan-
192
V I K I N G U R